Wij krijgen een nieuwe fietsstraat. Van Nistelrode naar Uden. Prachtig strak rood wegdek, spierwitte markeringen en zo vlak als een spiegel. Geen enkele oneffenheid erin.
We hadden daar tot nu geen fietsstraat. We hadden gewoon twee fietspaden, aan elke kant van de weg één. Dat was heel fijn. Veilig ook. Je hoefde nergens over te steken. En je kreeg geen tegenliggers.
Je hoorde mij niet klagen, behalve dat het wegdek wel toe was aan een opknapbeurt. Maar hee, dat kon ook prima met een nieuwe laag asfalt. Zo’n nieuw laagje pek, wat kost dat nou helemaal? Daar hoefde niet per se een compleet nieuwe fietsstraat van een aantal miljoentjes voor aangelegd te worden. Want wordt het er eigenlijk wel zoveel beter op met die fietsstraat?
Zo hadden we aanvankelijk ook twee fietspaden tussen Nistelrode en Heesch, aan beide kanten van de weg één. Dat was erg fijn en veilig. Toen kwam er een fietsstraat. Aan één kant van de weg, voor heen en terug. Met tegenliggers dus. En een paar rotondes die je vanuit ons dorp komende linksom moet passeren. Ik vrees iedere keer voor mijn leven op die rotondes. En met de auto is het ook geen lolletje. Ik krijg steeds zowat een nekhernia van het naar alle kanten checken of de weg vrij is en schrik me regelmatig een hartverzakking als er toch nog een fietser of brommer onverhoeds in mijn dode hoek blijkt te zitten of met hoge snelheid ineens voor mijn neus opduikt.
Ik snap het dus niet zo goed, dat hele fenomeen Fietsstraat met tweerichtingsverkeer op één baan, terwijl er plek zat is voor twee vrijliggende fietspaden aan beide kanten van de weg. Die er notabene gewoon al lagen.
Als ik nu van Uden naar Nistelrode fiets moet ik één keer oversteken, bij het ziekenhuis. Straks, met de nieuwe fietsstraat moet ik ook in Nistelrode weer oversteken. Ik vind één keer oversteken al meer dan genoeg en ik vraag me af hoe veilig het is om twee keer die weg over te moeten, ook voor alle jeugd die daar fietst van en naar school.
Er is al een stuk van de nieuwe fietsstraat klaar. Om ruimte te maken zijn bomen en struiken verwijderd. Voorheen fietste je een stukje door het bos. Nu niet meer. Er valt nauwelijks nog schaduw op het pad, zoveel groen is er weggehaald. Met de nieuwe fietsstraat wordt ook dit pad tweerichtingsverkeer. Ik ben al een paar keer bijna van mijn sokken gereden door een achteropkomende brommer, die toch voorbij wilde ondanks de tegemoetkomende fietsers. Levensgevaarlijk. En opnieuw mijn boerenverstand dat zich afvraagt: waarom per se die fietsstraat?
Soms wou ik dat dingen die goed zijn gewoon bleven zoals ze zijn: namelijk gewoon goed. Zou een hoop gedoe schelen. En een hoop geld. Ik verlang nu al terug naar die twee vertrouwde fietspaden aan beide kanten van de weg. Waar je onbezorgd en veilig kon fietsen. Waarbij je gewoon aan één kant van de weg kon blijven en waarbij je niet continu op je hoede hoefde te zijn voor tegemoetkomend of achteropkomend verkeer – of beide tegelijkertijd op centimeters afstand van jouw fiets.
Want niet elke vooruitgang is ook een verbetering, als je het mij vraagt. Maar mij wordt niks gevraagd. Best jammer wel. Zou nog weleens heel verhelderend kunnen zijn. Ik en mijn boerenverstand, dat is soms echt zo gek nog niet.