Vandaag is het precies vijfentwintig jaar geleden. Met een buik als een enorme toeter voor me uit werd ik na bijna 37 weken zwangerschap van onze tweeling naar het ziekenhuis gereden.
De bevalling verliep snel, met een weeënstorm die behoorlijk van wanten wist. Al na twee uur werd Dochter nummer 1 geboren. Haar huiltje klonk me als muziek in de oren. Maar nummer 2 gaf er alsnog een spannend staartje aan. Gezichtje naar de verkeerde kant gekeerd, waardoor ze niet door het geboortekanaal kon, navelstreng die uitzakte, harttonen die terugliepen… kortom: paniek. En terwijl de ene baby er al was, werd de operatiekamer gereedgemaakt voor een spoedkeizersnede voor nummer twee. Intussen deed de gynaecoloog wat hij kon, en plotseling en onverwacht slaagde hij erin haar in stuitligging alsnog naar buiten te helpen. Slechts tien minuutjes na haar zus zag jongste Dochter het levenslicht. Wat was ik blij en dankbaar toen ik beide bundeltjes gezond en wel in mijn armen kreeg. En wat waren ze vanaf dag één dikke vriendinnen. Alles deden ze samen. Eten, spelen, badderen, slapen. Als pasgeborenen lagen ze zij aan zij in één bedje, daarna om en om aan hoofd- en voeteneind, en daarna in twee bedjes naast elkaar. Ze waren anderhalf toen ze met slaapzak en al vanuit het ene bed in het andere doken, om daar dan samen de slappe lach te krijgen. Op de basisschool zaten ze steevast bij elkaar in de klas. Ze maakten nooit ruzie, ze hadden het gewoon altijd gezellig en leuk samen. Behalve op die éne dag. Ze waren pubers van een jaar of dertien. Op die dag hoorde ik vanuit de badkamer een ongekend kabaal en geschreeuw. Ik ging de trap op om poolshoogte te nemen en kon mijn oren en ogen niet geloven: mijn vredelievende meiden stonden als twee kemphanen tegenover elkaar krijsend naar elkaar uit te halen. Ik keek ernaar, zag hun verwilderde blik, – mijn god, probeerden ze elkaar nou echt in het gezicht te krabben?? – en ik was verbijsterd. Gebeurde dit écht?! Het leek wel een soap. En ik kon het niet helpen, maar ik kreeg ineens héél erg de slappe lach. Dat namen de dames me niet in dank af. Má-hám!” werd van twee kanten verontwaardigd gegild. En “nou-hóu!” Wat zo’n beetje hetzelfde betekent als má-hám. Mijn twee meiden die elkaar zomaar uit het niets naar het leven stonden, dat was echt zó uniek, dat moest vastgelegd worden, besloot ik. “Niet stoppen, dit moet ik filmen!” riep ik dus. Dat was olie op het vuur. Opnieuw veel luid en duidelijk gemá-hám en genou-hóu! Maar het had wel effect op de ruzie. Want nu waren ze gewoon allebei boos op mij. Dat schept dan weer een band, en dat helpt. Ik weet niet meer waar de ruzie uiteindelijk over ging. Ze deden allebei hun verhaal, gaven elkaar allebei de schuld, en ik gaf hen allebei gelijk. En toen was het over.
In de jaren die volgden gingen ze naar dezelfde middelbare school. Ze kozen verschillende profielen en door studies liepen hun levens en woonplekken uit elkaar, maar ze zochten elkaar altijd weer op. In de weekenden, de vakanties, in bijbaantjes en vrije tijd. Vorig jaar nog kreeg jongste Dochter de verrassing van haar leven, toen haar zus opeens opdook op de Seychellen, waar jongste een paar maanden verbleef voor haar studie. Oudste Dochter was terug van vier maanden backpacken en had haar zus al veel te lang niet gezien. En dat weerzien, de tranen, de emotie, de blijdschap van elkaar weer kunnen huggen, dat hebben we gelukkig wél op film. Die onderlinge speciale tweelingband, die is in vijfentwintig jaar niet veranderd. Ik geniet van ons ‘Koningsgezin’: twee jongens en twee meiden. Want ja, ik voel me die koningin. Wat een rijkdom. Vier kanjers van mensen. Waarvan twee meiden die vandaag een kwart eeuw mogen aftikken op deze wereldbol. Wat gun ik hen nog veel jaren van liefde, vriendschap en verbondenheid. Want wat is het een voorrecht om een tweeling te hebben, maar vooral ook om een tweeling te zíjn. Ik ben nog steeds net zo trots, blij en dankbaar als vijfentwintig jaar geleden. Iedere dag opnieuw. En dat gaat de komende vijfentwintig jaar echt niet veranderen. Lieve dames: it’s party-time!