Soms kun je als mens wel een energieboost gebruiken. Gewoon om er weer een poosje lekker tegenaan te kunnen. Voor iedereen die zelf niet zo goed weet hoe je die bult energie nou krijgt schieten de positiviteitsgoeroe’s als paddenstoelen uit de grond. Op zondagochtend hebben we met de Ondernemersvereniging Nistelrode een brunch bij ‘t Tramstation, waar we beginnen met een korte masterclass in positiveren, door Rudy van Beurden met zijn onderneming GAAF Positieve Energie. Rudy vertelt over zijn drive om vooral te kiezen voor dingen die hij graag doet en die hem energie geven. Zijn eigen onderneming is er daar een van. Rudy hanteert drie stellingen die voor iedereen belangrijk zijn: ik hoor je, ik zie je en ik waardeer je. En soms lopen dingen anders dan verwacht. De vraag is: hoe ga je daarmee om?
Als voorbeeld mogen we een ballon opblazen. En daar hebben we het al. Want ik wil geen ballon opblazen. Ik ben als de dood dat dat ding knapt. Ik wil geen knallende ballon in mijn gezicht. Dat komt door spelletjesdag vroeger bij mij op school. Iemand had bedacht dat het bijzonder leuk was om ons een ballon te laten opblazen, om daar vervolgens op te gaan zitten, en wie het eerst zijn ballon kon laten knappen had dan gewonnen. Ik won nooit. Want ik was bang voor die knallende ballon. Ik blies die ballon zo slapjes op dat hij niet eens kón knappen. En ik ging er niet op zitten, maar bleef er zo’n beetje vlak boven zweven. Maar had ik een keuze? Nee, ik moest, dat maakte de juf me behoorlijk dwingend duidelijk.
Nu heb ik die keuze gelukkig wel. Om me heen zie ik ondernemers ijverig blazen, en al snel wappert eenieder met een kleurig bol exemplaar, de een nog groter dan de ander. En jawel, daar komt de volgende opdracht: ga op je ballon zitten. Ik hoef alleen maar mijn oren dicht te houden en wachten tot het geknal over is. Niet alle ballonnen knappen, wat dan ook meteen laat zien dat dingen soms anders lopen dan verwacht. Wat doet dat met de deelnemers? Gaan ze net zo lang door tot ie wél knapt? Of laten ze het erbij zitten? Voor mij is natuurlijk heel duidelijk wat ik zou doen.
Er volgt nog een opdracht: schrijf je zelfwaarderingscijfer op en noteer erbij wat je nog nodig hebt. We mogen onze briefjes als propjes naar voren gooien. Het valt me meteen op dat wij dat allemaal bijzonder goed kunnen: de propjes vliegen doelgericht door de lucht. Rudy trekt aan de hand van onze briefjes de conclusie dat we onszelf best wel positief waarderen, en dat we elkaar kunnen helpen bij de dingen die we nog nodig hebben. Als afsluiting zet hij een voetenbankje neer. Daarop mogen vrijwilligers plaatsnemen die vervolgens een staande ovatie van de rest krijgen. En met deze positiviteitsboost beginnen we aan de brunch, keurig verzorgd door Tonny van Es. Daarna worden de lachspieren aan het werk gezet met Freddy van den Elzen, die als ‘schoolmeester’ de hedendaagse normen en waarden én onze eigen ondernemers fijntjes op de hak neemt. Eén ding is zeker: de inwendige mens én onze geest zijn in positieve zin verzadigd. Ik kan er weer even tegen!