Zo. Het is begonnen. De Kerst. Altijd weer een bijzondere periode.
Wij gaan de kerstperiode altijd in met vakantie, omdat Man nu eenmaal docent is en hij dan twee weken vrij is (TWÉÉ weken??? Jaja lieve mensen, in het onderwijs heb je nou eenmaal vrijwel continu vakantie, lánge vakanties ook nog eens, je hoeft de hele zomer niet te werken, en trouwens: je werkdagen zijn ook hartstikke kort want de school begint pas om half 9, dus je bent er om vijf voor half, en om kwart over twee zijn de kinderen naar huis en dus sta je om tien voor half drie alweer buiten. Elke dag. Wil jij ook wel zo’n luizebaantje? Meld je snel aan op welke Pabo dan ook en wie weet mag jij over een paar jaar ook élk jaar met kerst TWEE HELE weken thuisblijven).
Het is de eerste zaterdag van de vakantie en ik heb er een beroerde nacht opzitten. ’s Ochtends slaat het buikgriepvirus pas echt goed toe. Vakantiedag één: op de bank onder een deken met een emmer binnen handbereik. Dag twee: op halve kracht vooruit. Weer op de been, verjaardag schoondochter, maar de taart laat ik maar voorbijgaan. En dat wil wat zeggen. In de namiddag gaan we met oudste Kleindochter even naar de bewegende kerststal in Herpen. Ja, die bestaat nog steeds, al vijftig jaar. De geschiedenis herhaalt zich: toen met onze eigen kids, nu met de kleinkinderen.
Dag drie: maandag, de eerste echt vrije dag van Man. Man voelt zich ’s nachts beroerd en tegen de ochtend is het ook bij hem feest. Buikgriep. Zelf voel ik me weer wat minder fit dan de dag ervoor, dus ieder onder een dekentje op de bank. Intussen is vrijwel iedereen uit ons gezin ziek, ziek geweest of op weg om ziek te worden. Ook de kleinkinderen geven over, hebben diarree en hoesten en snotteren bacteriën in het rond. Lontje erin en ze kunnen zo als druipkaars onder de kerstboom.
Dag vier: dinsdag, Kerstavond. We hebben afgesproken te gourmetten bij Zoon en Schoondochter. Man en ik (lees: ik) willen eigenlijk ook nog naar de kerk. Gewoon omdat dat al zo lang geleden is. En die kerstsfeer in de kerk is toch altijd best wel bijzonder. Maar Man ligt nog de halve dag beroerd te zijn op de bank, dus die kerk gaat ‘m niet worden. Tegen de avond gaan we naar Zoon en Schoondochter. Daar staat een prachtig gedekte tafel klaar en we slaan gezellig aan het gourmetten. Tot op zekere hoogte dan. Man eet eigenlijk niet, en de kleinkinderen knabbelen maïs, eten aardappeltjes en prakken wat rond in het een en ander terwijl de doekjes voor de snottebellen niet aan te slepen zijn. Maar we hebben het heel fijn met zijn allen, het is knus en gezellig, we hebben mooie gesprekken en proosten op elkaar en op het leven.
Dag vijf: Eerste Kerstdag. Man en ik zijn de hele dag met zijn tweeën, we hebben niks op het programma en dat is heel fijn, want Man is nog niet honderd procent. ’s Middags maken we een lange boswandeling, regenen nat en komen terug met een hond die ooit wit was en nu zwart. In de auto stop ik hem onder een deken omdat hij zich uitschudt en de modderspetters je om de oren vliegen. Dus bij thuiskomst deken in de wasmachine en hond in de wasbak.
Ons Eerste Kerstdagdiner is easypeasy. We hebben wat meegenomen van het gourmetten, dus hee, we gaan dat helemaal fiksen. Kaarsje erbij en klaar zijn we.
Morgen is het Tweede Kerstdag en komen al onze kinderen en kleinkinderen bij ons voor het kerstdiner. Daar hoef ik zelf ook al niks voor te doen: Zoon én Schoonzoon zijn Chef Kok en hebben aangeboden het diner te verzorgen. Daar zeg ik natuurlijk heel hard JA tegen. Ik heb dit jaar precies NUL boodschappen gedaan. Dat is pas echt vrede op aarde.
Man werkt intussen nog wat voor school (het is Eerste Kerstdag ja, ik weet het), hij mailt ouders en monteert de video van de kerstmusical van school. De vakantie is nu echt begonnen. En ja, daar gaan wij héél erg van genieten. Ik wens al mijn lezers, volgers, reageerders en stille volgers een fijne Kerst, geniet ervan met iedereen die je lief is en maak je eigen vrede op aarde. Veel liefs!