Eet Kleindochter ijslepeltjes??

Kleindochter komt voor het eerst sinds een maand of drie weer een dagje spelen. Daar zijn Man en ik erg blij om, want vanwege haar pasgeboren zusje met haar kwetsbaarheid rondom corona bleven we al die tijd op afstand.
Schoondochter komt haar brengen, en deelt meteen ook even mee dat de peuter gisteren een ijsje heeft gegeten, uit een bekertje. Met een plastic lepeltje. En dat er toen ineens een stukje van dat lepeltje af was. Dus de vraag was: waar is dat stukje plastic gebleven?

Zoon en Schoondochter raadpleegden de huisartsenpost en kregen het advies hun dochtertje ontbijtkoek te laten eten. Ik kan me daar wel wat bij voorstellen. Ontbijtkoek plakt de boel lekker aan elkaar, en bovendien bevordert het de spijsvertering. En dus peuzelde Kleindochter genoeglijk een paar plakken ontbijtkoek op.

Maar vandaag moet er dus nog gecontroleerd worden of dat stukje plastic nog gevonden wordt. Als ze het überhaupt al heeft opgegeten, wat natuurlijk ook niet zeker is. Er is maar één manier om te ontdekken of dat het geval is, want als het goed is komt het er dan vanzelf weer uit. Precies. Ook maar op één manier. En of wij dat dus even in de gaten willen houden. Tuurlijk, dat beloven we. We willen tenslotte geen van allen dat die splinter in haar slokdarm of maag is blijven steken. Schoondochter gaat de deur uit, en wij gaan de tuin in, op naar een stralende dag in de buitenlucht.

Na een poosje ruik ik een verdachte lucht. Kleindochter heeft gepoept. Okee, dat wordt het Moment Suprème. Gelukkig is Man thuis. Niet om het een of ander, maar er zijn klusjes die ik toch echt liever delegeer. Dat onderzoek van die volle luier is er zo een. Ik maak de peuterbilletjes weer fris en fruitig schoon, terwijl Man met de luier naar buiten verdwijnt. Op mijn verzoek doet ie het onderzoek een eindje uit mijn buurt. Ik zal niet in details treden over de precieze aard van dit onderzoek, maar de eindconclusie luidt dat er géén groen stukje plastic in de inhoud van de luier is aangetroffen. We melden de stand van de casus in de app en gaan door met de dag.

Een paar uur later is het weer raak: Kleindochter heeft opnieuw gepoept. Die ontbijtkoek glijdt er inderdaad lekker door. We herhalen het ritueel. Ik verschoon de peuter en Man vertrekt weer met de luier en een stokje naar buiten. Het duurt een poosje. Het moet natuurlijk ook grondig gebeuren, en zo te zien heeft Kleindochter best veel ontbijtkoek op. Maar dan ineens gaat het sein letterlijk op groen: “Ik heb het!” meldt Man trots. Hij maakt het groene splintertje schoon, legt het op een papiertje en laat het me zien. We zijn allebei blij en opgelucht dat het ding er uiteindelijk weer veilig is uitgekomen. En dat we dat nu ook zeker weten, en ons niet hoeven afvragen of zich ergens in dat lijfje misschien een groene plastic splinter heeft vastgeprikt. Opgelucht appen we de foto door naar Zoon en Schoondochter. Ook zij zijn opgelucht. Maar ze moeten ook heel hard lachen om de foto die ik meestuur van Man tijdens zijn onderzoek. Graag gedaan kinders, graag gedaan.

Maar hierbij wil ik dus wel graag alle papa’s, mama’s, opa’s en oma’s waarschuwen: laat je kind of kleinkind alsjeblieft noooooit iets eten van zo’n plastic lepeltje of vorkje. Die krengen zijn dus echt hartstikke gevaarlijk. Je moet er niet aan denken dat zo’n splinter of tand van een vorkje ergens onderweg blijft steken.

Even later wordt Kleindochter door een bij in haar voetje gestoken als ze op blote voetjes door het gras loopt. Gelukkig helpt azijn heel snel tegen de pijn. De tranen kunnen snel weer worden gedroogd, terwijl Kleindochter door opa wordt getroost. We halen weer opgelucht adem. We zorgen graag voor ze. En we troosten ook heel graag. Maar ijslepeltjes eten? Doe maar even niet meisje. Vooral niet voor jouzelf. Maar ook een beetje voor je opa. 🙂