Man en ik waren afgelopen weekend in Italië. In Puglia om precies te zijn. Voor wie Italië niet zo goed kent: Puglia is een regio in de hak van de laars. In Puglia heb je mooie oude stadjes, maar dat niet alleen: in Puglia vind je ook een streek met Trulli (meervoud van Trullo). Trulli zijn eeuwenoude ronde huisjes, soms van wel 500 jaar oud, met piramidevormige dakjes. Als je in die streek rondrijdt zou je net zo goed kunnen denken dat je in de Efteling bent.
De dakjes van de Trulli zijn opgebouwd uit platte stenen, die los op elkaar gelegd zijn en zo een piramide vormen. Dat ze los liggen had een reden. Want het dak kon er heel snel vanaf, en huizen die geen dak hadden werden beschouwd als niet-af en daar hoefde dus geen belasting over betaald te worden. Zodra de belastinginspecteur in aantocht was, werd het dak in rap tempo afgebroken. Ik weet niet of dat in onze contreien en huidige tijd ook geldt, maar anders gewoon al je dakpannen eraf halen als de onroerendgoed-aanslag op je mat valt. Jaaa ik weet het, soms heb je echt wel wat aan mij met mijn goeie tips.
Man en ik waren niet zómaar daar, wij hadden een reden. Want onlangs hebben Zoon en Schoondochter in Puglia een Trullo gekocht. Een echte. Een authentieke Trullo op een grote lap grond met 100 olijfbomen. Hun Trullo heeft geen losse stenen als dak; die zitten gelukkig muurvast met cement. De muren en de vier puntdakjes zijn gerenoveerd en puntgaaf. Voor de rest moet de Trullo nog worden opgeknapt, een project waar Zoon en Schoondochter heel graag de schouders onder zetten. Ze hebben al olijven geoogst en hun eigen olijfolie mee naar huis genomen, en de volgende stap is het opknappen en inrichten van hun Eftelingvakantiehuisje.
Man en ik hadden de Trullo nog niet gezien, en Zoon en Dochter waren er dit weekend ook, dus hadden we een paar dagen qualitytime met elkaar. Zij sliepen in hun Trullo; ze hebben er al een bed in gemaakt. Man en ik hadden een studiootje in de buurt. We bezochten mooie oude stadjes, en we gingen op een onchristelijke tijd uit eten. Want dat doen ze in Italië. Als het zo’n beetje tegen onze bedtijd loopt, gaan de Italianen eten. We waren op zondagavond in Locorotondo, een prachtig wit stadje dat vanwege de kerst mooi was versierd, met heel veel lampjes en rode ballen, rode bloemen en rode linten. Blijkbaar vonden ook de Italianen zelf dat heel bijzonder, want ze schuifelden met zo’n tienduizenden in file door de smalle steegjes. Er was geen doorkomen aan, het was een soort Huishoudbeurs keer honderd. Wij doken dus maar een restaurantje in, maar omdat het pas acht uur was, zaten de kok en het personeel zelf nog te eten. Voordeel was dat we plek hadden, want na tien uur was alles gereserveerd. En toen we klaar waren met eten en ons weer in de massa wurmden snapten we eigenlijk gewoon niet waar al die mensen vandaan kwamen. Want wat ook zo gek is: soms ben je in een stadje en zie je dus helemaal niemand. Als in nul mensen. Man en ik gingen de volgende ochtend terug naar hetzelfde stadje, om het overdag te bekijken. En we kwamen dus echt in al die straatjes NIEMAND tegen. Alsof er niet de vorige avond minstens 10.000 mensen doorheen schuifelden. Je vraagt je toch af waar die mensen zich dan ineens allemaal schuilhouden?
Op maandag vertrokken Zoon en Schoondochter weer naar huis. Man en ik hadden nog een dagje. We bezochten Alberobello, waar we in het voorjaar ook al waren. Alberobello is het epicentrum van de Trulli: een compleet stadsdeel met alleen maar Trulli. We genoten van die witte ronde huisjes met de puntdakjes, we genoten van de hele streek waar je ook overal Trulli tussen de olijfboomgaarden ziet, we genoten van de zee en van een mooi zonnetje.
En we namen afscheid van de Trullo van Zoon en Schoondochter. Terwijl we over hun terrein lopen begint opeens vanuit een olijfboom Schoondochter tegen ons te praten. We kunnen ook gewoon terugpraten. En naar haar zwaaien. Zoals ik al zei: het is net de Efteling. Met een eigen pratende Sprookjesboom. Een sprookje. Echt waar.