Paashazen

Ze liggen al belachelijk lang in de supers: chocolade eieren, kuikens en hazen in allerlei kleuren, smaken en formaten. Ooit heb ik gewacht tot het bijna Pasen was met inkopen van het spul, maar toen viste ik achter het net. En met een stuk of acht volwassenen en acht kleinkinderen die allemaal eieren willen komen zoeken, loop ik dat risico liever niet.

“Paashazen” verder lezen

Taart bakken

Als je taart wil maken en de garde van je mixer knalt er op de hoogste stand uit bij het slagroom kloppen. Laat bakken maar gerust aan mij over. Misschien moet ik me maar eens opgeven voor Heel Holland Bakt, heujjj.

Lichtjesroute

Elk najaar kun je in Eindhoven een paar weken lang de Lichtjesroute rijden. We reden die route vroeger al met onze eigen kinderen, en nu wil ik ‘m graag rijden met de kleinkinderen. En zo gaan we op zekere avond met de vier oudste dames in de 7-persoons auto van Zoon op weg naar Eindhoven.

“Lichtjesroute” verder lezen

Trots

Ik ben een trotse moeder en oma. Maar trots, daar moet je een beetje mee oppassen. Want trots kan zomaar gezien worden als pochen, opscheppen, dikdoenerij, verwaandheid of grûts zijn. En grûts zijn, dat is nou niet bepaald een heel goede eigenschap, leerde ik van mijn moeder. Ons mam was heel voorzichtig in grûts zijn, hoe trots ze ook op ons was.

“Trots” verder lezen

Lieve Sophia,

Daar ben je dan. Geboren in de nacht van 29 augustus, precies op de uitgerekende datum. We keken zó uit naar je komst, en stiekem hadden we je al wat eerder verwacht. Want wij waren er allang klaar voor, en jouw mama bleef maar opnieuw het hele riedeltje herhalen van poetsen en opruimen, ook al was het allemaal nog schoon en opgeruimd. Dat heet nesteldrang, en dat had alles te maken met jou. Want jij moest in een gespreid bedje komen. En toen, op die uitgerekende dag, besloot je dat het tijd was. Ik denk zomaar dat je een meisje van de klok bent.

“Lieve Sophia,” verder lezen

Cadeautje

Omdat ik bijna jarig was, ging ik met Man naar Rituals om iets leuks uit te kiezen. De medewerkster vroeg of ik lid wilde worden, voor leuke extra’s. Voor mij of voor jullie, dacht ik nog, maar allee, vooruit dan maar. Want je kreeg dan ook nog eens op je verjaardag een leuk cadeautje. Dat gaf de doorslag, want bijna jarig, dus ik kon het cadeautje al tegemoetzien.

De week daarop was ik jarig. Er kwam een mail van Rituals. Ik mocht een cadeautje openen. Hoera. Vol verwachting opende ik de link, om daarna gedesillusioneerd tot de conclusie te komen dat dat lidmaatschap plús cadeautje vooral ten gunste kwam aan Rituals zelf. Want ik kreeg een kortingscode. Jawel. Van 7,50. Maar…. dan moest ik wel eerst voor 45 euro besteden. En werd ik in plaats van blij eigenlijk best wel een beetje boos.

Want een cadeautje krijg je. Het is niet zo dat dat je eerst geld moet kosten en je dan daarvoor beloond wordt. Nee. Een cadeautje hoort een gift te zijn, een geschenkje dat je zonder tegenprestatie gewoon krijgt. Ik heb dus niks aan dat zogenaamde cadeautje van Rituals, sterker: ik denk dat ik er juist nu niks meer ga uitgeven. Uit principe.

Ik ben ook lid van Hema. En ook daarvan kreeg ik een mail. Met de felicitaties én een cadeautje. Een écht cadeautje. Want ik mocht een tompouce komen ophalen. Zomaar, zonder eerst een hele taart te moeten kopen. Ik dacht zal ik nou echt één tompouce gaan halen? Maar toen dacht ik tuurlijk ga ik die halen. Al is het alleen maar vanuit de gedachte dat dat in ieder geval een écht cadeautje is. “Ik kom voor mijn verjaardag één tompouce halen,” zei ik, “en ik hoef verder niks.” De medewerkster lachte me vriendelijk toe en stopte de tompouce in een speciaal daarvoor gemaakt lief klein doosje.

En met dat doosje huppelde ik bijna de winkel uit. Hema snapt het. De tompouce was dit keer nog nét wat lekkerder dan normaal. Met dank aan dit kleine, maar échte gebaar. Hieperdepiep hoeraaa.

Blaasstiften

Kleindochter brengt een nieuw spelletje mee. Een crea-bea-ding van Paw Patrol. Gezellig, denk ik, ik hou wel van wat creatief bezig zijn. “Het zijn blaasstiften,” legt Kleindochter ijverig uit. Er zitten stiften en sjablonen in de doos. Stiften, blazen, inkt en sjablonen: dat wordt een buiendingetje, weet ik heel verstandig meteen.

“Blaasstiften” verder lezen

Dagje dierentuin

Het is vaak weer een grote vraag: wat geven we de kleinkinderen voor hun verjaardag. Meestal hebben ze alles al wel zo’n beetje. Daarom bieden wij ook bij elke verjaardag het alternatief van een dagje uit met opa en oma. Eén op één, met lekker alle aandacht voor dat ene kleinkind. Zelf genieten we daar heel erg van, en ook de kleinkinderen vinden die speciale dagjes heel erg leuk.

“Dagje dierentuin” verder lezen

Kerstappels

Man en ik kijken graag naar de serie Oogappels. En nu is er de film Kerstappels. Die film is een verademing voor iedereen die Kerst ook vooral veel gedoe vindt. En een aversie heeft tegen al het verplichte Moeten. Het Moet gezellig zijn, je Moet kerstige kleren aan, je Moet iets culinairs op tafel zetten en je Moet een kerstboom zetten met ieder jaar een ander thema.

“Kerstappels” verder lezen

Airco

Net als heel veel mensen doen ook wij aan gas- en energiebesparing. De tarieven rijzen de pan uit en dus zoeken we naar de meest rendabele oplossing. Voor ons is dat -in combinatie met de zonnepanelen- warmte op elektriciteit. Sinds kort hebben we behalve in het kantoor en de slaapkamer ook in de huiskamer een airco/verwarming. We verwarmen nu altijd maar één ruimte, meestal alleen de huiskamer. Maar het plaatsen van die airco was nog wel even een dingetje.

“Airco” verder lezen

Van roetveegpiet naar astronaut

Wij krijgen een nieuwe badkamer. Nou ja, krijgen…. beeldspraak hè, want niks voor niks, zeker niet als het om badkamers of keukens gaat. Maar we zijn wel heel blij dat het er nu eindelijk van komt, want de plannen liggen er al jaren. En we zijn ook heel blij dat we sowieso iemand hebben gevonden die het komt maken. Want ook dat is tegenwoordig best een dingetje. Een buurman-installateur gaat de klus klaren, en doet dat met zijn eigen mensen gezellig down to earth, gemoedelijk én efficiënt. Het is een klein feestje om te zien hoe de nieuwe badkamer langzaam vorm krijgt. Maar niet alles is een feest.

“Van roetveegpiet naar astronaut” verder lezen

Deurbel

Wij hebben een bel, maar die doet het niet. Dat wil zeggen: soms doet ie het wel, soms ook niet. Het fijnst is om een bel te hebben die het gewoon altijd doet. Want als ik een pakketje verwacht en letterlijk de héle dag angstvallig de deur in de gaten hou, ligt er precies op het moment dat ik even met mijn ogen knipper een kennisgeving in de bus dat Ze Me Gemist Hebben. En dat ik mijn pakket de volgende dag (!) kan ophalen in een dorp verderop (!). Je zou voor minder uit je vel springen.

“Deurbel” verder lezen

Ze zijn getrouwd

Ze zijn getrouwd, Zoon en Schoondochter. In Puglia, Zuid-Italië. Een driedaagse happening die zich niet in een paar woorden laat omschrijven. Zo overweldigend, zo bijzonder. Met de ceremonie onder de olijfbomen bij hun eigen trullo. Het hoe en wat vertel ik nog, blog volgt binnenkort. Nu eerst alles laten bezinken en nog even nagenieten in de fantastische villa waar we met ons hele gezin verblijven. Ciao en groetjes van moederkloek blij ei 🥰

Tweede Hans

Man en ik kijken graag naar Tweede Hans, iedere vrijdagavond te zien op NPO1. In de serie gaat Hans met pensioen en weet zich met zijn tijd geen raad. Uiteindelijk vindt hij zijn heil bij het chantykoor, maar al snel wordt zijn huwelijk én zijn leven één grote struggle. Man is vorig jaar met pensioen gegaan, maar daarmee houdt iedere vergelijking voor ons dan ook meteen wel op.

“Tweede Hans” verder lezen

Japanse taferelen

En ineens was het lente. Het ene moment zitten blad en bloemen nog veilig weggedoken in hun knop en het andere moment explodeert de boel en staat alles plotseling in bloei. Persoonlijk word ik daar iedere lente opnieuw weer erg blij van. Vooral als de kersenbloesem weer in volle glorie staat te pronken.

“Japanse taferelen” verder lezen

Hulde aan alle oppasoma’s en -opa’s

Wij hebben zes kleinkinderen onder de zes jaar, en vandaag hebben we er vijf onder onze hoede. Dat is best veel ja. Er stonden er al drie genoteerd in onze agenda, en toen appte Schoondochter of haar twee dochters ook bij ons konden, want hun oppas kon niet. En dan zeg je geen nee, je wilt je kinderen toch altijd vooruit helpen. We hadden wel zo’n vermoeden dat het best druk zou worden. En inderdaad. Wij hebben een goed ontwikkelde vooruitziende blik.

“Hulde aan alle oppasoma’s en -opa’s” verder lezen

Roodkapje

Twee van onze kleindochters – allebei drie jaar oud- zijn bij ons en willen graag Roodkapje spelen. Gelukkig heb ik een echte Roodkapjesjurk in de verkleedkist. “Dan ben jij Mondkapje,” zegt de een tegen de ander. “Het is niet Móndkapje,” reageert die, “het is Rooooodkapje.”

“Roodkapje” verder lezen

Lieve Luan,

Daar ben je dan. Ons zesde kleinkind, het eerste jongetje na vijf kleindochters. Dat wordt vast heel bijzonder. Voor jou, maar ook voor ons. Misschien dat straks dan ook eens die piratenkleren uit de verkleedkist worden getrokken, in plaats van enkel en alleen die roze tutu, de bruidsjurk, het toverstafje, de elfenvleugels en die kanten sluier.

“Lieve Luan,” verder lezen

Een jaar van Hoop

Aan het einde van het jaar kijk ik altijd weer even terug naar het afgelopen jaar. Het was opnieuw een bewogen jaar, vooral door alles rondom corona. Het hakte er weer in, op allerlei fronten. Voor ons persoonlijk was het afgelopen jaar ondanks de corona-ellende een mooi jaar met bijzondere hoogtepunten: ons vijfde kleinkind werd geboren, onze dochter trouwde, Man ging met pensioen en Dochter werd zwanger van haar eerste kindje. Het ging goed met onze kinderen en kleinkinderen, en daardoor ook met ons. Ik ben dus vooral dankbaar, en hoop dat het komend jaar opnieuw een mooi jaar gaat worden.

“Een jaar van Hoop” verder lezen

Kerst

Wij hebben dit jaar geen boom. Althans, niet in de zin van hoe een kerstboom eruit hoort te zien. Meestal hadden we wel een boom. Een echte. Maar het was altijd wel gedoe. Het begint al met het halen van de boom. Eentje mét kluit. Want een omgehakte boom vind ik veel te zielig. Die heeft er járen over gedaan om een beetje boom te worden, en wordt vervolgens bruut afgezaagd om een paar weken later op de brandstapel te belanden. Liefst heb ik een boom die na de kerst gewoon de tuin in kan. Of een boom die al in de tuin staat (van vorige jaren), die dan naar binnen mag. Maar ook dat is vooral Veel Gedoe. Want als het vriest krijg je die boom de grond niet in. En als het niet vriest is het nog steeds maar de vraag of die boom het überhaupt wel overleeft.

“Kerst” verder lezen

Groene vingers

Ik hou erg van planten in huis. Ze geven sfeer en ze zuiveren de lucht, dus dat is mooi meegenomen. Ik ben dan ook heel lief voor mijn planten. Ik geef regelmatig water en doe mijn stinkende best niet teveel maar ook niet te weinig te geven. Ik zet ze op de fijnste plekken. Ik praat er af en toe wat tegen. En toch komen mijn planten steevast in opstand als ze een poosje bij mij wonen.

“Groene vingers” verder lezen

Gelnagellak

Dochter is een dagje thuis. En heeft materiaal meegebracht voor gelnagels. Dat wil zeggen: een LED- lamp, flesjes gellak en vijltjes. De nagellakjes zien er mooi uit, frisse kleurtjes ook. Ik heb nog nooit gellak op mijn nagels gehad, en we besluiten er een gezamenlijke moeder/dochteractiviteit van te maken. Huppatee, aan de slag.  

“Gelnagellak” verder lezen

Roadtrip Italië

Na de week bij de trullo van Zoon en Schoondochter, gaan Man en ik weer op weg. Onze eerstvolgende stop is Matera, de stad van de eeuwenoude grotwoningen. Matera was in 2019 de culturele hoofdstad van Europa, en dat is geheel terecht. Je kijkt je ogen uit in de wirwar van  straatjes met woningen uitgehouwen in de rotsen.

“Roadtrip Italië” verder lezen

Rijden, rijden, rijden in een wagentje

Man en ik doen een roadtrip. Dit keer niet met de camper, maar met de auto. Hond is ook mee. We zijn anderhalve week geleden vertrokken en zitten nu op de helft van de trip. We hadden voor de hele rit al alle accommodaties geboekt, easypeasy via Booking.com. Onze eerste overnachting was in Zuid-Duitsland, in een gemoedelijke B&B, waarvan de wat oudere eigenaresse om de paar zinnen een beslist relativerend stopzinnetje gebruikte: “Es ist so”. En dat konden we alleen maar beamen, want een waarheid als een koe.

“Rijden, rijden, rijden in een wagentje” verder lezen

Efteling

Onlangs waren twee van onze kleinkinderen jarig. De een werd drie, de andere zes. Als cadeautje kregen ze van ons een dagje Efteling. Vorige week vrijdag was het zover. Oudste kleindochter was vrij van school vanwege een studiedag. Mooi, dacht ik, doordeweeks is het vast niet zo druk in de Efteling.

“Efteling” verder lezen

Terug naar normaal, heimwee naar de stilte

Sinds gisteren zijn we terug naar normaal. Het openbare leven draait weer volop, de mondkapjes kunnen de prullenbak in en de anderhalve meterstickers idem dito. Spatschermen zou ik aan kassa’s gewoon voor eeuwig laten staan, vanwege met consumptie sprekende klanten of gewoon vanwege knoflook- of drank-ademluchtjes. Hoe dan ook: we zijn terug naar normaal. Heel fijn. Toch?

“Terug naar normaal, heimwee naar de stilte” verder lezen

Choco-la-laaa

Ik heb iets verontrustends ontdekt. Mijn hoofd en lijf zitten namelijk niet op één lijn. Eigenlijk hoort dat een beetje in balans te zijn, dus dat je hoofd iets denkt (dat is wat hoofden doen), en je lijf dat vervolgens uitvoert. Ik weet niet wat het is bij mij, maar ik geloof dat ik een erg eigenzinnig lichaam  heb. Want in veel gevallen doet mijn lijf helemaal niet wat mijn hoofd wil. En andersom. Dat heb ik recentelijk weer meermaals mogen ondervinden. 

“Choco-la-laaa” verder lezen

Klaar!

Zo. Het is zo ver. Gestopt. Klaar. Punt erachter. De pannen erop.  Er zijn veel manieren waarop je kunt zeggen dat iets is opgehouden. Want Man is afgelopen woensdag officieel gestopt met werken. Man is MET PENSIOEN.

“Klaar!” verder lezen

Het Ja-woord

Ze zouden vorig jaar mei al trouwen, mijn jongste Dochter en Schoonzoon. Maar toen kwam corona en werd de bruiloft uitgesteld naar mei dit jaar. Maar ja. Ook toen (weer of nog steeds) die corona. Weer kon de bruiloft niet doorgaan, en werd opnieuw verplaatst, nu naar 9 juli. Dus afgelopen vrijdag was het dan eindelijk zover en konden ze na drie pogingen toch echt elkaar hun Ja-woord geven. Het werd een dag om nooit te vergeten, een dag met een gouden randje.

“Het Ja-woord” verder lezen

Karma

Bij ons gaat eigenlijk zelden iets zoals het zou moeten gaan. Neem afgelopen weekend. Omdat wij veertig jaar getrouwd waren, hadden we voor dat weekend voor ons hele gezin een groot vakantiehuis geboekt in de Ardennen. Al in maart geboekt via Belvilla én meteen betaald. Vlak van tevoren checkten we de coronaregels voor België. Gelukkig mocht je in de toeristenbranche met tien personen bivakkeren. Dus propten we de camper vol met onze eigen spullen, heel veel boodschappen en spullen van de anderen die niet meer in hun eigen auto’s pasten. Met volle vracht op naar België!

En zo arriveerden we met de helft van ons gezelschap op vrijdagmiddag bij het huis; de andere helft was onderweg. Er stonden al twee auto’s op de oprit. Toen we binnenkwamen snapten we waarom. ER WAREN NAMELIJK AL ANDERE GASTEN. Zij hadden ditzelfde weekend geboekt, en de eigenaar wist niets van onze boeking via Belvilla. Dat is een heel gekke, maar vooral vervelende situatie. De eigenaar belde met Belvilla, en meteen daarna kreeg ik een mail dat onze boeking was geannuleerd. We begonnen ons lichtelijk zorgen te maken, en dus belden we zelf met het sos-nummer van Belvilla. Maar waar we een oplossing verwachtten, kwamen we bedrogen uit. De Belvillamevrouw deelde botweg mee dat we met te veel mensen waren en dat ze dus niets voor ons kon doen want dat de huiseigenaren dan een boete riskeerden. Naar mijn idee de meest slappe smoes ooit om onder een probleem uit te komen dat niet wij, maar zijzelf hadden gecreëerd in een communicatiefout tussen hen en de eigenaar. En dus werd ik boos, heel boos. Ik denk echt dat er letterlijk stoom uit mijn oren kwam. Belvilla liet ons gewoon stikken, ze zouden het geld terugboeken en dat was dat.

Daar stonden we dan. Ik had zó lang gezocht naar een geschikte accommodatie, wat moesten we nu? Maar gelukkig was de huiseigenaar wél bereid een oplossing te zoeken. Hij ging bij een vakantiewoning twee huizen verderop informeren. En o wonder, die was nog vrij. We gingen kijken. Het huis was nog veel groter en superdeluxe, met overdekt zwembad en een omheinde tuin, wat voor mij de allereerste eis was, met vijf kinderen en een hond. Alleen: drie keer zo duur. Maar de eigenaar zei dat hij het zou oplossen en we dokten 1000 euro borg. Hij sprak alleen maar Frans, dus ik hoop dat we elkaar goed begrepen hebben toen ik zei dat wij niet voor de kosten wilden opdraaien, dat ze daarvoor bij Belvilla moesten zijn.

Maar goed, we waren heel blij met ons onderkomen, we installeerden ons in het huis, en hebben een weekend lang volop genoten. Het werd prachtig zomerweer, we lagen urenlang in het zwembad en schoven het dak veilig dicht als we er niet in waren. We organiseerden wedstrijdjes jeu de boules en tafeltennis, we hielden een uitgebreide barbecue, wandelden met de hele bubs door Houffalize, aten ijsjes, maakten een waterglijbaan op het gras, we sportten, deden rondjes sauna, speelden spelletjes en hadden vooral heel veel qualitytime met elkaar en met de kids.

We weten niet hoe het financieel opgelost gaat worden; het zal nog wel een staartje krijgen. We duimen. Het heeft vast zo moeten zijn, we zullen het na veertig jaar wel verdiend hebben denken we zelf. Karma, dat is het.

Zestien met Pit

Yes yes yes! Het is zo ver, mijn nieuwe boek is er! Ik ben heel blij (en trots ook echt wel) om dit met jullie te mogen delen. Want ondanks dat ik in de loop der jaren twintig kinderboeken heb geschreven, voelt dit boek voor mij toch als een mijlpaal. Omdat alles rondom dit boek anders is.

“Zestien met Pit” verder lezen

Lieve lezers / volgers van mijn blog,

Wat een mooie, lieve en warme woorden mocht ik van jullie ontvangen. Die betrokkenheid geeft steun en troost, dank jullie wel voor al je medeleven, dat ontroert en raakt me en helpt om mijn pad verder te bewandelen, zonder ons mam, maar met zoveel liefde in mijn hart.

Liefs, Anita

Lieve mam,

Ik wil je iets vertellen. Iets wat me erg verdrietig maakt, waardoor ik van streek ben en waardoor mijn hart huilt. Iets wat onomkeerbaar is, definitief, niet meer terug te draaien. Iets wat voor de rest van mijn leven een feit zal blijven. Lieve mam, een aantal dagen geleden, op 12 mei, ben ik wees geworden.

“Lieve mam,” verder lezen

Lieve Nowi,

Daar ben je dan. Ruim veertig weken hebben we op je gewacht: de derde dochter van onze oudste zoon en schoondochter. Onze vijfde kleindochter. Nowi, zo heet je. Dat betekent Nieuw. Want dat ben je. Een uniek nieuw klein mensje, met alles erop en eraan. Tegelijkertijd ben je meteen al zo vertrouwd. Want ik herken in jou onze Zoon, en ik zie ook de gezichtjes van je zusjes terug en iets bekends van je andere oma.

“Lieve Nowi,” verder lezen

Nesteldrang

Wij hebben een mooi nieuw tuinhuis met overkapping. Onder die overkapping staan een loungebank, een hangstoel en een eettafel met twee rieten lampen erboven. Wit plafonnetje, witte muren, kortom: hartstikke hip, strak en trendy. Maar nu heeft een verliefd koppel zijn oog laten vallen op die plek als hun toekomstige woonbestemming. Jawel, onze overkapping is geconfisqueerd. Door een stel tortelduifjes. En nou heb ik een dilemma.

“Nesteldrang” verder lezen

Vakantie en ziek

Vorige week was het carnavalsvakantie. Man en ik wilden er graag even tussenuit, maar met de camper was niet echt een optie, omdat het ’s nachts nog koud zou worden en dan gooit de camper helemaal uit zichzelf de watertank leeg. Zodat die niet bevriest. Heel fijn, maar op vakantie met flessen water sjouwen voor elk wissewasje is niet echt handig. En dus besloten we een huisje te huren in de Limburgse heuvels, van maandag tot vrijdag.

“Vakantie en ziek” verder lezen

Comfortfood

Toch is dat fijn, in deze bizarre tijd. Dat anderen voor jou besluiten om iets te creëren wat het leven op dit moment nou net wat aangenamer maakt. Voor mij persoonlijk is dat best heel fijn. Ik grijp alles aan om me ondanks alle toestanden toch zo nu en dan een beetje comfortabel, ja zelfs háppy te kunnen voelen.

“Comfortfood” verder lezen

Wiebeltand

Oudste Kleindochter heeft een wiebeltand. Het allereerste melktandje wil eruit. Het zit al wekenlang los en is vooral lastig met eten. Afgelopen dinsdag at Kleindochter bij ons. We hebben onder andere maiskolven. Kleindochter probeert de mais van de kolf te kluiven, maar ontdekt dat dat redelijk lastig is met die wiebeltand. Ze probeert met de andere kant te happen, en dat gaat wonderwel goed. Tot ik opeens iets ontdek.

“Wiebeltand” verder lezen

Oppassen

Nu de scholen nog net niet open zijn en het dus nog kan, kwamen afgelopen maandag de zusjes kleuter en peuter samen logeren. Ze werden om half vijf ’s middags gebracht en hadden er vooral heel veel zin in. Toen het bedtijd werd gingen ze braaf naar boven.

“Oppassen” verder lezen

Amaryllisfraude

Onze amaryllis-challenge is weer achter de rug. De meeste amarylissen binnen ons gezin zijn intussen een stille doch roemrijke dood gestorven. Elk jaar gaat het erom wie de amarylliswedstrijd gaat winnen en elk jaar spant het erom. Er is alleen ook elk jaar weer een terugkerend probleem: we hebben geen criteria die de winnaar bepalen. Dat maakt het winnen van deze wedstrijd best wel een beetje ingewikkeld.

“Amaryllisfraude” verder lezen

Aaltjes

Ik heb vliegjes in huis. Van die hele kleine. Ze lijken op fruitvliegjes, maar zijn het niet. Het zijn namelijk rouwvliegjes. Die naam heb ik niet zelf bedacht, maar vind ik wel toepasselijk. Want nee, vrolijk word je er niet van.  Ik heb een behoorlijke zoektocht gedaan naar de oorsprong van de beestjes, naar uitzoeken waar ze nou eigenlijk vandaan komen. En nu weet ik het. Ze komen uit mijn planten. En laat ik nou net in onze kamer een Urban Jungle gerealiseerd hebben. Een heerlijk groene oase, vol met luchtzuiverend spul. Mét levende have dus.

“Aaltjes” verder lezen

En dóór

Zo. Het zit er weer op, de feestdagen. Die dit jaar wel heel bijzonder waren. Met Kerst zagen wij drie van onze kinderen per dag. Op kerstavond kwamen er drie hier op de koffietafel, op Eerste Kerstdag gingen we met drie personen naar Zoon en Schoondochter voor de lunch, en op Tweede Kerstdag kwamen er drie hier voor het diner. Op Eerste Kerstdag waren Man en ik samen thuis en bakte Man eigengemaakte frietjes. En zo hadden wij al met al een meer dan prima Kerst.

“En dóór” verder lezen

Fijne kerst en een mooi 2021

Mijn kerstboodschap voor dit jaar is er eentje voor iedereen op deze wereld. Een wens van gezondheid, voorspoed en vrede. Van hoop en vertrouwen. Van verdraagzaamheid. Terug naar normaal, maar dan net een beetje anders. Met elkaar op weg naar een mooiere wereld, waarin plek is voor mens en dier, met respect naar alles wat leeft. Zodat we met elkaar nog heel veel jaren op deze bijzondere aardbol kunnen blijven rondhobbelen. Dat is mijn wens. Voor jou en voor al die anderen. Samen op naar een mooi nieuw jaar vol beloftes.

Liefs, Anita

Kerstpakket

Het heeft veel voordelen om ZZP-er te zijn. Je bent eigen baas, bepaalt je eigen werktijden en hebt alles wat je doet (of niet doet) helemaal zelf in de hand en je hoeft nooit zenuwachtig te zijn voor beoordelings- of andere confronterende gesprekken met je baas. Dat is fijn.

“Kerstpakket” verder lezen

Kindercrèche

Toen ik nog geen oma was had ik een bepaald beeld voor ogen van hoe dat zou zijn, oma zijn. Ik zag mijn kleinkinderen dan al gezellig om me heen zitten voor een verhaaltje, of braaf aan tafel met een knutselwerkje, ondertussen genoeglijk keuvelend of liedjes zingend. Allemaal heel relaxed. En met een bak aan energie van zowel de kleinkinderen als mijzelf. Dat was vóórdat ik oma werd. Dat beeld heb ik intussen een beetje bijgesteld.

“Kindercrèche” verder lezen

Amaryllis

Ik schreef er al eerder over: wij zijn binnen ons gezin best wel competitief ingesteld. Als in Heel Erg Willen Winnen. Wij maken dan ook overal een wedstrijdje van. Dat bespreken we niet eens, nee, dat gaat gewoon vanzelf. Zo is het nu weer de tijd van de amaryllis.

“Amaryllis” verder lezen

Kussenbult

Wij hebben een heel fijne loungebank in de tuin, onder de nieuwe overkapping. Een hoekbank,  lekker groot, met stevige zit- en rugkussens, en met een groot aantal sierkussentjes voor de leuk. Het zit als een tierelier. En er staat ook een hangstoel, met ook al zo’n stevige kussens erin. Dat hebben wij goed bekeken, wij zitten als God in Frankrijk in onze eigen tuin.

“Kussenbult” verder lezen

Huisje Boompje Beestje

sdr

Wij hebben een huis, bomen en een beest. Maar in de voortuin is het maar een kale bedoening met die lap gras dat zich in de snikhete en gortdroge zomer ook nog eens wist te transformeren tot volwaardig hooiveld. Na het bruin werd het wel weer groen, en op dit moment is het weer zo nat dat we champignons kunnen oogsten van ons eigen gazon. Maar goed, er is dus plek voor een boom. Niet voor een heel groot exemplaar, maar voor een middelmaatje. Afijn, de oplettende lezer snapt het al: de zoektocht naar een geschikte boom zette zich in. En nee, dat is in mijn geval geen sinecure.

“Huisje Boompje Beestje” verder lezen

Fietsstraat

Wij krijgen een nieuwe fietsstraat. Van Nistelrode naar Uden. Prachtig strak rood wegdek, spierwitte markeringen en zo vlak als een spiegel. Geen enkele oneffenheid erin.
We hadden daar tot nu geen fietsstraat. We hadden gewoon twee fietspaden, aan elke kant van de weg één. Dat was heel fijn. Veilig ook. Je hoefde nergens over te steken. En je kreeg geen tegenliggers.

“Fietsstraat” verder lezen

Ommetje

Man en ik mogen graag een stukje wandelen. Soms gewoon vanuit huis, soms met de auto of de fiets naar een startlocatie van een wandelroute. Vandaag besluiten we een wandeling te gaan doen in combinatie met een stukje fietsen. We kiezen voor het ‘Ommetje Kasteel Heeswijk’, een mooie wandelroute in een aantrekkelijke omgeving. Gelukkig is de hitte verdreven (met dank) en kunnen we weer gewoon eens wat dóen. En met al dat lanterfanten moet het onbeperkt mezelf volstouwen ook maar eens afgelopen zijn. Niks uitgebreid lunchen ergens op een terras dus, maar gewoon twee boterhammetjes met kaas, een gekookt eitje en gezonde tomaatjes mee. En een thermoskannetje koffie en flesje water. Wat ben ik toch goed bezig.

“Ommetje” verder lezen

Urlaub in Deutschland

Man en ik zijn weer thuis. We waren met de camper bijna drie weken in Duitsland, we trokken langs de grens met Tsjechië door Beieren en daarna verder langs de Oostenrijkse grens richting het Zwarte Woud. We hadden prachtig weer, stonden ’s nachts op mooie stille camperplekken, maakten fijne wandelingen en genoten van de omgeving. Maar vakantie in coronatijd is toch anders dan we gewend zijn. Nou mijden wij van nature al drukke plekken, daar hebben we geen corona voor nodig. Maar toch was dat nu zelfs voor ons soms nog een flinke uitdaging. En er waren een aantal dingen die me opvielen.

“Urlaub in Deutschland” verder lezen

Just married

Ze hebben ja gezegd. Allebei. En daarmee zijn Zoon en Schoondochter nu officieel man en vrouw. Ons oudste kind is onder de pannen. Die kunnen we afvinken: veilig afgeleverd, mission accomplished.

En dan De Dag. Wat was het mooi, bijzonder en liefdevol. Een dag vol geluk, maar ook vol emoties. Een dag met een lach (veel) en een traan (ook veel). Een dag om nooit te vergeten. Een dag waarop we weer zoveel mooie herinneringen hebben gemaakt. Een dag met niet één, maar met wel duizend gouden randjes. Hoe die verliep? Lees mee.

“Just married” verder lezen

Eet Kleindochter ijslepeltjes??

Kleindochter komt voor het eerst sinds een maand of drie weer een dagje spelen. Daar zijn Man en ik erg blij om, want vanwege haar pasgeboren zusje met haar kwetsbaarheid rondom corona bleven we al die tijd op afstand.
Schoondochter komt haar brengen, en deelt meteen ook even mee dat de peuter gisteren een ijsje heeft gegeten, uit een bekertje. Met een plastic lepeltje. En dat er toen ineens een stukje van dat lepeltje af was. Dus de vraag was: waar is dat stukje plastic gebleven?

“Eet Kleindochter ijslepeltjes??” verder lezen

Corona-uitstapjes

Man en ik zijn er vorige week met Hemelvaart een lang weekend met de camper tussenuit geweest. We gingen richting Friesland. Op zondag hadden we slecht weer; het regende en stormde. Op maandag gingen we naar Giethoorn. En je kunt veel vervelends zeggen over corona, maar deze crisis heeft ook echt wel soms wat voordelen.

“Corona-uitstapjes” verder lezen

Grote Grazers in De Maashorst: wat vind jij ervan? Oproep!!

Vorig jaar oktober hielden wij als Maashorstburgers samen met de Dorpsraad Nistelrode een breedschalig belevingsonderzoek over De Maashorst. We kregen daarop veel respons. En hoewel we drie neutrale vragen stelden, waarbij de Grote Grazers bewust niét genoemd werden, kregen we heel veel reacties van mensen die het gebied mijden vanwege de grazers. En we ontvingen bizar veel meldingen van incidenten met de grazers. Benieuwd? De volledige uitkomsten van dit onderzoek vind je op https://www.dorpsraadnistelrode.nl/wp-content/uploads/2020/01/Rapport-Resultaten-belevingsonderzoek-De-Maashorst-13-december-2019.pdf

“Grote Grazers in De Maashorst: wat vind jij ervan? Oproep!!” verder lezen

Corona in Chateau Meiland?

Het is spannend in het chateau, want heerst er nou wel of geen corona? Gisteravond zagen we hoe de familie omgaat met dit fenomeen, dat op dat moment nog maar net zijn intrede had gedaan in Europa. Intussen weten we met zijn allen veel meer van dit virus, maar in die allereerste periode zie je ook bij de Meilandjes de onzekerheid, de angst en vooral ook het totale onbenul over wat hun boven het hoofd hing.

“Corona in Chateau Meiland?” verder lezen

Heel speciale moederdag

Wij hebben van vader- en moederdag nooit een dag gemaakt van grote, dure cadeaus. Het was vooral een dag waarop we verwend werden door onze kinderen en zij ons gelukkig maakten met hun zelfgemaakte cadeautjes. Ook nu nog geniet ik het meest van die dingen waaruit die persoonlijke aandacht, betrokkenheid en liefde blijkt. Elke moederdag is voor mij heel speciaal, omdat ik er ieder jaar weer een jaar van moeder-zijn van vier mooie mensen bij op mag tellen. Maar dit jaar, moederdag 2020 ga ik absoluut nóóit meer vergeten.

“Heel speciale moederdag” verder lezen

Blijf-thuis-Kwissen

Het begon allemaal met de online kwis van De slimste Mens, nu twee weken geleden. We speelden met ons gezin mee, ieder vanuit zijn eigen huis aan de eigen laptop en we hadden via Skype contact met elkaar. Op die bewuste avond gebeurde het: we werden besmet met het virus. Nee, gelukkig niet het coronavirus, maar toch ook best wel met een hardnekkig iets: het kwisvirus. Eén voordeel: wat zullen wij slim zijn na deze corona-periode.

“Blijf-thuis-Kwissen” verder lezen

Dagje Kleindochter

Vandaag kwam oudste Kleindochter spelen. Dat was door de coronatoestand al heel lang geleden. Kleindochter is vier, maar de coronamaatregelen zitten er al stevig ingebakken. Eén keer moest ze niezen, keurig in haar elleboog, om meteen daarna naar de wasbak te snellen om met veel zeep  langdurig haar handen te wassen. De anderhalve meter houden we nog steeds aan, en een knuffel doen we ook nog niet. Dankzij het mooie weer kunnen we veel buiten zijn, waar het makkelijker is om fijn en veilig te spelen. En spelen doen we. We hebben een druk programma, want omdat het al zolang geleden is wil Kleindochter het hele repertoire van haar to-do dingen kunnen afvinken.

“Dagje Kleindochter” verder lezen

Raambezoek

Lieve Valente,

Valente, zo heet je. Want jouw papa en mama zijn helemaal idolaat van Italië, en samen met hen en je grote zus Figline ga jij vast nog heel vaak richting Puglia, om heerlijk te spelen en te relaxen in jullie eigen Trullo met een stuk of honderd olijfbomen om in te klimmen. Straks, als je wat groter bent. En als de wereld weer een gewone wereld is. Want de wereld van nu is niet de wereld waarin we je zo graag welkom wilden heten. Het is niet de wereld die we kennen. Jouw wereldje zou er gewoon heel anders moeten uitzien.

“Raambezoek” verder lezen

Thuis

Als alles normaal was, zou ik nu kneiterhard genieten van het mooie lenteweer. Als alles normaal was, zouden de kleinkinderen onbezorgd bij ons in de achtertuin aan het spelen zijn. Als alles normaal was zou ik hen gewoon op schoot nemen of platknuffelen. Als alles normaal was, zouden onze volwassen kinderen morgen met hun mandjes achter de deur klaarstaan om op mijn teken de tuin te bestormen om met gevaar voor eigen leven vooral te winnen met het paaseieren zoeken. Als alles normaal was.

“Thuis” verder lezen

Hoop in bange dagen

Daar zitten we dan. Met zijn allen in hetzelfde schuitje. In een bizarre, onwerkelijke en bedreigende situatie. Een situatie die niemand wil, maar waar we toch zomaar ineens middenin zitten. Man en ik zijn de afgelopen weken een paar keer enkele dagen ziek geweest. Wat koorts, hoesten, hoofdpijn. Dan slaat de schrik meteen om je hart. Vanaf maandag zijn de scholen dicht en is Man thuis. We kunnen nu heel veel doen. Allerlei klussen die al zo lang liggen. De Grote Schoonmaak in ere herstellen. Dat schilderij maken voor onder de overkapping. De tuin in orde maken. Alle kasten uitmesten. Dat zou allemaal kunnen.

“Hoop in bange dagen” verder lezen

Bouwput

Nou dacht ik altijd dat wij in een dorp woonden dat gewoon af is. Met wegen, trottoirs en waterleiding onder de grond, dat soort elementaire dingen. Een dorp waar je gewoon de weg op kunt, zeg maar. Maar dat is dus niet waar. Want wij wonen in een bouwput. Al ruim een jaar, en het eind is nog lang niet in zicht.

“Bouwput” verder lezen

Grote grazers op de Maashorst; dit is wat we ervan vinden

Het was weer even flink schrikken afgelopen zondag, toen het bericht naar buiten kwam over een man die al wandelend in De Maashorst op de hoorns was genomen door een taurosstier. Ik schrok er al van, veilig in mijn eigen huis, laat staan het slachtoffer zelf, die dit trauma zo een-twee-drie nog niet te boven zal zijn. Want als je door de lucht geslingerd wordt door zo’n stier en dan met een smak weer op de grond belandt, daarbij een aantal ribben breekt en met een ambulance naar het ziekenhuis moet worden gebracht, dan gaat dat vast niet in je kouwe kleren zitten. Het is een ernstig incident dat – hoe treurig ook- het belang van de discussie rondom de grote grazers nog eens aanscherpt.

“Grote grazers op de Maashorst; dit is wat we ervan vinden” verder lezen

Kerst

Zo. Het is begonnen. De Kerst. Altijd weer een bijzondere periode.
Wij gaan de kerstperiode altijd in met vakantie, omdat Man nu eenmaal docent is en hij dan twee weken vrij is (TWÉÉ weken??? Jaja lieve mensen, in het onderwijs heb je nou eenmaal vrijwel continu vakantie, lánge vakanties ook nog eens, je hoeft de hele zomer niet te werken, en trouwens: je werkdagen zijn ook hartstikke kort want de school begint pas om half 9, dus je bent er om vijf voor half, en om kwart over twee zijn de kinderen naar huis en dus sta je om tien voor half drie alweer buiten. Elke dag. Wil jij ook wel zo’n luizebaantje? Meld je snel aan op welke Pabo dan ook en wie weet mag jij over een paar jaar ook élk jaar met kerst TWEE HELE weken thuisblijven).

“Kerst” verder lezen

Kerst op Chateau Meiland

Eigenlijk weet ik ook niet waarom ik het elk jaar weer doe, want het is iedere keer wel wat. Het zetten van De Boom. Dit jaar heb ik een ielig exemplaar, omdat alle bomen op dat veld ielig waren en deze dan nog best wel wat leek. Maar eenmaal thuis zag ik pas dat ie wel heel erg ielig is, en dat lampjes, ballen en slingers dat eigenlijk niet kunnen verhullen. Maar goed, het kan altijd nog erger rondom Boomperikelen, zag ik gisteren bij Chateau Meiland.

“Kerst op Chateau Meiland” verder lezen

Hallo Trullo

Man en ik waren afgelopen weekend in Italië. In Puglia om precies te zijn. Voor wie Italië niet zo goed kent: Puglia is een regio in de hak van de laars. In Puglia heb je mooie oude stadjes, maar dat niet alleen: in Puglia vind je ook een streek met Trulli (meervoud van Trullo). Trulli zijn eeuwenoude ronde huisjes, soms van wel 500 jaar oud, met piramidevormige dakjes. Als je in die streek rondrijdt zou je net zo goed kunnen denken dat je in de Efteling bent.

“Hallo Trullo” verder lezen

Zie ginds komt de stoom(boot)trein

Wij hebben als gezin zo onze tradities. Een daarvan is de intocht van sinterklaas op tv. Dat keken we als gezin altijd gezamenlijk; met zijn allen op de bank, met erbij worstenbroodjes en warme chocomel met slagroom. Dat deden we al toen de kinderen klein waren, zijn we blijven doen toen ze allang groot waren en doen we nog steeds. Waarbij de geschiedenis zich herhaalt, want in plaats van alleen maar groot volk op de bank, kijken nu de kleinkinderen mee!

“Zie ginds komt de stoom(boot)trein” verder lezen

Straling en babyfoon (of magnetron?)

Wij hebben heel veel apparaten in huis. En dus ook heel veel kabels, snoeren, wifi-versterkers, stekkerdozen en routers (3 stuks). We hebben apparaten mét en zonder snoer. Zonder snoer wil niet zeggen dat ze het dan ook niet doen. Neeeee: die apparaten werken draadloos. Dat is makkelijk want dan heb je geen stopcontact nodig. Die bij ons toch al overvol zitten. Onze meterkast is net een flipperkast: rode, witte en groene lampjes knipperen er lustig op los. 

“Straling en babyfoon (of magnetron?)” verder lezen

Chateau Meiland (2)

Ze zijn alweer een paar weken terug op tv: de familie Meiland met hun chateau in Frankrijk. De verbouwing is grotendeels achter de rug en de kamers zijn voor zowel dit jaar als volgend jaar al compleet volgeboekt. ‘Nee’ verkopen aan potentiële gasten vindt de familie maar niks. En dus wordt er gekeken naar een groter chateau. Jawel. Dat willen ze dan ook gewoon weer gaan opknappen. Een kasteel met 30 kamers? Ik zou heel hard gillen en nog veel harder wegrennen bij alleen al de gedachte eraan, maar de Meilandjes zien er wel brood in. Dan nemen ze gewoon personeel. Maar voorlopig zitten ze nog gewoon in hun eigen kasteel, en dat lijkt mij al enerverend genoeg.

“Chateau Meiland (2)” verder lezen

Big Boys Masterclasses

Nou wáren ze al groot, onze jongens, maar nog steeds worden ze alsmaar groter en groter. Zoon Mark en zijn compagnon Johan gaan met hun Big Boys Quality-imperium als een trein. Op de eerste plaats natuurlijk met hun compleet verzorgde culinaire barbecues, waarmee ze wijdverbreid naam hebben gemaakt. Daarnaast zijn ze berucht en beroemd om hun buitengewone Chef Table pop-uprestaurants, die ze regelmatig organiseren, steeds weer op een andere plek en met een ander thema. En alsof dat allemaal nog niet genoeg is, bedenken de heren er gewoon nog eventjes wat bij.

“Big Boys Masterclasses” verder lezen

Klimaatvluchtelingen

Man en ik hadden vakantie. Die is nu afgelopen; de scholen beginnen weer en mijn werkweek start met een interview voor een artikel voor de Mooibernhezekrant. Wij hadden een gedenkwaardige vakantie, en dat komt eigenlijk vooral door het weer. In feite waren we gewoon alvast aan het oefenen als klimaatvluchtelingen, en ik moet zeggen: dat gaat ons goed af.

“Klimaatvluchtelingen” verder lezen

Chateau Meiland

Ik ben gek op programma’s als Ik Vertrek. Vooral als dat om mensen gaat bij wie alles fout gaat en die dan toch niet opgeven. Van die doordouwers. Dat ik op mijn luie krent op mijn luie bank met mijn luie hond dolgelukkig zit te zijn dat ik niet hoef te doen wat zij allemaal doen. En soms komen er van die mensen voorbij die zóveel doorzettingsvermogen hebben dat ik daar alleen maar enorme bewondering voor kan hebben. Van die mensen die dan ook nog eens helemaal zichzelf zijn. En daardoor ook soms heel erg hilarisch.

“Chateau Meiland” verder lezen

Zonnebrand

Kleindochter van onze tweede Zoon is een dagje bij mij, en het is bloedjeheet. Zó heet dat we eigenlijk niet naar buiten kunnen. Maar ja, ik moet er ’s middags toch even uit met Hond, en Kleindochter moet dan mee. De zon schijnt ongenadig, en hoewel ik maar een klein rondje ga maken omdat Hond al helemáál niet tegen de warmte kan, moet ik Kleindochter toch beschermen tegen die torenhoge zonkracht. Ik heb geen parasolletje op mijn buggy, dus zal er gesmeerd moeten worden. Oók voor die tien minuutjes.

“Zonnebrand” verder lezen

Overnachting voor Dochter

Dochter is weer aan het studeren geslagen, en moet daarvoor één dag in de week naar school, op anderhalf uur rijden van haar woonplek. Onlangs had ze tentamens, en moest daarvoor twee dagen achter elkaar op haar school zijn. En dus zocht Dochter een overnachting, liefst een beetje betaalbaar. En dat viel nog niet zo mee. Dus dacht ik: misschien kan ik haar een handje helpen. Ja joh, ik weet het: ik heb soms van die kneitergoeie invallen.

“Overnachting voor Dochter” verder lezen

Verkeerd-om


Op mijn fietsrondje door het dorp is me weer iets opgevallen. Want in ons dorp wordt gebouwd. Dat is op zich niet vreemd. Er komt een appartementencomplex bij. Dat er appartementen worden gebouwd is ook wel fijn, want dan kunnen er weer wat mensen wonen. Maar in dit geval is er wel iets héél vreemds aan de hand.

“Verkeerd-om” verder lezen

Willie Wortel

Ik vraag me weleens af of uitvinder Willie Wortel ook een moeder heeft. Hij heeft wel een vader; die heet Harry Wortel. En een opa, die Willem heet. Ik lees nergens iets over een moeder. Maar nu heb ik het mysterie opgelost. Er is namelijk wél een moeder. Want die moeder, dat ben ik. En Willie Wortel, dat is gewoon mijn zoon.

“Willie Wortel” verder lezen

Trouwlustige kinderen

Oudste Zoon, Schoondochter en hun twee kindjes vierden onlangs vakantie op La Palma, een van de Canarische eilanden. Dat was spannend, vooral voor oudste Kleindochter van ruim drie jaar oud, en het was ook spannend voor Schoondochter. Want nog nooit gevlogen met de kindjes, en dus maar  afwachten hoe dat zou gaan.

“Trouwlustige kinderen” verder lezen

Vast

En toen zaten we ineens muurvast. Met de camper. Op een steil smal bergweggetje middenin Italië. Dat wil je echt niet. Maar het gebeurde tóch. Hoe? Lees het hieronder. “Vast” verder lezen

Dwars door Italië

btr

Man en ik trokken met de camper door Zuid-Italië: naar de hak, toen door naar de teen en vervolgens weer door de laars richting noorden. Het was een mooie route. Wat viel me nou zoal op in Italië? Hieronder mijn gedachten over Italië in het algemeen en Zuid-Italië in het bijzonder. “Dwars door Italië” verder lezen

Bloesem

Het is weer lente, en dus de tijd van de bloesems. Voor mij wel een van de hoogtepunten uit de natuur, ieder voorjaar weer. Ik kan er zó van genieten. Om naar te kijken, om te ruiken, maar vooral ook om onder de bloesembomen door te lopen. Ik word daar heel gelukkig van. “Bloesem” verder lezen

De krant is er! En gewoon al vóór 7 uur vanmorgen, dus op tijd. En in de goeie bus. Helemaal goed dus, zou je denken. Nou…. niet helemaal. Want behalve de vier opties waarmee ik rekening had gehouden, was er nog een vijfde optie:

5. Krant op tijd in de goeie bus, maar kapot.  “” verder lezen

Geen krant

De krant is er niet. Dat gebeurt de laatste tijd weer vaak: geen krant om 7 uur ’s ochtends, en vaak ook niet om 8 uur en ook niet om 9. We maakten dit al best wel heel vaak mee de afgelopen paar jaar. In de periode voordat het allemaal begon te rommelen bij de krant, hadden wij een bezorger die je bijna zou inlijsten, zo trouw. Iedere dag de krant al voor dag en dauw in de bus, weer of geen weer. Gewoon ALTIJD. Maar toen “Geen krant” verder lezen

Hindernislopen

Na de wisenten liggen nu de taurossen onder vuur op de Maashorst. Want afgelopen zaterdag zijn twee wandelaars aangevallen door zo’n kolos. In een ander natuurgebied is onlangs ook iemand aangevallen; dat exemplaar schoot dwars door de omheining heen. Moeten we daar bepaalde conclusies uit trekken? Voorlopig lijkt daar nog geen sprake van te zijn. “Hindernislopen” verder lezen

Trouwen

Enkele weken geleden kwam Schoonzoon langs met een reden die bij Man en mij een grote dosis vreugde, verrassing en ontroering veroorzaakte: Schoonzoon kwam officieel de hand van onze dochter vragen. “Trouwen” verder lezen

Gemeente Maashorst?

Nou ben ik natuurlijk maar een leek. Maar ook als leek kun je soms heel goed afgaan op je gezonde boerenverstand. En laat ik daar nou wél een gezonde dosis van bezitten. Dat boerenverstand komt soms zomaar ineens om de hoek kijken. Als ik iets ziet of lees dat me zó verbaast dat dat boerenverstand meteen in standje opperste paraatheid schiet. Dat gebeurt me als ik hoor over de fusie tussen de gemeenten Landerd en Uden en de naam die daarbij bedacht is. “Gemeente Maashorst?” verder lezen

Geen Hallelujah-Kerst

Lieve allemaal, incidentele of trouwe lezers van mijn blog: ik wens jullie allen een heel mooi en goed jaar toe, een jaar vol geluk, blijdschap, gezondheid en onbezorgdheid.
Onze Kerst was helaas niet wat we ervan hadden gehoopt. Kerst nam een dramatische wending door een heel naar ongeluk met onze hond Tommie. Voordat je verder leest: met Tommie gaat het naar omstandigheden goed. We zijn er voor hem, met onze liefde, aandacht en onuitputtelijke zorg. Maar dat het heel heftig was en is, is een feit. En dat wil ik graag met jullie, mijn betrokken lezers, delen. Omdat het soms niet alleen maar hiephiephoera is in het leven. “Geen Hallelujah-Kerst” verder lezen

Boer zoekt vrouw; de citytrips

Nou nou nou, het was me nogal wat met de citytrips van de boeren. Die slingerden van het ene uiterste naar het andere. We zagen ultiem geluk, verliefdheid en vrolijkheid, maar ook twijfels, somberte en onzekerheid. En vanaf mijn bank snapte ik heel vaak heel veel dingen weer niet zo goed: er werden nogal wat uitspraken gedaan waarbij ik toch wel even mijn wenkbrauwen fronste. “Boer zoekt vrouw; de citytrips” verder lezen

Boer zoekt Vrouw, de ontknoping

Hè hè, eindelijk. Alle boeren hebben hun keuze gemaakt. Er was weer wat reuring en ik heb me alweer een aantal keren hogelijk verbaasd.

Ach ach ach onze Marnix, om maar meteen met het hete hangijzer te beginnen. Ik dacht dus echt dat hij het licht had gezien, of in ieder geval dat hij zou zien hoe stápelverliefd Bertine op hem is. Dat ziet zelfs een blinde koe. Het lijkt me “Boer zoekt Vrouw, de ontknoping” verder lezen

Boer zoekt vrouw

Jaaaa hoor, het was gisteravond weer een vermeldingswaardige aflevering van Boer zoekt vrouw. Er gebeurden weer aardig wat dingen waarbij mijn verbazingsgraad nogal eens piekte.

Zo zien we dat Jaap nog steeds niet kan kiezen. Jaap heeft zelf echter al de oplossing voor dit dilemma: hij wil gewoon allebei de dames. Maar ja, dat is nou eenmaal niet volgens het format van het programma, dus helaas pindakaas, Jaap zal er toch echt eentje moeten lozen. En dat is lastig, want “Boer zoekt vrouw” verder lezen

Ongelooflijk

Oudste Kleindochter van net drie jaar oud is nogal geobsedeerd door het fenomeen bang zijn. Ze heeft al heel lang in de gaten dat die magische woorden “Ik ben bang” best wel wat op kunnen leveren. Want als je bang bent word je geknuffeld, getroost en krijg je aandacht. Als je bang bent in je bed “Ongelooflijk” verder lezen

Boer zoekt vrouw

Gisteravond zagen we hoe de vijf uitverkorenen van de boeren mee mochten op de dagdate. Nou, dat was in sommige opzichten best wel opzienbarend. Dus daarom maar eens op een rij wat ik zoal denk vanaf mijn plekje op de bank.

Holymoly, die Marjan. Met de j, ja, die andere met de i is beduidend anders. Die Marjan met de j dus. Tijdens het druivenplukken vraagt ze of Jaap g*dsamme róókt? En dus geeft Jaap eerlijk toe dat hij nog wel rookt, maar daarmee wil gaan stoppen. Maar dat is voor Marjan niet genoeg. Ze steekt haar hoofd nadrukkelijk tussen de druivenranken door “Boer zoekt vrouw” verder lezen

Ik vertrek, Bon Bini Bonaire Deel 2


In januari zagen we in Ik Vertrek hoe Hans en Karin naar Bonaire emigreerden om daar hun adventure-golfbaan te beginnen. Afgelopen zaterdag konden we eindelijk zien hoe het de twee Scheten is vergaan in die tussentijd. De vorige uitzending viel ik van de ene verbazing in de andere, en eigenlijk gaat dat bij de Scheetjes gewoon almaar door. Om te beginnen herkende ik ze bijna niet. “Ik vertrek, Bon Bini Bonaire Deel 2” verder lezen

Spelletjes met Kleindochter

Ik mag Kleindochter weer een dagje vermaken, en spelletjes staan tegenwoordig steeds vaker op het programma van de peuter. We beginnen de ochtend sportief, want Kleindochter vindt niets zo grappig als haar oma nadoen tijdens Nederland in beweging. We stappen, zwaaien met gewichtjes, rekken en gaan door de knieën. Als we klaar zijn beginnen we aan ons eerste spelletje van vandaag: memory. “Spelletjes met Kleindochter” verder lezen

Met Kleindochter in de camper

Man en ik gaan twee dagen op  vakantie met Kleindochter. Met de camper. Eén nachtje lijkt ons al wel spannend genoeg voor de peuter. De bestemming kiezen is heel simpel: die moet vooral niet al te ver weg zijn. Gelukkig wonen we in een bosrijke omgeving, met heel veel recreatiemogelijkheden. Zo ook Charme camping Hartje Groen: een kindvriendelijke natuurcamping, middenin het bos. Op nog geen tien kilometer rijden van ons huis. Heuj. “Met Kleindochter in de camper” verder lezen

Gobi

Ik ben nogal een leesfreak, en altijd op zoek naar mooie boeken. En soms vind je dan een boek waarvan je tijdens het lezen al weet dat het zó jammer zal zijn als je het uit hebt. Je zou bij het lezen van zo’n pareltje kunnen denken ‘laat ik maar wat trager lezen. Of wat minder aan één stuk’. Maar vervolgens doe je dat dan niet. Omdat het zo’n mooi boek is en je het dus niet weg kunt leggen. Momenteel heb ik zo’n boek. “Gobi” verder lezen

Vlees in de kuip

 

Vlees eten is hier in huis best wel een ingewikkeld en ook dubbel verhaal. Man is vegetariër, wat in alle opzichten eigenlijk gewoon het handigst is. Je hoeft je als vegetariër niet schuldig te voelen over onnodig dierenleed, over een teveel aan ammoniakuitstoot, over al die hectares mooie aarde die je naar z’n mallemoer helpt en over alle misstanden in de vleesindustrie. “Vlees in de kuip” verder lezen

Peuterpuber in Aardbeienland

Ik wist het ook niet, maar het bestaat echt: Aardbeienland. Man, Kleindochter, Dochter, Hond en ik gaan er naartoe. Met de camper. Aardbeienland ligt in Horst; voor ons een klein uurtje rijden. Tijdens de rit doet Kleindochter een dutje van tien minuten. Dat is eigenlijk maar niks, want veel te kort. Als ik tien minuten dut, heb ik daarna een sterke bak koffie nodig om me weer wat mens te voelen. Kleine kinderen kun je nog geen koffie voeren. Nou ja, dat kan wel, maar dat wordt denk ik niet aanbevolen. En dus moet Kleindochter op eigen kracht weer heppiedepeppie zien te worden. Dat kost wat kruim. “Peuterpuber in Aardbeienland” verder lezen

Bloemenberm

Enkele jaren geleden besloot onze gemeente uit financieel oogpunt een heleboel groene en bloeiende perken te vervangen door gras. Gras is mooi als je het goed onderhoudt. Als je het op tijd maait. Als je het gemaaide gras ook opruimt. Als er geen honden op poepen. En als er geen auto’s op parkeren.
Tja. “Bloemenberm” verder lezen

Handige oma’s?

Ik krijg een appje van een mede-oma uit mijn omgeving: “Heb jij verstand van tussenstukken van een maxi-cosi wandelwagen? Heb ze erop geklikt maar krijg ze er nu niet meer vanaf.” Dat zou zomaar een appje van mezelf kunnen zijn. Ik heb geen verstand van maxi-cosi’s en ook niet van tussenstukken, maar twee weten wellicht meer dan een, dus sta ik even later in haar huiskamer en buigen we ons over koppelstukken die eraf moeten kunnen maar dat absoluut niet van plan zijn. “Handige oma’s?” verder lezen

Efteling

Kleindochter is voor het eerst met haar papa en mama naar de Efteling geweest, en we hebben haar beloofd dat ze ook een keertje met ons mee mag. Tot die tijd kijkt ze op Youtube (‘Joepjoep’) steeds opnieuw Carnaval Festival en zingt hele dagen “Láa-la-la-láa-la-la-la-la-laaaaaaa”. Afgelopen donderdag was het dan zover. “Efteling” verder lezen

Oppassen

Voor alles is een eerste keer, en zo mag ik voor de eerste keer een hele dag op jongste kleindochter van nog geen twee maanden oud passen. Schoondochter brengt haar ’s ochtends en legt me de gebruiksaanwijzing van het minimensje uit: zo laat de fles met zoveel cc, dan een boertje, verschonen, daarna nog wat cc, die laatste hoeveelheid apart opwarmen,  want borstvoeding mag je niet twee keer warm maken, dan even spelen in de box, dan de Puckababy aan (Puckababy??? “Oppassen” verder lezen

Het Wilde Westen (7)

Hoewel we al zóveel bizar mooie gebieden hebben gezien, hebben we nog een paar pareltjes tegoed. Het laatste stuk van onze Roadtrip doen we Sequioa, Yosemite en San Francisco.

Sequioa
Ik hou van bomen, dat is wel zo’n beetje algemeen bekend hier binnen ons gezin. Mijn kinderen mogen graag verkondigen dat ik met bomen praat. Dat is niet zo, maar ik laat ze maar in die waan, want zij kunnen zich er enorm om verkneukelen en dat gun ik hen van harte. “Het Wilde Westen (7)” verder lezen

het Wilde Westen (6)

Man en ik zijn weer thuis! Met een jetlag waar je U tegen zegt, en met een heel grote bak aan geweldig mooie herinneringen. En hoewel we weer in ons eigen kneuterige landje zijn (hoeraaaa), is mijn verslag nog niet afgerond. Dus hier komt ie: deel 6 van onze roadtrip door West USA, met in dit deel Las Vegas en Death Valley. “het Wilde Westen (6)” verder lezen

Het Wilde Westen (4)

Californian Coastway 1
De kustroute van San Francisco naar Los Angeles is een mooie tocht, die we tot ongeveer halverwege kunnen rijden. Daarna is de weg afgesloten, door schade van hevige stormen van vorig jaar. We steken een weg van 60 kilometer door de bergen in, “Het Wilde Westen (4)” verder lezen

Het Wilde Westen (3)

De voorbereiding
Zo’n roadtrip doe je niet van de ene op de andere dag; dat vraagt best wel de nodige voorbereiding. Al maanden vantevoren beginnen we met plannen en uitzoeken wat we in die tweeëneenhalve week willen gaan zien. We lezen over de Nationale Parken die we willen bezoeken, “Het Wilde Westen (3)” verder lezen

Het Wilde Westen (1)

Man en ik zijn in Amerika: we maken een roadtrip door het westen. We zijn hier nu anderhalve week en hebben al méér gezien dan een normaal menselijk brein in een heel leven kan bevatten. Wat een indrukken krijgt die grijze massa hier te verwerken. Daarnaast doe ik ook veel kennis op over Amerika en de Amerikanen. Mijn hoofd maakt overuren. Vandaag deel 1 over de vijf eerste dingen die me opvallen. “Het Wilde Westen (1)” verder lezen

Lieve Figline,

Het mooiste telefoontje dat je van je kind kunt krijgen is als dat telefoontje begint met “Wij zijn papa en mama geworden!” Dat telefoontje kreeg ik afgelopen dinsdag om half zeven in de ochtend. Het belletje kwam van jouw papa, mijn Zoon. Na die zin gebeurt er even niet heel veel, behalve dat er aan beide kanten van de lijn gehuild wordt. Van blijdschap, lieve Figline. “Lieve Figline,” verder lezen

In de war

Er waren de afgelopen periode nogal wat dingen die me behoorlijk van mijn stuk brachten of waarvan ik best wel in de war raakte.

Zo dacht ik dus dat de klok op onze magnetron kapot was. En dat dacht ik ook van onze wekkerradio, die ook steeds maar achterliep. En juist toen ik op het punt stond de wekkerradio weg te kieperen en de magnetron te laten nakijken, las ik “In de war” verder lezen

Gaaf

Soms kun je als mens wel een energieboost gebruiken. Gewoon om er weer een poosje lekker tegenaan te kunnen. Voor iedereen die zelf niet zo goed weet hoe je die bult energie nou krijgt schieten de positiviteitsgoeroe’s als paddenstoelen uit de grond. Op zondagochtend hebben we “Gaaf” verder lezen

Vanillevla met Bovenste

Als wij vroeger thuis vanillevla aten, dan kwam die uit een grote glazen fles. Vers van de melkboer, die zijn melk en vla gewoon tot aan onze deur bracht. Die glazen fles had voor ons –kinderen- één nadeel: er zat een bovenste laagje op de vla. Nou snap ik ook wel dat dat ook gewoon niet anders kan, natuurkundig gezien, alleen: dit was een speciaal soort laagje. Het was  HET BOVENSTE. 

Het Bovenste was brokkelig. En er zat een soort van vel op.
Wij lusten geen brokken. En ook geen vel. Het Bovenste ging dan ook altijd naar ons pap. Die vond die brokken en dat vel geen enkel probleem, en wij konden veilig de rest van de fles verorberen. Later kwamen de fabrieksvla’s en de kartonnen verpakkingen, en daarmee verdween tegelijkertijd de smaak van de echte vanillevla. Mét Bovenste.

Maar nu is het tij gekeerd. Want we gaan massaal terug naar hoe het was, in heel veel opzichten. We zijn die fabrieksproducten beu, we willen niet langer die chemische en onnatuurlijke voeding; we verlangen terug naar authentieke smaken, naar puur en echt. En we zien dan ook steeds meer pure, ambachtelijke producten op de voedingsmarkt verschijnen. En ja, ik word daar blij van!

Vandaag was ik bij onze groenteman, Groente en Fruit Speciaalzaak Ceelen. Ik neusde wat door zijn koelvitrine en zag daar allerlei mooie, ambachtelijke zuivelproducten. Ik besloot de vanillevla van de Ambachtshoeve maar eens te proberen, want die zag er echt heel erg uit als échte vanillevla. Ik zag zo al de zwarte puntjes zitten van de echte vanille, en de kleur was niet gifgeel, maar heel mooi zacht-roomgeel. Niks vanille-extract, vanillekleurstofje en vanillesmaakje, maar gewoon echt spul. Het proberen waard, leek me.

Na de maaltijd probeerde ik het dus meteen maar uit. Toen ik de fles openmaakte viel me al meteen op: deze vla had een Bovenste. Maar ik besloot ter plekke dat het nou toch wel eens tijd werd om ook het Bovenste te leren eten. En dus hield ik de fles op zijn kop boven mijn schaaltje. En toen gebeurde er niks. De vla bleef zitten waar hij zat. Met een mes hielp ik ‘m wat op gang, en daar belandde het Bovenste in mijn schaaltje. Het zag er brokkelig uit. Gelukkig had ik een lepel. Ik begon heel hard te roeren. Dat hielp. De vla werd mooi glad en romig. En toen nam ik de eerste hap.

Ze zeggen weleens: ‘alsof er een engeltje over je tong piest’. Nou, in dit geval waren het op zijn minst tien engelen. Echt hemels!  Bijna banketbakkersroom, zo dik en romig. Dus snel weer de fles op de kop, mes erin, en een flinke dikke klodder vla in mijn schaaltje. Wat is dit smullen. Toin mijn groenteman heeft wel vaker van die ambachtelijke pareltjes in zijn winkel, en deze vla valt absoluut ook binnen die categorie. Ik heb natuurlijk ook meteen even op de site van www.ambachtshoevezuivel.nl gekeken. En daar zag ik op een filmpje dat ze de vla handmatig in de flessen doen, en er gewoon zelf de etiketten opplakken. En je ziet ook iemand een berg vanillestokjes leegschrapen. Kijk, zo willen wij het hebben, dat hebben ze bij de Ambachtshoeve helemaal goed begrepen. Ik zag ook dat ze nog veel meer smaken vla hebben, én yoghurt en karnemelk. Gewoon alles lekker in glazen flessen. Mét Bovenste. Tip van mijn kant als je vader niet in de buurt is: dat Bovenste gewoon even lekker doorroeren. En o ja, pak er ook gerust een mes bij. Of zit urenlang met die fles op zijn kop. Trouwens wel heel Zen.

 

Tis-wa-tis, Christel de Laat

Man en ik gaan graag naar een avondje cabaret. Het fijnst is als er op zo’n avond ook flink gelachen kan worden. Dat je van het lachen met pijn in je kaken en spierpijn in je buik naar huis gaat. Zo’n avond maakten Man en ik zaterdag mee. Zelden heb ik zo hard moeten lachen. En niet heel even, nee, bijna twee uur lang. We waren bij de theatervoorstelling van Christel de Laat, in ons eigen dorp. En man, man, wat is zij GOED! Waarom? Nou, dáárom: “Tis-wa-tis, Christel de Laat” verder lezen

Design en stylen (part two)

Nou hou ik wel van stylen en inrichten. Sinds onze kinderen zijn uitgevlogen overweeg ik regelmatig welke opties we hebben voor welke ruimtes. Zo hebben we intussen inloopkast gemaakt van een slaapkamer en logeerkamer van een andere. En nu zijn de badkamer en onze slaapkamer aan de beurt. Die badkamer, daar zijn we in ons hoofd al een half jaar mee bezig. Ontwerpen, installateur zoeken en keuzes maken in hoe we het willen en wát we willen. Het wordt een hele klus, en het is vooral heel veel nadenken en overwegen. Nee, we zijn er nog steeds niet uit.

En nu ben ik me ook aan het beramen over onze slaapkamer. Ik wil een ander kleurtje op de muren, een mooie hanglamp en andere gordijnen. Want behalve dat ik ben uitgekeken op de gordijnen, zien ze er een beetje raar uit. In een overijverige propere bui heb ik ze gewassen. Lekker fris, dacht ik nog. Weer als nieuw. Dat viel een beetje tegen. Want die gordijnen werkten niet echt mee. Ze krompen, maar ze krompen niet gewóón, als in een stukje korter worden, neeee, het gordijn zelf kromp harder dan de voering. En nu komt de voering dus onder het gordijn uit. En het gordijn hangt niet meer tot op de vloer maar zweeft er een eind boven. En alle naden bobbelen. Nee, dat was niet zo tof van het gordijn, dat vond ik zelf ook al meteen. Nou heb ik gelijk met de aanschaf van de gordijnen op de muur achter ons bed een muurschildering gemaakt van eenzelfde bloem als die in de gordijnen zit. Met de tekst erbij ‘Rêve ta vie en couleur, c’est le secret du bonheur’. In het Frans ja, omdat ik zo van die taal hou. Dat wandje wil ik nu óf gaan overschilderen óf behangen. Ik heb ook al een kleur in gedachten: mintgroen. De andere muren blijven dan wit, en ik wil dan graag grijze gordijnen. Ik heb alle interieurzaken, bouwmarkten, leenbakkers, kwantums, karweien en woonwinkels al afgestroopt voor inspiratie. Maar ja. Toen kwam mijn moeder langs.

Mijn moeder mag dan 88 zijn, ze heeft nog steeds verstand van stylen. Je kunt mijn moeder niet blijer maken dan haar mee te nemen naar woonboulevards en meubelzaken. En ze schuift graag met meubels. Die genen heb ik van haar geërfd. En heb ik weer doorgegeven aan mijn dochters, want ook zij schuiven graag met banken, eettafels, stoelen en kasten. Andere plek, nieuw interieur. Zoiets. Maar goed, ik hecht dus best wel waarde aan de mening van mijn moeder. We gaan naar boven, en ik vertel haar over onze plannen. Eerst naar de badkamer. Ons gesprek:

Kijk, deze kast komt dan bij de badkamer, dan komt hier de douche en wordt de ruimte dus wat groter.
Maar je hébt toch al een douche? Waarom is die niet goed?
Die is bijna dertig jaar oud, en zo klein. En we willen dan een tegelvloer die doorloopt, dus niet meer zo’n douchebak. En geen glazen deur. Gewoon helemaal geen deur. Dat je er zo in kunt lopen.
Maar dan moet die muur eruit?
Ja.
En dié muur ook?
Ja.
En al die tegels eraf?
Ja.
Ook de vloertegels eruit?
Ja, alles eruit.
(Heeeeeel lange stilte)
Maar die tegels zijn nog hartstikke goed toch?
Ja… dat zijn ze eigenlijk ook wel. Maar het zijn wel oúde tegels.
Dat zié je toch niet?
Jawel, want met zo’n decor erop, dat is niet meer van deze tijd. En die wastafel, daar zitten scheuren in. We willen een grotere, eentje met twee kranen. Kunnen we tegelijk tanden poetsen. En we willen het bad dan hier neerzetten, onder het raam.
Je hébt toch al een bad? Waarom staat dat daar niet goed?
Omdat daar dan die dubbele wastafel komt.
Je kunt dat bad toch ook gewoon laten zitten? Ik DEED het nog niet! Nog voor geen goud.
Niet??
Nee. Je haalt je een hoop gedoe op je nek. Die inbouwkast zou ik mooi laten zitten. Je hele huis zit straks onder het stof met al dat breekwerk. En waar blijf je trouwens met al die spullen?
Eh… in andere kasten?
Tja.
Maar die douchebak dan? En die deur met al die kalk? Maar misschien kan ik ook kiezen voor een nieuwe wastafel, een nieuwe wc, een mooie radiator en iets doen met die douchebak… Dan ziet het er meteen ook wel veel beter uit hè. En dan die tegels laten zitten….
Zou ik doen.
Echt?
Echt, ik zou er niet over na hoeven denken.
O.
En over een poosje is alles wat je nu doet toch weer achterhaald en uit de mode. Je kunt wel aan de gang blijven. Maar ja, als je het heel graag wilt.
Eigenlijk wel ja. Denk ik…

En toen gingen we naar de slaapkamer. En dat ging zo:

Kijk, die muur achter het bed wil ik dan behangen, of verven. In mintgroen, dat lijkt me heel mooi.
En wat doe je dan met die muurschildering?
Ja, die zit dan achter het behang. Of onder die laag verf.
Maar dan zie je hem niet meer!
Nee.
Dat is toch eeuwig zonde!! Je hebt dat zó mooi gedaan!
Maar ik ben erop uitgekeken.
Wat erg. Als straks je kinderen dit huis misschien eens overnemen dan zouden ze blij zijn met zo’n mooie schildering van jou.
Dat denk ik niet. En dan hebben we het over een jaar of honderd?
Ja, nou ja. En die gordijnen, doe je die ook weg?
Ja, die zien er niet meer uit. Kijk dan.
Dat ziet toch geen mens.
Ik zie het.
Oh. Ja, nou ja. Je kunt ook die schildering laten zitten en de ándere muren mintgroen doen?
Ja, dat is misschien ook een optie….
Maar je moet het natuurlijk zelf weten.
Ja.
Ik zou het wel weten. Die muurschildering zou blijven. En die gordijnen zou ik gewoon wat langer maken, er zit een flinke zoom in. Het past allemaal zo mooi bij elkaar! Maar ja, als je het heel graag wilt.
Eigenlijk wel ja. Denk ik.

Dus. Heb je verbouwplannen of wil je de boel eens lekker veranderen maar je weet niet goed hoe? Ik stuur graag mijn moeder een keertje langs. Met haar frisse blik en helder oordeel ben je zo genezen van al je wilde plannen. En kun je van het geld én de tijd die je bespaart weer eens lekker op vakantie. Ook leuk.

Ik vertrek, Bon Bini Bonaire

Ik kijk graag naar Ik vertrek. Meestal verbaas ik me erover waarom mensen kiezen voor die nieuwe plek, maar vaker nog verbaas ik me over de manier waarop ze die stap gaan zetten. Vaak spreken ze de taal niet of gaan een horecazaak beginnen terwijl ze amper een ei kunnen bakken. Fascinerend vind ik dat. Afgelopen zaterdag was er weer zo’n uitzending waarbij ik zowat op het puntje van mijn stoel zat. Hans en Karin vertrokken “Ik vertrek, Bon Bini Bonaire” verder lezen

Back to normal

Het is januari, de feestmaand is weer achter de rug. Persoonlijk vind ik dat niet zo’n ramp: ik vind december vooral een maand van Heel Veel Gedoe. En ik ben niet zo van het gedoe. Man had twee weken kerstvakantie. Dat klinkt als lang en veel, maar in de praktijk valt dat behoorlijk mee.  Dat komt door al die zondagen. Onze kerstvakantie is voornamelijk een vakantie in stukjes. “Back to normal” verder lezen

Levende kerstboom

Ik vraag me in alle ernst weleens af waarom hier zelden iets gewóón gaat. Vandaag tuig ik mijn kerstboom af. Wat trouwens ook een heel rare uitspraak is, alsof ik met alle geweld mijn boom in elkaar aan het slaan ben. Dat is niet zo, ik haal er alleen maar liefdevol alle ballen, slingers en lampjes uit. Totdat ik bij de ballen bovenin aangekomen ben. Zie ik dat nou goed?? Wat IS dat? “Levende kerstboom” verder lezen

Nisseroise Kwis

Eén avond per jaar is half Nistelrode van de wap. Totaal in de ban van de kwis. Die kwis, die bepaalt voor die ene avond alles. Als inwoner meld je je vrijwillig aan, wetend dat als ze je eenmaal in hun macht hebben, ze je alles kunnen laten doen. Echt alles. Ook dingen waarvan elk normaal denkend mens zou zeggen: “Dát?? Nog nie misschien!”. “Nisseroise Kwis” verder lezen

TwisTea pop-up store, en een gratis TwisTea-display voor een van mijn lezers!

 

Alweer een mijlpaal voor Zoon: zijn eigen TwisTea pop-upstore is een feit! Afgelopen weekend werd de enige echte, unieke TwisTeawinkel geopend, in de Snellestraat in Den Bosch. En natuurlijk wilden wij ernaartoe. Nou was het die zondag niet direct weer waarvan je zegt ‘goh, laten we nou vandaag eens lekker een uitstapje gaan maken, fijn de weg op’. “TwisTea pop-up store, en een gratis TwisTea-display voor een van mijn lezers!” verder lezen

Staken

Je hebt werk en werk, én je hebt banen waarvoor je echt in de wieg moet zijn gelegd. Een soort roeping zeg maar. Man heeft zo’n baan. En dat het zijn roeping is wil niet meteen ook zeggen dat het makkelijk is. Nee, ik ben niet jaloers, want het werk van Man is zwaar. Ik zal proberen te omschrijven wat zijn baan inhoudt. “Staken” verder lezen

“Oma, ai-pet?”

Kleindochter is gek op de I-pad. Krap twee jaar oud en ze weet dat ding al feilloos te bedienen. Met een trefzeker vingertje klikt en swipet ze zich een weg door de pictogrammen. Puzzels, liedjes en YouTube-filmpjes zijn haar favorieten. En daar mag vooral niémand haar bij helpen. Dat regelt ze allemaal zelf wel. Ze duwt gewoon onze helpende hand weg met een “déze!” En hup, daar gaat het vingertje alweer. ““Oma, ai-pet?”” verder lezen

Krimpende spieren

Er is iets met mijn spieren. Want ze KRIMPEN, en dan bij voorkeur het liefst stiekem gedurende de nacht. ’s Ochtends passen ze ineens niet meer in mijn lijf. Ze zijn te kort. Of mijn lijf is ’s nachts te lang geworden, maar dat lijkt me vrij onwaarschijnlijk. Vooral de spieren in mijn benen zijn erg goed in stiekem krimpen. “Krimpende spieren” verder lezen

Paard in de gang?

 

Wij hebben in onze gang zo’n droogloopmat. Die mat ligt er al heel lang. En omdat Man buiten toch al in de weer is met de hogedrukspuit lijkt het me een goed plan om die mat ook meteen maar eens onder handen te nemen. Dat vindt Man niet erg –geef mannen een hogedrukspuit en ze zijn uren zoet (wel in de gaten houden, want het maakt mannen met hogedrukspuiten niet heel veel uit waar al dat water heen spettert. Ook niet met jouw pasgewassen ramen in de buurt). “Paard in de gang?” verder lezen

Hard, harder, hardst

In ons land worden elk jaar ik-weet-niet-hoeveel festivals georganiseerd. In weilanden, op akkers, industrieterreinen en pleinen verrijzen steeds vaker enorme tenten met daarin gigantische licht- en geluidsinstallaties. Elk festival heeft zijn eigen karakter en zijn eigen muzieksoort. Maar alle festivals hebben één ding gemeen: het hoge aantal decibellen. “Hard, harder, hardst” verder lezen

Pret-echo

Onze tweede zoon verwacht zijn eerste kindje (jaaa, Man en ik worden voor de tweede keer opa en oma!), en afgelopen week hadden ze de geslachtsbepalende pret-echo. Dat is spannend en leuk. Ook voor ons. Want wij kregen een gender reveal party. Familie van beide kanten was uitgenodigd om te komen eten en als toetje was er dan de taart met roze of blauwe inhoud. Doe mij maar alleen het toetje en wel nu meteen, vond ik, maar dat was geloof ik toch niet helemaal de bedoeling. “Pret-echo” verder lezen

Ik zeg niks

Soms hoor je iets of doe je iets (of juist niet) en blijft dat nog dagen door je hoofd rondspoken. Zo ook een paar dagen geleden. In een kledingwinkel, waar ik sta te wachten voor de kassa. Voor mij staat een jonge moeder. Haar partner maakt luidruchtig duidelijk dat hij zijn handen nogal vol heeft aan hun kind, een meisje van een jaar of drie. “Ik zeg niks” verder lezen

Spinnen

De spinnenstand in Nederland holt achteruit. Ik weet hoe dat komt. Die spinnen zitten namelijk allemaal hier. In mijn huis. Mijn huis is een soort asielzoekerscentrum voor spinnen van allerlei kaliber en allerlei komaf. En ze bewonen álle vertrekken. Ik heb ze niet uitgenodigd en ook niet aangemoedigd, maar toch zijn ze er en blijven ze komen. Ondanks mijn toch strenge uitzetbeleid. Daar trekken ze zich niet veel (eigenlijk gewoon niets) van aan.  “Spinnen” verder lezen

Met mij spreek ik

Soms betrap ik mezelf erop dat ik hardop in mezelf praat. Dat moet geen gewoonte worden, want voordat je het weet doe je het ook in het openbaar. En in het openbaar hardop in jezelf praten heet gewoon seniel. Ofwel oud. Of niet helemaal in orde. Dat werk. Wie in zichzelf praat wordt toch een beetje raar aangekeken. Dus let ik daarop en probeer me in het openbaar stil te houden. Tot nu. Want nu heb ik iets ontdekt.  “Met mij spreek ik” verder lezen

Ziggotaart

Sinds kort ligt in onze hele gemeente bij iedere voordeur een glasvezelkabel. Ook als je daar zelf niet om hebt gevraagd. Zo ook bij ons. En nou kunnen we dus kiezen: gaan we voor glasvezel – met bijbehorende nieuwe provider- of blijven we bij Ziggo. Als we voor glasvezel kiezen zijn we wat goedkoper uit, maar dan moeten we al onze e-mailadressen veranderen, ook de zakelijke. Dat betekent nieuwe visitekaartjes, website aanpassen, facturen veranderen en zakelijke contacten inlichten. Best een gedoe. Als we bij Ziggo blijven hoeven we niks te doen. Ziggo zegt dat hun internet net zo snel is als glasvezel. Maar ik geloof niet alles wat Ziggo zegt. “Ziggotaart” verder lezen

Glasvezel

Als ze mij gevraagd zouden hebben “Denk je dat het iets is om in de héle gemeente, bij álle huizen – óók die in de buitengebieden- de stoepen open te breken van de voordeur tot aan de weg, in alle goten langs de wegen diepe sleuven te graven, daar kabels doorheen te trekken en dan al die gleuven en gaten weer dicht te maken, te bestraten en aan te drillen”, dan had ik heel hard geroepen “Néé’, dat gáát toch niet??! Da’s een onmogelijke klus!” Fout gedacht. Want het kan dus wél. “Glasvezel” verder lezen

Hond

Hond denkt dat ik het niet in de gaten heb, maar ik weet het heus wel. Ik bedoel, het ligt er wel heel dik bovenop: Hond is gewoon een vermomd kind. Hij kan nog net niet praten, maar verder wijst alles erop. En wat vooral ook heel erg opvalt: Hond en Kleindochter spannen samen. “Hond” verder lezen

Leeg nest

En dan ineens gaat het snel. Heel snel. Ze krijgen de sleutel van hun nieuwe huis, ze verven, leggen vloeren, rijden talloze ritjes van Ikea naar de Karwei en terug, puzzelen kasten in elkaar en speuren het internet af naar de mooiste – betaalbare- banken, tafels en stoelen. Ze rijden af en aan met aanhangers en laten witte sporen muurverf achter als ze hier hun emmers, rollers en kwasten schoonspoelen. Ze komen en gaan, en we beseffen het allemaal: ze gaan nu echt het huis uit. “Leeg nest” verder lezen

Let it go

  

Toen ik nog geen kleinkinderen had hoorde ik van leeftijdgenoten die wél al opa en oma waren hoe geweldig leuk en vooral hoe ánders het was. Want “Je hoeft alleen maar leuke dingen met ze te doen, je mag wat door de vingers zien, en je hebt ze maar voor even (een uur, een dag, een nachtje) en draagt de verantwoording daarna weer over aan de ouders.” Dat het geweldig leuk en ánders is klopt helemaal. Voor de rest heb ik toch mijn eigen perceptie, vooral waar het die verantwoording betreft. “Let it go” verder lezen

Oppasoma

Afgelopen maandag had ik weer een oppasdag. Man en onze zonen zijn naar Thailand voor een korte Vader-Zonen-qualitytime-vakantie, en schoondochter en Kleindochter zijn op zondag al hier en blijven slapen. Maar Kleindochter ligt de halve nacht bij haar mama in bed omdat ze niet meer in haar eigen bedje wil. Om half 7 ’s ochtends staan een slaapdronken schoondochter en een slaapdronken Kleindochter aan mijn bed. “Oppasoma” verder lezen

Het Geluid

Wij gaan al jarenlang met de camper op vakantie. Zo’n vijfentwintig jaar geleden begonnen we met een gehuurde camper van vrienden, stouwden er onze spullen en onze vier kinderen in en trokken de wijde wereld in. Een aantal jaar later kochten we onze eerste grote zespersoonse camper, waarmee we veel van Europa hebben gezien. Twee jaar geleden “Het Geluid” verder lezen

Yes they did it again!

Jaaaa, het is hen opnieuw gelukt! Ze hebben het gewoon weer gedaan. En opnieuw zó bijzonder, zó verrassend, zó spraakmakend en zó memorabel, dat ik mijn petje graag voor ze afneem. Het is alleen een beetje lastig om er iets over te schrijven. Want het is nog niet afgelopen. En voor wie het nog tegoed heeft moet het een verrassing blijven. Dus dat wordt nog best een dingetje: schrijven over iets waar je niets over gaat zeggen. “Yes they did it again!” verder lezen

Bad hairday…?

Dochter komt naar beneden met een hoofd vol aluminiumfolie. “Je hebt een aluminiumfolie-muts op,” zeg ik. Want nee, mij ontgaat niets, dat dat weer even duidelijk is. “Ik heb een haarmasker in,” verduidelijkt Dochter. “Want dat is heel goed voor je haar, daar gaat het mooi van glanzen. Oh, en ik heb het masker zelf gemaakt, receptje van internet geplukt.” “Bad hairday…?” verder lezen

Zwemmen

Een van mijn zussen gaat al jarenlang elke week samen met haar partner zwemmen. Ik heb daar grote bewondering voor. Zwemmen is erg gezond. Je gebruikt heel veel spieren, en het is goed voor je ademhaling en voor je conditie. Zwemmen in het binnenbad in Veghel is ook niet echt een straf, want je hebt er drie sauna’s en een warm bubbelbad, gewoon bij de prijs in. “Zwemmen” verder lezen

Bewegen

Ik heb een natuurlijke weerstand tegen alles wat MOET. Zodra iets moét, vind ik het al niet meer leuk en doe ik het al bij voorbaat liever niet. Omdat het iets van dwang inhoudt, alsof ik geen keuze heb. Dat geldt ook voor bewegen. Als je niet beweegt, roest alles vast. Ik wil liever niet vastroesten. Dus moet ik bewegen. En daar begint het. “Bewegen” verder lezen

Op dié fiets

Blijkbaar is het geld in de nieuwe gemeente Meierijstad nog niet op. Want behalve het uitdelen van 500 laptops en mobiele telefoons aan de ambtenaren, is er ook nog een halve ton uitgegeven aan electrische fietsen. Krijgen de ambtenaren dan ook allemaal een nieuwe fiets? Nee, dat niet. Dat zou wel een beetje geldverspilling zijn hè. Daar doet de gemeente niet aan. Neeee, het zit zo. “Op dié fiets” verder lezen

Kinderdag (2)

Op zondag vertrekken we om 16.00 uur naar Utrecht. Met camper en auto. Want er is geen oppas voor Kleindochter, dus nemen we haar mee en zal ik met haar in de camper blijven. We arriveren bij De Kartfabrique, waar het spel Prison Island gespeeld gaat worden. Gebaseerd op de Boda-Borg puzzelhuizen in Zweden, waar we gek op zijn. Een soort escape-room-idee, maar dan met 24 verschillende kamers “Kinderdag (2)” verder lezen

Kinderdag (1)

Afgelopen zaterdag was onze Kinderdag. Eén keer per jaar prikken we een datum, en dan kan het Grote Geheime Organiseren voor Man en mij beginnen. Want Kinderdag moet vooral een speciale dag worden voor onze kinderen en schoonkinderen. Meestal plannen we twee activiteiten op deze dag. Maar dit keer blijkt Kinderdag – ondanks onze zorgvuldige voorbereiding- heel anders uit te pakken dan verwacht. Het wordt zowaar een soort kinderWEEKEND. “Kinderdag (1)” verder lezen

Oh denneboom

Wij hebben een kerstboom met lampjes erin en die DOEN het! Want nee, dat is heus geen vanzelfsprekendheid. Die lampjes, dat is ieder jaar opnieuw weer een ding. Ik haal ook dit jaar de kerstspullen van zolder en tel tien lampjessnoeren. Tien! Terwijl ik er maar één nodig heb voor in mijn boom. Waarom dan tien snoeren?? Dat zit zo. “Oh denneboom” verder lezen

Duif

Wij hebben een duif. Die zit sinds gisteren in ons tuinhuisje. Het is geen normale duif; het is een Gewonde Duif. Wij zijn nogal rechtlijnig als het gaat om Gewonde Dieren: daar kunnen we niet zo goed tegen. En daarom bivakkeert er een Gewonde Duif in ons tuinhuis. Dat kwam zo. “Duif” verder lezen

Winnen

   

Wij zijn gek op spelletjes. Ons hele gezin is dan ook behoorlijk competitief. We willen allemaal graag winnen. Dat winnen staat niet voorop, het gaat om het idee dat je ergens naar streeft, dat je een doel voor ogen hebt. Er zijn mensen die vinden dat een winnaarsmentaliteit niet per se positief is. Dat het zelfs slimmer of verstandiger is om kinderen te leren dat winnen niet altijd hoeft. “Winnen” verder lezen

Bergbeklimmen

Van vrijdag tot zondag trekken we met Dochter naar Connemara. Alweer zo’n prachtig gebied. We rijden naar Letterfrack en maken de voettocht naar de top van de Diamant Hill. Een mooie wandeling bergop. Maar hoe hoger we komen, hoe smaller het pad en hoe grilliger de stapstenen. En nog zowat: mocht je besluiten terug te willen omdat je om wat voor reden dan ook niet verder omhoog wilt: dat kan dus niet. “Bergbeklimmen” verder lezen