Ik ben een trotse moeder en oma. Maar trots, daar moet je een beetje mee oppassen. Want trots kan zomaar gezien worden als pochen, opscheppen, dikdoenerij, verwaandheid of grûts zijn. En grûts zijn, dat is nou niet bepaald een heel goede eigenschap, leerde ik van mijn moeder. Ons mam was heel voorzichtig in grûts zijn, hoe trots ze ook op ons was.
Maar toch: ik ben trots. Op allevier mijn kinderen, met hun mooie studies, banen en ambities. Hun plekje in deze wereld. Trots op alles wat ze opbouwen. Onlangs was daar het heuglijke feit dat onze tweede Zoon het tienjarig bestaan aantikte van zijn eigen onderneming, helemaal zelf van niks opgebouwd tot wat het nu is. TwisTea, zijn eigen theelabel, tien jaar geleden begonnen als idee in zijn hoofd, en door hem zelf uitgerold tot die grote, succesvolle onderneming die het nu is. Met losse thee, per kop te doseren uit de theedisplay en intussen in heel Nederland in veel horecazaken te vinden. Daarnaast zijn er de displays en producten voor de consument thuis. En natuurlijk al die pure losse theeën, in zoveel smaken en variaties.
Van thuis brainstormen en schetsen, tot een groot kantoor, een flink aantal medewerkers en een enorm magazijn. Dat heeft hij in die tien jaar allemaal voor elkaar gekregen. En nee, dat ging niet vanzelf. Het kwam niet aangewaaid. Hij heeft er kei- en keihard voor gewerkt. Altijd weer die stap voorwaarts gezet. Man en ik volgden op de achtergrond zijn pad. Het pad van TwisTea. En in die tien jaar maakte ik foto’s. Zomaar, voor ooit.
Dat ooit, dat is nu. Van al die foto’s maakte ik een dik album. Voor hem, mijn zoon. Een album met het hele verhaal. Hoe het begon, de ontwikkelingen, de weg ernaartoe. Alles op beeld gevangen. Om voor altijd te bewaren. Want hij mag het weten, mijn zoon. Dat ik zo zo zó trots op hem ben.
En weet je mam; eigenlijk ben ik stiekem gewoon héél grûts op ál mijn kinderen en kleinkinderen.
Ik weet het. Erg hè.