Schoonzoon loopt mee met de Vierdaagse. Net als mijn zus en een aantal andere vrienden en bekenden. En dus gaan Man, Dochter en ik op dag twee richting Wychen om het spul aan te moedigen en daarna zonder blaren en ander ongerief weer vrolijk huiswaarts te gaan. Maar dat naar huis gaan, dat gaat niet geheel volgens plan.
Het begint er al mee dat ik mijn telefoon vergeet van huis mee te nemen. Maar hee, we hebben gelukkig nog twee personen mét telefoon mét Vierdaagse-app, dus we komen er wel uit. We vinden een plek voor de auto, lopen een aantal kilometers (peanuts vergeleken bij wat al die anderen hier presteren), we wachten, we roepen hoiiiiii bij bekende gezichten, we bekijken ingezwachtelde voeten, we zwaaien, roepen “heel veel succes nog!” en vertrekken uiteindelijk weer richting auto.
Intussen raakt eerst de telefoon van Dochter leeg, en even later ook die van Man. En als we bij de auto zijn – Dochter met haar 34-weken zwangere buik plus oogmigraine-aanval vanwege het getuur in de mensenmassa – blijkt de autosleutel niet te werken. Gevalletje batterijtje leeg. We proberen met het sleuteltje de deur open te maken, maar niks werkt. We vinden ergens onder het handvat een uitsparing waar de sleutel in zou kunnen passen, maar ook dat lukt niet. We checken alle deuren, de ramen, de kofferbak, maar we vinden niks waarmee die autodeur open kan. En we kunnen niks opzoeken en ook niemand bellen om raad. Tenslotte gaat Man aanbellen bij de huizen in de straat.
Gelukkig zijn mensen dan altijd heel behulpzaam. Er is iemand met een batterijtje, maar helaas, het werkt niet. En er is iemand anders die een autosleutel heeft, waarvan we het batterijtje best even mogen lenen. Alleen gaat dat ding er niet uit. Er wordt in de EHBO-trommel gerommeld naar iets om het open te krijgen, en als Man alweer om de hoek verdwijnt om nog maar wat huizen te proberen, krijgt die persoon zijn batterijtje eruit. En holymoly… de auto gaat open en we kunnen de motor starten! Met grote dank aan onze reddende engel rijden we eindelijk naar huis.
Eenmaal thuis zet Man de motor uit, want we hebben nog genoeg batterijtjes in huis. Maar ja. Even later blijken al die batterijtjes niet te werken in die sleutel. Een heel uur google-adviezen later wordt het euvel eindelijk gevonden, het blijkt een technisch snufje te zijn dat nogal nauw luistert en je niet zomaar zelf even kunt bedenken. Poeh poeh, Dochter kan naar huis.
Dus tja. Moderne techniek is niet altijd per se het hoogst haalbare. Soms zijn al die nieuwerwetse ontwikkelingen vooral Heel Erg Ingewikkeld. En ben je heel ouderwets aangewezen op behulpzame mensen. Die er gewoon altijd weer blijken te zijn. Gelukkig is dát nog altijd hetzelfde gebleven. Hieperdepiep.