Trouwen

Enkele weken geleden kwam Schoonzoon langs met een reden die bij Man en mij een grote dosis vreugde, verrassing en ontroering veroorzaakte: Schoonzoon kwam officieel de hand van onze dochter vragen. De verlovingsring was al aangeschaft, en het aanzoek zou binnenkort plaatsvinden. Dochter wist van niks, en een poosje later was het zover. Op de locatie waar zij elkaar leerden kennen regelde Schoonzoon een romantische setting en ging daar voor haar op de knieën. Gelukkig zei Dochter ja. Daar zijn we blij mee, voor haarzelf met haar toekomstige echtgenoot, en voor ons met onze Schoonzoon, waar we zeer content mee zijn. Even later kwamen ze langs, allebei stralend en Dochter met een prachtige ring om haar vinger. En nu zit er dus een bruiloft aan te komen. Nou ja, niet nu als in per direct, maar ergens in de nabije toekomst, waarschijnlijk volgend voorjaar. Want een bruiloft plannen gaat niet over één nacht ijs, dat houdt nogal wat in. Wat me dan weer terug doet denken aan onze eigen bruiloft, 37 jaar geleden alweer. En je hoort mij niet zeggen dat vroeger alles beter was, maar één ding weet ik wel: het was wel een stuk mákkelijker. Neem nou zo’n bruiloft. Tijdens een etentje met mijn dochters en schoondochters raken we erover aan de praat. En kom ik erachter dat het voor hen bijna ondenkbaar is dat wij überhaupt die dag goed zijn doorgekomen, gezien de manier waarop een en ander georganiseerd was. Er rezen nogal wat twijfels en vragen op bij de dames.

De ceremoniemeester
De ceremonie-watte? Neuh, die hadden wij niet toen we trouwden. Onvoorstelbaar voor de dames. Want wie regelt dan alles? En je wilt die dag toch zelf nergens aan hoeven denken? Hoe moet dat dan? Nou, gewoon. We regelden van tevoren zelf de zaal en het bandje voor de muziek. Met de eigenaar van de feestzaal  bespraken we wat we wilden eten, en wat er bij de koffie moest komen. Gewoon goed geregeld in één overleg.

De locatie
Over de locatie deden we al helemaal niet moeilijk. We trouwden in het gemeentehuis voor de wet, daarna in de kerk, en we vierden het feest in een zaal die we uitkozen op de centrale ligging, makkelijk bereikbaar voor de gasten.

De trouwkaarten
Wij lieten een bevriende amateurfotograaf foto’s van Man en mij maken, die Man zelf in de donkere kamer ontwikkelde en afdrukte. We maakten er tekst bij en lieten vervolgens een drukker de kaarten vermenigvuldigen. We schreven de enveloppen zelf en deden de kaarten ook zelf op de post.

De bruidstaart
Simpel: die hadden we niet. In die tijd deed je gewoon koffie met gebak. We hoefden dus ook niet na te denken over welke taart, hoe groot, welke smaak, en hoe die eruit moest zien: wij gaven alleen het aantal gasten door en de zaaleigenaar regelde gesorteerd gebak. Voor ieder wat wils. Hoppa.

Het aanzoek
Huh? Aanzoek? Niks aanzoek. Je had verkering, je besloot om te gaan trouwen, vervolgens ging je je verloven (dan kocht je alvast je trouwringen en die droeg je dan aan de andere hand dan wanneer je eenmaal getrouwd was) en je prikte een trouwdatum. Easypeasy.

Vrijgezellenfeest
Hahaha. Vrijgezellenfeest?? Dat bestond nog niet. En dat vonden wij he-le-maal niet erg: ik heb nooit als kip of als schaap door een stad hoeven rennen en ben daar nooit rouwig om geweest.

De fotograaf
Als je geen ceremoniemeester hebt, hoe moet dat dan met bijvoorbeeld de fotograaf? vragen mijn dames zich af. Hoe weet die van wie hij foto’s moet maken en waar? Nou, dat regelde de fotograaf gewoon zélf. Wilde hij de familie op de foto? Dan vroeg hij gewoon wie de ouders waren en zette het gezelschap ergens neer voor een foto. Op onze bruiloft regende het. We zouden foto’s maken in het park, maar dat ging dus even niet. En dus regelde de fotograaf ad hoc een tuincentrum waar we terecht konden. Later werd het droog, en konden we alsnog naar het park. Gewoon ter plekke geregeld, go with the flowwww.

Speeches
Wie regelt dan de speeches en spreektijd? is het volgende struikelblok. Nou waren speeches in onze tijd niet heel gebruikelijk, wel werden er levenslopen gehouden. Dan kwamen allerlei gênante voorvallen van het bruidspaar uitvergroot voorbij. Zó hilarisch dat de tranen van het lachen over de wangen stroomden. Ja, ook bij het bruidspaar zelf. En wie dat regelde? Gewoon, de mensen zelf. Er werd even aangekondigd dat er een levensloop kwam, de band stopte met spelen en er werd plek gemaakt. In onderling overleg bepaalde de familie zelf wie wanneer optrad. En dat alles zonder draaiboek, olé olé.

Cadeau’s
En de cadeau’s dan? Hoe moest dat dan? Ook dat was heel simpel. Vóór de bruiloft maakte je een cadeauboekje met op elk blaadje een cadeau (van verschillende waarde), waaruit iedereen die iets wilde geven dan een blaadje kon scheuren. Dat boekje ging de familie- en vriendenkring rond. Zo kreeg je nooit dingen dubbel en konden de gevers zelf bepalen welk budget ze wilden besteden. En kwamen er enveloppen met geld dan werden die gewoon door het bruidspaar zelf weggelegd op een veilige plek.

Receptie
Wij hielden naast de gewone receptie ook een kinderreceptie, speciaal voor de kinderen uit de klas van Man. Ook hiervoor gold: dat hoefde niet specifiek door iemand geregeld te worden. De zaaleigenaar zorgde voor limonade en lekkers, en de juffen en meesters die de kinderen begeleidden deden de rest.

Oefenen
Oefenen? Hahahaha.

Bruidsboeket en corsages
Het bruidsboeket koos ik zelf uit, bij de bloemist. Op de trouwdag haalde Man het boeket op en kwam ermee naar mij, bij mijn ouders thuis. En hij bracht ook de corsages voor de daggasten mee.

Trouwauto
Onze trouwauto was de witte Volkswagen Kever van Man. Hij had ‘m voor de gelegenheid helemaal glimmend gepoetst, en door de bloemist werd er een mooi bloemstuk op gemaakt. Zag er toppie uit. Er was geen chauffeur, Man reed gewoon zelf en ik zat ernaast (precies: te stralen).

De jurk
Ik koos de jurk samen met mijn moeder. Toen was wel ook al de gewoonte dat je je jurk voor de bruidegom geheim hield. Maar van het kopen van de jurk werd geen ding gemaakt, je ging op een goeie dag gewoon een trouwjurk kopen, die werd dan op maat gemaakt en een paar weken voor de bruiloft kon je ‘m doorpassen en later weer ophalen. Heuj. En helemaal heppie de peppie.

Make-up
Mijn make-up deed ik gewoon zelf. Mijn haar werd wel door de kapper gedaan. Ik ging vantevoren een keertje een proefkapsel doen bij de kapper, zodat ik wist hoe het ging worden. En op de dag zelf zat ik ’s ochtends al op tijd in de kapsalon. Een dag voor de bruiloft ging ik naar een schoonheidsspecialiste om mijn nagels te laten doen. Maar ik weet nog dat ik thuiskwam en het zo slordig vond dat ik alles er weer afgehaald heb en het zelf opnieuw heb gedaan. Haha.

Bruidsmeisjes- en jonkertjes
Wij hadden geen bruidsmeisjes of –jonkertjes. Zelf mocht ik als kind wel een keer bruidsmeisje zijn, bij de bruiloft van mijn peettante. Zij maakte voor mij een prachtig roze jurkje met een laagje tule eroverheen en met kanten mouwtjes. Ik mocht overal bij zijn en voelde me die dag een prinses. En alsof dat nog niet genoeg was kreeg ik na afloop ook nog een héle Marsreep, helemaal voor mij alleen. Het jurkje heb ik nog steeds en de herinneringen bewaar ik in mijn hart. Wie weet mogen onze eigen kleinkinderen deze speciale rol vervullen bij de bruiloft van Dochter en Schoonzoon. Leg de Marsen maar vast klaar.

Bruidspaar uitzwaaien
Wij werden niet uitgezwaaid, we bleven net zo lang tot alle gasten naar huis waren. We moesten nog net niet zelf de lampen uitdoen. Het feest was afgelopen als de muziek stopte en de koffie kwam. Dan wist iedereen dat ie gewoon moest opzouten en dat gebeurde dan ook.

Thuiskomen
Ja, dat was dan wel weer een dingetje. Er werd traditiegetrouw altijd wel iets uitgespookt met het huis van het kersverse bruidspaar. Uit voorzorg hadden Man en ik aan alle deurklinken van die trektouwtjes geknoopt, die dan knallen als je ze uit elkaar trekt. Zo kon het gebeuren dat onze grappenmakers uit de familie ook zélf fijn even konden schrikken. Toen we thuiskwamen stond in ons bed een grote emmer vol met erwten. Maar … zonder bodem. Tja.

Huwelijksreis
Wij maakten geen huwelijksreis. Werd in die tijd ook niet echt gedaan. En bovendien was ook gewoon het geld op. Huis gekocht, bruiloft gevierd: tijd om wat te sparen in plaats van uit te geven. We trouwden op een vrijdag, hadden het weekend nog vrij en op maandag gingen we gewoon allebei weer naar ons werk. Getrouwd en wel, hoeraa.

En dat was dat. Wat een tijd. Je zou er bijna naar terugverlangen. Want één ding weet ik wel: het ging in die tijd allemaal zo mákkelijk. De relaxte vanzelfsprekendheid waarmee dingen werden gedaan. Niks over de top en nog wat méér over de top. Die simpele eenvoud, ik kan het iedereen aanraden. Daar wordt een mens pas écht gelukkig van.
Maar ik moet bekennen: ik kijk nu al uit naar de bruiloft van mijn kleine grote meisje. En naar de jurk (wat zal ze mooi zijn!). Het feest. De taart. De ceremonie. De bruidsmeisjes. En het moment waarop Man onze dochter weggeeft. Het moment waarop ze elkaar het jawoord geven. Al die andere kippenvelmomenten. Ik denk dat ik maar vast wat dozen tissues aanschaf.