Aan het einde van het jaar kijk ik altijd weer even terug naar het afgelopen jaar. Het was opnieuw een bewogen jaar, vooral door alles rondom corona. Het hakte er weer in, op allerlei fronten. Voor ons persoonlijk was het afgelopen jaar ondanks de corona-ellende een mooi jaar met bijzondere hoogtepunten: ons vijfde kleinkind werd geboren, onze dochter trouwde, Man ging met pensioen en Dochter werd zwanger van haar eerste kindje. Het ging goed met onze kinderen en kleinkinderen, en daardoor ook met ons. Ik ben dus vooral dankbaar, en hoop dat het komend jaar opnieuw een mooi jaar gaat worden.
Hopen, dat is wat ik tegenwoordig vooral veel en vaak doe. Vooral waar het de maatschappij betreft. Want die maatschappij is nogal aan het veranderen. De verharding maakt me bang en verdrietig. De agressie en het geweld maken me radeloos en wanhopig. Omdat het ook zo anders kan. Omdat het zo anders wás. En dan hoop ik dat ons land weer die veilige haven mag worden waarin het fijn wonen is. Voor iedereen. Waar je niet bang hoeft te zijn, waar je je veilig en geborgen voelt.
Ik hoop dat er ook gewoon geluisterd wordt naar de regels in dit land. Als knalvuurwerk niet mag, dat het dan niet over de grens tóch gekocht wordt, en erger: hier wordt afgestoken. Ik hoop dat als de winkels en horeca hier dicht zijn, dat mensen zich dan realiseren dat het dan niet de bedoeling is dat we massaal de grens oversteken om daar de coronacijfers dan maar wat op te krikken.
Ik hoop dat politie, brandweer en ambulancediensten hun -heel belangrijke- werk gewoon normaal kunnen doen. Dat ze niet met gepantserde brandweerwagens het zoveelste soort van oorlogsgebied in moeten om de boel in het gareel te houden. Ik hoop dat criminelen en relschoppers tot bezinning komen. Dat ze in de gaten krijgen dat een leven zonder agressie en geweld óók een leven is. Een best wel fijn leven zelfs.
Ik hoop dat we met de hele wereld iets kunnen doen aan de klimaatverandering. Dat we het tij nog kunnen keren. Ik hoop op schone lucht, een schone aarde en schone oceanen. Op een wereld waarin mens en dier in hun eigen habitat een goed leven hebben.
Ik weet en besef dat ik vaak hoop op een soort wonderen. Want in mijn hart weet ik heus wel dat al die dingen niet volgend jaar, en misschien zelfs wel nooit gaan gebeuren. Maar toch hoop ik. Omdat er ook heel veel fijne mensen zijn. Die het beste willen voor anderen en voor onze planeet. Die compassie hebben met alles om hen heen. Ik hoop dat die groep groeit. Dat het mooie en het goede overheerst. Dat 2022 een jaar wordt waarin we normaal met elkaar kunnen omgaan. Dat is mijn grootste hoop. Corona zal ons in 2022 niet ineens de rug toekeren. Laten we dus vooral ook met dat gegeven in ons achterhoofd het nieuwe jaar ingaan. Ik hoop op een mooi jaar voor iedereen. Want hoop doet leven. Laten we er iets moois van maken, voor onszelf en voor alles en iedereen om ons heen.
Liefs, Anita