Grote grazers op de Maashorst; dit is wat we ervan vinden

Het was weer even flink schrikken afgelopen zondag, toen het bericht naar buiten kwam over een man die al wandelend in De Maashorst op de hoorns was genomen door een taurosstier. Ik schrok er al van, veilig in mijn eigen huis, laat staan het slachtoffer zelf, die dit trauma zo een-twee-drie nog niet te boven zal zijn. Want als je door de lucht geslingerd wordt door zo’n stier en dan met een smak weer op de grond belandt, daarbij een aantal ribben breekt en met een ambulance naar het ziekenhuis moet worden gebracht, dan gaat dat vast niet in je kouwe kleren zitten. Het is een ernstig incident dat – hoe treurig ook- het belang van de discussie rondom de grote grazers nog eens aanscherpt.

Ik schreef al eerder over de grote grazers in dit gebied en hoe ik van zoveel mensen hoor dat zij niet meer in het gebied durven komen, bang voor confrontaties met deze toch best ontzagwekkende dieren. Zelf ga ik de confrontatie ook niet aan; als ik ze ergens spot draai ik zo snel mogelijk om of ga ze –indien mogelijk- uit de weg. Dat is meteen ook een argument waar men steeds mee klaarstaat: als je op afstand blijft gebeurt er niks. Gewoon 50 meter ervandaan blijven. Maar dat is nou net het punt. Want wat doe je als je met je fiets over het fietspad rijdt, en de grazers staan op of vlak naast het pad? Moet je dan met fiets en al tussen de bomen door of dwars door de bramenstruiken? Of over de hei hobbelen? Een argument dat in de meeste gevallen praktisch niet uitvoerbaar is. De enige echt slimme optie is dan maar gewoon om te draaien. Wat ik dus ook altijd doe. Maar ook dat is eigenlijk geen optie, want vaak zijn er weinig of geen alternatieven om je bestemming alsnog te bereiken, en moet je uiteindelijk heel veel kilometers omfietsen.

Al met al zorgen de grazers voor nogal wat onrust in het gebied en werd het hoog tijd om de beleving onder de maashorstbezoekers eens grondig te onderzoeken. En zo startte de Dorpsraad Nistelrode in samenwerking met de Maashorstburgers en een aantal betrokken inwoners een objectief onderzoek. Zonder daarbij over de grote grazers te reppen, werden drie vragen voorgelegd die respondenten konden beantwoorden. Het resultaat was opzienbarend.

De respons was groot, dat is één ding. Maar wat vooral opviel was dat bijna alle respondenten hun bezorgdheid of regelrechte angst uitten voor de grote grazers, zonder dat die in de vragen werden aangekaart. Veel mensen gaven aan niet meer in het gebied te durven komen vanwege de grazers en hoezeer zij dit betreuren. Veel respondenten voelen zich niet meer veilig in het gebied, en ook niet meer in het gedeelte van het Slingerpad dat eveneens begrazingsgebied is geworden.

Maar waar ik nog het meest van schrok, was het aantal incidenten; maar liefst 57 respondenten vertelden over letterlijke aanvaringen met de grazers. Voorvallen die door verschillende omstandigheden gelukkig nog net goed afliepen, maar die ook een heel ander gevolg hadden kunnen hebben. Dat maakt me bezorgd, angstig, maar vooral ook verdrietig. Want ik heb heimwee naar onze Maashorst zoals die was. Toen we nog gewoon onbezorgd, vrolijk en vrij door het hele gebied konden struinen. Ik heb heimwee naar dat heerlijk vrije gevoel, zonder steeds achterom of tussen de bomen door te moeten loeren, altijd op je hoede voor een kudde taurossen, exmoorpony’s of in de nabije toekomst wellicht zelfs loslopende wisenten.

Ben ik dan zo’n schijtebroek? Ligt het aan mij? Maak ik me onterecht zorgen? Nee, zo blijkt dus uit het onderzoek. Ik hoor bij de grote groep mensen die zich terecht zorgen maakt over de veiligheid in het gebied. Wat me óók opvalt als het om die incidenten gaat: blijkbaar ligt het altijd aan onszelf. We houden niet genoeg afstand, we kijken de beesten te diep in de ogen, we hebben een hond bij ons of er liep een uur geleden een andere hond langs, we maken foto’s, we trekken een raar gezicht, we dragen de verkeerde kleur jas, we hebben een wapperende sjaal of whatever wat. Nooit ligt het aan de grazers zelf. En dat gaat er bij mij dus gewoon echt niet in.

Ik vind het verschrikkelijk wat die man afgelopen zondag is overkomen. Ik hoop dat er nu voor eens en voor altijd een verstandig besluit genomen gaat worden. Een besluit waarmee we ons weer veilig kunnen voelen in dit mooie gebied. ONS gebied. Want die Maashorst, die is van ons allemaal. En VOOR ons allemaal. Laat dat alsjeblieft snel weer waarheid worden.

Benieuwd naar de uitslag van het onderzoek? Kijk op www.dorpsraadnistelrode.nl onder ‘Rapport belevingsonderzoek’.
Dan snap ook jij waarom we niet langer onze kop in het zand kunnen en mogen steken.