Design en stylen (part two)

Nou hou ik wel van stylen en inrichten. Sinds onze kinderen zijn uitgevlogen overweeg ik regelmatig welke opties we hebben voor welke ruimtes. Zo hebben we intussen inloopkast gemaakt van een slaapkamer en logeerkamer van een andere. En nu zijn de badkamer en onze slaapkamer aan de beurt. Die badkamer, daar zijn we in ons hoofd al een half jaar mee bezig. Ontwerpen, installateur zoeken en keuzes maken in hoe we het willen en wát we willen. Het wordt een hele klus, en het is vooral heel veel nadenken en overwegen. Nee, we zijn er nog steeds niet uit.

En nu ben ik me ook aan het beramen over onze slaapkamer. Ik wil een ander kleurtje op de muren, een mooie hanglamp en andere gordijnen. Want behalve dat ik ben uitgekeken op de gordijnen, zien ze er een beetje raar uit. In een overijverige propere bui heb ik ze gewassen. Lekker fris, dacht ik nog. Weer als nieuw. Dat viel een beetje tegen. Want die gordijnen werkten niet echt mee. Ze krompen, maar ze krompen niet gewóón, als in een stukje korter worden, neeee, het gordijn zelf kromp harder dan de voering. En nu komt de voering dus onder het gordijn uit. En het gordijn hangt niet meer tot op de vloer maar zweeft er een eind boven. En alle naden bobbelen. Nee, dat was niet zo tof van het gordijn, dat vond ik zelf ook al meteen. Nou heb ik gelijk met de aanschaf van de gordijnen op de muur achter ons bed een muurschildering gemaakt van eenzelfde bloem als die in de gordijnen zit. Met de tekst erbij ‘Rêve ta vie en couleur, c’est le secret du bonheur’. In het Frans ja, omdat ik zo van die taal hou. Dat wandje wil ik nu óf gaan overschilderen óf behangen. Ik heb ook al een kleur in gedachten: mintgroen. De andere muren blijven dan wit, en ik wil dan graag grijze gordijnen. Ik heb alle interieurzaken, bouwmarkten, leenbakkers, kwantums, karweien en woonwinkels al afgestroopt voor inspiratie. Maar ja. Toen kwam mijn moeder langs.

Mijn moeder mag dan 88 zijn, ze heeft nog steeds verstand van stylen. Je kunt mijn moeder niet blijer maken dan haar mee te nemen naar woonboulevards en meubelzaken. En ze schuift graag met meubels. Die genen heb ik van haar geërfd. En heb ik weer doorgegeven aan mijn dochters, want ook zij schuiven graag met banken, eettafels, stoelen en kasten. Andere plek, nieuw interieur. Zoiets. Maar goed, ik hecht dus best wel waarde aan de mening van mijn moeder. We gaan naar boven, en ik vertel haar over onze plannen. Eerst naar de badkamer. Ons gesprek:

Kijk, deze kast komt dan bij de badkamer, dan komt hier de douche en wordt de ruimte dus wat groter.
Maar je hébt toch al een douche? Waarom is die niet goed?
Die is bijna dertig jaar oud, en zo klein. En we willen dan een tegelvloer die doorloopt, dus niet meer zo’n douchebak. En geen glazen deur. Gewoon helemaal geen deur. Dat je er zo in kunt lopen.
Maar dan moet die muur eruit?
Ja.
En dié muur ook?
Ja.
En al die tegels eraf?
Ja.
Ook de vloertegels eruit?
Ja, alles eruit.
(Heeeeeel lange stilte)
Maar die tegels zijn nog hartstikke goed toch?
Ja… dat zijn ze eigenlijk ook wel. Maar het zijn wel oúde tegels.
Dat zié je toch niet?
Jawel, want met zo’n decor erop, dat is niet meer van deze tijd. En die wastafel, daar zitten scheuren in. We willen een grotere, eentje met twee kranen. Kunnen we tegelijk tanden poetsen. En we willen het bad dan hier neerzetten, onder het raam.
Je hébt toch al een bad? Waarom staat dat daar niet goed?
Omdat daar dan die dubbele wastafel komt.
Je kunt dat bad toch ook gewoon laten zitten? Ik DEED het nog niet! Nog voor geen goud.
Niet??
Nee. Je haalt je een hoop gedoe op je nek. Die inbouwkast zou ik mooi laten zitten. Je hele huis zit straks onder het stof met al dat breekwerk. En waar blijf je trouwens met al die spullen?
Eh… in andere kasten?
Tja.
Maar die douchebak dan? En die deur met al die kalk? Maar misschien kan ik ook kiezen voor een nieuwe wastafel, een nieuwe wc, een mooie radiator en iets doen met die douchebak… Dan ziet het er meteen ook wel veel beter uit hè. En dan die tegels laten zitten….
Zou ik doen.
Echt?
Echt, ik zou er niet over na hoeven denken.
O.
En over een poosje is alles wat je nu doet toch weer achterhaald en uit de mode. Je kunt wel aan de gang blijven. Maar ja, als je het heel graag wilt.
Eigenlijk wel ja. Denk ik…

En toen gingen we naar de slaapkamer. En dat ging zo:

Kijk, die muur achter het bed wil ik dan behangen, of verven. In mintgroen, dat lijkt me heel mooi.
En wat doe je dan met die muurschildering?
Ja, die zit dan achter het behang. Of onder die laag verf.
Maar dan zie je hem niet meer!
Nee.
Dat is toch eeuwig zonde!! Je hebt dat zó mooi gedaan!
Maar ik ben erop uitgekeken.
Wat erg. Als straks je kinderen dit huis misschien eens overnemen dan zouden ze blij zijn met zo’n mooie schildering van jou.
Dat denk ik niet. En dan hebben we het over een jaar of honderd?
Ja, nou ja. En die gordijnen, doe je die ook weg?
Ja, die zien er niet meer uit. Kijk dan.
Dat ziet toch geen mens.
Ik zie het.
Oh. Ja, nou ja. Je kunt ook die schildering laten zitten en de ándere muren mintgroen doen?
Ja, dat is misschien ook een optie….
Maar je moet het natuurlijk zelf weten.
Ja.
Ik zou het wel weten. Die muurschildering zou blijven. En die gordijnen zou ik gewoon wat langer maken, er zit een flinke zoom in. Het past allemaal zo mooi bij elkaar! Maar ja, als je het heel graag wilt.
Eigenlijk wel ja. Denk ik.

Dus. Heb je verbouwplannen of wil je de boel eens lekker veranderen maar je weet niet goed hoe? Ik stuur graag mijn moeder een keertje langs. Met haar frisse blik en helder oordeel ben je zo genezen van al je wilde plannen. En kun je van het geld én de tijd die je bespaart weer eens lekker op vakantie. Ook leuk.