Zo. Het is zo ver. Gestopt. Klaar. Punt erachter. De pannen erop. Er zijn veel manieren waarop je kunt zeggen dat iets is opgehouden. Want Man is afgelopen woensdag officieel gestopt met werken. Man is MET PENSIOEN.
Dat is nogal wat ja, om dat te mogen zeggen. Mogen, want we keken er allebei best wel heel erg naar uit. Na bijna 43 jaar als meester Jos door ons dorp te zijn gegaan, gaat onze meester met dit vervroegd pensioen nu lekker genieten van heel veel vrije tijd. En ik doe daar mooi aan mee. Ik blijf wel gewoon nog bezig met tekstschrijven, zowel voor mijn tekstbureau, mijn boeken als mijn blogs; maar ik bepaal mijn eigen werktijden en hou dat met plezier nog wel een poosje vol. Man en ik gaan vooral heel erg genieten van het grote Niks Moeten en maar kijken waar ons pad (of onze camper) ons brengt.
Maar eerst die afgelopen woensdag. Die laatste dag op school. Het officiële afscheid. Man man, geen woorden voor. Zelfs ik, die toch best een heel klein beetje overweg kan met woorden op papier, weet niet zo goed waar ik moet beginnen en hoe ik de lading van die dag moet uitdrukken in woorden. Want eigenlijk was het zó bijzonder en zo hartverwarmend, dat het niet in woorden is te zeggen. En ik zeg het nu nog maar een keer hardop: wat was hij geliefd als meester, die man van mij. Wat hebben veel kinderen, ouders en collega’s hem op handen gedragen, en wat is het bijzonder om dat nu van zoveel mensen terug te horen. Mijn man: wat ben ik trots op hem. Het onderwijs was voor Man dan ook geen werk; het was een roeping, het zat in zijn hart, zijn hoofd, zijn hele wezen. Het onderwijs, dat wás mijn man. Dag en nacht, 24/7, gewoon altijd. Wat ben ik trots dat ik dat in al die jaren heb mogen zien en meemaken, beseffend wat een zwaar beroep het is, beseffend hoeveel impact het had op zijn hele zijn. Ja, ook ’s nachts, als hij lag te piekeren over dat ene kind. Want voor mijn man was elk kind even belangrijk en ieder kind verdiende dezelfde kans om het beste uit zichzelf te halen. Die totale bezieling voor iéder kind is wat me het meest zal bijblijven. En ook dat is wat ik deze woensdag zo vaak om me heen hoor. Hij heeft het zo verdiend, want het is vooral zo wáár.
Om 08.15 uur verzamelde ons gezin zich bij Ria van den Akker (traditiegetrouwe plek bij afzwaaiingen), om daar te worden opgehaald door de kinderen van groep 7. Man, ik en drie kleindochters mochten plaatsnemen in een vintage camper, en de hele stoet trok vervolgens naar de Maxendschool. Daar stonden alle leerlingen en leerkrachten ons al op te wachten. Ik moest meteen al huilen toen ik uitstapte. Al die kinderen die spontaan begonnen te roepen: “Meester Jos! Meester Jos!” En de ouders bij de poort, de ereboog met al die kinderen: de toon was gezet.
In de ochtend waren er muzikale workshops in de aula, voor de onderbouw, de middenbouw en de bovenbouw. We keken toe, de kleinkinderen deden mee, en ondertussen bezochten wij met Man alle klassen om van alle kinderen persoonlijk afscheid te nemen. En om ijsjes uit te delen, dat ook. Hij werd overladen met cadeautjes, tekeningen, chocola, Twixen, Twixen en nog meer Twixen (dat komt ervan als je ooit hebt laten vallen dat je wel van een Twix houdt).
Tussen de middag was er een erg lekkere lunch, verzorgd door de organisatie. En na de middag verzamelde de hele school zich buiten, waar de kinderen een geweldige muzikale voorstelling gaven van wat ze die ochtend hadden geoefend. Onvoorstelbaar, zo mooi. Als ik het voor het zeggen had zou ik ze zó allemaal naar Holland’s Got Talent sturen. Maar ja, iedereen weet: ik heb niet zoveel te zeggen helaas.
Na de voorstelling was de school uit. En als de school uit is, dan gaan de kinderen naar huis. Nou, dat werd wel even een dingetje. Want die kinderen wilden helemaal niet naar huis. Ze wilden eigenlijk gewoon bij meester Jos blijven. Die had zich geposteerd bij de uitgang van de school, en veel kinderen gaven spontaan een knuffel, en er vloeiden veel traantjes. Zo hartverscheurend én hartverwarmend tegelijk om te zien hoeveel ze om deze meester geven, hoezeer ze hem gaan missen. Hoe hard ze gehoopt hadden nog een jaartje bij hem in de klas te komen. Ik zag ook de tranen bij Man, en voelde een heel grote brok in mijn keel. Heftig hoor, zo’n dag.
Daarna kwam het uurtje samenzijn en afscheid met het team. De collega’s zongen een prachtig lied, ondersteund door een mooie fotopresentatie, de directeur en bovenschools directeur deden een woordje, en Man zelf had een mooie speech, recht uit zijn hart. Een speech die precies verwoordde wat het onderwijs voor hem heeft betekend. Dat dat heel veel is, dat dat eigenlijk álles is, mag intussen wel duidelijk zijn.
En toen. Vanaf ongeveer half vier werden we naar buiten gedirigeerd, waar vanwege de coronabeperkingen een Drive Through was georganiseerd. Het was geweldig om zoveel oud-collega’s, oud-leerlingen en ouders en betrokkenen langs te zien komen voor een praatje en een afscheidswoordje. De groep oud-leerlingen die met Man dertig jaar geleden op uitwisseling ging naar Polen, was er als één groep en zij hadden allemaal een foto bij zich van toen, met ieder een persoonlijk woordje voor Jos. En als sluitstuk een mand met Poolse levensmiddelen. Mennnn, niet te doen, zo mooi, zo speciaal.
Pas na zo’n twee uur zwaaiden we de laatste Drive-Through-er uit, en toen stond de frietkar klaar. Met onze kinderen, kleinkinderen en alle collega’s genoten we na van de prachtige dag, de verbondenheid en gezelligheid. En van die friet en frikandel of kroket. Dat ook.
Tot slot, wat ik vooral niet wil vergeten is een heel groot compliment maken aan de organisatie van deze dag. Ofwel, op zijn schools: de commissie die dit allemaal geregeld heeft. Die de hele dag als kapiteins alles in het gareel hielden en de planning en klok nauwgezet in de gaten hielden. Die als onzichtbare steunpilaren overal waren waar ze nodig waren en de boel bleven aansturen. Die als lijfwachten de boel structuur gaven en orde wisten te scheppen, die zelf initiatieven namen en de hele dag als een paar engeltjes om ons heen waren. Dank jullie wel allemaal, alle collega’s van Man. Ik weet dat hij jullie gaat missen, maar ik, langs de zijkant en op de achtergrond, ga jullie ook missen. Misschien gaat Man de komende jaren nog wat invallen op de scholen, we gaan zien hoe het loopt. Dan komt hij jullie vast wel weer tegen. En is het niet op school, dan wel ergens in het dorp. Stay tuned, we blijven verbonden.
Blijf vooral ook mijn blogs lezen als je wilt weten wat Man en ik aan het doen zijn (of niet aan het doen zijn), waar we zijn (of niet zijn) en wat we van plan zijn (of niet van plan zijn). Wij gaan hoe dan ook de vrijheid tegemoet. En ik houd jullie graag op de hoogte van alles wat ons bezighoudt. As usual. Daar verandert mooi niks aan. Of zoals in het Dagboek van Hendrik Groen de Omanido- (Oud Maar Niet Dood) Club ontstond, vormen wij een nieuwe club: Niet Oud En Ook Niet Dood Maar Midden In Het Leven. En dat graag nog héél lang. Heujjjj.