Just married

Ze hebben ja gezegd. Allebei. En daarmee zijn Zoon en Schoondochter nu officieel man en vrouw. Ons oudste kind is onder de pannen. Die kunnen we afvinken: veilig afgeleverd, mission accomplished.

En dan De Dag. Wat was het mooi, bijzonder en liefdevol. Een dag vol geluk, maar ook vol emoties. Een dag met een lach (veel) en een traan (ook veel). Een dag om nooit te vergeten. Een dag waarop we weer zoveel mooie herinneringen hebben gemaakt. Een dag met niet één, maar met wel duizend gouden randjes. Hoe die verliep? Lees mee.

In tegenstelling tot de bruid en bruidegom, konden Man en ik in alle rust onze dag opstarten. Schoondochter sliep deze nacht samen met haar kindjes bij haar ouders in Odiliapeel. De moeder van de bruid sliep beduidend minder dan ik, met de halve nacht een zingende peuter overdwars in haar bed en voor haarzelf een reepje bed van zo’n twintig centimeter. Zij stonden allemaal voor dag en dauw al op. Man en ik stonden op onze normale tijd op, ik dronk op mijn gemak mijn koffie en we lazen de krant. Maar het begon wel al een beetje te kriebelen, ergens in mijn buik. Ik kon rustig douchen, en daarna kwam stap één: de make-up. Sinds ik een leesbril nodig heb vind ik make-up best een ding. Want als ik mijn ogen wil opmaken, heb ik een bril nodig. Maar dat gaat dus niet, je ogen opmaken met die bril ervoor. En dus moet die bril af. En zie ik niet goed wat ik doe. Heel veel kwestie van op goed geluk smeren dus. Waarbij ik me voor de zoveelste keer afvraag: hoe doen anderen dat? Als iemand een gouden tip heeft, laat het me weten. Maar goed, de make-up dus. Voor het feestelijke effect kwast ik luchtigjes wat glans van bronzing-parels op mijn gezicht. Dat geeft een mooi zonnig effect zonder dat het glittert of schittert en je de boel dicht plamuurt (brrr, voor mij geen foundation). Mijn wenkbrauwen had ik eigenlijk willen laten bijwerken met permanente make-up, maar dat is er door corona niet meer van gekomen. Zelf bijtekenen dus. Lukt gelukkig prima. Dan de oogmake-up. In nudetinten: crèmewit gecombineerd met goudbruin. Wat meer eyeliner dan wat ik normaal gebruik, en wat meer mascara, inclusief wimperkruller. Met mijn bril op zie ik dat het resultaat er best goed uitziet. Mooi. Stap één volbracht. Mijn haar hoef ik niet te doen: straks naar petekind en kapster Pleun die mijn haar heel mooi gaat opsteken. Man en ik gaan in onze sjieke outfits tegen half 10 de deur uit, op naar Odiliapeel. Het lijkt potdorie wel of we een bruiloft hebben, zo strak zien we eruit.

In De Peel is het ietsje chaotischer. De bruid ziet er oogverblindend mooi uit in haar Sissijurk met sluier en lange sleep. De Kleindochters huppelen als twee prinsesjes vrolijk rond in hun –nu nog- smetteloos witte bruidsjurkjes. Ik schiet vol als ik hen alledrie zie, zo uit een sprookje weggelopen. Mijn andere Schoondochter is als fotografe samen met haar medewerkster al druk in de weer met fotocamera’s. En twee professionele cameramannen –collega’s van Zoon- leggen alles vast op camera; wat later buiten ook met een drone. Precies om 10 uur arriveert Zoon. Ik had me vanalles voorgesteld: een limousine, een sportauto, een cabrio misschien? Maar niks van dat alles. Want Zoon arriveert in een overjarige vintage rode Fiat Panda, een identiek exemplaar als het autootje waarin Schoondochter reed toen ze elkaar leerden kennen. Zoon heeft het lieftallige roestbakje liefdevol versierd met linten en bloemen. En als hij aanbelt en Zoon en Schoondochter elkaar in de ogen kijken weet ik meteen: de dag kan nu al niet meer stuk.

Zoon, Schoondochter en de kindjes gaan voor de fotoreportage naar het bos, en Man en ik rijden even terug naar huis. Ik laat mijn haar opsteken, terwijl Man Hond uitlaat. In mijn haar komt als finishing touch een klein takje gipskruid, en daarmee is mijn look voor vandaag compleet. We zijn er helemaal klaar voor. Rond het middaguur zijn we terug in Odiliapeel voor de lunch. Er is nu even adempauze; de kleintjes doen hun middagslaapje, wij eten en ruimen de boel op. Het bruidspaar is met de foto- en videografen weer weg voor foto’s. Rond kwart over twee halen we de peuters uit bed en kleden we de twee kleine bruidjes weer aan. We verzamelen alle tassen en spullen die mee moeten – alsof we minstens drie weken op vakantie gaan-, en dan kunnen we gaan. Naar de trouwlocatie: Muggels in het park in Uden.

Zoon heeft me gevraagd of ik hem wilde weggeven. Eigenlijk wil je dat natuurlijk helemaal niet, je kind weggeven, maar vooruit, ik gun mijn Schoondochter ook wat en ik wil ook geen spelbreker zijn. Maar nee, zonder gekheid: ik was diep ontroerd toen hij me dat vroeg. En dus komt het moment waarop ik apetrots Zoon aan mijn arm over de witte loper leid. Zoon neemt  plaats achter het keyboard en zet ‘Feels like home’ in, terwijl Dimphy met haar prachtige stem het lied zingt. En ja hoor, daar zijn ze meteen alweer bij mij: de waterlanders. Mijn god wat is dit mooi. En dan moet Schoondochter nog komen. Aan de arm van haar vader schrijdt ze door het middenpad naar voren. Stralend en zó mooi in haar prachtige jurk. Veeg mij maar op. Gelukkig heb ik een enorme voorraad tissues. En waterproof make-up. Pfoe.

Na de mooie toespraak van de Babs mogen wij, de beide moeders, ons woordje doen. We voelen ons bevoorrecht en dankbaar om zo onze harten te mogen laten spreken. En terwijl ik de laatste woorden uitspreek en de emotie zie bij het bruidspaar, voel ik ook zelf alweer de brok in mijn keel: “We houden van jullie, tot de maan en terug. En stiekem nog een beetje meer”. Omdat ik weet en voel hoe waar dat is. Toen, nu en straks. Gewoon ALTIJD.

En dan komt hét moment. Het jawoord. Gelukkig wordt er niet getwijfeld en klinkt van beide kanten een volmondig en stralend Ja. Nu de ringen nog. Dat is nog even een dingetje. De Kleindochters zouden de ringen geven, ieder een doosje met daarin een ring. Maar peutertje besluit juist op dat moment even niet meer mee te doen. Met een stellig Nee weigert ze het doosje aan te pakken. Gelukkig wil haar zusje best twéé doosjes en dus twee ringen afgeven, en zo kan het allemaal toch nog doorgaan. Beide meisjes hebben een strooimandje met bloemblaadjes, maar de peuter wil de blaadjes per se IN haar mandje houden en niet erbuiten, dus is ook deze taak weggelegd voor grote zus. Het paar is getrouwd, op naar de toost met champagne, de felicitaties en de taart!

Daarna worden er foto’s gemaakt van familie en vrienden met het bruidspaar. En rond kwart over vijf volgt een heel grote verrassing. We worden naar de straatkant gedirigeerd, en dan komt een lange stoet versierde auto’s langzaam onze kant op. Met daarin alle familieleden en vrienden die deze dag vanwege coronamaatregelen niet konden meemaken. Het bruidspaar heeft een lange stok met een handje eraan, en zo kan iedereen hen toch persoonlijk feliciteren. Bovendien brengt iedereen een knuffel mee. Het is zó overweldigend, zó lief en onverwacht; de tranen rollen alweer over mijn wangen. Wat een geweldige verrassing is dit, ik voel het tot in mijn tenen.

Als de laatste auto is gepasseerd, sluiten we het hek weer en wordt de bult knuffels verzameld. Het is tijd om plaats te nemen aan de lange tafels voor het diner. We genieten van het eten, van het gezelschap, van de ambiance en het feit dat we dit met zijn allen mogen vieren.

En dan zijn er nog de speeches. Eerst van onze tweede Zoon. En wat later nog van de bruidegom zelf. Ik kan geen woorden bedenken die voldoende kunnen omschrijven wat deze speeches voor ons en voor onze gezinnen betekenen. Ook kan ik met geen pen beschrijven op welke geweldige manier onze zonen dit op  papier wisten te zetten. Mochten ze nog een carrièreswitch overwegen, dan is een glansrijke rol als schrijver absoluut voor hen weggelegd. Hun speeches zijn doorspekt met humor, maar tegelijkertijd met zoveel warmte, liefde en emotie, dat het aan beide kanten voor niemand droog gehouden kan worden. Ik voel me nederig bij zoveel warme woorden die precies de kern raken van waar we als gezin voor staan en de rol die wij daarin als ouders en nu als grootouders mogen vervullen. Want ook al doen wij ook maar wat; blijkbaar hebben we het goed gedaan. En daarvoor hoeven we alleen maar naar onze kinderen te kijken. Wat een eer dat wij deze kinderen mochten grootbrengen. We zijn trots op ze. En dankbaar. Tranen. Alweer. Tissues…..!

De avond is gevallen, de kindjes zijn opgehaald door de verschillende oppassen. We doen nog een spel met het bruidspaar, er komt als verrassing nog een video voorbij van de vriendengroep, later wordt de muziek aangezet en genieten we in eigen kring van een klein feestje. Niet al te lang, want de afspraak was dat er geen feest zou volgen. Het is nou eenmaal wat het is. We nemen afscheid van elkaar en even na middernacht zijn Man en ik weer thuis. Met een hart vol emoties en mooie herinneringen. De dag trekt nog een aantal keer aan mijn geestesoog voorbij.  

Het zit erop, deze bijzondere dag. Ik kijk uit naar de foto’s en de video. Maar ook zonder beeldmateriaal zit deze dag voor eeuwig verankerd in mijn hart. Een dag waarop de liefde werd gevierd. Van Zoon en Schoondochter, maar ook van onze beide gezinnen en iedereen om ons heen die ons zo dierbaar is. Onvergetelijk. ’s Nachts stuurt Schoondochter een foto van de bruidssuite waar ze verblijven, met daarin ook van onszelf en van alle gasten op deze dag een knuffel. Tel daarbij op de ontvangen knuffels van eerder die dag: aan knuffels geen gebrek. Laat dat het symbool zijn van trouwen in coronatijd. En nu we toch bezig zijn: voor al mijn volgers een dikke knuffel van mij. En voor de ceremoniemeesters Maarten en Cindy een dikke vette chapeau plús knuffel! Wow, wat hebben jullie dat goed gedaan. xxx