Onze Jumbo is vernieuwd. Mooier, groter, uitgebreider, en vooral moderner met allerlei hedendaagse, voortschrijdende technieken. Heel fijn.
In die mooie nieuwe winkel wil ik op een vroege ochtend even snel een bloemetje scoren. Dat blijkt nog niet zo eenvoudig. Het begint ermee dat ik voor mijn bloemetje de hele winkel door moet om uiteindelijk weer aan de andere kant vooraan uit te komen, bij de scankassa’s.
Ik kies twee bosjes, besluit om er ter plekke één van te maken, en rep me welgemoed met mijn eurobriefje naar de servicekassa aldaar. Maar nee, zegt de medewerkster. Ik mag hier alleen met pin betalen. Die ik niet bij me heb. Dus door naar de reguliere kassa. Er staan twee volle karren voor me. Zucht.
Als ik heb afgerekend moet ik nog naar de inpaktafel. Jawel, bij de scankassa’s. Met veel sorry’s en opkomende rooie vlekken wurm ik me terug langs de karren achter me. Bij de inpaktafel maak ik een mooi boeketje. Ziezo, klaar.
Nu snel de winkel uit. Nou… nee. Want een dicht poortje. Dat alleen maar opengaat met kassabon. Die ik niet heb. Wéér terug naar de kassa, om via die weg naar buiten te kunnen. Maar de kassa is intussen ook dicht. Mét gesloten poortje. Wat nu? Achteraan sluiten bij de andere kassa en met klotsende oksels uitleggen aan die andere kassière dat ik die bloemen heus-echt-waar al heb betaald? Mwah.
Ik besluit terug te gaan naar de scankassa’s en de medewerkster aldaar. Ze hoort mijn gestruggel aan en opent handmatig het poortje. Eindelijk kan ik met mijn bloemetje naar buiten. Er is vast goed nagedacht over dit concept, maar een bloemetje snel even contant willen afrekenen, daarna inpakken en hup weer weg? Tip van mij: niet aan beginnen.