Het is de dag na de bruiloft, vandaag is de Afterparty. We worden om 13.00 uur verwacht bij een haventje aan zee. En ook dit is weer tot in de puntjes voorbereid.
Na de Pre-party kregen we een goodybag mee; een mooie linnen tas met de eigen trullo erop gedrukt. In die tas twee flesjes water, voor ieder een tegoedbon voor een ontbijtje met koffie, opblaasdingen of supersoakers voor op het water, een tubetje Vision-zonnebrand en twee zakjes koekjes. Met het verzoek erbij om het speelattribuut mee te nemen naar de Afterparty.
De ochtend is vooral bedoeld om uit te brakken, wat wellicht voor velen onder ons zeer welkom is. Voor ons begint de ochtend als altijd vroeg. We zitten al op tijd bij het zwembad. De kindjes zijn er ook vroeg bij, dus fijn voor de ouders dat opa en oma alweer up and running zijn. Maar dan krijgt het begin van deze mooie ochtend toch even een naar staartje. Want Hond komt aansukkelen bij het zwembad, zijn luierpakje nog aan. De kleindochters waarschuwen al, want ze weten dat Hond niet bij het zwembad mag komen, omdat hij niet meer goed ziet en er zomaar in zou kunnen vallen. Maar omdat we er zelf bij zitten laten we hem even lopen. En dan gebeurt het. Een plons, en daar ligt ie. In het water. Maar het akelige is dat hij dus niet beweegt. Hij tilt simpelweg zijn kop niet uit het water, hij ligt doodstil met zijn snuit naar beneden in het water, en zou binnen een paar seconden verdrinken. Man en ik snellen ernaartoe en vissen hem eruit. Gelukkig komt hij snel weer bij zijn positieven. Maar dat beeld, die hond die daar doodstil in dat water ligt… dat beeld verankert zich op mijn netvlies. En of het komt omdat ik moe ben, al een aantal nachten slecht en dus veel te weinig heb geslapen, of door alle emotie van de afgelopen dagen/weken/maanden, geen idee, maar in ieder geval overvalt een gigantische huilbui me. Tfoe.
Als de tranen zijn weggepoetst en ik het beeld een beetje kan loslaten, gaan Man en ik met de tegoedbonnen op weg naar het koffietentje. In eerste instantie staan we in het verkeerde tentje, en de uitbater begrijpt dan ook niks van mijn verhaal over Mark en Nicole en hun matrimonio, zelfs niet in mijn beste Italiaans. Tot we ontdekken dat we op een andere plek moeten zijn. Met duizend ‘scusies’ en klotsende oksels sjees ik die tent uit, en gelukkig snappen ze het in het andere tentje wel meteen. Ik krijg tien stuks verse espresso’s en cappucino’s mee, en tien gevulde croissants. Met die buit komen we terug in onze villa en maken onze gezinsleden erg blij met deze traktatie. Met dank (alweer) aan ons bruidspaar!
Vroeg op de middag vertrekken we met zijn allen naar het haventje aan zee. Daar liggen tien motorbootjes op ons te wachten. We installeren ons in de boten en gaan de zee op. Die zee lijkt mooi kalm vanuit het haventje. Als een spiegel. Maar schijn bedriegt. Als we de haven uitvaren blijken de golven op zee best serieus golven te zijn. Er is nogal wat deining op de boten. Op voorhand deelden Zoon en Schoondochter reispilletjes uit, en dat is achteraf maar goed ook. Want ondanks de pilletjes zien we hier en daar wat groene gezichten voorbijkomen. We varen een stuk de zee op en gaan dan voor anker, zodat wie dat wil een duik kan nemen. Er wordt dankbaar gebruik gemaakt van deze afkoelsessie. Het is een mooi gezicht, al die blije dobberende koppies in die golven. Dat weet ik, want ik dobber er niet tussen, ik blijf fijn in onze dansende boot. Na verloop van tijd keert één boot met groene passagiers maar vast terug. De rest vaart nog een stukje en aan het einde van de middag liggen alle tien de bootjes weer aan wal en kleuren de groenen langzaam weer blank.
Tot slot wordt er een groot buffet klaargezet met héél veel pizza’s in allerlei smaken. Uiteraard is er ook weer volop drank. De buiken worden goed gevuld, en dan nadert het moment van afscheid nemen. Afscheid van al die vijftig gasten, die we in de afgelopen dagen hebben leren kennen. Het voelt als afscheid nemen van een soort van grote familie. Het was bijzonder, het was uniek, het was fantastisch, vinden we unaniem. Ceremoniemeesters Job en Romy worden met een bedankje nog even in het zonnetje gezet, en dan gaat ieder zijns weegs. De dagen erna keert iedereen huiswaarts, met het vliegtuig of met de auto. Wij hoeven op maandagochtend pas uit de villa, dus hebben nog twee dagen om volop na te genieten. Man en ik blijven nog tot woensdag in Puglia, en vertrekken dan op ons gemak richting Noorden. We rijden door de Apenijnen, langs de Bloemenrivièra en de gorges du Verdon in Frankrijk. We steken dwars door het prachtige Alpengebied, overnachten elke nacht in een andere accommodatie, en komen op dinsdagavond thuis in ons eigen huis. Wat ook weer heel erg fijn is. Lekker in ons eigen bed. We hebben er een ervaring op zitten die we nooit meer gaan vergeten. Het was grandioos. Lieve Zoon en Schoondochter: dank jullie wel voor deze once in a lifetime belevenis.
Dat jullie samen met jullie gezinnetje nog maar heeeeeel veel mooie jaren mogen meemaken! Saluti!