Als je kleinkinderen ziek zijn

Eigenlijk mogen je kleinkinderen nooit ziek zijn. Elk naar virusje of griepje of nóg naardere dingen moeten gewoon aan hun deur voorbijgaan. Aan álle deuren van alle kinderen trouwens. Ik wil niet eens dénken aan welke akelige dingen sommige kinderen (en hun ouders) worden blootgesteld.

Gezondheid is alles, dat is vooral toch maar weer de les die we kunnen trekken uit deze hele pandemie met dat gemene virus. Dat gezondheid álles is beseffen we des te meer als die gezondheid ineens niet meer zo vanzelfsprekend is. Kinderen hebben heel vaak snottebellen, spuitluiers of moeten overgeven. Vorige week was het raak met twee van onze kleinkinderen. De kleinste van 11 maanden begon op donderdagavond ineens met overgeven. Zomaar uit het niets, gewoon na het eten. Eerst nog een flink bord naar binnen werken en dan huppetee, in een vloedgolf alles eruit. Dat was het begin van een Heel Akelig Virus. De boosdoener? Het Rotavirus. Want heus, er zijn echt ook nog ándere gemene virussen, zéker voor kinderen.

Het arme kind bleef de hele avond en nacht overgeven, en daar bleef het niet bij. Ze kreeg ook nog flinke diarree. Een dag later begon haar zus. Ook overgeven en diarree. De wasmachine draaide intussen overuren bij Zoon en Schoondochter. Op de derde dag werd ook Zoon slachtoffer van dit virus en was solidair aan zijn dochters. Waar we aanvankelijk dachten dat het met een paar dagen wel bekeken zou zijn, ging die vlieger helaas niet op. De kindjes waren echt heel erg ziek. Ze verslapten zienderogen. Schoondochter bezocht een paar keer de huisarts, maar veel meer dan pappen en nathouden kon er niet worden gedaan.

Maar het duurde allemaal wel heel erg lang. De snoetjes werden steeds smaller, de kringen onder de ogen steeds dieper. Op de vijfde dag moest oudste Kleindochter nog steeds overgeven. De jongste had alleen nog diarree, maar ook dat kleine lijfje had het zwaar te verduren om dit virus eronder te krijgen. Schoondochter ging ’s avonds opnieuw met Kleindochter naar de Huisartsenpost. De peuter was zo ziek en verzwakt dat ze het gelaten allemaal over zich heen liet komen. De arts zag de ernst en het gevaar van uitdroging er meteen van in en ging tot actie over. Kleindochter werd opgenomen. Ze werd getest op corona (nee, niet leuk bij zo’n kleintje) en daarna werd via haar neus en keel een sonde ingebracht om ORS rechtstreeks in haar maagje te brengen. En nee, ook dat was niet prettig. Vanwege opgezette amandelen kon het slangetje niet goed door haar keel, met alle gevolgen vandien. Het was hel, meldde Schoondochter naderhand. Dat wil je eigenlijk gewoon allemaal niet horen. Maar toen de sonde er eenmaal in zat kwam er wel wat rust. Kleindochter viel in slaap en Schoondochter mocht bij haar blijven. De artsen en verpleegkundigen waren erg lief voor hen allebei en gaven vertrouwen dat het wel goed zou komen.

Toch had ik een onrustige nacht. Je Kleindochter ligt in het ziekenhuis en je ziet dat zieke kindje gewoon de hele tijd voor je in dat ziekenhuisbed. Maar de volgende ochtend kregen we een appje dat het al een stuk beter ging. Er kwam een foto mee van Kleindochter met haar boterbammetje. Wonderbaarlijk hoe snel het daarna steeds beter ging. In de loop van de dag kwam haar papa ook, en ergens op de middag mochten ze haar alweer mee naar huis nemen.

Dan voel je je blij. Heel blij. En dankbaar. Want je weet: gezondheid is echt álles. Vandaag is Kleindochter drie jaar geworden. We hebben cadeautjes gebracht en taart gegeten. Ze lachte en rebbelde als vanouds. Er zat weer volop leven in. Net als in haar kleine zusje. Dat is hoe het hoort, dat is hoe kinderen horen te zijn. En dat maakt mij een héél blije oma. Hiep hiep hoeraaaa!