Man en ik kijken graag naar Tweede Hans, iedere vrijdagavond te zien op NPO1. In de serie gaat Hans met pensioen en weet zich met zijn tijd geen raad. Uiteindelijk vindt hij zijn heil bij het chantykoor, maar al snel wordt zijn huwelijk én zijn leven één grote struggle. Man is vorig jaar met pensioen gegaan, maar daarmee houdt iedere vergelijking voor ons dan ook meteen wel op.
Want in tegenstelling tot die lege agenda van Hans, stroomt die van ons wekelijks hartstikke vol. Met lange-afstandswandelen op maandag (ik), met oppassen op onze kleinkinderen op dinsdag (samen), met studiebegeleiding op de woensdagmiddag (Man), met badminton op de vrijdagmiddag (samen), met werkafspraken en tekstschrijven (ik), en met alle afspraken en dingetjes die daar nog tussendoor komen, zoals boodschappen doen, eten koken, de was doen, het huis poetsen, de tuin bijhouden en ad hoc bijspringen als oppasvangnet.
Toen Man met pensioen ging dachten wij nog dat we vooral een tijdsbesteding moesten gaan zoeken. We maakten alvast een lijst met klussen die Man zou gaan aanpakken. En we wilden absoluut een paar maanden met de camper weg, gewoon omdat het kon. Buiten de schoolvakanties om, dat vooral. We zijn nu één jaar verder. Alle klussen liggen nog te wachten. De camper is verkocht. Wellicht komt er wel weer een ander exemplaar, zodat we op elk moment gewoon kunnen gáán. Gelukkig staat onze agenda vooral vol met leuke dingen, en we zijn dankbaar dat we alles nog kunnen doen. Maar soms verlangen we ook gewoon naar dat stukje Niks. Even niks hoeven. Niks moeten. Gewoon het moment het moment laten zijn.
Eén ding is zeker: Man hoeft voorlopig nog niet op zoek naar een chantykoor. Zingen doen we dus nog maar gewoon met de kleinkinderen of tijdens het stofzuigen. Komt in ieder geval geen gedoe van, ook heel fijn.