Leeg nest met Kerst

  

Wij hadden een heel bijzondere kerst. Voor het eerst in 32 jaar kwam er de hele kerst niemand (NIEMAND!) bij ons over de vloer. Ik hoefde mijn huis niet op orde te hebben, hoefde geen boodschappen te doen, hoefde de tafel niet te dekken, de afwas niet te doen en geen kerststukjes te maken voor op de kersttafel. Prima geregeld.

Op Kerstavond vieren we ’s middags de verjaardag van Schoondochter, wat doorloopt tot in de avond. De helft van ons gezin heeft andere verplichtingen, de andere helft blijft nog even een spelletje doen. Ook Man en ik. Daarna gaan we huiswaarts voor een avondje bankhangen.

Op Eerste Kerstdag worden we ’s middags met zijn allen verwacht bij Zoon.
’s Ochtends maak ik een knolselderijsoepje, waarmee ik mijn aandeel in het geheel alweer heb vervuld. Zoon maakt het soepje af met een romig truffelschuimlaagje (wat een ander beter kan dan jijzelf moet je ook echt altijd aan die ander overlaten, vind ik) en maakt een voortreffelijk voorgerecht. We schuiven aan de prachtig gestylde tafel aan voor het Grote Gourmetten. Met branders, op echt vuur. Er zit geen afzuigkap boven zo’n eettafel. Het walmt best wel. Ik brand mijn hand aan een heel heet pannetje. Maar mijn baksels in mijn pannetje zijn erg lekker en het is leuk. Zoon en Dochter maken samen een sterrenwaardig nagerecht. Ook Kleindochter doet vrolijk mee met tafelen en natafelen. Als het tijd wordt voor haar campingbedje verkondigt ze alvast stellig dat ze toch echt wakker is en nee, slapen hoeft niet. Even later ligt ze eerst een poos in haar bedje, met Man of ik op de overloop (want nee, laat haar maar niet huilen, dat kunnen opa en oma niet handelen met Kerst en tja dan moeten we het zelf ook maar weten), en daarna op de bank, naast Hond die de hele avond zijn ogen wél dicht heeft. Intussen spelen wij met zijn allen 30Seconds, word ik weer vaak geconfronteerd met mijn haperende hoofd (eh… ehmm.. ik weet het wel maar kan niet op het woord komen, hoe heet dat nou ook weer, eh…. Jaaa, ik heb het! Owhhh zijn die 30 seconden nu alweer om??).

Tegen middernacht keren we terug in ons schone, lege en opgeruimde huis. Precies zoals we het hebben achtergelaten. Absoluut een aanrader dit. We gaan naar bed, en dan ineens gebeurt het. Zomaar uit het niks. Er nestelt zich een unheimlich gevoel in mijn buik. Ik begin te piekeren. Nu mijn kinderen allemaal het huis uit zijn en zo vaak met elkaar leuke dingen doen (spelletjes, lunchen, op Kleindochter passen, shoppen, naar de film, uit eten, naailes, sporten, noem maar op), vraag ik me ineens af: hoor ik er eigenlijk nog wel bij…? Ik was altijd de spil hier in huis, 32 jaar lang. Alles werd vanuit onze toko georganiseerd, gecoördineerd, bekokstoofd en geregeld. Dat is nu voorbij. En dat besef komt opeens en onaangekondigd best wel met een dreun binnen. Middenin de nacht. Oh zo fijn. Want met dat besef komen ook de tranen. Onze kinderen gaan hun eigen weg. Dat is goed, zo hoort het te zijn en ik ben blij dat ze zo’n hechte band hebben met elkaar. Maar er is ook ineens dat besef dat mijn rol voorgoed veranderd is. Terwijl ik ook heel erg geniet van onze nieuwe situatie en alle voordelen die dat met zich meebrengt (die zijn er heus ook een boel). Het is dus vooral een dubbel gevoel. Maar deze nacht laat het me niet los. En ook op Tweede Kerstdag zit het me de hele dag in de weg. En als er die dag een appje komt met de vraag of we ook komen eten bij oudste Zoon, waar ze zowat allemaal bij elkaar zijn, gaan we naar hen toe en kan ik me opnieuw niet goedhouden. Ik word geknuffeld, mag vertellen wat me dwarszit, ze luisteren en ze snappen het, ze zijn ook weleens bang te worden uitgesloten, dat heb je met zo’n groot gezin, maar ze begrijpen het helemaal, ik droog mijn tranen, we eten met zijn allen, we relativeren en als Man en ik een paar uur later thuiskomen voel ik me weer mijn eigenste zelf. We kijken een nieuwe serie, en met Hond dicht tegen me aan, Man naast me op de bank en mijn kinderen thuis in hun eigen huizen, voel ik me de koning te rijk. Het was een bijzondere Kerst. Zeker voor herhaling vatbaar. En dat lege nest? Ach, is gewoon even wennen. Een beetje.