Het is zo ver: nadat de vloer in het kantoor een poosje geleden opnieuw is geschuurd en gelakt, zijn nu de kamer en de gang aan de beurt. Dat klinkt simpel, maar het is nogal wat gedoe. Gisteren was het vaderdag, maar gisteren was ook de dag dat de kamer plus gang helemaal leeg moesten. Dus niks rustdag voor Man: hij moest vooral veel zwaar tilwerk verrichten.
En nu staat de hele inboedel uit de huiskamer en gang in het kantoor, en gedeeltelijk in de garage, omdat het er niet allemaal in past. Het is hier erg gezellig: ik woon in een kringloopwinkel. Vanmorgen zijn de vloermannen begonnen met schuren. Dat gaat niet geheel geluidloos, dus iedere keer als ik de kamer in moet, zet ik een geluiddempende koptelefoon op. Mijn plekje aan mijn bureau is net groot genoeg om aan mijn computer te kunnen werken. Terwijl ik dit schrijf staat er achter mijn rug een grote bank op zijn kant met een televisiekast ertegenaan. De rest van het huiskamerinterieur staat ernaast. Ik moet als een slangenmens tussen de spullen door laveren om in de kamer te komen. En als de vloer de komende dagen wordt gelakt, moet ik door het raam naar buiten klimmen om via de achterdeur in de keuken te kunnen komen. Eigenlijk hebben we dus gewoon onze eigen bootcamp binnenshuis. Vloertje pimpen is dus heel goed voor je fysiek: je wordt er hartstikke lenig van.
Er is een week uitgetrokken voor het klaren van de klus. Paar dagen schuren, whitewash kleur erop, paar keer aflakken en plinten ertegen. Maar komend weekend zijn Man en ik veertig jaar getrouwd, en vanwege dat heuglijke feit hebben we een groot vakantiehuis geboekt in de Ardennen, waar we met ons hele gezin een lang weekend gaan doorbrengen. Man en ik willen donderdagavond al met de camper vertrekken, en we komen maandag terug. De vloer is dus nog niet klaar als we gaan. Maar de vloermannen gaan gewoon door, en als we thuiskomen is het klaar. Hopen we. Dan hoeven we alleen nog maar alles schoon te maken, misschien hier en daar een muurtje te verven, en daarna de boel weer in te richten. Om dan, een week later, de opmars te maken naar het huwelijk van Dochter en Schoonzoon. Op 9 juli. We hebben onze handen nog wel even vol.
En nu gaat het brandalarm af. Want de mannen zijn aan het slijpen en het wordt een beetje blauw binnen. Ik blijf nog maar wat in mijn kringloop. Gelukkig komt er een vakantieweekend aan. Kunnen we uitrusten en helemaal zen worden. Hoewel…. met tien volwassenen, drie peuters, een kleuter, een baby en een hond wordt dat nog wel een uitdaging. Alvast klaarleggen: die geluiddempende koptelefoon. Hoppa.