Flipperkasthoofd

Zoon en Schoondochter hebben onze camper mee als ze op een avond een foto appen van een prachtig desolaat landschap ergens op een Col in Frankrijk. Daar staan ze voor die komende nacht. Maar het is wel héél desolaat, valt me op. Dus ik app: staan er meer campers? Nou heeft Man net Zoon telefonisch gesproken, en nee, zegt Man, er stonden verder geen campers. Ik app dat het wel verstandig is altijd in de buurt van andere campers te staan, of anders bij huizen (en dus bij mensen). Ik zie dat Zoon en Schoondochter inmiddels offline zijn, de app komt niet aan, er is geen bereik. En dan begint het. In mijn hoofd. Het scenario. Ik zie die camper staan, daar helemaal alleen op die Col. In het stikdonker. Zonder bereik. Als er iets is dan kunnen ze niet eens die berg af. Want doe dat maar eens, die haarspeldbochten in het stikdonker met een camper van ruim zeven meter lang. Niet te doen. Zegt mijn hoofd. En áls er iets gebeurt, is er geen mens in de buurt om hulp te bieden. “Er gebeurt niks,” zegt Man, “Want wat zou er nou kunnen gebeuren..?” Ik leg maar niet uit dat ik best veel scenario’s in mijn hoofd heb van alles wat kan gebeuren. Ik weet ook heus wel dat die geen van allen heel reëel zijn. Maar daar trekt mijn hoofd zich niks van aan.  We gaan slapen. Althans, Man gaat slapen. Ik wil dat ook heel graag, maar mijn hoofd steekt daar een nogal dwingend stokje voor. Want die camper. Met Zoon, Schoondochter en Kleindocher erin. Ik blijf maar beelden zien van die heel eenzame camper in dat heel eenzame donkere landschap. Wat als…. ? Vul maar in, alles komt voorbij. Mijn hoofd is niet te stoppen, gedachten schieten alle kanten op, het lijkt wel een flipperkast daarbinnen. Ik word er moe van, maar slapen ho maar. Ik ga naar beneden en drink een beker warme melk met honing. Ik zeg tegen mezelf dat er niks gaat gebeuren en dat ze morgen gewoon weer appen als ze bereik hebben. Dat ze gewoon lekker liggen te slapen. Dat het best wel een avontuur is om alleen op de wereld ’s ochtends wakker te worden met dat fenomenale uitzicht. Dat zeg ik allemaal. Maar ja, dat hoofd. Het blijft maar malen, piekeren, verdwalen in eindeloze Wat Als-en. Ik wou dat er een uitknop op zat. Dat zou zo fijn zijn. Want ik hoéf me helemaal geen zorgen te maken. Ik maak me druk om niks. Waarom zou je dat doen, dat is toch zinloos? Dom gewoon? Maar toch. Mijn hoofd leidt een eigen leven. Ik heb een slechte nacht, hoe ik ook probeer de boel te relativeren. Ik ben blij als het licht begint te worden. Want dat betekent dat het daar, op die hoge eenzame berg, ook licht begint te worden. Dat de nacht voorbij is. Er is nog steeds geen bericht van onze berggeiten. Ik ga de deur uit voor een interview voor een artikel, en als ik weer thuis ben zie ik appjes. Van Zoon en Schoondochter. Opgewekte berichtjes en hartverwarmende filmpjes van een vrolijke Kleindochter. Ze zijn gisteravond nog wat doorgereden, meldt Schoondochter. Omdat ze zo alleen stonden. En nu hebben ze overnacht aan een mooi meer. Met nog enkele andere campers. Wat een verstandige kinderen heb ik toch. Daar ben ik blij om. Tegelijkertijd ben ik best wel boos op mijn hoofd. Want al dat gepieker en gemaal was gewoon weer eens nergens voor nodig. Waarom doet mijn hoofd dat dan tóch…? En waarom heb ik daar geen invloed op? Zodat ik het gewoon kan stoppen? Het allerergst vind ik als mijn kinderen mij proberen te beschermen door dingen voor me achter te houden. “Want dan maak jij je maar zorgen mam”. Oh gruwel. Dan roep ik: “Ik ben een moeder! En dus maak ik me zorgen. Want daar ben ik namelijk moeder voor.” En dan hoop ik dat ze dat goed in hun oren knopen. Want je achteraf zorgen maken om iets wat je niét wist is nog veel erger dan je zorgen maken om niks. Omdat je nou eenmaal altijd solidair wilt zijn met je kind. Kind heeft zorgen? Jij zorgen. Zo hoort het, zo wil ik het. Maar die zorgen om niks, dat vind ik maar knap lastig. Dan zou een uitknop echt een uitkomst zijn. Maar die heb ik helaas nog niet gevonden. Tot die tijd zal ik moeten zien te dealen met die regelmatig terugkerende flipperkast in mijn hoofd. Ik vraag me af of er meer flipperkastmoeders zijn. In dat geval: mocht iemand nou toevallig weten hoe je dat ding uitzet, laat me dat dan even weten?