Geen krant (2)

Vandaag is er opnieuw geen krant. Ik loop mijn ochtendrondje met Hond, en als ik weer bijna bij mijn eigen huis ben komt er een klein autootje de bocht om. Er zitten twee heel zwarte jongemannen met heel zwart kroeshaar in, en de bijrijder tuurt op een vel papier. Ze hebben hun fiets ingeruild voor een autootje, wat ik in hun geval heel verstandig vind. Dat gaat sneller én je blijft toch wat droger. Ook fijn voor mij trouwens, gezien het toekomstige krantengebeuren in mijn brievenbus. Ik herken de jongens, en zij herkennen mij. De chauffeur draait zijn raampje open. “Hoi,” zeg ik, “Lukt het allemaal een beetje? En zal ik zelf mijn krant meenemen of zit die al in mijn bus?” Ik wijs naar ons huis “Daar, op nummer 7?”

“Ja ja!” vertellen ze glimmend van trots, “om 6 uur al!”
Dat begrijp ik niet helemaal, want om 7 uur was mijn bus toch echt nog leeg.  Maar misschien bedoelen ze dat ze om 6 uur de eerste kranten al ergens in de bus hadden liggen? Hoe dan ook, ik steek mijn duim op. Top dat mijn krant er is, ze leren al bij. En ze hebben er nog steeds zin in ook, ze kijken allebei best vrolijk. Mooi, dat geeft hoop voor de toekomst.

Even later ben ik thuis. Ik maak de brievenbus open.
Die is leeg.

Dat is gek. Waar is dan mijn krant? Hebben we elkaar dan toch verkeerd begrepen? Ik besluit eerst maar wat te werken, wat heel goed uitkomt want ik heb een deadline voor een tekstopdracht voor deze ochtend. Aan de slag dus. En straks die krant lezen, mocht die nog arriveren. Een poosje later hoor ik de brievenbus klepperen. Ik snel naar buiten. Ik zie géén autootje. Wel zie ik onze buurvrouw nog net haar huis ingaan. Ik maak de bus open. Daar is mijn krant. Misschien lag die echt wel al om 6 uur in de bus. Bij de buren.

Nu maar weer afwachten wat het morgen wordt. Er zijn een aantal opties:

  1. Géén krant
  2. Wel een krant maar in de verkeerde bus
  3. Wel een krant, in de goeie bus maar te laat
  4. Wel een krant, op tijd en in de goeie bus.

Ik ga voor de laatste optie. Oh en dan nog wat. Over een poosje gaan Man en ik op vakantie. Ik zat erover te denken de krant – die we delen met de buren, de ándere buren, voor de duidelijkheid- om die krant dus die periode bij de buren te laten bezorgen, zodat die ‘m niet zelf uit onze bus hoeven te halen. Maar dat lijkt me bij nader inzien toch niet zo verstandig. Dat wordt logistiek gezien dan vast nog een héle uitdaging. Dus. Gewoon Niet Doen.