En ja, het is weer zo ver: de Sint is weer in het land. Samen met mijn kleinkinderen maakte ik me wel veel zorgen of ie wel op tijd zou arriveren, en belangrijker: of niet alle pakjes verzopen waren. Maar gelukkig kwam het allemaal goed. En dus mochten ook onze kleinkinderen hier hun schoentje zetten.
Nou doet deze sinterklaas geen buitensporig grote dingen, dat vooropgesteld. We houden ons aan een bedrag van rond de tien euro per kind, omdat we het vooral een feest vinden voor de gezinnetjes zelf. Bij ons is slechts bijzaak. Maar dat neemt niet weg dat deze sint wel zijn stinkende best doet iets leuks te scoren voor het grut.
Nou ben ik fan van scoren van goed spul voor weinig geld, en dus ben ik ook fan van Marktplaats. Voor de drie oudsten maakte ik voor ieder een ruim gevulde mooie doos met knutselspullen. In plaats van die kant en klaar te kopen, stelde ik hem zelf samen. Bij de Action. Ik stond ervan te kijken hoeveel gekleurd papier, vouwblaadjes, kleurtoestanden en glitter- en ander spul er voor 10 euro in ging. De allerjongste krijgt een piano-xylofoon. Dan nog klei-apparaatjes voor de peuter. Voor dreumesje wist ik het niet zo snel, tot Schoondochter vertelde dat ze altijd zo graag mee wil stofzuigen. Mét stok vervaarlijk zwaaiend over de vloer door de hele kamer.
Dat bracht me op een idee. Een stofzuiger! En daar kwam Marktplaats om de hoek kijken. Ik vond al snel een aantal net-echte Miele stofzuigertjes, met echt geluid. Die wilde ik hebben. Ellen uit Rosmalen bood er eentje aan, voor 7,50. Nieuwprijs 33 euro, dus hoppa, tel uit je winst. We spraken af dat ik het ding dezelfde avond om 19.00 zou komen ophalen. En dus reden Man en ik tegen die tijd naar het opgegeven adres. Maar het huis was hartstikke donker. En niemand deed de deur open.
“Ik sta voor je huis, maar het lijkt erop dat er niemand thuis is,” stuurde ik een berichtje naar Ellen. Meteen kwam haar reactie. Dat ze zelf nog aan het werk was, dat haar man thuis zou zijn maar in Den Haag werkt en in de file stond. Dat ze zijn oproep had gemist “terwijl ik altijd met die telefoon in mijn hand zit!” en dat ze het zichzelf erg kwalijk nam. En voordat ik kon voorstellen dan maar een nieuwe afspraak te maken, berichtte ze: “We komen het wel brengen!”
Dat vond ik wel heel lief, maar erg ver gaan, voor die 7,50. Ik voelde me bezwaard. Maar dat wuifde ze weg. “JIJ voelt je bezwaard?? Nee, IK voel me pas bezwaard! Het is onze fout en dus komen we het brengen.” Ze vroeg mijn adres en zou het diezelfde avond nog langsbrengen.
Die avond moesten Man en ik weg, dus sprak ik af dat ik de envelop met geld aan de voordeur zou hangen. Ik deed een tientje in de envelop, en toen we later terugkwamen stond er een grappig klein net-echt stofzuigertje voor de deur. Ellen berichtte nog dat haar dochtertje het ding verkocht, en dus blij was met het geld “maar we hadden toch 7,50 afgesproken?”
Ik ben erg blij met het cadeau voor Kleindochter, die ik zeker weten erg gelukkig ga maken met haar eigen echte stofzuiger. Bovendien ben ik binnen het budget gebleven, zelfs met dit topcadeau. Maar het meest blij ben ik nog met het feit dat ik Ellen op afstand mocht leren kennen. Wat een fijne mensen. En precies dat maakt de stofzuiger nog veel waardevoller dan ie al was. Met dank aan Ellen.