Lieve allemaal, incidentele of trouwe lezers van mijn blog: ik wens jullie allen een heel mooi en goed jaar toe, een jaar vol geluk, blijdschap, gezondheid en onbezorgdheid.
Onze Kerst was helaas niet wat we ervan hadden gehoopt. Kerst nam een dramatische wending door een heel naar ongeluk met onze hond Tommie. Voordat je verder leest: met Tommie gaat het naar omstandigheden goed. We zijn er voor hem, met onze liefde, aandacht en onuitputtelijke zorg. Maar dat het heel heftig was en is, is een feit. En dat wil ik graag met jullie, mijn betrokken lezers, delen. Omdat het soms niet alleen maar hiephiephoera is in het leven.
Dinsdag 25 december, 1e Kerstdag
We zijn met ons hele gezin van zaterdag tot zaterdag op vakantie in Tsjechië, net over de grens met Duitsland. Gelukkig ligt er op de piste sneeuw, zodat er geskied en gesnowboard kan worden. Zo ook vandaag. Maar als iedereen rond 16.00 uur terugkomt in ons vakantiehuis, gaat het ineens dramatisch mis met Tommie. Uitgelaten en blij stuift hij door de kamer, springt op, maar tegelijkertijd glijden zijn achterpoten weg op de gladde vloer, en hij maakt een harde smak tegen de bank. Zijn gekrijs gaat door merg en been. Het duurt even en dan is hij ineens stil. En totaal verlamd vanaf zijn middel naar de achterpoten. We zijn in shock, verbijsterd, ontredderd, en totaal in paniek. Vooral ook omdat onze oudste zoon en schoondochter vier jaar geleden hun hondje moesten laten inslapen vanwege een plotselinge verlamming door een nekhernia. We weten ons geen raad, we huilen en proberen wanhopig een dierenarts te bereiken. Dat valt niet mee op Eerste Kerstdag. Een aantal van ons begint te bellen naar hulpdiensten in Duitsland. Er is een spoeddienst, maar die neemt de telefoon niet op. Uiteindelijk bereiken we telefonisch een dierenarts in Duitsland, op anderhalf uur rijden. Hij kan ons ontvangen. We rijden er naartoe: oudste zoon, schoonzoon, dochter, man, Tommie en ik. De arts is heel kundig, hij maakt meteen röntgenfoto’s van Tommies rug. Zijn wervels zijn in orde, maar als het een hernia is kan hij dat op deze foto’s niet zien. Hij geeft Tommie injecties met ontstekingsremmers, pijnstilling en corticosteroïden. Hij controleert pijnprikkels in de tenen van zijn achterpoten, en daar zit nog wel iets van gevoel. We moeten de nacht afwachten en de volgende ochtend opnieuw contact opnemen met de arts.
Als we terug in het huis zijn is het allang avond. We hadden gereserveerd in een restaurant, maar dat hebben we geannuleerd. We eten afbakbroodjes met pesto en mozzarella en bakken pannenkoeken. Tot zover ons Kerstmenu. Man en ik blijven de hele nacht bij Tommie, we slapen naast hem op matrassen op de grond. Gelukkig voelt Tommie door de verlamming geen pijn.
Woensdag 26 december, 2e Kerstdag
Het blijkt een heel groot voordeel te zijn dat Man en ik de camper mee hebben. ’s Ochtends rijden we met Tommie in de camper naar dezelfde arts. Hij constateert geen verbetering, het is eerder wat verslechterd, want Tommie reageert niet op pijnprikkels. De arts adviseert ons om meteen door te rijden naar het Universiteitsdierenziekenhuis in Leipzig. Daar arriveren we rond het middaguur. We moeten lang wachten, dan wordt Tommie bekeken en er wordt besloten tot een uitgebreid onderzoek met MRI- en CT- scan. Mocht het een hernia zijn dan zal hij meteen worden geopereerd. Wij horen dan pas weer iets ná de operatie. Als het geen hernia is zullen ze contact met ons opnemen. En als het wel een operatie wordt dan zullen we Tommie een week niet mogen zien. We geven Tommie in handen van de arts, mijn hart breekt. Ontredderd en verdrietig gaan Man en ik terug naar de camper, die we vlak voor de deur hebben geparkeerd. Het lange wachten begint. We rijden naar een tankstation vlakbij en kopen tot snot gekookte spercieboontjes in zuur, die we door instantpuree roeren: ons 2e Kerstdagmenu. Het wordt later en later, en we horen nog steeds niks. Uiteindelijk lopen we de kliniek weer in. Daar horen we dat de arts ons heeft geprobeerd te bellen, maar dat lukte niet. Er stond blijkbaar geen 0031 voor het mobiele nummer….. De assistente vertelt ons dat er geen hernia is geconstateerd. We kunnen alleen maar weer afwachten tot de volgende ochtend, tot we de arts kunnen spreken. Mijn nacht is onrustig en verdrietig, ik weet niet wat we kunnen verwachten. Maar ergens ben ik wel blij dat het geen operatie is geworden, omdat ik die lange nasleep voor Tommie heel vervelend vind.
Donderdag 27 december
We staan om 07.30 alweer in de kliniek. Maar weer moeten we wachten tot de arts tijd voor ons heeft. Rond 09.30 kunnen we de arts spreken. Waarschijnlijk heeft Tommie een ruggenmerginfarct gehad, er is een onregelmatigheid te zien in het ruggenmerg; vocht of bloed, dat is ons niet helemaal duidelijk. In ieder geval moet het lichaam dat zelf weer afvoeren. Hoe Tommie hieruit zal komen is alleen maar gissen, en hoe lang dat traject zal duren ook. Maar hij krijgt medicatie en de allerbeste medische zorg die we maar kunnen wensen. We zijn nog steeds heel verdrietig en wanhopig, maar besluiten toch de 2 ½ uur terug te rijden naar ons vakantiehuis, om bij onze kinderen en kleinkinderen te kunnen zijn. ’s Avonds gaan we toch maar uit eten, we doen ons best het ondanks dit drama toch fijn te hebben met elkaar. Maar voor mij voelt het heel dubbel, ik wil eigenlijk op beide plekken tegelijk zijn.
Vrijdag 28 december
Om 09.30 belt de arts: er is een heel klein beetje verbetering! Tommie leek een klein beetje druk te geven in zijn achterpootjes. We zijn zo blij met dit bericht, we klampen ons eraan vast en blijven hopen en bidden dat het op termijn goedkomt. Maar de arts zegt ook dat we in het weekend geen bericht zullen krijgen, alleen als er iets verslechtert. Pas maandagochtend zullen we weer iets horen. Dat valt koud op ons dak: nog drie hele dagen zonder dat we ook maar iets weten. Hoe gaan we die uren doorkomen….? We gaan weer uit eten, maar voor mij lijkt elke minuut een uur te duren. Gelukkig zijn er onze drie kleinkinderen om te knuffelen en van te genieten, ondanks ons verdriet en de onzekerheid om Tommie. Om onze gedachten te verzetten spelen we ’s avonds een spel dat Dochter heeft voorbereid. Om daarna weer een onrustige nacht in te gaan….
Zaterdag 29 december
Vandaag vertrekken we weer uit het huis. Iedereen verzamelt zijn spullen (het is werkelijk een complete volksverhuizing aan spullen met die kindjes…) en pakt de auto’s in. Man en ik en Dochter en schoonzoon blijven achter, ruimen de boel op en zorgen ervoor dat we het huis netjes achterlaten. Dan rijden Man en ik door in de richting van Leipzig. We vinden een camperplaats op zo’n drie kwartier rijden van Leipzig. We zijn heel blij met onze camper: als we die niet hadden meegenomen hadden we nu in een hotel de tijd moeten doden. Gelukkig zijn we nu in ons eigen huisje. De tijd gaat zó ontzettend langzaam, ik maak me zorgen en vraag me vaak af hoe het met Tommie zal zijn. Die hond van ons is niks gewend, is nooit naar de opvang gebracht en is gewoon altijd bij ons of bij iemand uit ons gezin. Hoe zal hij zich voelen? Die onzekerheid, het niet-weten maakt het wachten zó slopend.
Zondag 30 december
Nog één dag en één nacht voordat we iets weten. Ik sleep me door de tijd heen. Ik probeer wat te lezen, we doen wat spelletjes, ik doe een dutje (waarom kun je in zo’n periode niet gewoon drie dagen slapen? Wat een uitkomst zou dat zijn), we wandelen wat en we kijken op onze tablet een serie. Wat duren de minuten lang, ongelooflijk. De tijd gaat zooooo traag. Eindelijk wordt het avond, en eindelijk wordt het nacht. Een paar uurtjes slapen.
Maandag 31 december, Oudjaarsdag
We zijn al vroeg wakker en gaan op weg naar Leipzig. Ik ben zo bang en zenuwachtig…. tot het uiterste gespannen. Als Tommie een katheter heeft om te plassen, moet hij dan nog hier blijven? Of kunnen we zelf leren die katheter te legen? Als we het terrein van de kliniek oprijden zie ik een begeleider een hondje uitlaten, en dat hondje lijkt heel veel op Tommie. Het hondje heeft een kap om zijn nek, en loopt met ondersteuning aan de achterpoten. Is dat Tommie….? Ik kan het niet geloven, ik moét het weten. Op mijn sloffen ren ik de camper uit, en roep zijn naam. De begeleider kijkt mijn kant op en maakt een gebaar dat ik op afstand moet blijven. “Ist das Tommie?” vraag ik. Ik krijg een knikje en ik breek. Oh god, het is Tommie en hij loopt! Zijn achterpootjes bewegen mee, zij het met ondersteuning. Ik ga terug naar de camper en moet heel heel heel hard huilen. Ik geloof dat hier zojuist een wonder is gebeurd. Dat we precies op die halve minuut hier komen aanrijden, dat ik Tommie gezien heb, en dat hij loopt! We melden in de kliniek dat we er zijn en dat we bericht van de arts afwachten. Een paar uurtjes later komt de vrouwelijke arts naar de camper. Ze is opgewekt, Tommie maakt het goed, zegt ze. We gaan mee naar binnen, ze vertelt ons dat Tommie zelfstandig kan plassen en dat hij mee naar Nederland mag. Na de formaliteiten gaat ze Tommie halen. We wachten, ik kan alleen maar ijsberen. En dan komt ze met Tommie aan de riem binnen. Hij kan een klein beetje lopen! Ik roep zijn naam en Tommie wordt helemaal gek. Wat zijn we alledrie blij met deze hereniging. Ik kan mijn geluk niet op als ik mijn kleine hond weer in mijn armen heb. We leggen hem voorzichtig op een deken in de camper en beginnen aan de terugweg naar huis. Naar HUIS!
Voordat we thuis zijn eten we in de camper nog friet in Grave. Na al die fantastische kerstmenu’s van ons kan zo’n culinair oudjaarsmenu er ook nog wel bij. Als we thuiskomen vinden we een heel lief verrassingspakket van onze kinderen, zodat we op oudjaarsavond toch wat lekkers te eten en drinken hebben. Zó lief! We installeren Tommie in zijn mand in de box (wat een geluk dat we die nu gewoon beneden hebben staan), met een waterdicht hoeslaken en waterdichte wegwerpmatrasjes eronder. We hebben een heel rustige oudjaarsavond, en zijn vooral heel blij en dankbaar dat we gewoon weer thuis zijn, met onze eigen Tommie.
Dinsdag 1 januari, Nieuwjaarsdag
Voorlopig slaapt een van ons beneden op de bank, om Tommie in de gaten te kunnen houden. Hij heeft onder andere medicatie om de spieren van de blaas te ontspannen, wat ertoe leidt dat hij zijn plas minder goed kan ophouden. ’s Nachts moeten ook de matrasjes een paar keer vervangen worden. We laten Tommie twee keer per dag uit; dragen hem naar de plek waar hij meestal zijn behoefte doet, ondersteunen zijn achterkant met een sjaal, en ik ga bijna juichen als hij plast én poept. Tja, je kunt maar érgens heel blij van worden.
Intussen is het donderdag, en het gaat heel langzaam een beetje vooruit. Gisteren namen we Tommie mee naar het bos, en tilde hij zijn linkerpootje op. Alweer een hoera-moment voor mij. Maar gisteren was hij ook niet helemaal fit, zijn neus voelde warm en droog en hij at niet. Meteen slaat de onrust dan weer toe bij mij. We zijn er nog lang niet, maar we blijven vertrouwen en houden goede hoop. Het zal heel langzaam gaan, kan nog best een paar maanden duren, maar we hebben gedaan wat we konden. En daar zullen we nooit spijt van krijgen. Soms kom je voor lastige keuzes te staan en moet je maar afgaan op je gevoel. Dat hebben wij in dit geval gedaan. We hopen onze trouwe viervoeter nog een paar mooie jaartjes bij ons te mogen houden. Vooral voor hemzelf. Want hoewel hij 12 is, is hij nog altijd vrolijk en speels. We gunnen hem nog een paar mooie en fijne jaren! Met al onze liefde. Go for it Tomsje, wat ben jij een kanjer.