Ommetje

Man en ik mogen graag een stukje wandelen. Soms gewoon vanuit huis, soms met de auto of de fiets naar een startlocatie van een wandelroute. Vandaag besluiten we een wandeling te gaan doen in combinatie met een stukje fietsen. We kiezen voor het ‘Ommetje Kasteel Heeswijk’, een mooie wandelroute in een aantrekkelijke omgeving. Gelukkig is de hitte verdreven (met dank) en kunnen we weer gewoon eens wat dóen. En met al dat lanterfanten moet het onbeperkt mezelf volstouwen ook maar eens afgelopen zijn. Niks uitgebreid lunchen ergens op een terras dus, maar gewoon twee boterhammetjes met kaas, een gekookt eitje en gezonde tomaatjes mee. En een thermoskannetje koffie en flesje water. Wat ben ik toch goed bezig.

We fietsen naar kasteel Heeswijk en starten daar de wandeling. Gelukkig is het droog. Vanmiddag komen er buien, vertelt buienradar, maar dan zijn we allang weer terug. Gokken we. De route loopt vooral over graspaden en door grasgebieden langs waterlopen. We moeten door klaphekken. Dan weet je meestal al één ding zeker: je bent daar niet alléén. Het is het territorium van viervoeters, van welke aard dan ook. Ik zie koeienvlaaien op het pad. En heel recente pootafdrukken. Op het eind zien we de koeien. Ze staan als groep bij elkaar, zo’n beetje tégen het klaphek aan waar wij doorheen moeten. Er zit ongeveer twintig centimeter tussen de kont van de ene koe (met zwiepende staart) en de kop van een andere, waar we tussendoor moeten. We moeten dus die koeien opzij duwen als we erdoor willen. Ik heb nog nooit een koe opzij geduwd. En eigenlijk is dat nou ook niet iets dat ik mijn hele leven al heel graag eens heb willen doen.

Er is prikkeldraad naast dat hek. Daar zou je onderdoor kunnen, eventueel. Soms kan ik razendsnel beslissingen nemen. Vooral in de buurt van grote beesten met horens. Man tilt de onderste draad een stukje omhoog, terwijl ik eronder door kruip. Ik dacht dat ik niet meer zo soepel kon bukken, maar met grote beesten op een halve meter afstand blijk ik toch nog redelijk soepel. Ook Man schuift onder het prikkeldraad door. Hindernis overwonnen, we vervolgen onze route.

Even verderop gaan we weer door een klaphek. Ik zie ze al staan: paarden. Gelukkig blijven ze redelijk op afstand, en gelukkig kan ik ook best nog verbazend snel lopen. Grote beesten zijn heel goed voor mijn conditie merk ik. Even verderop staan weer koeien. Midden op het pad. Er is een hek in de prikkeldraadomheining, en zonder te aarzelen klauter ik er overheen. Gods wat ben ik nog lenig als het erop aankomt. We vervolgen het pad. Nou ja, pad… We vervolgen de route tussen hoog struikgewas door. De lucht betrekt, er zit ons een bui op de hielen. Buienradar geeft een vlek met een rode kern erin, precies op het rondje wat onze locatie aanduidt. Gelukkig zijn we bijna bij de Looz Corswarem Hoeve. Daar kunnen we schuilen als het dadelijk losbarst. En koffiedrinken. Want die thermoskan zit nog op de fiets. We reppen ons blijgezind naar die hoeve.

De hoeve is gesloten. Geen idee waarom. We vervolgen onze route. En als we bijna bij onze fietsen zijn, begint het te regenen. Steeds harder. We schuilen onder een boom. Die rode kern blijkt een wolkbreuk te zijn. Maar gelukkig zonder onweer. Want onder een boom met onweer is nou niet per se mijn meest favoriete tijdsverdrijf.

We genieten intussen van onze koffie uit de thermoskan. Als het minder wordt stappen we weer op. Ik heb met mijn vooruitziende blik mijn regencape meegenomen. Dat is heel fijn. Want als we weer op weg zijn begint het opeens weer te hozen. We worden drijfnat. Maar ik heb die regencape aan, dus mij kan niks gebeuren. Als een fladderend vleermuiswezen klapper ik in mijn cape richting huis. Daar is het gewoon nog droog en blijk ik vooral een bezienswaardigheid in mijn batmanuitdossing.

Ik laat het bad vollopen. Met warm water. Dat is nog eens wat anders dan verlangen naar vooral een koúd bad van de afgelopen weken. Wegzinken in warm water, wat een zaligheid. En daarna een joggingbroek aan. Vanavond eten we boerenkool. Mijn dag kan echt niet meer stuk.