Kerststal

Ik zet elk jaar braaf Jozef, Maria, Kindje Jezus, de os en de ezel, herders, wat schapen en de drie koningen ergens bij de kerstboom. Dat is vooral vanuit een stukje nostalgie.

Want ooit is het kerstfeest daarmee ontstaan. Toen ging het nog niet over veel teveel eten, over echte en neppe kerstbomen, over honderdduizend ornamenten voor in en onder die boom, over lampjes in allerlei kleuren en formaten, over huisjes en treintjes en over Wat Doen We Aan. Van Overdaad had nog niemand ooit gehoord.

Die beeldjes stralen een sereen soort rust uit. Simplistische eenvoud. De basis van alles: die baby in een wikkeldoek, in een kribbe, met zijn papa en mama aan zijn zijde, in veiligheid en geborgenheid. Misschien dat ik daarom die beeldjes zo koester. Want precies dát ligt wereldwijd onder vuur. Ook mijn kleinkinderen hebben iets met die beeldjes. De twee dreumesjes sjouwen met Jofus, Maria en Jezus, verplaatsen schapen en herders en gaan aan de haal met de koningen, die ik altijd ergens achteraf neerzet, omdat die immers pas op 6 januari arriveren. Dan is mijn boom allang weg, dus die koningen blijven voor eeuwig achtergrondfiguren, behalve als mijn kleinkinderen er zijn.

Maar die beeldjes drukken me ook met de neus op de feiten. Want als de twee dreumesjes uitgespeeld zijn, toont mijn kersttafereel onbedoeld een totaal andere setting. Jozef en Maria liggen ergens verlaten op de grond, Jezus hangt op zijn kop naast de kribbe, de schapen liggen her en der verspreid en de koningen hangen in de boom. Meters verderop staat de os, met een schaap op zijn rug. Ik zet alle beeldjes weer op hun plek. Want zo, en precies zo, is het zoals het zou moeten zijn. Mijn kerststal, symbool van vrede. Dat wil ik heel graag nog even zo houden. Elk jaar opnieuw, en dit jaar méér dan ooit.