Californian Coastway 1
De kustroute van San Francisco naar Los Angeles is een mooie tocht, die we tot ongeveer halverwege kunnen rijden. Daarna is de weg afgesloten, door schade van hevige stormen van vorig jaar. We steken een weg van 60 kilometer door de bergen in, en vervolgen onze route richting Santa Barbara. Op de boulevard van Santa Barbara zien we veel joggers, precies zoals we dat kennen van tv. Op het strand is het rustig. We blijven er maar heel even, want willen liever het strand van Santa Monica bezoeken, omdat dat bekender is. Dat blijkt achteraf niet zo’n slimme beslissing. De weg naar Santa Monica is één lange file. Als we eindelijk in Santa Monica aankomen blijkt het daar nog drukker dan op een hete zomerdag in Scheveningen. We denken dat het komt omdat het zaterdag is, en wellicht een van de eerste mooie zomerse temperaturen. Alle parkeerplekken staan ramvol en het is één chaos van auto’s en mensen. Er zit niets anders op dan door te rijden naar Los Angeles.
Do: als je toch door Santa Barbara komt, blijf daar dan vooral zo lang mogelijk.
Don’t: op de eerste zonnige zaterdag naar Santa Monica willen.
Los Angeles
Los Angeles is vooral véél wegen, véél auto’s en veel nietszeggende gebouwen. Er zijn twee heel mooie en afwijkende gebieden in de stad: Beverly Hills en Hollywood. In Beverly Hills kijken we onze ogen uit. Prachtige lanen met geweldig mooie bomen en schitterende villa’s, met auto’s voor de deur die ongeveer net zoveel waard zijn als ons hele huis. Die auto’s rijden ook door de wijk. Er zitten jonge rijke mensen in, filmsterren denk ik. In LA moet je natuurlijk naar de Walk of Fame. Man en ik kunnen er vanuit onze overnachtingsplek naartoe lopen. Je komt dan eerst over lange trottoirs met die sterren op de stoep, met namen van acteurs en actrices erin. Onderweg naar de Walk of Fame is het hartstikke druk op straat. Overal straatartiesten, eet- en snuisterijkraampjes en heel veel toeristen. Na een paar kilometer kom je dan bij de Walk of Fame, met de ingemetselde voet- en handafdrukken van beroemde acteurs. Het voelt heel bizar om daar echt te zijn, bij alles wat je alleen maar van tv kent. De volgende ochtend rijden Man en ik al heel vroeg langs de Universal Studio’s, en vervolgens door naar het Hollywoodsign. Het blijkt een slimme zet van ons. We parkeren de auto om 7 uur aan het begin van het wandelpad waar je het beste zicht hebt op de letters. Overdag is er hier geen doorkomen aan, en nu is er gewoon niemand. Ja, één mevrouw die op Oprah Winfrey lijkt, met haar hond. We vragen Oprah of ze een foto van ons wil maken. Ze reageert heel vriendelijk, hoewel ik denk dat die mensen die daar wonen stapelgek worden van al die toeristen. Hoe dan ook: Oprah laat het niet merken en wij hebben onze foto.
Do: ’s ochtends om 7 uur op het pad bij het Hollywoodsign.
Don’t: er vanuit gaan dat je in Beverly Hills en in Hollywood wel beroemde mensen zult spotten.
Joshua Tree
Ons eerste Nationale Park is Joshua Tree. Dat heet zo vanwege de cactusboompjes die er groeien. Joshua Tree is woestijngebied. Je kunt er maar beter niet verdwalen, en gewoon op de doorgaande wegen blijven. Wij rijden aan de noordkant het park in. Het plan is om het park dwars door te steken naar het zuiden, en onze route onderlangs dan weer te vervolgen. We rijden door dit prachtige landschap, stoppen regelmatig en stappen vaak uit om het gebied te beleven. Wat me heel erg treft hier is de absolute stilte. We wandelen een stukje van de weg af, en horen hier letterlijk NIKS. Geen enkel geluid. Geen wind, geen vogels, geen auto’s, geen vliegtuigen, geen insecten, gewoon helemaal niks. Ik vind het zo bijzonder, daar word je vanzelf ook héél stil van. Man en ik rijden uren door het gebied, en als we weer aansluiten op de weg buiten het park, blijkt dat wegnummer niet te kloppen met onze kaart. We snappen er niks van. Na enig gepuzzel komen we erachter dat we gewoon weer aan de noordkant zijn, waar we begonnen. Op de een of andere manier zijn we naar het zuiden gereden, en op een bepaald moment weer richting noorden, zonder het zelf te beseffen. Gelukkig kunnen we onze route ook bovenlangs vervolgen. Maar verdwalen zou ons hier dus best wel kunnen lukken.
Do: luisteren naar de stilte.
Don’t: kompas negeren op je navigatie.
Route 66 en Flagstaff
Het is heel bijzonder om stukken van de historische Route 66 te rijden. Het cowboystadje Oatman is een spookstadje aan die route, helemaal verlaten na de aanleg van de nieuwe snelweg. Het stadje is nu een toeristische attractie. De authentieke gebouwtjes zijn bewaard gebleven, er zitten nu souvenirwinkeltjes in. En er lopen heel veel ezels.
Bij Flagstaff rijden we naar Sedona, een prachtige route van honderd kilometer heen en terug tussen rode rotsen door. In die rotsen is de Chapel of the Holy Cross gebouwd. Het is een mooie en vooral vredige plek, ondanks de vele toeristen. Ik steek kaarsjes op in de kapel, want als er ergens op de wereld een plek is om van bovenaf de boel te beschermen, dan is het hier hoog op die berg wel.
Do: ezels aaien in Oatman.
Don’t: aansluiten in de rij voor ijs, weggaan omdat het te lang duurt en daarna in de hete auto zo’n zin hebben in een koud ijsje.
Grand Canyon
Ik wil al zolang ik me kan herinneren heel graag de Grand Canyon in het echt zien. We parkeren de auto om 9 uur ’s ochtends, verbazen ons over de enorme drukte zo vroeg al en lopen naar het eerste uitzichtpunt. Daar is ie. Die enorme diepte met dat kleine streepje Colorado daar kilometers onder ons. Het is zo immens, zo kolossaal, zo niet voor te stellen, en ik ben zó onder de indruk dat de tranen spontaan over mijn wangen beginnen te rollen. Snotterend sta ik de diepte in te staren, het beneemt me gewoon de adem. We lopen langs de rim, zien hoe toeristen onbezorgd op veel te gevaarlijke rotsen stappen of met hele groepen tegelijk de viewpoints bevolken. Man en ik wandelen langs de rim en wandelen een stukje de canyon in, een gevaarlijk pad zonder afrastering waar we weer veel toeristen tegenkomen die doen alsof ze gewoon op de stoep lopen zonder ravijn erlangs. ’s Middags rijden we door, nog steeds langs de Grand Canyon. Er zijn nog een aantal viewpoints waar we uitstappen en ons iedere keer weer verbazen over de immense grootte van deze canyon. Het is gewoon too much.
Do: uren wandelen langs de rand en kijken, kijken, kijken.
Don’t: janken. Je bent echt de enige.
Coming up soon: Roadtrip USA part 5 ?