Omdat ik bijna jarig was, ging ik met Man naar Rituals om iets leuks uit te kiezen. De medewerkster vroeg of ik lid wilde worden, voor leuke extra’s. Voor mij of voor jullie, dacht ik nog, maar allee, vooruit dan maar. Want je kreeg dan ook nog eens op je verjaardag een leuk cadeautje. Dat gaf de doorslag, want bijna jarig, dus ik kon het cadeautje al tegemoetzien.
De week daarop was ik jarig. Er kwam een mail van Rituals. Ik mocht een cadeautje openen. Hoera. Vol verwachting opende ik de link, om daarna gedesillusioneerd tot de conclusie te komen dat dat lidmaatschap plús cadeautje vooral ten gunste kwam aan Rituals zelf. Want ik kreeg een kortingscode. Jawel. Van 7,50. Maar…. dan moest ik wel eerst voor 45 euro besteden. En werd ik in plaats van blij eigenlijk best wel een beetje boos.
Want een cadeautje krijg je. Het is niet zo dat dat je eerst geld moet kosten en je dan daarvoor beloond wordt. Nee. Een cadeautje hoort een gift te zijn, een geschenkje dat je zonder tegenprestatie gewoon krijgt. Ik heb dus niks aan dat zogenaamde cadeautje van Rituals, sterker: ik denk dat ik er juist nu niks meer ga uitgeven. Uit principe.
Ik ben ook lid van Hema. En ook daarvan kreeg ik een mail. Met de felicitaties én een cadeautje. Een écht cadeautje. Want ik mocht een tompouce komen ophalen. Zomaar, zonder eerst een hele taart te moeten kopen. Ik dacht zal ik nou echt één tompouce gaan halen? Maar toen dacht ik tuurlijk ga ik die halen. Al is het alleen maar vanuit de gedachte dat dat in ieder geval een écht cadeautje is. “Ik kom voor mijn verjaardag één tompouce halen,” zei ik, “en ik hoef verder niks.” De medewerkster lachte me vriendelijk toe en stopte de tompouce in een speciaal daarvoor gemaakt lief klein doosje.
En met dat doosje huppelde ik bijna de winkel uit. Hema snapt het. De tompouce was dit keer nog nét wat lekkerder dan normaal. Met dank aan dit kleine, maar échte gebaar. Hieperdepiep hoeraaa.