De day after

Wij hebben weer meegedaan met de Nisseroise Kwis, en dat zullen we weten ook. De dag erna ziet ons huis eruit alsof er een bom is ontploft. Want er zijn nogal wat opdrachten die wat creativiteit en inventiviteit verlangen; opdrachten waarvoor allerlei attributen en voorwerpen noodzakelijk zijn. Zo vind ik een dag later de meest vreemde voorwerpen die allemaal weer naar hun oorspronkelijke plek terug moeten. Nee, dat doen ze niet vanzelf. Als ik beneden kom struikel ik in de huiskamer meteen al over een voetbal. Die was nodig voor de opdracht ‘maak foto’s op verschillende locaties in tenue van de activiteit die daar plaatsvindt’. Volgens onze oplossing bleek het te gaan om het voetbalveld, het zwembad, de balletvereniging, scouting en tennisbaan. En dus begon de strooptocht door het huis, op jacht naar passende attributen. De voetbal werd in het tuinhuis gevonden. Op zolder werd de verkleedkist overhoop gehaald voor een pet, pruik, sjaal en tutu. Op de garagezolder werd een tennisracket gescoord. In de slaapkamerkast een zwembroek. In een andere kast een groot badlaken en in de garagekast een duikbril. Maar daarmee hield het niet op. Want voor een andere opdracht moest een foto gemaakt worden van zes personen in regenponcho’s. Er werden drie poncho’s in de kist in de gang gevonden. Die poncho’s zaten keurig opgevouwen tot piepkleine pakketjes in plastic cellofaantjes. Ik gebruik de poncho’s voor mijn lange-afstandswandelingen. Ik bekijk nu de bult aan mijn voeten. Zo’n berg plastic past beslist niet in een rugzakje. En op de een of andere manier passen ze opeens ook niet meer in het bijbehorende cellofaantje.

Dan was er nog de opdracht om een filmpje na te maken. Laat dat maar aan cameraman/video-expert-Zoon over. Die remake komt professioneel op film. Dat betekent een green-screen, zodat de achtergrond exact gelijk is. Er wordt een blauwgroen laken uit de kast getrokken. Maar: te blauw. Zoon is echter niet voor één gat te vangen, dat green-screen gaat er hoe dan ook komen. In no-time is één kastenwand volledig beplakt met A-viertjes groen knutselpapier. Uit de kledingkast van Man wordt een wit shirt getrokken. Blauwe repen papier worden met plakband op het shirt geplakt. Intussen fröbelt Dochter aan mijn bureau een Twitterlogo in elkaar. Een doos, veel gekleurd papier, veel plakband, veel snippers en een schaar. Op een andere plek is een muts geknutseld. Met draad, garen en stiften. Een open naaimand ernaast. Er moet ook een tekening worden gemaakt en ingekleurd. Daar zijn kleurpotloden voor nodig. Die liggen verspreid over de tafel. Over de vloer slingeren dansschoenen, nodig voor de Geheime Opdracht. Man en ik werden dit jaar unaniem aangewezen die opdracht te gaan doen. Want “jullie zijn de enigen die kunnen stijldansen!” Tja, dat krijg je ervan.

Dan zijn er nog de halve zakken chips, pinda’s, nootjes, snoep, lege glazen en halfvolle dozen sap. Pennen en kladpapier. Een campingtafel. Een kleiner tafeltje. Stoelen die op plekken staan waar nooit eerder een stoel stond. En waar overduidelijk ook geen stoel hóórt. Als ik uiteindelijk mijn huis heb terugveroverd en alles weer op de oorspronkelijke plek ligt zak ik uitgeteld op de bank. Het kost wat kruim, zo’n kwis. Maar het was het waard. We hadden een hectische, maar ook gezellige kwisavond. Nu nog het resultaat afwachten. Eén ding lijkt me duidelijk: die foto’s en film, die zijn in de pocket! Bamm.