Elk najaar kun je in Eindhoven een paar weken lang de Lichtjesroute rijden. We reden die route vroeger al met onze eigen kinderen, en nu wil ik ‘m graag rijden met de kleinkinderen. En zo gaan we op zekere avond met de vier oudste dames in de 7-persoons auto van Zoon op weg naar Eindhoven.
Gezelligheid in de auto begint met het Blotekontenlied. Nee, ik verzin dit niet, dat lied bestaat echt. Gelukkig kiest de peuter het Olifantenlied. Ter compensatie.
We rijden het centrum in, en de kids worden meteen razend enthousiast bij al die lichtobjecten op de route. En hoe het komt weet ik niet, het is het competitieve instinct vermoed ik, maar zelfs van de Lichtjesroute wordt een soort wedstrijd gemaakt. “Kijk, een flamingo! Ik zag hem het eerst, dus ik krijg de flamingo!” “Ohh, een elfje! Die krijg ik!” “Een bloem! En daar, smurfen!” “Je mag geen twee dingen!”
Ik deel zakjes chips uit, en heb van elke smaak vier zakjes. Voor de zekerheid. Want als er één item van wat dan ook te weinig is, dan willen ze allemaal per se precies dát.
We stappen uit bij de vijver, het mooiste spektakel van de route. Met een kasteel, een molen en een smurfenverblijf op het water. De dames zijn er stil van. Even. Zodra we weer in de auto zitten gaat de wedstrijd gewoon weer volop door. Maar we genieten. En zij ook. Rond 21.00 zijn we klaar met de route en rijden we de stad uit. We zingen liedjes – geen Blotekontenlied dit keer- en er worden flauwe moppen getapt waar we allemaal heel hard om moeten lachen.
Eén ding is zeker: wij én die vier kids stralen vanavond minstens zo hard als al die duizenden lampjes.