Als alles normaal was, zou ik nu kneiterhard genieten van het mooie lenteweer. Als alles normaal was, zouden de kleinkinderen onbezorgd bij ons in de achtertuin aan het spelen zijn. Als alles normaal was zou ik hen gewoon op schoot nemen of platknuffelen. Als alles normaal was, zouden onze volwassen kinderen morgen met hun mandjes achter de deur klaarstaan om op mijn teken de tuin te bestormen om met gevaar voor eigen leven vooral te winnen met het paaseieren zoeken. Als alles normaal was.
Man en ik zijn een paar weken van de radar geweest. We weten niet of we Het gehad hebben, maar we voelden ons verre van lekker en in die periode was de bank onze beste vriend. Het leven buiten trok vanachter het raam aan ons voorbij. Maar gelukkig knapten we langzaam weer op, en op een dag konden we weer zo’n beetje deelnemen aan de maatschappij. Of wat daar nog van over was.
Zo begon Man met thuisonderwijs aan de leerlingen uit zijn groep, via beeldbellen. Ik moest daar erg aan wennen. Van ’s ochtends 9 tot een eind in de middag is hij continu ofwel kinderen aan het lesgeven ofwel met collega’s aan het vergaderen. Het individuele lesgeven is best intensief. Dan zit Man in het kantoor en hoor ik hem zeven keer achter elkaar het woord Station uitspreken. “Sta-tsie-on. Nee, Staaaaa-tsie-on. Sta-tsie-on. Laat eens kijken? Nee, luister goed. Staaa-tsie-on.” Daarna rekenen met een ander kind. En klokkijken. En taal. Of met een groepje kinderen tegelijk even contacten. Kinderen kunnen hem bellen als ze vragen hebben. En dat hebben ze. Man kan zien wat ze gedaan hebben en belt met kinderen die te weinig doen of te weinig resultaat behalen of allebei. Man heeft geen tijd om even een kop koffie te pakken. Een snelle lunch tussen de middag is al heel wat. En weer dóór. Oh en er moet een filmpje gemaakt worden voor een toets. Dat kan ’s avonds wel. En een filmpje met alle collega’s, ieder een stukje thuis opgenomen, voor de kinderen. Om de moed erin te houden. Ik had altijd al heel veel bewondering voor leerkrachten, maar nu ik het zo van dichtbij meemaak maak ik alleen maar een nog diepere buiging. Het geduld, de passie en bezieling waarmee de docenten ook nu weer klaarstaan voor hun kinderen… ik neem er mijn petje voor af. Ik denk dat ik mijn computer al per ongeluk had laten crashen na drie keer Sta-tsie-on.
Het moment kwam dat ik voor het eerst weer even snel een boodschap ging doen. Bij de Aldi, want daar was het lekker rustig. Ik snelde naar binnen, graaide mijn drie boodschappen bij elkaar en beende linea recta naar de kassa. Daar keek de cassière me streng aan: “Mevrouw, een winkelwagentje is nog steeds verplicht.” Als je zojuist onder een steen vandaan gekropen komt heb je totaal geen weet van de wereld om je heen, vooral niet als die wereld compleet veranderd is. Ik was al blij dat ik op de hoogte was van de anderhalve meter, die ik angstvallig in de gaten hield. Een week later deed ik opnieuw boodschappen, nu braaf met kar. Ik stond al klaar met mijn muntje, maar de gleufjes waren dichtgeplakt. Buiten stond een medewerkster om de karren te ontsmetten. Ik moffelde snel mijn muntje weg, pakte mijn kar –een schone- en kon naar binnen. Ik leer al bij.
Ik ben vooral heel blij met televisieprogramma’s over het gewone leven waarin alles nog normaal was. Ik geniet van Boer zoekt vrouw en van de Meilandjes. Heel even voel ik weer hoe de wereld er uitzag voordat Corona zijn intrede deed. Wat een zaligheid. En Man en ik kijken heel veel series. Van de nieuwste Casa de Papel mogen we van onszelf één aflevering per avond kijken. Vanavond zijn we toe aan de laatste aflevering. Nog geen idee wat het hierna wordt. Misschien ook maar weer eens een bordspel uit de kast trekken, nu we weer iets meer kunnen dan lamlendig op die bank hangen.
Af en toe gaan we even langs de kinderen. We kijken door hun raam naar binnen en praten bij in de achtertuin of bij de voordeur. We komen niet binnen, en zij ook niet bij ons. Gelukkig is het mooi weer, we maken dankbaar gebruik van onze tuinen. Mijn moeder van 90 woont nog zelfstandig, en zit al anderhalve maand binnen. Gelukkig kan ze appen in onze familie-app, en nu we weer meedoen met de wereld ga ik af en toe bij haar langs om in de deur of achter haar huis even contact te hebben.
En dan is natuurlijk ook nog ons vierde kleinkind onderweg. De bevalling komt nu snel dichterbij. Schoondochter moet in het ziekenhuis bevallen, en daar is het momenteel niet echt hallelujah. Zoon mag niet bij de controles zijn en dat maakt het voor Schoondochter soms erg zwaar, zeker als er spannende momenten zijn rondom de zwangerschap. De bevalling zal worden ingeleid als de gynaecoloog daartoe beslist, dus we wachten af en hopen dat we over niet al te lange tijd onze kleindochter gezond en wel kunnen bewonderen. Door het raam. Wat ook weer heel raar zal zijn. Want wat zouden we dat kleine mensje graag in onze armen willen nemen. Maar net zoals voor onze andere kleinkinderen geldt ook hier: dat moment gaat ooit weer komen en daar kijken we nu al reikhalzend naar uit.
En verder maken we er maar het beste van. We hopen dat we Het gehad hebben en dat er snel een antistoffentest gaat komen die daarover uitsluitsel geeft. Intussen leef ik heel erg mee met al die mensen die ziek zijn, die een zieke in hun midden hebben, die afscheid moeten nemen van een dierbare. En ik leef mee met de bewoners in de verzorgingstehuizen en instellingen, ik heb zo met hen te doen. Ik hoop op een geneesmiddel, zodat we niet meer zo bang hoeven zijn en waarmee we de ziekte kunnen overwinnen. En ik hoop op een vaccin, zodat we ons kunnen beschermen tegen een volgende aanval.
Maar nu eerst Pasen. Er komen drie van onze kinderen brunchen, zodat we voldoende afstand kunnen houden. Met de anderen gaan we tegelijkertijd videobellen. Zodat we toch met zijn allen samen eten. En de kleinkinderen komen in de tuin ook nog wat kuikentjes zoeken. Op toerbeurt. Want sommige dingen moeten gewoon doorgaan. Om héél even weer het gevoel te hebben van een Normaal dat ooit zo normaal was.
Ik ga vooral heel veel chocolade eieren en dito hazen eten. Gewoon omdat ik daar blij van word. En dat is in deze tijd toch maar mooi meegenomen.
Fijne Pasen allemaal, hou vol en hou het veilig.