Man en ik doen een roadtrip. Dit keer niet met de camper, maar met de auto. Hond is ook mee. We zijn anderhalve week geleden vertrokken en zitten nu op de helft van de trip. We hadden voor de hele rit al alle accommodaties geboekt, easypeasy via Booking.com. Onze eerste overnachting was in Zuid-Duitsland, in een gemoedelijke B&B, waarvan de wat oudere eigenaresse om de paar zinnen een beslist relativerend stopzinnetje gebruikte: “Es ist so”. En dat konden we alleen maar beamen, want een waarheid als een koe.
Onze volgende stop was Oostenrijk. Ik hou van Oostenrijk. Ook van Duitsland trouwens. Ik denk dat dat komt omdat ik gek ben op hun schnitzels. En ik hou van bergen, dat ook. Geen bergen schnitzels – hoewel me dat ook wel wat lijkt- maar gewoon bergen in het landschap. Na Oostenrijk trokken we door de Dolomieten. Daar waren we nog nooit geweest, vraag me niet waarom, geen idee. Want het is daar belachspottelijk mooi. Maar niet echt een gebied voor een grote camper; wel voor een klein autootje. We hebben nog nooit zoveel kleine smalle weggetjes gereden, puur omdat het kon. We verkenden een flink gebied, en hadden twee verschillende overnachtingen. We maakten een mooie wandeling rond de Tre Cime (drie bergtoppen) en deden een appèl op ons evenwichtsorgaan en de remmen van de auto in de ontelbare haarspeldbochten op al evenzoveel bergpassen. Eindconclusie : de Dolomieten zijn vooral heel veel Ooooooh en Aaaaah.
Daarna zakten we in een paar dagen tijd verder af naar het zuiden, helemaal naar de hak van de laars, naar Puglia. In Cisternino hadden we voor een hele week een masseria geboekt in de buurt van de trullo van onze Zoon en Schoondochter. Een trullo is een eeuwenoud huisje van gestapelde stenen met kegelvormige daken (punten) erop. Huisjes met een hoog Eftelinggehalte. De laatste jaren worden steeds meer trulli opgekocht om opgeknapt te worden als uniek vakantieverblijf. Zoon en Schoondochter kochten hun trullo twee jaar geleden als niet veel meer dan een ruïne, en knapten hem op tot een prachtig luxueus vakantieverblijf. Wie benieuwd is: www.puntozero.nl
Maar we gingen niet zómaar naar de trullo, neeeeee, we kwamen om te helpen met de olijvenoogst. Want van de honderd olijfbomen op hun terrein maken Zoon en Schoondochter hun eigen olijfolie. En dan moeten al die olijven er dus eerst wel af. Zoon heeft voor dit doel een olijvenschudstok-apparaat aangeschaft, waarvan ik de naam niet ken, want zo’n ding kun je bij ons niet kopen, wij hoeven nou eenmaal geen olijven te oogsten. Het is een soort hark op een lange steel, met twee rijen tanden. Als je het ding aanzet begint ie te brommen en te trillen; je steekt het tussen de takken, de olijven trillen er vanaf en vallen in het net op de grond. Maar je kunt ook handmatig met een speciaal harkje de olijven van de takken ritsen.
Op zondag arriveerden Zoon en Schoondochter met hun twee kindjes, en van maandag tot vrijdag waren onze oudste Zoon en onze Schoondochter er ook, met hun jongste telg, de baby van een half jaar oud. En dus zijn we deze week druk. Met plukken, trillen, sorteren en op drie kinderen letten. De eerste dagen was het nog mooi weer, toen sloeg het weer om en kregen we storm. De wind loeit ons om de oren, en op momenten dat het ook nog ging regenen moesten we het oogsten soms staken. Maar toch slaagden we erin een behoorlijke hoeveelheid kratten te vullen. Het voelde een beetje als vroeger met aardbeien plukken: dat ultieme gevoel van euforie als je die krat weer vol had. Ik kan het iedereen aanraden: van olijven oogsten word je best wel zen.
Tussendoor genoten we ook nog van Italiaanse restaurantjes in sprookjesachtige stadjes, en van culinaire maaltijden die Zoon zelf in zijn handmade buitenkeuken prepareerde. Tel daarbij op de gezelligheid van het samenzijn met onze eigen kinderen en kleinkinderen, en onze week kon niet meer stuk.
Vandaag brachten we de kratten vol olijven naar de olieperserij. Ook alweer een beleving op zich. Vanavond is de olie al klaar, en kunnen Zoon en Schoondochter die meenemen in mooie grote blikken. Om die thuis over te hevelen in prachtige flessen, voor de verkoop. Hun eigen PuntoZero olijfolie. Gruwelijk lekker trouwens. Ook te koop bij Borrelpunt in Nistelrode, voor wie het wil weten.
Wij vertrekken zaterdag weer uit onze masseria, en rijden dan door naar Matera, de stad van de grotwoningen. Daarna doen we de Amalfikust en langzaamaan trekken we dan weer noordwaarts. Daarover de volgende keer meer. Wordt vervolgd. Arriverderci!