In de loop der jaren heb ik een heel arsenaal aan minizeepjes, shampootjes en crèmepjes verzameld voor op reis. Dat is erg handig.
Zo waren Man en ik ooit in Ierland, waar Man ’s avonds een crèmepje op zijn gezicht wilde smeren. Hij viste een tubetje uit mijn voorraad klein spul. Er stond iets op in een voor ons onbekende taal. Wellicht ooit meegenomen uit Egypte, Griekenland, Tsjechië of Polen, geen idee. Man ging aan het smeren. Het rook lekker fris. Hij smeerde een lekker dikke laag op. Het prikte wel, meldde hij. En het trok niet echt in. Na een tijdje stevig wrijven lag er nog steeds een witte waas over zijn gezicht.
De volgende ochtend werd hij wakker met een trekkende huid en een knalrooie kop. We bekeken het spul nog eens goed. En toen sloeg ik dubbel van het lachen. Want Man had zijn gezicht ingesmeerd met tandpasta.
Afgelopen weken waren wij in Italië, waar twee familieleden ons een weekend vergezelden. Ook zij hadden mini’s bij zich. Op de eerste de beste ochtend spoot de man zijn oksels rijkelijk in met een mini-deodorant. Het spul plakte wel behoorlijk, zo meldde hij die avond. Hele dag last van gehad. Wat bleek? Hij had zijn oksels bewerkt met haarlak. Zijn okselhaar stond wél de hele dag strak in het gelid. Ik moest er weer heel hard om lachen. Sorry mannen. En o ja, let even goed op: er zijn vast ook mini’s met ontharingscrème. En nee, dat is dus geen shampoo. Dat jullie het weten.