Moederdag

Je zou denken dat je als moeder door je kinderen altijd op dezelfde manier wordt aangesproken. Met “mam” bijvoorbeeld. Of “mama”. Maar dat is niet zo. Bij ons komen heel wat aanspreekvormen voorbij, en elke manier kent zijn eigen emotionele lading. En dan is er ook nog eens verschil tussen de zonen en de dochters. Eerst maar eens de dochters:
“Mam?” De vragende vorm gebruiken ze als ze iets willen weten, ergens geen raad mee weten, je advies nodig hebben of niet weten waar je bent.
“Mám!” Als je niet snel genoeg reageert of als je iets heeeeel stoms zegt.
“Mamáá” Als ze de nadruk leggen op de laatste A dan is het tijd om je mond verder te houden. Ze zijn nu lichtelijk geïrriteerd en vinden vanaf dit moment alles fout wat je verder nog zegt.
“Má-hám!” Dit is een typische voor dochters. Zonen heb ik dit nog nooit horen zeggen. Als dochters op beide A’s de nadruk leggen dan vinden ze het ronduit belachelijk wat je zojuist zei. Ze zijn zwaar verontwaardigd.
“Maaaaaam…” Een langgerekte A met een ietwat onzeker einde betekent stront aan de knikker. Ze hebben je nodig, hebben ergens pijn of per ongeluk iets kapot gemaakt. Vaak zit er ook een snik bij of een complete huilbui. Als je middenin de nacht een telefoontje krijgt dat zo begint dan schiet je gelijk heftig in de rooie vlekken. Meestal terecht.
“Mamsie” Ze zijn blij en tevreden en voelen zich helemaal happy met jou als moeder.
“Mámááá?!” Ze staan boven aan de trap en zijn iets kwijt; meestal een kledingstuk waarvan ze verwachten dat jij dat niet hebt uitgewassen.
Zoals ik al zei, zonen zijn daarin toch een stuk simpeler:
“Moédersss” Ze bellen je en hebben iets van je nodig. Tekst, hulp, advies of oppas.
“Moedertjuhhh” Ze zijn blij met je. Vaak volgt hierop een stevige hug.
Tja, moeders. Er valt veel over te zeggen. Het is een mooie, dankbare, en soms ook ingewikkelde taak. Als je kinderen krijgt zit er geen handleiding of gebruiksaanwijzing bij; je kunt alleen maar hopen dat je het goed doet. Trots ben ik op mijn eigen moeder. Ze is 88, wandelt iedere dag, woont zelfstandig, doet haar eigen boodschappen, koopt haar eigen kleding én…. is druk op de computer. Ze maakt powerpointpresentaties met foto’s, geluid en allerlei effecten. Ze leest de krant op het world wide web en houdt meningen en visies bij. Ze zit op Facebook, en ze heeft een smartphone waarmee ze vrolijk in onze groepsapp meedoet. Ondanks het nog dagelijkse gemis van mijn vader, nu al vijfentwintig jaar lang, staat ze volop in het leven en is blij en dankbaar voor alles om haar heen. Mijn moeder is er altijd, en als ik ergens mee zit bel ik haar en voel me meteen al stukken beter zodra ik haar stem hoor. Ze is gewoon mijn moeder, maar ze is geen gewone moeder. Bij ons thuis kon veel, mijn moeder vond veel goed wat in andere gezinnen niet zo vanzelfsprekend was. We waren met zijn vijven, vier meisjes en één jongen en waren behoorlijk creatief en inventief. We bouwden hutten in onze slaapkamers, klommen via muren en dakgoot op het platte dak en op de schuur, speelden toneelvoorstellingen voor de hele buurt in de huiskamer – die voor de gelegenheid totáál op zijn kop werd gezet, compleet met podium en gordijnen-, we verbouwden de achtertuin tot circus, bouwden van grote stukken landbouwplastic een zwembad op het gras, en gebruikten kerstbeelden om te stoepkrijten (goh, was die arm er écht al vanaf?? Nou ja, nou is ie toch al kapot, kunnen we net zo goed die hele herder aan stukken gooien, man o man wat een perfect stoepkrijt was dat). We kookten met aanmaakblokjes echte soep op ons speelgoedfornuisje en naaiden poppenkleertjes op de naaimachine van mijn moeder. Die daarna niet meer bruikbaar was zonder vastgelopen spoeltjes los te moeten wrikken en draad uit allerlei groeven te moeten peuteren. Mijn moeder was behalve tolerant ook verstandig. Zelf ben ik intussen behalve moeder ook oma. Maar mijn moeder blijft mijn moeder. En ik ben blij, trots en dankbaar voor de manier waarop ze ons heeft grootgebracht. Ik hoop op nog veel moederdag-dagen samen met mijn moeder. Want er zijn vast veel lieve moeders op de wereld, maar ons mam, da’s toch écht de beste.

Moeders van nu
Moeders van toen
Moeders die in ons hart wonen
Moeders die voor ons zorgen
Moeders die we missen
omdat ze niet meer bij ons zijn
Voor al die moeders
maken we vandaag een diepe buiging
en zeggen met het grootste respect
Dankjewel
Voor het altijd moeder zijn