Gisteren was het precies drie weken geleden dat Tommie door een naar ongeluk totaal verlamd raakte aan zijn achterlijf. Gelukkig kan ik nu melden dat Tommie iedere dag vooruit gaat. Elke dag wordt hij ietsje sterker in zijn achterpootjes. Tot nu toe lieten we hem twee keer per dag uit met ondersteuning van zijn achterlijf door middel van een sjaal, maar vandaag liep hij voor het eerst weer op eigen kracht zijn rondje. Hij zit ook niet meer de hele dag in de box: hij is gewoon los in de huiskamer en hobbelt zelfstandig rond. Ook kan hij sinds enkele dagen zelf weer de tuin in om daar wat rond te scharrelen. Hij wankelt wel nog met zijn achterlijf, en soms valt hij gewoon om, maar hij herstelt zich dan weer snel. Hij is vrolijk en blij, en snapt zelf niet dat zijn achterlijf niet gewoon doet wat zijn voorkant wil. Dan wil hij met zijn knuffelleeuw spelen, en begrijpt niet waarom ik die leeuw niet gewoon een eind weggooi, zodat hij er gewoontegetrouw achteraan kan rennen. Verder hebben we een hele stellage van karton om de bank staan, zodat hij geen pogingen kan doen om daar op te springen. Niet dat hij dat überhaupt al kan, maar dat beseft hij zelf niet. En dus probeert hij het, wat hij gewoon vanwege zijn kwetsbaarheid nu nog niet mag.
Hij mag dus alleen op de vloer, en het gevolg is dat ik zelf dus ook regelmatig op de vloer zit. Want als ik op de bank ga zitten, wil meneer de hond dat óók. En dan wil hij nog een treetje hoger: op de rugleuning. Dat is zijn vaste stek, om van daaruit in de gaten te houden wat er buiten gebeurt. En nee, hij mag nu dus ook niet op de rugleuning. (Ik weet het, wij hebben een straalverwende hond. En ja, dat heb ik helemaal zelf gedaan, I know). ’s Avonds zitten Man en ik op de bank achter een barricade van heel lelijk karton. Want Tommie mag ‘s avonds wel op de bank; in het donker hoeft hij niet op de rugleuning want dan ziet ie toch niks buiten. Wat dan wel weer een geluk is in dit geval.
Die kartonnen barricade is nodig omdat hij niet van de bank mag springen. Dus hij zit ofwel op de grond, vóór de barricade, ofwel op de bank, áchter de barricade. Net als wijzelf. Als ik van de bank wil opstaan moet ik eerst gaan stáán in de bank, en dan over de omheining heen stappen. Vraagt best wat lenigheid, maar vooruit, dat is voor mij ook niet zo verkeerd.
Al met al gaat het dus heel voorspoedig met Tommie. Heel af en toe is zijn matrasje nog nat ’s nachts, maar we hopen dat ook dat weer gewoon overgaat. De meeste nachten is hij gewoon droog, en overdag doet hij zijn behoefte keurig waar het hoort. We hopen dat hij over een aantal weken (maanden?) weer gewoon écht kan lopen, rennen en springen. Hoewel de angst er bij ons wel inzit. Voorlopig zijn we blij met elke vooruitgang en kijken we het vanachter onze barricade op de bank maar even kalmpjes aan. Wat een gezelligheid hier, heujjj. Maar ook dat hebben we graag voor die hond van ons over. 🙂