Ooit deed ik een training Mindfulness. Maar om in het hier en nu te zijn heb ik tegenwoordig mijn eigen coaches.
Privé, gewoon aan huis. En ook nog eens gratis en voor niks. Ik krijg minstens één keer per week training, soms zelfs vaker. Mijn coaches hanteren consequent de basisprincipes van Mindfulness: in het moment zijn en niet oordelen. Ze mindfulness-en van nature de hele dag door. Ja, dat is best een prestatie.
Onlangs was één van die coaches weer een hele dag bij mij. Ja echt, een HELE dag in het hier en nu zijn en niet oordelen valt heus niet mee. Maar okee, ik doe mijn best. We trainen met een spelletje. We hebben allebei kaartjes met afbeeldingen erop waarin plastic vormpjes passen, die we om beurten één mogen pakken. Dat klinkt ingewikkeld, maar het valt reuze mee. We spelen het spelletje een keer of vier, en zijn daarbij erg in het moment. Althans, mijn coach. Ik minder, want ik word er vooral heel onmindfulness ongeduldig van.
Uiteindelijk ruimen we het spel op; tijd voor iets anders mindfullerigs. Ik wil de kaartjes in één beweging op een stapeltje verzamelen en de vormpjes in de twee zakjes kieperen. Snel en efficiënt. Maar nee. Van ieder kaartje moet zorgvuldig één voor een het vormpje in de zak worden gedaan, en daarna het kaartje in de doos. Het duurt en duurt. Eindelijk zijn we klaar. “Zo,” zegt mijn coach tevreden. “Nu gaan we puzzelen. Deze, van Frozen.”
Want die coaches? Dat zijn mijn kleinkinderen. Tot ze een jaar of 5 zijn, is mindfulness hun tweede natuur. Maar efficiënt werken? Daar hebben ze in al hun mindfulnessheid dan weer echt nog nóóit van gehoord.