Amaryllisfraude

Onze amaryllis-challenge is weer achter de rug. De meeste amarylissen binnen ons gezin zijn intussen een stille doch roemrijke dood gestorven. Elk jaar gaat het erom wie de amarylliswedstrijd gaat winnen en elk jaar spant het erom. Er is alleen ook elk jaar weer een terugkerend probleem: we hebben geen criteria die de winnaar bepalen. Dat maakt het winnen van deze wedstrijd best wel een beetje ingewikkeld.

We denken er allemaal wel graag in mee. En dus doen we voorstellen in onze gezinsapp. Want wanneer wint een amaryllis? Als ie het hoogst wordt? Of als ie het eerst in bloei staat? Wanneer ie twéé bloemen krijgt? Of als ie juist het lángst in bloei staat? We argumenteren, bepleiten en bekijken het van alle kanten, maar we komen er niet uit. Volgend jaar, besluiten we, moet dat echt anders. Dan moet er één criterium uitspringen waarmee een amaryllis gaat winnen. Die knoop moeten we nog doorhakken, nog een jaar de tijd om erover na te denken.

Maar hoe dan nu? Wie is dit jaar de winnaar? Er komen regelmatig foto’s voorbij in de app, met de ene nog mooiere amaryllis dan de andere. Zoon heeft drie amarylissen bij elkaar in één glazen bak gepoot: Schoondochter appt dat de wortels in die bak op darmen lijken. Ze stuurt een foto mee, en inderdaad, de gelijkenis is treffend. Ik denk zomaar dat zij volgend jaar voor een niet-doorzichtige bak gaan.

Bij Oudste Zoon doen de twee kleindochters ook mee. De kleuter- de oudste van het hele stel- volgt de ontwikkelingen met argusogen. Want ze houdt nogal van winnen. En nou wil het geval dat haar eigen amaryllis niet zo goed wil groeien. Of eigenlijk helemaal niét wil groeien. Waar andere exemplaren al volledig in bloei staan, laat die van haar nog niet eens iets van een beginnende knop zien. Kleindochter begint zich dan ook steeds meer zorgen te maken.

Tot er op een dag iets wonderbaarlijks gebeurt. Haar amaryllis komt voorzichtig in bloei, maar dan, ineens maakt ie een groeispurt waar je bijna bang van wordt. Zoon weet het dan ook zeker: de amaryllis van zijn dochter is de absolute winnaar. Als bewijs stuurt hij een foto mee van de uitbundig bloeiende roze bloemen. Ze zijn reusachtig.  

Maar ja. Nou ken ik toevallig mijn pappenheimers een beetje. Of eigenlijk best een beetje veel. Ik bekijk de foto nog eens goed. Niks op aan te merken. De bloemen zijn hartstikke echt. En zelfs de schaduw ervan valt op het gordijn. Levensecht. Fotoshop? Welneeeee, verzekert Zoon me. Gewoon hartstikke goed voor die amaryllis gezorgd. Jahaaa, vast. Maar okee, van mij mag Kleindochter de winnaar zijn.

Een poosje later appt Dochter een foto van haar amaryllis. Met twéé identieke, prachtige bloeiende rode bloemen erin. Als ik wat later bij haar langsga zie ik meteen dat dit de échte winnaar is. Maar dat zeg ik maar niet tegen Kleindochter. Eén ding weet ik wel: die spelregels moeten toch echt wat worden aangescherpt. Want als die kinderen van ons hun eigen spelregels gaan bedenken krijg je wel héél dubieuze gevallen.