Man en ik waren weer een aantal weken in Puglia, Zuid-Italië, voor ons project; onze trullo waar nog van alles in te klussen valt, met daarbij die enorme lap grond van 18.000 m2 met allerlei vruchten én vooral heel veel olijven.
“Olijfbomen” verder lezen
Ik sta buiten op ons erf voor de trullo en kijk uit over ons land, met al die prachtige bomen. De lucht is strakblauw en de zon straalt alsof die mijn stemming nog wat extra wil benadrukken.
“La bella vita in Italia” verder lezen
We hebben nu twee jaar onze trullo in Puglia, bij Ceglie Messapica, in Zuid-Italië. Op een lap grond van maar liefst 18.000 m2, met zo’n 120 olijfbomen en daarnaast nog bomen met vijgen, peren, amandelen, kweeperen en citroenen. In die twee jaar hebben we niet bepaald stilgezeten.
“Onze trullo in Italië, hoe het was” verder lezen
Ik ben gek op kamerplanten. Liefst zet ik er mijn hele kamer mee vol. Want ze brengen een stukje natuur in huis, ze zijn mooi, zorgen voor sfeer én zuiveren de lucht. Allemaal plussen, zou je denken. MAAR.
“Bye bye kamerplanten” verder lezen
Wij hebben vakantie. Nou ja, sinds Man met pensioen is hebben wij eigenlijk gewoon ALTIJD vakantie. Maar dat voelt niet altijd zo.
“Vakantie” verder lezen
We passen een avondje op bij de kleinkinderen, en de twee kleuters hebben een beetje moeite met in slaap vallen. Na een poosje komt de kleuter van 4 naar beneden. Haar knie doet pijn, dus daar moet een pleister op. Daarna komt ze nog even naast mij in de bank zitten. En dan hebben we een goed gesprek.
“Goed gesprek” verder lezen
Een paar weken geleden zijn wij opnieuw de trotse opa en oma geworden van ons 9e kleine wondertje: een mooi, gezond meisje. De teller staat nu op 7 meisjes en 2 jongens, in de leeftijd van nul tot 8. Ja, dat geeft best wel wat reuring in ons huishouden. En aandacht die verdeeld moet worden. Maar daar hebben wij wat op bedacht.
“Hiephoi wij zijn senioren” verder lezen
Afgelopen vrijdag, op 28 juni, stapte Dochter – als laatste van de vier- in het huwelijksbootje. Het werd een dag van het Grote Genieten. Een sprookje. Zelfs de weergoden deden er enthousiast aan mee en zetten hun beste beentje voor.
“Ze zeiden Ja” verder lezen
Je bent er! En wat ben je mooi en lief. En zo klein! Je bent ons 9e kleinkind, en met jou komt de teller op 7 kleindochters en 2 kleinzonen. We zijn met jou precies net zo blij als met ons eerste kleinkind, want het blijft iedere keer opnieuw weer zó bijzonder.
“Lieve Alicia,” verder lezen
Je kunt op veel manieren communiceren. Praten, bellen, schrijven, mailen, appen en beeldbellen, en als je heel goed oefent lukt het misschien ook nog wel met rooksignalen.
“Lekker kletsen” verder lezen
En dan heb je je eigen paradijs op aarde. Je eigen trullo in Puglia, Zuid-Italië. In la campagne van Ceglie Messapica. Met een lap grond erbij waar je in kunt verdwalen.
“Paradijs op aarde” verder lezen
Ze liggen al belachelijk lang in de supers: chocolade eieren, kuikens en hazen in allerlei kleuren, smaken en formaten. Ooit heb ik gewacht tot het bijna Pasen was met inkopen van het spul, maar toen viste ik achter het net. En met een stuk of acht volwassenen en acht kleinkinderen die allemaal eieren willen komen zoeken, loop ik dat risico liever niet.
“Paashazen” verder lezen
Een van de kleindochters brengt haar kapotte Frozen-pop mee. Die pop zingt Let it góóóó, maar doet dat nu even niet. Man, ook niet de beroerdste, besluit te kijken waar het aan ligt.
“Let it góóóóóó” verder lezen
Onze Jumbo is vernieuwd. Mooier, groter, uitgebreider, en vooral moderner met allerlei hedendaagse, voortschrijdende technieken. Heel fijn.
“Vernieuwde Jumbo” verder lezen
Het einde van het jaar nadert, we staan op de drempel van een nieuw, onbeschreven en leeg jaar. Mijn afgelopen jaar was er een om met veel liefde en dankbaarheid op terug te kijken.
“Naar 2024 in het nu” verder lezen
Als je taart wil maken en de garde van je mixer knalt er op de hoogste stand uit bij het slagroom kloppen. Laat bakken maar gerust aan mij over. Misschien moet ik me maar eens opgeven voor Heel Holland Bakt, heujjj.
Ik zet elk jaar braaf Jozef, Maria, Kindje Jezus, de os en de ezel, herders, wat schapen en de drie koningen ergens bij de kerstboom. Dat is vooral vanuit een stukje nostalgie.
“Kerststal” verder lezen
We hebben al veel mensen blij kunnen maken met zo’n mooie fles biologische Extra Vergine Olijfolie, rechtstreeks van onze eigen olijfbomen bij onze trullo in Puglia, Zuid-Italië. Voor wie ook nog graag zo’n fles wil, we hebben er nog enkele op voorraad!
“Cadeautip: onze biologische puur natuur Extra Vergine Olijfolie” verder lezen
En toen hadden we ineens een trullo. Een wat…? Ja, een trullo. Dat zijn stenen huisjes met kegelvormige dakjes in de regio Puglia, in de hak van Italië. Dat is erg ver weg ja. Tweeduizend kilometer rijden.
“Onze eigen olijfolie!” verder lezen
Elk najaar kun je in Eindhoven een paar weken lang de Lichtjesroute rijden. We reden die route vroeger al met onze eigen kinderen, en nu wil ik ‘m graag rijden met de kleinkinderen. En zo gaan we op zekere avond met de vier oudste dames in de 7-persoons auto van Zoon op weg naar Eindhoven.
“Lichtjesroute” verder lezen
Ik ben een trotse moeder en oma. Maar trots, daar moet je een beetje mee oppassen. Want trots kan zomaar gezien worden als pochen, opscheppen, dikdoenerij, verwaandheid of grûts zijn. En grûts zijn, dat is nou niet bepaald een heel goede eigenschap, leerde ik van mijn moeder. Ons mam was heel voorzichtig in grûts zijn, hoe trots ze ook op ons was.
“Trots” verder lezen
Onlangs werd ik 65. En ondanks dat dat natuurlijk nog hartstikke jong is, beginnen soms de jaren toch een beetje te tellen.
“Ouder worden” verder lezen
En toen, op zaterdagavond 9 september was je er: ons achtste kleinkind, ons tweede jongetje tussen 6 meisjes, en het eerste zoontje voor jouw papa en mama. Een broertje voor je twee zusjes.
“Lieve Dante,” verder lezen
Daar ben je dan. Geboren in de nacht van 29 augustus, precies op de uitgerekende datum. We keken zó uit naar je komst, en stiekem hadden we je al wat eerder verwacht. Want wij waren er allang klaar voor, en jouw mama bleef maar opnieuw het hele riedeltje herhalen van poetsen en opruimen, ook al was het allemaal nog schoon en opgeruimd. Dat heet nesteldrang, en dat had alles te maken met jou. Want jij moest in een gespreid bedje komen. En toen, op die uitgerekende dag, besloot je dat het tijd was. Ik denk zomaar dat je een meisje van de klok bent.
“Lieve Sophia,” verder lezen
Omdat ik bijna jarig was, ging ik met Man naar Rituals om iets leuks uit te kiezen. De medewerkster vroeg of ik lid wilde worden, voor leuke extra’s. Voor mij of voor jullie, dacht ik nog, maar allee, vooruit dan maar. Want je kreeg dan ook nog eens op je verjaardag een leuk cadeautje. Dat gaf de doorslag, want bijna jarig, dus ik kon het cadeautje al tegemoetzien.
De week daarop was ik jarig. Er kwam een mail van Rituals. Ik mocht een cadeautje openen. Hoera. Vol verwachting opende ik de link, om daarna gedesillusioneerd tot de conclusie te komen dat dat lidmaatschap plús cadeautje vooral ten gunste kwam aan Rituals zelf. Want ik kreeg een kortingscode. Jawel. Van 7,50. Maar…. dan moest ik wel eerst voor 45 euro besteden. En werd ik in plaats van blij eigenlijk best wel een beetje boos.
Want een cadeautje krijg je. Het is niet zo dat dat je eerst geld moet kosten en je dan daarvoor beloond wordt. Nee. Een cadeautje hoort een gift te zijn, een geschenkje dat je zonder tegenprestatie gewoon krijgt. Ik heb dus niks aan dat zogenaamde cadeautje van Rituals, sterker: ik denk dat ik er juist nu niks meer ga uitgeven. Uit principe.
Ik ben ook lid van Hema. En ook daarvan kreeg ik een mail. Met de felicitaties én een cadeautje. Een écht cadeautje. Want ik mocht een tompouce komen ophalen. Zomaar, zonder eerst een hele taart te moeten kopen. Ik dacht zal ik nou echt één tompouce gaan halen? Maar toen dacht ik tuurlijk ga ik die halen. Al is het alleen maar vanuit de gedachte dat dat in ieder geval een écht cadeautje is. “Ik kom voor mijn verjaardag één tompouce halen,” zei ik, “en ik hoef verder niks.” De medewerkster lachte me vriendelijk toe en stopte de tompouce in een speciaal daarvoor gemaakt lief klein doosje.
En met dat doosje huppelde ik bijna de winkel uit. Hema snapt het. De tompouce was dit keer nog nét wat lekkerder dan normaal. Met dank aan dit kleine, maar échte gebaar. Hieperdepiep hoeraaa.
Kleindochter brengt een nieuw spelletje mee. Een crea-bea-ding van Paw Patrol. Gezellig, denk ik, ik hou wel van wat creatief bezig zijn. “Het zijn blaasstiften,” legt Kleindochter ijverig uit. Er zitten stiften en sjablonen in de doos. Stiften, blazen, inkt en sjablonen: dat wordt een buiendingetje, weet ik heel verstandig meteen.
“Blaasstiften” verder lezen
Schoonzoon loopt mee met de Vierdaagse. Net als mijn zus en een aantal andere vrienden en bekenden. En dus gaan Man, Dochter en ik op dag twee richting Wychen om het spul aan te moedigen en daarna zonder blaren en ander ongerief weer vrolijk huiswaarts te gaan. Maar dat naar huis gaan, dat gaat niet geheel volgens plan.
“Vierdaagse hart onder de riem” verder lezen
Ooit deed ik een training Mindfulness. Maar om in het hier en nu te zijn heb ik tegenwoordig mijn eigen coaches.
Onze keuken is 20 jaar oud. Maar heeee, dat wil niet zeggen dat ie ook afgeschreven is. In die 20 jaar zijn de magnetron, de inductiekookplaat, de vaatwasser, de kraan en de filters van de afzuigkap vervangen, maar de rest is gewoon nog van toen.
“Keuken pimpen?” verder lezen
Ergens in mei gingen Man en ik op een gewone doordeweekse donderdag met onze Vriendenloterij VIP-kaart naar het Rijksmuseum in Amsterdam. Want gratis. Parkeren deden we in een ook al gratis parkeergarage, maar dan moest je daar wel ook fietsen huren. Prima deal vonden wij.
“Fietsen in Amsterdam” verder lezen
Het is niet dat we niets te doen hebben. Integendeel. Onze agenda staat iedere week weer vol. Maar hier en daar houden we wat gaatjes open voor spontane ingevingen. En toen is het zomaar ineens ontstaan, de hobby van Man.
“Dan neem je toch een hobby” verder lezen
“Oma, ik kan héél hard rennen. Kijk maar.” En daar gaat ze, Kleindochter van 4. Door de huiskamer.
“Sneller dan snel” verder lezen
Het is vaak weer een grote vraag: wat geven we de kleinkinderen voor hun verjaardag. Meestal hebben ze alles al wel zo’n beetje. Daarom bieden wij ook bij elke verjaardag het alternatief van een dagje uit met opa en oma. Eén op één, met lekker alle aandacht voor dat ene kleinkind. Zelf genieten we daar heel erg van, en ook de kleinkinderen vinden die speciale dagjes heel erg leuk.
“Dagje dierentuin” verder lezen
In de loop der jaren heb ik een heel arsenaal aan minizeepjes, shampootjes en crèmepjes verzameld voor op reis. Dat is erg handig.
“Reismini’s” verder lezen
Het liefst zou je altijd wel door het leven willen zingen en dansen. Opstaan met een blij gevoel, de nieuwe dag vrolijk begroeten, vol van vertrouwen op licht en voorspoed.
“Leven” verder lezen
Man en ik zijn gevlucht. Voor de regen, de wind, de kou én de energiekosten.
Man en ik kijken graag naar de serie Oogappels. En nu is er de film Kerstappels. Die film is een verademing voor iedereen die Kerst ook vooral veel gedoe vindt. En een aversie heeft tegen al het verplichte Moeten. Het Moet gezellig zijn, je Moet kerstige kleren aan, je Moet iets culinairs op tafel zetten en je Moet een kerstboom zetten met ieder jaar een ander thema.
“Kerstappels” verder lezen
Ik ben een koukleum. Dat is niet per se handig, want onze thermostaat staat continu op 9 graden. Ja, ook overdag. We verwarmen ons huis enkel nog op elektriciteit, en hopen daarbij op wat voordeel van de zonnepanelen.
“Warmhouden” verder lezen
Net als heel veel mensen doen ook wij aan gas- en energiebesparing. De tarieven rijzen de pan uit en dus zoeken we naar de meest rendabele oplossing. Voor ons is dat -in combinatie met de zonnepanelen- warmte op elektriciteit. Sinds kort hebben we behalve in het kantoor en de slaapkamer ook in de huiskamer een airco/verwarming. We verwarmen nu altijd maar één ruimte, meestal alleen de huiskamer. Maar het plaatsen van die airco was nog wel even een dingetje.
“Airco” verder lezen
Wij krijgen een nieuwe badkamer. Nou ja, krijgen…. beeldspraak hè, want niks voor niks, zeker niet als het om badkamers of keukens gaat. Maar we zijn wel heel blij dat het er nu eindelijk van komt, want de plannen liggen er al jaren. En we zijn ook heel blij dat we sowieso iemand hebben gevonden die het komt maken. Want ook dat is tegenwoordig best een dingetje. Een buurman-installateur gaat de klus klaren, en doet dat met zijn eigen mensen gezellig down to earth, gemoedelijk én efficiënt. Het is een klein feestje om te zien hoe de nieuwe badkamer langzaam vorm krijgt. Maar niet alles is een feest.
“Van roetveegpiet naar astronaut” verder lezen
En ja, het is weer zo ver: de Sint is weer in het land. Samen met mijn kleinkinderen maakte ik me wel veel zorgen of ie wel op tijd zou arriveren, en belangrijker: of niet alle pakjes verzopen waren. Maar gelukkig kwam het allemaal goed. En dus mochten ook onze kleinkinderen hier hun schoentje zetten.
“Schoentjes zetten” verder lezen
Het was even radiostilte op mijn blog, vanwege een aantal redenen.
“Update vanalleswat” verder lezen
Ik las laatst een mooie spreuk: ‘Houden van is ook op tijd loslaten’. En lieve trouwe Tommie, dat heb ik dus nu gedaan. Ik heb je losgelaten. Maar mijn god, wat is dat moeilijk.
“Lieve Tommie” verder lezen
Man, Hond en ik zijn tien dagen in Oostenrijk. We hebben twee verblijven van vijf nachten geboekt: eerst bij een biologische koeienboer en daarna all-inclusive in een hotel.
“Oostenrijk” verder lezen
Ik ben trots. Op Zoon. Want die staat op de cover van het magazine De Smaak van Italië. En dat niet alleen:
“Trots” verder lezen
Ik fiets naar Heesch om boodschappen te doen. In de supermarkt scharrel ik mijn boodschappen bij elkaar, en dan op naar de kassa.
“Pinpas” verder lezen
Man en ik willen een rondje Knooppunten fietsen. Om te beginnen neem ik bij Bernheze Media een (gratis!) Knooppuntenkaart mee, en sla thuis aan het puzzelen om een mooie route uit te stippelen.
“Knooppuntfietsen” verder lezen
Wij hebben een bel, maar die doet het niet. Dat wil zeggen: soms doet ie het wel, soms ook niet. Het fijnst is om een bel te hebben die het gewoon altijd doet. Want als ik een pakketje verwacht en letterlijk de héle dag angstvallig de deur in de gaten hou, ligt er precies op het moment dat ik even met mijn ogen knipper een kennisgeving in de bus dat Ze Me Gemist Hebben. En dat ik mijn pakket de volgende dag (!) kan ophalen in een dorp verderop (!). Je zou voor minder uit je vel springen.
“Deurbel” verder lezen
Huis schilderen
Man is de hele buitenboel aan het verven. Ja dat krijg je als pensionado. Alle kozijnen en deuren komen aan de beurt, van beneden tot aan de zolder.
Onze Kleindochter uit groep 3 liep voor het eerst de Wandelvierdaagse. Vier avonden op rij vijf kilometer, voor een kind dat normaliter na honderd meter al vraagt of ze toch alsjeblieeeeeft op opa’s nek mag.
“Kanjers” verder lezen
Het is de dag na de bruiloft, vandaag is de Afterparty. We worden om 13.00 uur verwacht bij een haventje aan zee. En ook dit is weer tot in de puntjes voorbereid.
“De bruiloft. Deel 3. De Afterparty” verder lezen
Het is dag twee, vandaag is de Grote Dag. De aanstaande bruid maakt zich klaar bij haar familie, en de bruidegom in zijn trullo, samen met oudste Zoon en Johan; allebei getuigen. Ik krijg van dat alles niks mee, wat niet heel erg is, want wij hebben zo onze eigen besognes.
“De Bruiloft. Deel 2: De Grote Dag” verder lezen
De Bruiloft. Deel 1: Preparty
Het is zover! Zoon en Schoondochter zijn getrouwd. En nee, dat was niet zomaar even een ding, dat was een Ware Happening.
“De Bruiloft. Deel 1: De Preparty” verder lezen
Ze zijn getrouwd, Zoon en Schoondochter. In Puglia, Zuid-Italië. Een driedaagse happening die zich niet in een paar woorden laat omschrijven. Zo overweldigend, zo bijzonder. Met de ceremonie onder de olijfbomen bij hun eigen trullo. Het hoe en wat vertel ik nog, blog volgt binnenkort. Nu eerst alles laten bezinken en nog even nagenieten in de fantastische villa waar we met ons hele gezin verblijven. Ciao en groetjes van moederkloek blij ei 🥰
Man en ik kijken graag naar Tweede Hans, iedere vrijdagavond te zien op NPO1. In de serie gaat Hans met pensioen en weet zich met zijn tijd geen raad. Uiteindelijk vindt hij zijn heil bij het chantykoor, maar al snel wordt zijn huwelijk én zijn leven één grote struggle. Man is vorig jaar met pensioen gegaan, maar daarmee houdt iedere vergelijking voor ons dan ook meteen wel op.
“Tweede Hans” verder lezen
Het is weer Koningsdag. En bij Koningsdag horen traditiegetrouw spelletjes. Alle scholen houden de laatste vrijdag voor de meivakantie de Koningsspelen. Ik hoop dat dat leuk is voor al die kinderen.
“Oud-Hollandse spelletjes” verder lezen
En ineens was het lente. Het ene moment zitten blad en bloemen nog veilig weggedoken in hun knop en het andere moment explodeert de boel en staat alles plotseling in bloei. Persoonlijk word ik daar iedere lente opnieuw weer erg blij van. Vooral als de kersenbloesem weer in volle glorie staat te pronken.
“Japanse taferelen” verder lezen
Ik ga niet graag naar openbare wc’s. Die zijn per definitie heel vaak heel ingewikkeld. Laatst reden Man en ik op een Duitse snelweg. Ik moest heel nodig plassen. We stopten bij een koffiecorner.
“Openbare wc’s” verder lezen
Wij hebben zes kleinkinderen onder de zes jaar, en vandaag hebben we er vijf onder onze hoede. Dat is best veel ja. Er stonden er al drie genoteerd in onze agenda, en toen appte Schoondochter of haar twee dochters ook bij ons konden, want hun oppas kon niet. En dan zeg je geen nee, je wilt je kinderen toch altijd vooruit helpen. We hadden wel zo’n vermoeden dat het best druk zou worden. En inderdaad. Wij hebben een goed ontwikkelde vooruitziende blik.
“Hulde aan alle oppasoma’s en -opa’s” verder lezen
Twee van onze kleindochters – allebei drie jaar oud- zijn bij ons en willen graag Roodkapje spelen. Gelukkig heb ik een echte Roodkapjesjurk in de verkleedkist. “Dan ben jij Mondkapje,” zegt de een tegen de ander. “Het is niet Móndkapje,” reageert die, “het is Rooooodkapje.”
“Roodkapje” verder lezen
Man en ik zijn een paar daagjes in Willingen, want Man wilde graag nog wat skiën. Uiteraard ga ik dan graag mee, ik zeg geen nee tegen een korte minivakantie nu dat eindelijk kan buiten de schoolvakanties om.
“Piste en ik” verder lezen
Daar ben je dan. Ons zesde kleinkind, het eerste jongetje na vijf kleindochters. Dat wordt vast heel bijzonder. Voor jou, maar ook voor ons. Misschien dat straks dan ook eens die piratenkleren uit de verkleedkist worden getrokken, in plaats van enkel en alleen die roze tutu, de bruidsjurk, het toverstafje, de elfenvleugels en die kanten sluier.
“Lieve Luan,” verder lezen
Ik voel me best wel een beetje dom. Want laat ik nou altijd gedacht hebben dat als iets verboden is, het dan ook niet mag. Helemaal fout, weet ik nu. Als iets verboden is, dan betekent dat dat je het gewoon tóch doet, zolang je niet gestraft of beboet wordt.
Aan het einde van het jaar kijk ik altijd weer even terug naar het afgelopen jaar. Het was opnieuw een bewogen jaar, vooral door alles rondom corona. Het hakte er weer in, op allerlei fronten. Voor ons persoonlijk was het afgelopen jaar ondanks de corona-ellende een mooi jaar met bijzondere hoogtepunten: ons vijfde kleinkind werd geboren, onze dochter trouwde, Man ging met pensioen en Dochter werd zwanger van haar eerste kindje. Het ging goed met onze kinderen en kleinkinderen, en daardoor ook met ons. Ik ben dus vooral dankbaar, en hoop dat het komend jaar opnieuw een mooi jaar gaat worden.
“Een jaar van Hoop” verder lezen
Wij hebben dit jaar geen boom. Althans, niet in de zin van hoe een kerstboom eruit hoort te zien. Meestal hadden we wel een boom. Een echte. Maar het was altijd wel gedoe. Het begint al met het halen van de boom. Eentje mét kluit. Want een omgehakte boom vind ik veel te zielig. Die heeft er járen over gedaan om een beetje boom te worden, en wordt vervolgens bruut afgezaagd om een paar weken later op de brandstapel te belanden. Liefst heb ik een boom die na de kerst gewoon de tuin in kan. Of een boom die al in de tuin staat (van vorige jaren), die dan naar binnen mag. Maar ook dat is vooral Veel Gedoe. Want als het vriest krijg je die boom de grond niet in. En als het niet vriest is het nog steeds maar de vraag of die boom het überhaupt wel overleeft.
“Kerst” verder lezen
Ik hou erg van planten in huis. Ze geven sfeer en ze zuiveren de lucht, dus dat is mooi meegenomen. Ik ben dan ook heel lief voor mijn planten. Ik geef regelmatig water en doe mijn stinkende best niet teveel maar ook niet te weinig te geven. Ik zet ze op de fijnste plekken. Ik praat er af en toe wat tegen. En toch komen mijn planten steevast in opstand als ze een poosje bij mij wonen.
“Groene vingers” verder lezen
Dochter is een dagje thuis. En heeft materiaal meegebracht voor gelnagels. Dat wil zeggen: een LED- lamp, flesjes gellak en vijltjes. De nagellakjes zien er mooi uit, frisse kleurtjes ook. Ik heb nog nooit gellak op mijn nagels gehad, en we besluiten er een gezamenlijke moeder/dochteractiviteit van te maken. Huppatee, aan de slag.
“Gelnagellak” verder lezen
Na ons debacle op de Vesuvius rijden we via Napels weer richting binnenland. In de regio rondom Napels hoef je voor het mooie niet te zijn: overal vuilnis en troep langs de wegen en heel veel verpauperde wijken, het is geen hiep hiep hoera-regio.
“Roadtrip Italië deel 3” verder lezen
Na de week bij de trullo van Zoon en Schoondochter, gaan Man en ik weer op weg. Onze eerstvolgende stop is Matera, de stad van de eeuwenoude grotwoningen. Matera was in 2019 de culturele hoofdstad van Europa, en dat is geheel terecht. Je kijkt je ogen uit in de wirwar van straatjes met woningen uitgehouwen in de rotsen.
“Roadtrip Italië” verder lezen
Man en ik doen een roadtrip. Dit keer niet met de camper, maar met de auto. Hond is ook mee. We zijn anderhalve week geleden vertrokken en zitten nu op de helft van de trip. We hadden voor de hele rit al alle accommodaties geboekt, easypeasy via Booking.com. Onze eerste overnachting was in Zuid-Duitsland, in een gemoedelijke B&B, waarvan de wat oudere eigenaresse om de paar zinnen een beslist relativerend stopzinnetje gebruikte: “Es ist so”. En dat konden we alleen maar beamen, want een waarheid als een koe.
“Rijden, rijden, rijden in een wagentje” verder lezen
Onlangs waren twee van onze kleinkinderen jarig. De een werd drie, de andere zes. Als cadeautje kregen ze van ons een dagje Efteling. Vorige week vrijdag was het zover. Oudste kleindochter was vrij van school vanwege een studiedag. Mooi, dacht ik, doordeweeks is het vast niet zo druk in de Efteling.
“Efteling” verder lezen
Sinds gisteren zijn we terug naar normaal. Het openbare leven draait weer volop, de mondkapjes kunnen de prullenbak in en de anderhalve meterstickers idem dito. Spatschermen zou ik aan kassa’s gewoon voor eeuwig laten staan, vanwege met consumptie sprekende klanten of gewoon vanwege knoflook- of drank-ademluchtjes. Hoe dan ook: we zijn terug naar normaal. Heel fijn. Toch?
“Terug naar normaal, heimwee naar de stilte” verder lezen
Ik praat in mezelf. Niks mis mee, als je dat gewoon in gedachten doet. Maar ik praat HARDOP.
Ik heb iets verontrustends ontdekt. Mijn hoofd en lijf zitten namelijk niet op één lijn. Eigenlijk hoort dat een beetje in balans te zijn, dus dat je hoofd iets denkt (dat is wat hoofden doen), en je lijf dat vervolgens uitvoert. Ik weet niet wat het is bij mij, maar ik geloof dat ik een erg eigenzinnig lichaam heb. Want in veel gevallen doet mijn lijf helemaal niet wat mijn hoofd wil. En andersom. Dat heb ik recentelijk weer meermaals mogen ondervinden.
“Choco-la-laaa” verder lezen
Zo. Het is zo ver. Gestopt. Klaar. Punt erachter. De pannen erop. Er zijn veel manieren waarop je kunt zeggen dat iets is opgehouden. Want Man is afgelopen woensdag officieel gestopt met werken. Man is MET PENSIOEN.
“Klaar!” verder lezen
Ze zouden vorig jaar mei al trouwen, mijn jongste Dochter en Schoonzoon. Maar toen kwam corona en werd de bruiloft uitgesteld naar mei dit jaar. Maar ja. Ook toen (weer of nog steeds) die corona. Weer kon de bruiloft niet doorgaan, en werd opnieuw verplaatst, nu naar 9 juli. Dus afgelopen vrijdag was het dan eindelijk zover en konden ze na drie pogingen toch echt elkaar hun Ja-woord geven. Het werd een dag om nooit te vergeten, een dag met een gouden randje.
“Het Ja-woord” verder lezen
Bij ons gaat eigenlijk zelden iets zoals het zou moeten gaan. Neem afgelopen weekend. Omdat wij veertig jaar getrouwd waren, hadden we voor dat weekend voor ons hele gezin een groot vakantiehuis geboekt in de Ardennen. Al in maart geboekt via Belvilla én meteen betaald. Vlak van tevoren checkten we de coronaregels voor België. Gelukkig mocht je in de toeristenbranche met tien personen bivakkeren. Dus propten we de camper vol met onze eigen spullen, heel veel boodschappen en spullen van de anderen die niet meer in hun eigen auto’s pasten. Met volle vracht op naar België!
En zo arriveerden we met de helft van ons gezelschap op vrijdagmiddag bij het huis; de andere helft was onderweg. Er stonden al twee auto’s op de oprit. Toen we binnenkwamen snapten we waarom. ER WAREN NAMELIJK AL ANDERE GASTEN. Zij hadden ditzelfde weekend geboekt, en de eigenaar wist niets van onze boeking via Belvilla. Dat is een heel gekke, maar vooral vervelende situatie. De eigenaar belde met Belvilla, en meteen daarna kreeg ik een mail dat onze boeking was geannuleerd. We begonnen ons lichtelijk zorgen te maken, en dus belden we zelf met het sos-nummer van Belvilla. Maar waar we een oplossing verwachtten, kwamen we bedrogen uit. De Belvillamevrouw deelde botweg mee dat we met te veel mensen waren en dat ze dus niets voor ons kon doen want dat de huiseigenaren dan een boete riskeerden. Naar mijn idee de meest slappe smoes ooit om onder een probleem uit te komen dat niet wij, maar zijzelf hadden gecreëerd in een communicatiefout tussen hen en de eigenaar. En dus werd ik boos, heel boos. Ik denk echt dat er letterlijk stoom uit mijn oren kwam. Belvilla liet ons gewoon stikken, ze zouden het geld terugboeken en dat was dat.
Daar stonden we dan. Ik had zó lang gezocht naar een geschikte accommodatie, wat moesten we nu? Maar gelukkig was de huiseigenaar wél bereid een oplossing te zoeken. Hij ging bij een vakantiewoning twee huizen verderop informeren. En o wonder, die was nog vrij. We gingen kijken. Het huis was nog veel groter en superdeluxe, met overdekt zwembad en een omheinde tuin, wat voor mij de allereerste eis was, met vijf kinderen en een hond. Alleen: drie keer zo duur. Maar de eigenaar zei dat hij het zou oplossen en we dokten 1000 euro borg. Hij sprak alleen maar Frans, dus ik hoop dat we elkaar goed begrepen hebben toen ik zei dat wij niet voor de kosten wilden opdraaien, dat ze daarvoor bij Belvilla moesten zijn.
Maar goed, we waren heel blij met ons onderkomen, we installeerden ons in het huis, en hebben een weekend lang volop genoten. Het werd prachtig zomerweer, we lagen urenlang in het zwembad en schoven het dak veilig dicht als we er niet in waren. We organiseerden wedstrijdjes jeu de boules en tafeltennis, we hielden een uitgebreide barbecue, wandelden met de hele bubs door Houffalize, aten ijsjes, maakten een waterglijbaan op het gras, we sportten, deden rondjes sauna, speelden spelletjes en hadden vooral heel veel qualitytime met elkaar en met de kids.
We weten niet hoe het financieel opgelost gaat worden; het zal nog wel een staartje krijgen. We duimen. Het heeft vast zo moeten zijn, we zullen het na veertig jaar wel verdiend hebben denken we zelf. Karma, dat is het.
Het is zo ver: nadat de vloer in het kantoor een poosje geleden opnieuw is geschuurd en gelakt, zijn nu de kamer en de gang aan de beurt. Dat klinkt simpel, maar het is nogal wat gedoe. Gisteren was het vaderdag, maar gisteren was ook de dag dat de kamer plus gang helemaal leeg moesten. Dus niks rustdag voor Man: hij moest vooral veel zwaar tilwerk verrichten.
“Vloertje pimpen (deel twee)” verder lezen
Yes yes yes! Het is zo ver, mijn nieuwe boek is er! Ik ben heel blij (en trots ook echt wel) om dit met jullie te mogen delen. Want ondanks dat ik in de loop der jaren twintig kinderboeken heb geschreven, voelt dit boek voor mij toch als een mijlpaal. Omdat alles rondom dit boek anders is.
“Zestien met Pit” verder lezen
Wat een mooie, lieve en warme woorden mocht ik van jullie ontvangen. Die betrokkenheid geeft steun en troost, dank jullie wel voor al je medeleven, dat ontroert en raakt me en helpt om mijn pad verder te bewandelen, zonder ons mam, maar met zoveel liefde in mijn hart.
Liefs, Anita
Ik wil je iets vertellen. Iets wat me erg verdrietig maakt, waardoor ik van streek ben en waardoor mijn hart huilt. Iets wat onomkeerbaar is, definitief, niet meer terug te draaien. Iets wat voor de rest van mijn leven een feit zal blijven. Lieve mam, een aantal dagen geleden, op 12 mei, ben ik wees geworden.
“Lieve mam,” verder lezen
Ik werd geboren als dochter. Dat was een rol die ik me lekker liet aanleunen. Als dochter hoefde je weinig tot geen verantwoordelijkheden te dragen, je hoefde niet te verzorgen en je hoefde je ook geen zorgen te maken, want dan ging je gewoon naar je moeder.
“Dochter – Moeder – Oma” verder lezen
Daar ben je dan. Ruim veertig weken hebben we op je gewacht: de derde dochter van onze oudste zoon en schoondochter. Onze vijfde kleindochter. Nowi, zo heet je. Dat betekent Nieuw. Want dat ben je. Een uniek nieuw klein mensje, met alles erop en eraan. Tegelijkertijd ben je meteen al zo vertrouwd. Want ik herken in jou onze Zoon, en ik zie ook de gezichtjes van je zusjes terug en iets bekends van je andere oma.
“Lieve Nowi,” verder lezen
Dan maak je zo tussen neus en lippen door zo’n opmerking. Waarbij je de impact en de gevolgen ervan eigenlijk niet zo goed overziet. Je denkt alleen maar aan dat mooie resultaat. Als het klaar is.
“Vloertje pimpen” verder lezen
Wij hebben een mooi nieuw tuinhuis met overkapping. Onder die overkapping staan een loungebank, een hangstoel en een eettafel met twee rieten lampen erboven. Wit plafonnetje, witte muren, kortom: hartstikke hip, strak en trendy. Maar nu heeft een verliefd koppel zijn oog laten vallen op die plek als hun toekomstige woonbestemming. Jawel, onze overkapping is geconfisqueerd. Door een stel tortelduifjes. En nou heb ik een dilemma.
“Nesteldrang” verder lezen
Bijna bijna bijna….!
Work in progress, met het eindresultaat nu bijna in zicht!
Na twintig kinderboeken gepubliceerd te hebben, vond ik het tijd voor iets nieuws. En dus komt dit nieuwe boek eraan!
“Nieuw boek!” verder lezen
Ik had wekenlang de MooiBernhezeKrant boven ons bed hangen. Dat is nogal wat ja, dat vind ik zelf ook. Ik draag de krant een warm hart toe, maar om die nou boven je bed te hangen gaat best wel ver. Het heeft dan ook een reden.
“Krant boven het bed” verder lezen
Eigenlijk mogen je kleinkinderen nooit ziek zijn. Elk naar virusje of griepje of nóg naardere dingen moeten gewoon aan hun deur voorbijgaan. Aan álle deuren van alle kinderen trouwens. Ik wil niet eens dénken aan welke akelige dingen sommige kinderen (en hun ouders) worden blootgesteld.
“Als je kleinkinderen ziek zijn” verder lezen
Vorige week was het carnavalsvakantie. Man en ik wilden er graag even tussenuit, maar met de camper was niet echt een optie, omdat het ’s nachts nog koud zou worden en dan gooit de camper helemaal uit zichzelf de watertank leeg. Zodat die niet bevriest. Heel fijn, maar op vakantie met flessen water sjouwen voor elk wissewasje is niet echt handig. En dus besloten we een huisje te huren in de Limburgse heuvels, van maandag tot vrijdag.
“Vakantie en ziek” verder lezen
Toch is dat fijn, in deze bizarre tijd. Dat anderen voor jou besluiten om iets te creëren wat het leven op dit moment nou net wat aangenamer maakt. Voor mij persoonlijk is dat best heel fijn. Ik grijp alles aan om me ondanks alle toestanden toch zo nu en dan een beetje comfortabel, ja zelfs háppy te kunnen voelen.
“Comfortfood” verder lezen
Oudste Kleindochter heeft een wiebeltand. Het allereerste melktandje wil eruit. Het zit al wekenlang los en is vooral lastig met eten. Afgelopen dinsdag at Kleindochter bij ons. We hebben onder andere maiskolven. Kleindochter probeert de mais van de kolf te kluiven, maar ontdekt dat dat redelijk lastig is met die wiebeltand. Ze probeert met de andere kant te happen, en dat gaat wonderwel goed. Tot ik opeens iets ontdek.
“Wiebeltand” verder lezen
Nu de scholen nog net niet open zijn en het dus nog kan, kwamen afgelopen maandag de zusjes kleuter en peuter samen logeren. Ze werden om half vijf ’s middags gebracht en hadden er vooral heel veel zin in. Toen het bedtijd werd gingen ze braaf naar boven.
“Oppassen” verder lezen
Onze amaryllis-challenge is weer achter de rug. De meeste amarylissen binnen ons gezin zijn intussen een stille doch roemrijke dood gestorven. Elk jaar gaat het erom wie de amarylliswedstrijd gaat winnen en elk jaar spant het erom. Er is alleen ook elk jaar weer een terugkerend probleem: we hebben geen criteria die de winnaar bepalen. Dat maakt het winnen van deze wedstrijd best wel een beetje ingewikkeld.
“Amaryllisfraude” verder lezen
Ik heb vliegjes in huis. Van die hele kleine. Ze lijken op fruitvliegjes, maar zijn het niet. Het zijn namelijk rouwvliegjes. Die naam heb ik niet zelf bedacht, maar vind ik wel toepasselijk. Want nee, vrolijk word je er niet van. Ik heb een behoorlijke zoektocht gedaan naar de oorsprong van de beestjes, naar uitzoeken waar ze nou eigenlijk vandaan komen. En nu weet ik het. Ze komen uit mijn planten. En laat ik nou net in onze kamer een Urban Jungle gerealiseerd hebben. Een heerlijk groene oase, vol met luchtzuiverend spul. Mét levende have dus.
“Aaltjes” verder lezen
Zo. Het zit er weer op, de feestdagen. Die dit jaar wel heel bijzonder waren. Met Kerst zagen wij drie van onze kinderen per dag. Op kerstavond kwamen er drie hier op de koffietafel, op Eerste Kerstdag gingen we met drie personen naar Zoon en Schoondochter voor de lunch, en op Tweede Kerstdag kwamen er drie hier voor het diner. Op Eerste Kerstdag waren Man en ik samen thuis en bakte Man eigengemaakte frietjes. En zo hadden wij al met al een meer dan prima Kerst.
“En dóór” verder lezen
Mijn kerstboodschap voor dit jaar is er eentje voor iedereen op deze wereld. Een wens van gezondheid, voorspoed en vrede. Van hoop en vertrouwen. Van verdraagzaamheid. Terug naar normaal, maar dan net een beetje anders. Met elkaar op weg naar een mooiere wereld, waarin plek is voor mens en dier, met respect naar alles wat leeft. Zodat we met elkaar nog heel veel jaren op deze bijzondere aardbol kunnen blijven rondhobbelen. Dat is mijn wens. Voor jou en voor al die anderen. Samen op naar een mooi nieuw jaar vol beloftes.
Liefs, Anita
Het heeft veel voordelen om ZZP-er te zijn. Je bent eigen baas, bepaalt je eigen werktijden en hebt alles wat je doet (of niet doet) helemaal zelf in de hand en je hoeft nooit zenuwachtig te zijn voor beoordelings- of andere confronterende gesprekken met je baas. Dat is fijn.
“Kerstpakket” verder lezen
Wij hebben een nieuwe bank. Eindelijk. Want mede door corona zijn we ruim een jaar doende geweest om een keuze te maken. Maar nu is ie er dan, onze nieuwe hoekbank. Bij een nieuwe bank hoort een nieuw kleurtje op de muur erachter, besloot ik. Dus daar begon de volgende zoektocht. Naar een kleur.
“Muurtje verven” verder lezen
Toen ik nog geen oma was had ik een bepaald beeld voor ogen van hoe dat zou zijn, oma zijn. Ik zag mijn kleinkinderen dan al gezellig om me heen zitten voor een verhaaltje, of braaf aan tafel met een knutselwerkje, ondertussen genoeglijk keuvelend of liedjes zingend. Allemaal heel relaxed. En met een bak aan energie van zowel de kleinkinderen als mijzelf. Dat was vóórdat ik oma werd. Dat beeld heb ik intussen een beetje bijgesteld.
“Kindercrèche” verder lezen
Ik schreef er al eerder over: wij zijn binnen ons gezin best wel competitief ingesteld. Als in Heel Erg Willen Winnen. Wij maken dan ook overal een wedstrijdje van. Dat bespreken we niet eens, nee, dat gaat gewoon vanzelf. Zo is het nu weer de tijd van de amaryllis.
“Amaryllis” verder lezen
Wij hebben een heel fijne loungebank in de tuin, onder de nieuwe overkapping. Een hoekbank, lekker groot, met stevige zit- en rugkussens, en met een groot aantal sierkussentjes voor de leuk. Het zit als een tierelier. En er staat ook een hangstoel, met ook al zo’n stevige kussens erin. Dat hebben wij goed bekeken, wij zitten als God in Frankrijk in onze eigen tuin.
“Kussenbult” verder lezen
Wij hebben een huis, bomen en een beest. Maar in de voortuin is het maar een kale bedoening met die lap gras dat zich in de snikhete en gortdroge zomer ook nog eens wist te transformeren tot volwaardig hooiveld. Na het bruin werd het wel weer groen, en op dit moment is het weer zo nat dat we champignons kunnen oogsten van ons eigen gazon. Maar goed, er is dus plek voor een boom. Niet voor een heel groot exemplaar, maar voor een middelmaatje. Afijn, de oplettende lezer snapt het al: de zoektocht naar een geschikte boom zette zich in. En nee, dat is in mijn geval geen sinecure.
“Huisje Boompje Beestje” verder lezen
Wij krijgen een nieuwe fietsstraat. Van Nistelrode naar Uden. Prachtig strak rood wegdek, spierwitte markeringen en zo vlak als een spiegel. Geen enkele oneffenheid erin.
We hadden daar tot nu geen fietsstraat. We hadden gewoon twee fietspaden, aan elke kant van de weg één. Dat was heel fijn. Veilig ook. Je hoefde nergens over te steken. En je kreeg geen tegenliggers.
Man en ik mogen graag een stukje wandelen. Soms gewoon vanuit huis, soms met de auto of de fiets naar een startlocatie van een wandelroute. Vandaag besluiten we een wandeling te gaan doen in combinatie met een stukje fietsen. We kiezen voor het ‘Ommetje Kasteel Heeswijk’, een mooie wandelroute in een aantrekkelijke omgeving. Gelukkig is de hitte verdreven (met dank) en kunnen we weer gewoon eens wat dóen. En met al dat lanterfanten moet het onbeperkt mezelf volstouwen ook maar eens afgelopen zijn. Niks uitgebreid lunchen ergens op een terras dus, maar gewoon twee boterhammetjes met kaas, een gekookt eitje en gezonde tomaatjes mee. En een thermoskannetje koffie en flesje water. Wat ben ik toch goed bezig.
“Ommetje” verder lezen
Man en ik zijn weer thuis. We waren met de camper bijna drie weken in Duitsland, we trokken langs de grens met Tsjechië door Beieren en daarna verder langs de Oostenrijkse grens richting het Zwarte Woud. We hadden prachtig weer, stonden ’s nachts op mooie stille camperplekken, maakten fijne wandelingen en genoten van de omgeving. Maar vakantie in coronatijd is toch anders dan we gewend zijn. Nou mijden wij van nature al drukke plekken, daar hebben we geen corona voor nodig. Maar toch was dat nu zelfs voor ons soms nog een flinke uitdaging. En er waren een aantal dingen die me opvielen.
“Urlaub in Deutschland” verder lezen
Ze hebben ja gezegd. Allebei. En daarmee zijn Zoon en Schoondochter nu officieel man en vrouw. Ons oudste kind is onder de pannen. Die kunnen we afvinken: veilig afgeleverd, mission accomplished.
En dan De Dag. Wat was het mooi, bijzonder en liefdevol. Een dag vol geluk, maar ook vol emoties. Een dag met een lach (veel) en een traan (ook veel). Een dag om nooit te vergeten. Een dag waarop we weer zoveel mooie herinneringen hebben gemaakt. Een dag met niet één, maar met wel duizend gouden randjes. Hoe die verliep? Lees mee.
“Just married” verder lezen
Man en ik hebben het gehad. Niet met elkaar, althans meestentijds niet, daar gaat het dus niet over. Nee, we hebben HET gehad. Corona. We hebben ons laten testen op antistoffen. En we werden allebei positief getest. En ja, daar zijn we heel blij om.
“Wij hebben het gehad” verder lezen
Kleindochter komt voor het eerst sinds een maand of drie weer een dagje spelen. Daar zijn Man en ik erg blij om, want vanwege haar pasgeboren zusje met haar kwetsbaarheid rondom corona bleven we al die tijd op afstand.
Schoondochter komt haar brengen, en deelt meteen ook even mee dat de peuter gisteren een ijsje heeft gegeten, uit een bekertje. Met een plastic lepeltje. En dat er toen ineens een stukje van dat lepeltje af was. Dus de vraag was: waar is dat stukje plastic gebleven?
Man en ik zijn er vorige week met Hemelvaart een lang weekend met de camper tussenuit geweest. We gingen richting Friesland. Op zondag hadden we slecht weer; het regende en stormde. Op maandag gingen we naar Giethoorn. En je kunt veel vervelends zeggen over corona, maar deze crisis heeft ook echt wel soms wat voordelen.
“Corona-uitstapjes” verder lezen
Vorig jaar oktober hielden wij als Maashorstburgers samen met de Dorpsraad Nistelrode een breedschalig belevingsonderzoek over De Maashorst. We kregen daarop veel respons. En hoewel we drie neutrale vragen stelden, waarbij de Grote Grazers bewust niét genoemd werden, kregen we heel veel reacties van mensen die het gebied mijden vanwege de grazers. En we ontvingen bizar veel meldingen van incidenten met de grazers. Benieuwd? De volledige uitkomsten van dit onderzoek vind je op https://www.dorpsraadnistelrode.nl/wp-content/uploads/2020/01/Rapport-Resultaten-belevingsonderzoek-De-Maashorst-13-december-2019.pdf
“Grote Grazers in De Maashorst: wat vind jij ervan? Oproep!!” verder lezen
Het is spannend in het chateau, want heerst er nou wel of geen corona? Gisteravond zagen we hoe de familie omgaat met dit fenomeen, dat op dat moment nog maar net zijn intrede had gedaan in Europa. Intussen weten we met zijn allen veel meer van dit virus, maar in die allereerste periode zie je ook bij de Meilandjes de onzekerheid, de angst en vooral ook het totale onbenul over wat hun boven het hoofd hing.
“Corona in Chateau Meiland?” verder lezen
Wij hebben van vader- en moederdag nooit een dag gemaakt van grote, dure cadeaus. Het was vooral een dag waarop we verwend werden door onze kinderen en zij ons gelukkig maakten met hun zelfgemaakte cadeautjes. Ook nu nog geniet ik het meest van die dingen waaruit die persoonlijke aandacht, betrokkenheid en liefde blijkt. Elke moederdag is voor mij heel speciaal, omdat ik er ieder jaar weer een jaar van moeder-zijn van vier mooie mensen bij op mag tellen. Maar dit jaar, moederdag 2020 ga ik absoluut nóóit meer vergeten.
“Heel speciale moederdag” verder lezen
Ik ben een beetje van de wap. Dat komt door de corona-maatregelen. Ik snáp het allemaal soms niet. Hoe dat komt? Nou, kijk vooral even mee:
“In de war van de Corona-maatregelen” verder lezen
Het begon allemaal met de online kwis van De slimste Mens, nu twee weken geleden. We speelden met ons gezin mee, ieder vanuit zijn eigen huis aan de eigen laptop en we hadden via Skype contact met elkaar. Op die bewuste avond gebeurde het: we werden besmet met het virus. Nee, gelukkig niet het coronavirus, maar toch ook best wel met een hardnekkig iets: het kwisvirus. Eén voordeel: wat zullen wij slim zijn na deze corona-periode.
“Blijf-thuis-Kwissen” verder lezen
Vandaag kwam oudste Kleindochter spelen. Dat was door de coronatoestand al heel lang geleden. Kleindochter is vier, maar de coronamaatregelen zitten er al stevig ingebakken. Eén keer moest ze niezen, keurig in haar elleboog, om meteen daarna naar de wasbak te snellen om met veel zeep langdurig haar handen te wassen. De anderhalve meter houden we nog steeds aan, en een knuffel doen we ook nog niet. Dankzij het mooie weer kunnen we veel buiten zijn, waar het makkelijker is om fijn en veilig te spelen. En spelen doen we. We hebben een druk programma, want omdat het al zolang geleden is wil Kleindochter het hele repertoire van haar to-do dingen kunnen afvinken.
“Dagje Kleindochter” verder lezen
Lieve Valente,
Valente, zo heet je. Want jouw papa en mama zijn helemaal idolaat van Italië, en samen met hen en je grote zus Figline ga jij vast nog heel vaak richting Puglia, om heerlijk te spelen en te relaxen in jullie eigen Trullo met een stuk of honderd olijfbomen om in te klimmen. Straks, als je wat groter bent. En als de wereld weer een gewone wereld is. Want de wereld van nu is niet de wereld waarin we je zo graag welkom wilden heten. Het is niet de wereld die we kennen. Jouw wereldje zou er gewoon heel anders moeten uitzien.
“Raambezoek” verder lezen
Als alles normaal was, zou ik nu kneiterhard genieten van het mooie lenteweer. Als alles normaal was, zouden de kleinkinderen onbezorgd bij ons in de achtertuin aan het spelen zijn. Als alles normaal was zou ik hen gewoon op schoot nemen of platknuffelen. Als alles normaal was, zouden onze volwassen kinderen morgen met hun mandjes achter de deur klaarstaan om op mijn teken de tuin te bestormen om met gevaar voor eigen leven vooral te winnen met het paaseieren zoeken. Als alles normaal was.
“Thuis” verder lezen
Daar zitten we dan. Met zijn allen in hetzelfde schuitje. In een bizarre, onwerkelijke en bedreigende situatie. Een situatie die niemand wil, maar waar we toch zomaar ineens middenin zitten. Man en ik zijn de afgelopen weken een paar keer enkele dagen ziek geweest. Wat koorts, hoesten, hoofdpijn. Dan slaat de schrik meteen om je hart. Vanaf maandag zijn de scholen dicht en is Man thuis. We kunnen nu heel veel doen. Allerlei klussen die al zo lang liggen. De Grote Schoonmaak in ere herstellen. Dat schilderij maken voor onder de overkapping. De tuin in orde maken. Alle kasten uitmesten. Dat zou allemaal kunnen.
“Hoop in bange dagen” verder lezen
Het is de laatste tijd wat stilletjes op mijn blog, en dat heeft alles te maken met mijn hoofd. Want dat hoofd, dat is geloof ik solidair met het weer. Mijn hoofd denkt: kwakkelweer? Dan ook kwakkelhoofd.
“Kwakkelweer, kwakkelhoofd” verder lezen
Gepubliceerd in het Brabants Dagblad, 4 februari 2020:
Ik weet het nu zeker: naast de taurossen, exmoors en wisenten kun je in de Maashorst ook struisvogels spotten. Sterker: de struisvogels waren er als eerste. Ze joegen de schapen, geiten en Schotse Hooglanders weg en begonnen aan hun overname-offensief.
“Struisvogels op de Maashorst?” verder lezen
Nou dacht ik altijd dat wij in een dorp woonden dat gewoon af is. Met wegen, trottoirs en waterleiding onder de grond, dat soort elementaire dingen. Een dorp waar je gewoon de weg op kunt, zeg maar. Maar dat is dus niet waar. Want wij wonen in een bouwput. Al ruim een jaar, en het eind is nog lang niet in zicht.
“Bouwput” verder lezen
Het was weer even flink schrikken afgelopen zondag, toen het bericht naar buiten kwam over een man die al wandelend in De Maashorst op de hoorns was genomen door een taurosstier. Ik schrok er al van, veilig in mijn eigen huis, laat staan het slachtoffer zelf, die dit trauma zo een-twee-drie nog niet te boven zal zijn. Want als je door de lucht geslingerd wordt door zo’n stier en dan met een smak weer op de grond belandt, daarbij een aantal ribben breekt en met een ambulance naar het ziekenhuis moet worden gebracht, dan gaat dat vast niet in je kouwe kleren zitten. Het is een ernstig incident dat – hoe treurig ook- het belang van de discussie rondom de grote grazers nog eens aanscherpt.
“Grote grazers op de Maashorst; dit is wat we ervan vinden” verder lezen
Zo af en toe krijg ik het op mijn heupen. In dit geval heb ik besloten dat er meer groen in huis moet. Kamerplanten zuiveren de lucht, dus dat is alvast mooi meegenomen. En daarnaast ziet het er ook heel gezellig uit als je midden tussen de planten woont. Alsof je in een boomhut leeft. En laat ik dat nou stiekem altijd al gewild hebben.
“Kerstboom eruit, kamerplant erin” verder lezen
Het zit er weer op, de Kerst. Wat er óók weer opzit zijn de voorbereidingen voor de kerst op chateau Meiland. Martien is nog steeds druk doende met de decoratie rondom kerst. Hij heeft bedacht dat er gouden slingers vanaf het plafond naar beneden moeten komen hangen, mooi boven de eettafel. Dat plafond, dat is echt best hoog.
“Kerst op Chateau Meiland (2)” verder lezen
Zo. Het is begonnen. De Kerst. Altijd weer een bijzondere periode.
Wij gaan de kerstperiode altijd in met vakantie, omdat Man nu eenmaal docent is en hij dan twee weken vrij is (TWÉÉ weken??? Jaja lieve mensen, in het onderwijs heb je nou eenmaal vrijwel continu vakantie, lánge vakanties ook nog eens, je hoeft de hele zomer niet te werken, en trouwens: je werkdagen zijn ook hartstikke kort want de school begint pas om half 9, dus je bent er om vijf voor half, en om kwart over twee zijn de kinderen naar huis en dus sta je om tien voor half drie alweer buiten. Elke dag. Wil jij ook wel zo’n luizebaantje? Meld je snel aan op welke Pabo dan ook en wie weet mag jij over een paar jaar ook élk jaar met kerst TWEE HELE weken thuisblijven).
Eigenlijk weet ik ook niet waarom ik het elk jaar weer doe, want het is iedere keer wel wat. Het zetten van De Boom. Dit jaar heb ik een ielig exemplaar, omdat alle bomen op dat veld ielig waren en deze dan nog best wel wat leek. Maar eenmaal thuis zag ik pas dat ie wel heel erg ielig is, en dat lampjes, ballen en slingers dat eigenlijk niet kunnen verhullen. Maar goed, het kan altijd nog erger rondom Boomperikelen, zag ik gisteren bij Chateau Meiland.
“Kerst op Chateau Meiland” verder lezen
Man en ik waren afgelopen weekend in Italië. In Puglia om precies te zijn. Voor wie Italië niet zo goed kent: Puglia is een regio in de hak van de laars. In Puglia heb je mooie oude stadjes, maar dat niet alleen: in Puglia vind je ook een streek met Trulli (meervoud van Trullo). Trulli zijn eeuwenoude ronde huisjes, soms van wel 500 jaar oud, met piramidevormige dakjes. Als je in die streek rondrijdt zou je net zo goed kunnen denken dat je in de Efteling bent.
“Hallo Trullo” verder lezen
Wij hebben als gezin zo onze tradities. Een daarvan is de intocht van sinterklaas op tv. Dat keken we als gezin altijd gezamenlijk; met zijn allen op de bank, met erbij worstenbroodjes en warme chocomel met slagroom. Dat deden we al toen de kinderen klein waren, zijn we blijven doen toen ze allang groot waren en doen we nog steeds. Waarbij de geschiedenis zich herhaalt, want in plaats van alleen maar groot volk op de bank, kijken nu de kleinkinderen mee!
“Zie ginds komt de stoom(boot)trein” verder lezen
Ik ben Floor. Ik woon in Nederland en zit op de basisschool. Net als anderhalf miljoen andere kinderen op wel 6700 scholen. Op school leren wij heel veel. Dat komt door de meesters en juffen. Zelf weet ik niet zo goed wat een meester is, maar de juf heeft uitgelegd dat dat hetzelfde is als de juf, maar dan een man. Op onze school zijn geen meesters.
“Lieve papa’s en mama’s van Nederland” verder lezen
Af en toe krijg ik het op mijn heupen en dan moeten mijn gordijnen in de was. Gelukkig gebeurt dat niet heel vaak, want het is best een heel gedoe. Want als die gordijnen en de vitrage gewassen worden dan
“Vitrage (ver)wassen” verder lezen
Wij hebben heel veel apparaten in huis. En dus ook heel veel kabels, snoeren, wifi-versterkers, stekkerdozen en routers (3 stuks). We hebben apparaten mét en zonder snoer. Zonder snoer wil niet zeggen dat ze het dan ook niet doen. Neeeee: die apparaten werken draadloos. Dat is makkelijk want dan heb je geen stopcontact nodig. Die bij ons toch al overvol zitten. Onze meterkast is net een flipperkast: rode, witte en groene lampjes knipperen er lustig op los.
“Straling en babyfoon (of magnetron?)” verder lezen
Er zijn een heleboel bloggers en vloggers die INFLUENCERS zijn. Dat betekent dat ze een voorbeeld zijn voor anderen, en dat anderen hen dus graag nadoen. Ik hoop van harte dat ik met mijn blogs geen influencer ben. Je kunt mij maar beter niet nadoen. “Influencer” verder lezen
En dan stuur je een ingezonden brief naar het Brabants Dagblad over de grote grazers in de Maashorst. En dan krijg je veel reacties, vooral van mensen die óók liever niet meer in het gebied komen. Die net als ik best wel bang zijn voor die grote grazers.
“De Maashorst” verder lezen
Ze zijn alweer een paar weken terug op tv: de familie Meiland met hun chateau in Frankrijk. De verbouwing is grotendeels achter de rug en de kamers zijn voor zowel dit jaar als volgend jaar al compleet volgeboekt. ‘Nee’ verkopen aan potentiële gasten vindt de familie maar niks. En dus wordt er gekeken naar een groter chateau. Jawel. Dat willen ze dan ook gewoon weer gaan opknappen. Een kasteel met 30 kamers? Ik zou heel hard gillen en nog veel harder wegrennen bij alleen al de gedachte eraan, maar de Meilandjes zien er wel brood in. Dan nemen ze gewoon personeel. Maar voorlopig zitten ze nog gewoon in hun eigen kasteel, en dat lijkt mij al enerverend genoeg.
“Chateau Meiland (2)” verder lezen
Nou wáren ze al groot, onze jongens, maar nog steeds worden ze alsmaar groter en groter. Zoon Mark en zijn compagnon Johan gaan met hun Big Boys Quality-imperium als een trein. Op de eerste plaats natuurlijk met hun compleet verzorgde culinaire barbecues, waarmee ze wijdverbreid naam hebben gemaakt. Daarnaast zijn ze berucht en beroemd om hun buitengewone Chef Table pop-uprestaurants, die ze regelmatig organiseren, steeds weer op een andere plek en met een ander thema. En alsof dat allemaal nog niet genoeg is, bedenken de heren er gewoon nog eventjes wat bij.
“Big Boys Masterclasses” verder lezen
Die grote grazers in de Maashorst hebben het maar goed. Zonder het zelf te beseffen zijn zij zo’n beetje de heersers van de Maashorst geworden. Daar hebben ze zelf niet om gevraagd, nee, dat hebben wij, mensen voor hen bedacht.
“Grote grazers in de Maashorst krijgen nóg meer ruimte: en wij dan?” verder lezen
Man en ik hadden vakantie. Die is nu afgelopen; de scholen beginnen weer en mijn werkweek start met een interview voor een artikel voor de Mooibernhezekrant. Wij hadden een gedenkwaardige vakantie, en dat komt eigenlijk vooral door het weer. In feite waren we gewoon alvast aan het oefenen als klimaatvluchtelingen, en ik moet zeggen: dat gaat ons goed af.
“Klimaatvluchtelingen” verder lezen
Ik ben gek op programma’s als Ik Vertrek. Vooral als dat om mensen gaat bij wie alles fout gaat en die dan toch niet opgeven. Van die doordouwers. Dat ik op mijn luie krent op mijn luie bank met mijn luie hond dolgelukkig zit te zijn dat ik niet hoef te doen wat zij allemaal doen. En soms komen er van die mensen voorbij die zóveel doorzettingsvermogen hebben dat ik daar alleen maar enorme bewondering voor kan hebben. Van die mensen die dan ook nog eens helemaal zichzelf zijn. En daardoor ook soms heel erg hilarisch.
“Chateau Meiland” verder lezen
Kleindochter van onze tweede Zoon is een dagje bij mij, en het is bloedjeheet. Zó heet dat we eigenlijk niet naar buiten kunnen. Maar ja, ik moet er ’s middags toch even uit met Hond, en Kleindochter moet dan mee. De zon schijnt ongenadig, en hoewel ik maar een klein rondje ga maken omdat Hond al helemáál niet tegen de warmte kan, moet ik Kleindochter toch beschermen tegen die torenhoge zonkracht. Ik heb geen parasolletje op mijn buggy, dus zal er gesmeerd moeten worden. Oók voor die tien minuutjes.
“Zonnebrand” verder lezen
Dochter is weer aan het studeren geslagen, en moet daarvoor één dag in de week naar school, op anderhalf uur rijden van haar woonplek. Onlangs had ze tentamens, en moest daarvoor twee dagen achter elkaar op haar school zijn. En dus zocht Dochter een overnachting, liefst een beetje betaalbaar. En dat viel nog niet zo mee. Dus dacht ik: misschien kan ik haar een handje helpen. Ja joh, ik weet het: ik heb soms van die kneitergoeie invallen.
“Overnachting voor Dochter” verder lezen
Op mijn fietsrondje door het dorp is me weer iets opgevallen. Want in ons dorp wordt gebouwd. Dat is op zich niet vreemd. Er komt een appartementencomplex bij. Dat er appartementen worden gebouwd is ook wel fijn, want dan kunnen er weer wat mensen wonen. Maar in dit geval is er wel iets héél vreemds aan de hand.
“Verkeerd-om” verder lezen
Ik vraag me weleens af of uitvinder Willie Wortel ook een moeder heeft. Hij heeft wel een vader; die heet Harry Wortel. En een opa, die Willem heet. Ik lees nergens iets over een moeder. Maar nu heb ik het mysterie opgelost. Er is namelijk wél een moeder. Want die moeder, dat ben ik. En Willie Wortel, dat is gewoon mijn zoon.
“Willie Wortel” verder lezen
Oudste Zoon, Schoondochter en hun twee kindjes vierden onlangs vakantie op La Palma, een van de Canarische eilanden. Dat was spannend, vooral voor oudste Kleindochter van ruim drie jaar oud, en het was ook spannend voor Schoondochter. Want nog nooit gevlogen met de kindjes, en dus maar afwachten hoe dat zou gaan.
“Trouwlustige kinderen” verder lezen
Het zit er weer op. Voor de vijfde keer organiseerden de Big Boys hun inmiddels vermaarde Chef’s Table. Dit keer streken Zoon, compagnon Johan en gastheer Job met hun pop-up restaurant neer bij De Smaak van Streeck: een kleinschalige varkenshouderij. Nu zou je denken: een varken is een varken. Maar dat klopt dus niet.
“Varkensvoer bij Big Boys Chef’s Table?” verder lezen
En toen zaten we ineens muurvast. Met de camper. Op een steil smal bergweggetje middenin Italië. Dat wil je echt niet. Maar het gebeurde tóch. Hoe? Lees het hieronder. “Vast” verder lezen
Man en ik trokken met de camper door Zuid-Italië: naar de hak, toen door naar de teen en vervolgens weer door de laars richting noorden. Het was een mooie route. Wat viel me nou zoal op in Italië? Hieronder mijn gedachten over Italië in het algemeen en Zuid-Italië in het bijzonder. “Dwars door Italië” verder lezen
Man en ik zijn in Italië. Helemaal in de teen. We zijn met de camper, maar de heenreis deden we met de bestelbus van Zoon. Want “Uit mijn comfortzone” verder lezen
Onlangs waren de Dochters jarig. Zevenentwintig werden de dames alweer, en ik kan maar niet begrijpen waar al die jaren toch gebleven zijn. Een van de dochters kreeg twee goudvissen in een kom. Goudvissen zijn fijne huisdieren. “Vis 1 en Vis 2?” verder lezen
Het is weer lente, en dus de tijd van de bloesems. Voor mij wel een van de hoogtepunten uit de natuur, ieder voorjaar weer. Ik kan er zó van genieten. Om naar te kijken, om te ruiken, maar vooral ook om onder de bloesembomen door te lopen. Ik word daar heel gelukkig van. “Bloesem” verder lezen
De krant is er! En gewoon al vóór 7 uur vanmorgen, dus op tijd. En in de goeie bus. Helemaal goed dus, zou je denken. Nou…. niet helemaal. Want behalve de vier opties waarmee ik rekening had gehouden, was er nog een vijfde optie:
5. Krant op tijd in de goeie bus, maar kapot. “” verder lezen
Vandaag is er opnieuw geen krant. Ik loop mijn ochtendrondje met Hond, en als ik weer bijna bij mijn eigen huis ben komt er een klein autootje de bocht om. Er zitten twee heel zwarte jongemannen met heel zwart kroeshaar in, en de bijrijder tuurt op een vel papier. “Geen krant (2)” verder lezen
De krant is er niet. Dat gebeurt de laatste tijd weer vaak: geen krant om 7 uur ’s ochtends, en vaak ook niet om 8 uur en ook niet om 9. We maakten dit al best wel heel vaak mee de afgelopen paar jaar. In de periode voordat het allemaal begon te rommelen bij de krant, hadden wij een bezorger die je bijna zou inlijsten, zo trouw. Iedere dag de krant al voor dag en dauw in de bus, weer of geen weer. Gewoon ALTIJD. Maar toen “Geen krant” verder lezen
Na de wisenten liggen nu de taurossen onder vuur op de Maashorst. Want afgelopen zaterdag zijn twee wandelaars aangevallen door zo’n kolos. In een ander natuurgebied is onlangs ook iemand aangevallen; dat exemplaar schoot dwars door de omheining heen. Moeten we daar bepaalde conclusies uit trekken? Voorlopig lijkt daar nog geen sprake van te zijn. “Hindernislopen” verder lezen
Enkele weken geleden kwam Schoonzoon langs met een reden die bij Man en mij een grote dosis vreugde, verrassing en ontroering veroorzaakte: Schoonzoon kwam officieel de hand van onze dochter vragen. “Trouwen” verder lezen
Nou ben ik natuurlijk maar een leek. Maar ook als leek kun je soms heel goed afgaan op je gezonde boerenverstand. En laat ik daar nou wél een gezonde dosis van bezitten. Dat boerenverstand komt soms zomaar ineens om de hoek kijken. Als ik iets ziet of lees dat me zó verbaast dat dat boerenverstand meteen in standje opperste paraatheid schiet. Dat gebeurt me als ik hoor over de fusie tussen de gemeenten Landerd en Uden en de naam die daarbij bedacht is. “Gemeente Maashorst?” verder lezen
Gisteren was het precies drie weken geleden dat Tommie door een naar ongeluk totaal verlamd raakte aan zijn achterlijf. Gelukkig kan ik nu melden dat Tommie iedere dag vooruit gaat. Elke dag wordt hij ietsje sterker in zijn achterpootjes. “Hoe is het nu met Tommie?” verder lezen
Lieve allemaal, incidentele of trouwe lezers van mijn blog: ik wens jullie allen een heel mooi en goed jaar toe, een jaar vol geluk, blijdschap, gezondheid en onbezorgdheid.
Onze Kerst was helaas niet wat we ervan hadden gehoopt. Kerst nam een dramatische wending door een heel naar ongeluk met onze hond Tommie. Voordat je verder leest: met Tommie gaat het naar omstandigheden goed. We zijn er voor hem, met onze liefde, aandacht en onuitputtelijke zorg. Maar dat het heel heftig was en is, is een feit. En dat wil ik graag met jullie, mijn betrokken lezers, delen. Omdat het soms niet alleen maar hiephiephoera is in het leven. “Geen Hallelujah-Kerst” verder lezen
En alweer verbaas ik me erover hoe snel ook dit jaar weer voorbij gestoven is. Echt. Het was een jaar waarin Man en ik maar liefst twéé kleinkinderen rijker werden. “Het gaat zó snel…” verder lezen
Ja ja, het is klaar. En het hele gebeuren gaf in het staartje toch nog ineens een paar bijzondere wendingen. En zo kon ik me tot op het laatst blijven verbazen.
Steffi en Roel verschijnen uiteraard gewoon gezellig met zijn tweetjes op de reünie. Die twee “Boer zoekt vrouw, de afloop” verder lezen
Nou nou nou, het was me nogal wat met de citytrips van de boeren. Die slingerden van het ene uiterste naar het andere. We zagen ultiem geluk, verliefdheid en vrolijkheid, maar ook twijfels, somberte en onzekerheid. En vanaf mijn bank snapte ik heel vaak heel veel dingen weer niet zo goed: er werden nogal wat uitspraken gedaan waarbij ik toch wel even mijn wenkbrauwen fronste. “Boer zoekt vrouw; de citytrips” verder lezen
Hè hè, eindelijk. Alle boeren hebben hun keuze gemaakt. Er was weer wat reuring en ik heb me alweer een aantal keren hogelijk verbaasd.
Ach ach ach onze Marnix, om maar meteen met het hete hangijzer te beginnen. Ik dacht dus echt dat hij het licht had gezien, of in ieder geval dat hij zou zien hoe stápelverliefd Bertine op hem is. Dat ziet zelfs een blinde koe. Het lijkt me “Boer zoekt Vrouw, de ontknoping” verder lezen
Jaaaa hoor, het was gisteravond weer een vermeldingswaardige aflevering van Boer zoekt vrouw. Er gebeurden weer aardig wat dingen waarbij mijn verbazingsgraad nogal eens piekte.
Zo zien we dat Jaap nog steeds niet kan kiezen. Jaap heeft zelf echter al de oplossing voor dit dilemma: hij wil gewoon allebei de dames. Maar ja, dat is nou eenmaal niet volgens het format van het programma, dus helaas pindakaas, Jaap zal er toch echt eentje moeten lozen. En dat is lastig, want “Boer zoekt vrouw” verder lezen
Oudste Kleindochter van net drie jaar oud is nogal geobsedeerd door het fenomeen bang zijn. Ze heeft al heel lang in de gaten dat die magische woorden “Ik ben bang” best wel wat op kunnen leveren. Want als je bang bent word je geknuffeld, getroost en krijg je aandacht. Als je bang bent in je bed “Ongelooflijk” verder lezen
Gisteravond zagen we hoe de vijf uitverkorenen van de boeren mee mochten op de dagdate. Nou, dat was in sommige opzichten best wel opzienbarend. Dus daarom maar eens op een rij wat ik zoal denk vanaf mijn plekje op de bank.
Holymoly, die Marjan. Met de j, ja, die andere met de i is beduidend anders. Die Marjan met de j dus. Tijdens het druivenplukken vraagt ze of Jaap g*dsamme róókt? En dus geeft Jaap eerlijk toe dat hij nog wel rookt, maar daarmee wil gaan stoppen. Maar dat is voor Marjan niet genoeg. Ze steekt haar hoofd nadrukkelijk tussen de druivenranken door “Boer zoekt vrouw” verder lezen
In januari zagen we in Ik Vertrek hoe Hans en Karin naar Bonaire emigreerden om daar hun adventure-golfbaan te beginnen. Afgelopen zaterdag konden we eindelijk zien hoe het de twee Scheten is vergaan in die tussentijd. De vorige uitzending viel ik van de ene verbazing in de andere, en eigenlijk gaat dat bij de Scheetjes gewoon almaar door. Om te beginnen herkende ik ze bijna niet. “Ik vertrek, Bon Bini Bonaire Deel 2” verder lezen
Ik mag Kleindochter weer een dagje vermaken, en spelletjes staan tegenwoordig steeds vaker op het programma van de peuter. We beginnen de ochtend sportief, want Kleindochter vindt niets zo grappig als haar oma nadoen tijdens Nederland in beweging. We stappen, zwaaien met gewichtjes, rekken en gaan door de knieën. Als we klaar zijn beginnen we aan ons eerste spelletje van vandaag: memory. “Spelletjes met Kleindochter” verder lezen
Man en ik gaan twee dagen op vakantie met Kleindochter. Met de camper. Eén nachtje lijkt ons al wel spannend genoeg voor de peuter. De bestemming kiezen is heel simpel: die moet vooral niet al te ver weg zijn. Gelukkig wonen we in een bosrijke omgeving, met heel veel recreatiemogelijkheden. Zo ook Charme camping Hartje Groen: een kindvriendelijke natuurcamping, middenin het bos. Op nog geen tien kilometer rijden van ons huis. Heuj. “Met Kleindochter in de camper” verder lezen
Dat het tropisch is hebben we intussen allemaal wel in de gaten. Dat we in de tropen exotische stranden kunnen verwachten is ons ook allemaal wel bekend. Maar nu heb ik goed nieuws. We hebben nu én de tropen, én de bijbehorende temperaturen én de ambiance van een zinderende Beach Club, gewoon in onze eigen omgeving. Echt waar. “Tropische verrassing bij Big Boys Chef’s Table” verder lezen
Daar ben je dan. Ons derde kleinkind; het tweede dochtertje van onze oudste zoon. We zijn nu de trotse opa en oma van drie kleindochters: drie prachtige kleine meisjes met elk een eigen karakter en een eigen identiteit. “Lieve Fenne,” verder lezen
Ik ben nogal een leesfreak, en altijd op zoek naar mooie boeken. En soms vind je dan een boek waarvan je tijdens het lezen al weet dat het zó jammer zal zijn als je het uit hebt. Je zou bij het lezen van zo’n pareltje kunnen denken ‘laat ik maar wat trager lezen. Of wat minder aan één stuk’. Maar vervolgens doe je dat dan niet. Omdat het zo’n mooi boek is en je het dus niet weg kunt leggen. Momenteel heb ik zo’n boek. “Gobi” verder lezen
Vlees eten is hier in huis best wel een ingewikkeld en ook dubbel verhaal. Man is vegetariër, wat in alle opzichten eigenlijk gewoon het handigst is. Je hoeft je als vegetariër niet schuldig te voelen over onnodig dierenleed, over een teveel aan ammoniakuitstoot, over al die hectares mooie aarde die je naar z’n mallemoer helpt en over alle misstanden in de vleesindustrie. “Vlees in de kuip” verder lezen
Kleindochter kletst ons de oren van het hoofd, en meestal snappen we precies wat ze bedoelt. Meestal, want ze heeft zo haar eigen taaltje. Ze kan nog niet alle letters uitspreken, en daardoor ontstaat soms een vreemdsoortige vorm van communicatie. Zo heeft ze “Kleindochter en schuttingtaal” verder lezen
Ik wist het ook niet, maar het bestaat echt: Aardbeienland. Man, Kleindochter, Dochter, Hond en ik gaan er naartoe. Met de camper. Aardbeienland ligt in Horst; voor ons een klein uurtje rijden. Tijdens de rit doet Kleindochter een dutje van tien minuten. Dat is eigenlijk maar niks, want veel te kort. Als ik tien minuten dut, heb ik daarna een sterke bak koffie nodig om me weer wat mens te voelen. Kleine kinderen kun je nog geen koffie voeren. Nou ja, dat kan wel, maar dat wordt denk ik niet aanbevolen. En dus moet Kleindochter op eigen kracht weer heppiedepeppie zien te worden. Dat kost wat kruim. “Peuterpuber in Aardbeienland” verder lezen
Enkele jaren geleden besloot onze gemeente uit financieel oogpunt een heleboel groene en bloeiende perken te vervangen door gras. Gras is mooi als je het goed onderhoudt. Als je het op tijd maait. Als je het gemaaide gras ook opruimt. Als er geen honden op poepen. En als er geen auto’s op parkeren.
Tja. “Bloemenberm” verder lezen
Ik krijg een appje van een mede-oma uit mijn omgeving: “Heb jij verstand van tussenstukken van een maxi-cosi wandelwagen? Heb ze erop geklikt maar krijg ze er nu niet meer vanaf.” Dat zou zomaar een appje van mezelf kunnen zijn. Ik heb geen verstand van maxi-cosi’s en ook niet van tussenstukken, maar twee weten wellicht meer dan een, dus sta ik even later in haar huiskamer en buigen we ons over koppelstukken die eraf moeten kunnen maar dat absoluut niet van plan zijn. “Handige oma’s?” verder lezen
Kleindochter is voor het eerst met haar papa en mama naar de Efteling geweest, en we hebben haar beloofd dat ze ook een keertje met ons mee mag. Tot die tijd kijkt ze op Youtube (‘Joepjoep’) steeds opnieuw Carnaval Festival en zingt hele dagen “Láa-la-la-láa-la-la-la-la-laaaaaaa”. Afgelopen donderdag was het dan zover. “Efteling” verder lezen
Voor alles is een eerste keer, en zo mag ik voor de eerste keer een hele dag op jongste kleindochter van nog geen twee maanden oud passen. Schoondochter brengt haar ’s ochtends en legt me de gebruiksaanwijzing van het minimensje uit: zo laat de fles met zoveel cc, dan een boertje, verschonen, daarna nog wat cc, die laatste hoeveelheid apart opwarmen, want borstvoeding mag je niet twee keer warm maken, dan even spelen in de box, dan de Puckababy aan (Puckababy??? “Oppassen” verder lezen
Hoewel we al zóveel bizar mooie gebieden hebben gezien, hebben we nog een paar pareltjes tegoed. Het laatste stuk van onze Roadtrip doen we Sequioa, Yosemite en San Francisco.
Sequioa
Ik hou van bomen, dat is wel zo’n beetje algemeen bekend hier binnen ons gezin. Mijn kinderen mogen graag verkondigen dat ik met bomen praat. Dat is niet zo, maar ik laat ze maar in die waan, want zij kunnen zich er enorm om verkneukelen en dat gun ik hen van harte. “Het Wilde Westen (7)” verder lezen
Man en ik zijn weer thuis! Met een jetlag waar je U tegen zegt, en met een heel grote bak aan geweldig mooie herinneringen. En hoewel we weer in ons eigen kneuterige landje zijn (hoeraaaa), is mijn verslag nog niet afgerond. Dus hier komt ie: deel 6 van onze roadtrip door West USA, met in dit deel Las Vegas en Death Valley. “het Wilde Westen (6)” verder lezen
Monument Valley
Vanaf de Grand Canyon rijden we naar Page. Vlak voor Page ligt de Horseshoe Bend: de Colorado rivier loopt hier in de diepte als een hoefijzer om een grote rots, heel indrukwekkend om te zien. Dit is ook weer een erg gevaarlijke plek: “Het Wilde Westen (5)” verder lezen
Californian Coastway 1
De kustroute van San Francisco naar Los Angeles is een mooie tocht, die we tot ongeveer halverwege kunnen rijden. Daarna is de weg afgesloten, door schade van hevige stormen van vorig jaar. We steken een weg van 60 kilometer door de bergen in, “Het Wilde Westen (4)” verder lezen
De voorbereiding
Zo’n roadtrip doe je niet van de ene op de andere dag; dat vraagt best wel de nodige voorbereiding. Al maanden vantevoren beginnen we met plannen en uitzoeken wat we in die tweeëneenhalve week willen gaan zien. We lezen over de Nationale Parken die we willen bezoeken, “Het Wilde Westen (3)” verder lezen
Voordat ik het ga hebben over de prachtige Nationale Parken die we hebben gezien, eerst nog wat meer algemene dingen die me opvallen. Het vervolg op mijn lijstje in deel 1: “Het Wilde Westen (2)” verder lezen
Man en ik zijn in Amerika: we maken een roadtrip door het westen. We zijn hier nu anderhalve week en hebben al méér gezien dan een normaal menselijk brein in een heel leven kan bevatten. Wat een indrukken krijgt die grijze massa hier te verwerken. Daarnaast doe ik ook veel kennis op over Amerika en de Amerikanen. Mijn hoofd maakt overuren. Vandaag deel 1 over de vijf eerste dingen die me opvallen. “Het Wilde Westen (1)” verder lezen
Er zijn heel veel actieve senioren: ze fietsen, wandelen, zwemmen, reizen en sporten. Veel senioren wonen in ruime huizen waarin ze hun kinderen grootbrachten. Dat is mooi, zou je denken, want in het kader van de broodnodige beweging is het mooi meegenomen “Toekomstbestendig wonen” verder lezen
Het is weekend, de zon schijnt en het lijkt zowaar wel lente, en dus trekken Man en ik er te voet op uit. Op zaterdag wandelt Dochter gezellig mee, en op zondag vergezelt Hond ons op onze tocht door de Maashorst. “Alles went, ook de Wisent?” verder lezen
Het mooiste telefoontje dat je van je kind kunt krijgen is als dat telefoontje begint met “Wij zijn papa en mama geworden!” Dat telefoontje kreeg ik afgelopen dinsdag om half zeven in de ochtend. Het belletje kwam van jouw papa, mijn Zoon. Na die zin gebeurt er even niet heel veel, behalve dat er aan beide kanten van de lijn gehuild wordt. Van blijdschap, lieve Figline. “Lieve Figline,” verder lezen
Er waren de afgelopen periode nogal wat dingen die me behoorlijk van mijn stuk brachten of waarvan ik best wel in de war raakte.
Zo dacht ik dus dat de klok op onze magnetron kapot was. En dat dacht ik ook van onze wekkerradio, die ook steeds maar achterliep. En juist toen ik op het punt stond de wekkerradio weg te kieperen en de magnetron te laten nakijken, las ik “In de war” verder lezen
Soms kun je als mens wel een energieboost gebruiken. Gewoon om er weer een poosje lekker tegenaan te kunnen. Voor iedereen die zelf niet zo goed weet hoe je die bult energie nou krijgt schieten de positiviteitsgoeroe’s als paddenstoelen uit de grond. Op zondagochtend hebben we “Gaaf” verder lezen
Als wij vroeger thuis vanillevla aten, dan kwam die uit een grote glazen fles. Vers van de melkboer, die zijn melk en vla gewoon tot aan onze deur bracht. Die glazen fles had voor ons –kinderen- één nadeel: er zat een bovenste laagje op de vla. Nou snap ik ook wel dat dat ook gewoon niet anders kan, natuurkundig gezien, alleen: dit was een speciaal soort laagje. Het was HET BOVENSTE.
Het Bovenste was brokkelig. En er zat een soort van vel op.
Wij lusten geen brokken. En ook geen vel. Het Bovenste ging dan ook altijd naar ons pap. Die vond die brokken en dat vel geen enkel probleem, en wij konden veilig de rest van de fles verorberen. Later kwamen de fabrieksvla’s en de kartonnen verpakkingen, en daarmee verdween tegelijkertijd de smaak van de echte vanillevla. Mét Bovenste.
Maar nu is het tij gekeerd. Want we gaan massaal terug naar hoe het was, in heel veel opzichten. We zijn die fabrieksproducten beu, we willen niet langer die chemische en onnatuurlijke voeding; we verlangen terug naar authentieke smaken, naar puur en echt. En we zien dan ook steeds meer pure, ambachtelijke producten op de voedingsmarkt verschijnen. En ja, ik word daar blij van!
Vandaag was ik bij onze groenteman, Groente en Fruit Speciaalzaak Ceelen. Ik neusde wat door zijn koelvitrine en zag daar allerlei mooie, ambachtelijke zuivelproducten. Ik besloot de vanillevla van de Ambachtshoeve maar eens te proberen, want die zag er echt heel erg uit als échte vanillevla. Ik zag zo al de zwarte puntjes zitten van de echte vanille, en de kleur was niet gifgeel, maar heel mooi zacht-roomgeel. Niks vanille-extract, vanillekleurstofje en vanillesmaakje, maar gewoon echt spul. Het proberen waard, leek me.
Na de maaltijd probeerde ik het dus meteen maar uit. Toen ik de fles openmaakte viel me al meteen op: deze vla had een Bovenste. Maar ik besloot ter plekke dat het nou toch wel eens tijd werd om ook het Bovenste te leren eten. En dus hield ik de fles op zijn kop boven mijn schaaltje. En toen gebeurde er niks. De vla bleef zitten waar hij zat. Met een mes hielp ik ‘m wat op gang, en daar belandde het Bovenste in mijn schaaltje. Het zag er brokkelig uit. Gelukkig had ik een lepel. Ik begon heel hard te roeren. Dat hielp. De vla werd mooi glad en romig. En toen nam ik de eerste hap.
Ze zeggen weleens: ‘alsof er een engeltje over je tong piest’. Nou, in dit geval waren het op zijn minst tien engelen. Echt hemels! Bijna banketbakkersroom, zo dik en romig. Dus snel weer de fles op de kop, mes erin, en een flinke dikke klodder vla in mijn schaaltje. Wat is dit smullen. Toin mijn groenteman heeft wel vaker van die ambachtelijke pareltjes in zijn winkel, en deze vla valt absoluut ook binnen die categorie. Ik heb natuurlijk ook meteen even op de site van www.ambachtshoevezuivel.nl gekeken. En daar zag ik op een filmpje dat ze de vla handmatig in de flessen doen, en er gewoon zelf de etiketten opplakken. En je ziet ook iemand een berg vanillestokjes leegschrapen. Kijk, zo willen wij het hebben, dat hebben ze bij de Ambachtshoeve helemaal goed begrepen. Ik zag ook dat ze nog veel meer smaken vla hebben, én yoghurt en karnemelk. Gewoon alles lekker in glazen flessen. Mét Bovenste. Tip van mijn kant als je vader niet in de buurt is: dat Bovenste gewoon even lekker doorroeren. En o ja, pak er ook gerust een mes bij. Of zit urenlang met die fles op zijn kop. Trouwens wel heel Zen.
Man en ik gaan graag naar een avondje cabaret. Het fijnst is als er op zo’n avond ook flink gelachen kan worden. Dat je van het lachen met pijn in je kaken en spierpijn in je buik naar huis gaat. Zo’n avond maakten Man en ik zaterdag mee. Zelden heb ik zo hard moeten lachen. En niet heel even, nee, bijna twee uur lang. We waren bij de theatervoorstelling van Christel de Laat, in ons eigen dorp. En man, man, wat is zij GOED! Waarom? Nou, dáárom: “Tis-wa-tis, Christel de Laat” verder lezen
Nou hou ik wel van stylen en inrichten. Sinds onze kinderen zijn uitgevlogen overweeg ik regelmatig welke opties we hebben voor welke ruimtes. Zo hebben we intussen inloopkast gemaakt van een slaapkamer en logeerkamer van een andere. En nu zijn de badkamer en onze slaapkamer aan de beurt. Die badkamer, daar zijn we in ons hoofd al een half jaar mee bezig. Ontwerpen, installateur zoeken en keuzes maken in hoe we het willen en wát we willen. Het wordt een hele klus, en het is vooral heel veel nadenken en overwegen. Nee, we zijn er nog steeds niet uit.
En nu ben ik me ook aan het beramen over onze slaapkamer. Ik wil een ander kleurtje op de muren, een mooie hanglamp en andere gordijnen. Want behalve dat ik ben uitgekeken op de gordijnen, zien ze er een beetje raar uit. In een overijverige propere bui heb ik ze gewassen. Lekker fris, dacht ik nog. Weer als nieuw. Dat viel een beetje tegen. Want die gordijnen werkten niet echt mee. Ze krompen, maar ze krompen niet gewóón, als in een stukje korter worden, neeee, het gordijn zelf kromp harder dan de voering. En nu komt de voering dus onder het gordijn uit. En het gordijn hangt niet meer tot op de vloer maar zweeft er een eind boven. En alle naden bobbelen. Nee, dat was niet zo tof van het gordijn, dat vond ik zelf ook al meteen. Nou heb ik gelijk met de aanschaf van de gordijnen op de muur achter ons bed een muurschildering gemaakt van eenzelfde bloem als die in de gordijnen zit. Met de tekst erbij ‘Rêve ta vie en couleur, c’est le secret du bonheur’. In het Frans ja, omdat ik zo van die taal hou. Dat wandje wil ik nu óf gaan overschilderen óf behangen. Ik heb ook al een kleur in gedachten: mintgroen. De andere muren blijven dan wit, en ik wil dan graag grijze gordijnen. Ik heb alle interieurzaken, bouwmarkten, leenbakkers, kwantums, karweien en woonwinkels al afgestroopt voor inspiratie. Maar ja. Toen kwam mijn moeder langs.
Mijn moeder mag dan 88 zijn, ze heeft nog steeds verstand van stylen. Je kunt mijn moeder niet blijer maken dan haar mee te nemen naar woonboulevards en meubelzaken. En ze schuift graag met meubels. Die genen heb ik van haar geërfd. En heb ik weer doorgegeven aan mijn dochters, want ook zij schuiven graag met banken, eettafels, stoelen en kasten. Andere plek, nieuw interieur. Zoiets. Maar goed, ik hecht dus best wel waarde aan de mening van mijn moeder. We gaan naar boven, en ik vertel haar over onze plannen. Eerst naar de badkamer. Ons gesprek:
Kijk, deze kast komt dan bij de badkamer, dan komt hier de douche en wordt de ruimte dus wat groter.
Maar je hébt toch al een douche? Waarom is die niet goed?
Die is bijna dertig jaar oud, en zo klein. En we willen dan een tegelvloer die doorloopt, dus niet meer zo’n douchebak. En geen glazen deur. Gewoon helemaal geen deur. Dat je er zo in kunt lopen.
Maar dan moet die muur eruit?
Ja.
En dié muur ook?
Ja.
En al die tegels eraf?
Ja.
Ook de vloertegels eruit?
Ja, alles eruit.
(Heeeeeel lange stilte)
Maar die tegels zijn nog hartstikke goed toch?
Ja… dat zijn ze eigenlijk ook wel. Maar het zijn wel oúde tegels.
Dat zié je toch niet?
Jawel, want met zo’n decor erop, dat is niet meer van deze tijd. En die wastafel, daar zitten scheuren in. We willen een grotere, eentje met twee kranen. Kunnen we tegelijk tanden poetsen. En we willen het bad dan hier neerzetten, onder het raam.
Je hébt toch al een bad? Waarom staat dat daar niet goed?
Omdat daar dan die dubbele wastafel komt.
Je kunt dat bad toch ook gewoon laten zitten? Ik DEED het nog niet! Nog voor geen goud.
Niet??
Nee. Je haalt je een hoop gedoe op je nek. Die inbouwkast zou ik mooi laten zitten. Je hele huis zit straks onder het stof met al dat breekwerk. En waar blijf je trouwens met al die spullen?
Eh… in andere kasten?
Tja.
Maar die douchebak dan? En die deur met al die kalk? Maar misschien kan ik ook kiezen voor een nieuwe wastafel, een nieuwe wc, een mooie radiator en iets doen met die douchebak… Dan ziet het er meteen ook wel veel beter uit hè. En dan die tegels laten zitten….
Zou ik doen.
Echt?
Echt, ik zou er niet over na hoeven denken.
O.
En over een poosje is alles wat je nu doet toch weer achterhaald en uit de mode. Je kunt wel aan de gang blijven. Maar ja, als je het heel graag wilt.
Eigenlijk wel ja. Denk ik…
En toen gingen we naar de slaapkamer. En dat ging zo:
Kijk, die muur achter het bed wil ik dan behangen, of verven. In mintgroen, dat lijkt me heel mooi.
En wat doe je dan met die muurschildering?
Ja, die zit dan achter het behang. Of onder die laag verf.
Maar dan zie je hem niet meer!
Nee.
Dat is toch eeuwig zonde!! Je hebt dat zó mooi gedaan!
Maar ik ben erop uitgekeken.
Wat erg. Als straks je kinderen dit huis misschien eens overnemen dan zouden ze blij zijn met zo’n mooie schildering van jou.
Dat denk ik niet. En dan hebben we het over een jaar of honderd?
Ja, nou ja. En die gordijnen, doe je die ook weg?
Ja, die zien er niet meer uit. Kijk dan.
Dat ziet toch geen mens.
Ik zie het.
Oh. Ja, nou ja. Je kunt ook die schildering laten zitten en de ándere muren mintgroen doen?
Ja, dat is misschien ook een optie….
Maar je moet het natuurlijk zelf weten.
Ja.
Ik zou het wel weten. Die muurschildering zou blijven. En die gordijnen zou ik gewoon wat langer maken, er zit een flinke zoom in. Het past allemaal zo mooi bij elkaar! Maar ja, als je het heel graag wilt.
Eigenlijk wel ja. Denk ik.
Dus. Heb je verbouwplannen of wil je de boel eens lekker veranderen maar je weet niet goed hoe? Ik stuur graag mijn moeder een keertje langs. Met haar frisse blik en helder oordeel ben je zo genezen van al je wilde plannen. En kun je van het geld én de tijd die je bespaart weer eens lekker op vakantie. Ook leuk.
Wij wonen nu bijna dertig jaar in ons huis. En zo nu en dan –zeker na zoveel jaar- is het tijd voor een make-over. Nou kun je –wil je een beetje bijblijven- om de haverklap je interieur en je hele huis wel aanpassen, want jongejonge die modegrillen. Er zijn een heleboel dingen die tegenwoordig gewoon ECHT NIET meer kunnen. Ik noem: “Design en stylen (part one)” verder lezen
Gisteravond schoven wij aan bij Chef’s Table. Ik kan nu dus in detail uit de doeken doen hoe de locatie eruitziet, welke gerechten er geserveerd worden en met welke bijzonderheden de Boys op de proppen komen. Maar dat doe ik niet. My lips are sealed. “Chef’s Table Winterheat” verder lezen
Mijn kinderen weten precies hoe ze hun moeder van de straat kunnen houden: ze hoeven me alleen maar een puzzelvraagstuk te geven. Daar bijt ik me nogal in vast. De afgelopen periode probeerde ik uit te puzzelen waar Zoon met Big Boys Chef’s Table dit keer zou gaan neerstrijken. Ik kreeg het niet uit hem losgepeuterd. Ook niet na “Chef’s Table, waar?? Ohhhh dáár!” verder lezen
Vandaag is het Blue Monday: de meest sombere, deprimerende dag van het jaar. Blijkbaar. Ik heb geen last van Blue Monday, want als ik naar buiten kijk is het net zo somber en deprimerend als de afgelopen weken, dus wat dat betreft zie ik geen verschil. Het is nou eenmaal winter. “Happy Blue Monday” verder lezen
En toen kreeg ik een berichtje van Dtv Oss. Of ik het leuk zou vinden om in een radio-uitzending iets te komen vertellen over mijn schrijfbezigheden. Nou valt daar eigenlijk helemaal niet veel over te vertellen, behalve dan dat ik graag schrijf en dat dus ook maar gewoon doe. Maar natuurlijk “On the radiooooo-oh-ohhhh” verder lezen
Ik kijk graag naar Ik vertrek. Meestal verbaas ik me erover waarom mensen kiezen voor die nieuwe plek, maar vaker nog verbaas ik me over de manier waarop ze die stap gaan zetten. Vaak spreken ze de taal niet of gaan een horecazaak beginnen terwijl ze amper een ei kunnen bakken. Fascinerend vind ik dat. Afgelopen zaterdag was er weer zo’n uitzending waarbij ik zowat op het puntje van mijn stoel zat. Hans en Karin vertrokken “Ik vertrek, Bon Bini Bonaire” verder lezen
Het is januari, de feestmaand is weer achter de rug. Persoonlijk vind ik dat niet zo’n ramp: ik vind december vooral een maand van Heel Veel Gedoe. En ik ben niet zo van het gedoe. Man had twee weken kerstvakantie. Dat klinkt als lang en veel, maar in de praktijk valt dat behoorlijk mee. Dat komt door al die zondagen. Onze kerstvakantie is voornamelijk een vakantie in stukjes. “Back to normal” verder lezen
Ik vraag me in alle ernst weleens af waarom hier zelden iets gewóón gaat. Vandaag tuig ik mijn kerstboom af. Wat trouwens ook een heel rare uitspraak is, alsof ik met alle geweld mijn boom in elkaar aan het slaan ben. Dat is niet zo, ik haal er alleen maar liefdevol alle ballen, slingers en lampjes uit. Totdat ik bij de ballen bovenin aangekomen ben. Zie ik dat nou goed?? Wat IS dat? “Levende kerstboom” verder lezen
Eén avond per jaar is half Nistelrode van de wap. Totaal in de ban van de kwis. Die kwis, die bepaalt voor die ene avond alles. Als inwoner meld je je vrijwillig aan, wetend dat als ze je eenmaal in hun macht hebben, ze je alles kunnen laten doen. Echt alles. Ook dingen waarvan elk normaal denkend mens zou zeggen: “Dát?? Nog nie misschien!”. “Nisseroise Kwis” verder lezen
Wij hadden een heel bijzondere kerst. Voor het eerst in 32 jaar kwam er de hele kerst niemand (NIEMAND!) bij ons over de vloer. Ik hoefde mijn huis niet op orde te hebben, hoefde geen boodschappen te doen, hoefde de tafel niet te dekken, de afwas niet te doen en geen kerststukjes te maken voor op de kersttafel. Prima geregeld.
Ik loop mijn rondje met de hond, hij doet zijn behoefte, ik raap het op in een plastic zakje, knoop het dicht en ga op weg naar de dichtstbijzijnde prullenbak. Als ik daar aankom zie ik drie van zo’n zelfde dichtgeknoopte zakjes “The circle of life: nieuw jaar, nieuw begin” verder lezen
Dat is nou echt leuk om te doen, grabbelen zoals dat vroeger ging. Alle kanshebbers op een briefje en er dan eentje blind uitkiezen.
Alweer een mijlpaal voor Zoon: zijn eigen TwisTea pop-upstore is een feit! Afgelopen weekend werd de enige echte, unieke TwisTeawinkel geopend, in de Snellestraat in Den Bosch. En natuurlijk wilden wij ernaartoe. Nou was het die zondag niet direct weer waarvan je zegt ‘goh, laten we nou vandaag eens lekker een uitstapje gaan maken, fijn de weg op’. “TwisTea pop-up store, en een gratis TwisTea-display voor een van mijn lezers!” verder lezen
Wat mooi, daar bij dat tuincentrum. Die kerstbomen met van die schattige kleine ledlampjes erin. In kleur. Jawel. In geel, rood, groen en blauw. Een beetje kleur in huis met kerst is weer eens wat anders, bedenk ik. En hup, daar gaat een snoer met 140 gekleurde lampjes onze kar in. Bij die mooie volle Nordman. “Oh denneboom? Oh kermisboom!” verder lezen
Je hebt werk en werk, én je hebt banen waarvoor je echt in de wieg moet zijn gelegd. Een soort roeping zeg maar. Man heeft zo’n baan. En dat het zijn roeping is wil niet meteen ook zeggen dat het makkelijk is. Nee, ik ben niet jaloers, want het werk van Man is zwaar. Ik zal proberen te omschrijven wat zijn baan inhoudt. “Staken” verder lezen
Wij hebben sinds een maand glasvezel. Onze provider is niet langer Ziggo, ondanks het goedbedoelde ‘taartje van Menno-maar-niet-heus’. We zitten nu bij Trined. De eerste dag na de aansluiting was ik erg enthousiast, “Glasvezel, hoe het ons bevalt” verder lezen
Kleindochter is gek op de I-pad. Krap twee jaar oud en ze weet dat ding al feilloos te bedienen. Met een trefzeker vingertje klikt en swipet ze zich een weg door de pictogrammen. Puzzels, liedjes en YouTube-filmpjes zijn haar favorieten. En daar mag vooral niémand haar bij helpen. Dat regelt ze allemaal zelf wel. Ze duwt gewoon onze helpende hand weg met een “déze!” En hup, daar gaat het vingertje alweer. ““Oma, ai-pet?”” verder lezen
Het is Margriet Winterfair in de Brabanthallen in Den Bosch en Man en ik gaan er naartoe. Dat heeft een reden. Zoon staat met TwisTea op de fair, en we willen zijn twee stands heel graag zien. En dus gaan we op deze zaterdagmorgen naar de fair. We vertrekken “TwisTea en de Margriet Winterfair” verder lezen
Er is iets met mijn spieren. Want ze KRIMPEN, en dan bij voorkeur het liefst stiekem gedurende de nacht. ’s Ochtends passen ze ineens niet meer in mijn lijf. Ze zijn te kort. Of mijn lijf is ’s nachts te lang geworden, maar dat lijkt me vrij onwaarschijnlijk. Vooral de spieren in mijn benen zijn erg goed in stiekem krimpen. “Krimpende spieren” verder lezen
Wij hebben in onze gang zo’n droogloopmat. Die mat ligt er al heel lang. En omdat Man buiten toch al in de weer is met de hogedrukspuit lijkt het me een goed plan om die mat ook meteen maar eens onder handen te nemen. Dat vindt Man niet erg –geef mannen een hogedrukspuit en ze zijn uren zoet (wel in de gaten houden, want het maakt mannen met hogedrukspuiten niet heel veel uit waar al dat water heen spettert. Ook niet met jouw pasgewassen ramen in de buurt). “Paard in de gang?” verder lezen
Geplaatst op Facebook:
Vandaag gaat mijn blog over mijn blogs. Precies een jaar geleden plaatste ik mijn eerste blog. We zijn nu een jaar en 50 blogs verder, en ik merk dat het bereik groeit. Ik krijg steeds meer lezers en steeds meer leuke reacties, vaak gewoon op straat. “Jeeeeej, mijn eigen blog-website!” verder lezen
Nou dacht ik een kindvriendelijk, veilig huis te hebben waarin we met Kleindochter onbezorgd onder één dak kunnen zijn, maar nee. Want nu heeft Kleindochter besloten in rap tempo alweer de volgende fase in te gaan: die van de deurklinken. “De grote wereld” verder lezen
In ons land worden elk jaar ik-weet-niet-hoeveel festivals georganiseerd. In weilanden, op akkers, industrieterreinen en pleinen verrijzen steeds vaker enorme tenten met daarin gigantische licht- en geluidsinstallaties. Elk festival heeft zijn eigen karakter en zijn eigen muzieksoort. Maar alle festivals hebben één ding gemeen: het hoge aantal decibellen. “Hard, harder, hardst” verder lezen
Mijn dochters en ik gaan graag af en toe samen wat shoppen. Geen úren achter elkaar en ook niet in megagrote winkels, want daar worden wij heel snel heel moe van en dan willen we meteen weer naar huis. Nee, gewoon niet te lang en zonder al teveel gedoe. “Een bakkie doen” verder lezen
Onze tweede zoon verwacht zijn eerste kindje (jaaa, Man en ik worden voor de tweede keer opa en oma!), en afgelopen week hadden ze de geslachtsbepalende pret-echo. Dat is spannend en leuk. Ook voor ons. Want wij kregen een gender reveal party. Familie van beide kanten was uitgenodigd om te komen eten en als toetje was er dan de taart met roze of blauwe inhoud. Doe mij maar alleen het toetje en wel nu meteen, vond ik, maar dat was geloof ik toch niet helemaal de bedoeling. “Pret-echo” verder lezen
Soms hoor je iets of doe je iets (of juist niet) en blijft dat nog dagen door je hoofd rondspoken. Zo ook een paar dagen geleden. In een kledingwinkel, waar ik sta te wachten voor de kassa. Voor mij staat een jonge moeder. Haar partner maakt luidruchtig duidelijk dat hij zijn handen nogal vol heeft aan hun kind, een meisje van een jaar of drie. “Ik zeg niks” verder lezen
De spinnenstand in Nederland holt achteruit. Ik weet hoe dat komt. Die spinnen zitten namelijk allemaal hier. In mijn huis. Mijn huis is een soort asielzoekerscentrum voor spinnen van allerlei kaliber en allerlei komaf. En ze bewonen álle vertrekken. Ik heb ze niet uitgenodigd en ook niet aangemoedigd, maar toch zijn ze er en blijven ze komen. Ondanks mijn toch strenge uitzetbeleid. Daar trekken ze zich niet veel (eigenlijk gewoon niets) van aan. “Spinnen” verder lezen
Soms begrijp ik bepaalde keuzes niet helemaal. Neem nu de hema. Daar zijn ze een beetje erg ver doorgeslagen in politiek correct willen zijn. Zo werden zwartepieten ineens gekleurd of verdwenen gewoon van verpakkingen, negerzoenen werden zoenen en paaseitjes moeten we voortaan verstopeitjes noemen. Dan denk ik: “Jongens en/of meisjes” verder lezen
Soms betrap ik mezelf erop dat ik hardop in mezelf praat. Dat moet geen gewoonte worden, want voordat je het weet doe je het ook in het openbaar. En in het openbaar hardop in jezelf praten heet gewoon seniel. Ofwel oud. Of niet helemaal in orde. Dat werk. Wie in zichzelf praat wordt toch een beetje raar aangekeken. Dus let ik daarop en probeer me in het openbaar stil te houden. Tot nu. Want nu heb ik iets ontdekt. “Met mij spreek ik” verder lezen
Zoon en Schoondochter hebben onze camper mee als ze op een avond een foto appen van een prachtig desolaat landschap ergens op een Col in Frankrijk. Daar staan ze voor die komende nacht. Maar het is wel héél desolaat, valt me op. “Flipperkasthoofd” verder lezen
Sinds kort ligt in onze hele gemeente bij iedere voordeur een glasvezelkabel. Ook als je daar zelf niet om hebt gevraagd. Zo ook bij ons. En nou kunnen we dus kiezen: gaan we voor glasvezel – met bijbehorende nieuwe provider- of blijven we bij Ziggo. Als we voor glasvezel kiezen zijn we wat goedkoper uit, maar dan moeten we al onze e-mailadressen veranderen, ook de zakelijke. Dat betekent nieuwe visitekaartjes, website aanpassen, facturen veranderen en zakelijke contacten inlichten. Best een gedoe. Als we bij Ziggo blijven hoeven we niks te doen. Ziggo zegt dat hun internet net zo snel is als glasvezel. Maar ik geloof niet alles wat Ziggo zegt. “Ziggotaart” verder lezen
Je hebt van die apps die zó handig zijn, dat je eigenlijk niet snapt hoe je ooit zonder hebt gekund. Neem nou Buienradar en Weeronline. Het waren deze twee apps die de afgelopen weken onze vakantie grotendeels bepaalden. Dat begon al voordat we überhaupt weg waren. “Buienradar en weeronline” verder lezen
Ook ons laatste nog studerende kind heeft haar studie afgerond. Daarmee sluiten wij een periode van maar liefst zevenentwintig jaren met schoolgaande en studerende kinderen af. En niet alleen onze kinderen, maar ook ikzelf ben in die jaren veel wijzer geworden: “Studerende kinderen” verder lezen
Als ze mij gevraagd zouden hebben “Denk je dat het iets is om in de héle gemeente, bij álle huizen – óók die in de buitengebieden- de stoepen open te breken van de voordeur tot aan de weg, in alle goten langs de wegen diepe sleuven te graven, daar kabels doorheen te trekken en dan al die gleuven en gaten weer dicht te maken, te bestraten en aan te drillen”, dan had ik heel hard geroepen “Néé’, dat gáát toch niet??! Da’s een onmogelijke klus!” Fout gedacht. Want het kan dus wél. “Glasvezel” verder lezen
Hond denkt dat ik het niet in de gaten heb, maar ik weet het heus wel. Ik bedoel, het ligt er wel heel dik bovenop: Hond is gewoon een vermomd kind. Hij kan nog net niet praten, maar verder wijst alles erop. En wat vooral ook heel erg opvalt: Hond en Kleindochter spannen samen. “Hond” verder lezen
En dan ineens gaat het snel. Heel snel. Ze krijgen de sleutel van hun nieuwe huis, ze verven, leggen vloeren, rijden talloze ritjes van Ikea naar de Karwei en terug, puzzelen kasten in elkaar en speuren het internet af naar de mooiste – betaalbare- banken, tafels en stoelen. Ze rijden af en aan met aanhangers en laten witte sporen muurverf achter als ze hier hun emmers, rollers en kwasten schoonspoelen. Ze komen en gaan, en we beseffen het allemaal: ze gaan nu echt het huis uit. “Leeg nest” verder lezen
Toen ik nog geen kleinkinderen had hoorde ik van leeftijdgenoten die wél al opa en oma waren hoe geweldig leuk en vooral hoe ánders het was. Want “Je hoeft alleen maar leuke dingen met ze te doen, je mag wat door de vingers zien, en je hebt ze maar voor even (een uur, een dag, een nachtje) en draagt de verantwoording daarna weer over aan de ouders.” Dat het geweldig leuk en ánders is klopt helemaal. Voor de rest heb ik toch mijn eigen perceptie, vooral waar het die verantwoording betreft. “Let it go” verder lezen
Afgelopen maandag had ik weer een oppasdag. Man en onze zonen zijn naar Thailand voor een korte Vader-Zonen-qualitytime-vakantie, en schoondochter en Kleindochter zijn op zondag al hier en blijven slapen. Maar Kleindochter ligt de halve nacht bij haar mama in bed omdat ze niet meer in haar eigen bedje wil. Om half 7 ’s ochtends staan een slaapdronken schoondochter en een slaapdronken Kleindochter aan mijn bed. “Oppasoma” verder lezen
Je zou denken dat je als moeder door je kinderen altijd op dezelfde manier wordt aangesproken. Met “mam” bijvoorbeeld. Of “mama”. Maar dat is niet zo. “Moederdag” verder lezen
Het aspergeseizoen is in volle gang, en dus willen we asperges. En omdat mijn moeder ook van asperges houdt, besluiten we uit eten te gaan. Dat is nog niet zo eenvoudig. “Asperges” verder lezen
Wij gaan al jarenlang met de camper op vakantie. Zo’n vijfentwintig jaar geleden begonnen we met een gehuurde camper van vrienden, stouwden er onze spullen en onze vier kinderen in en trokken de wijde wereld in. Een aantal jaar later kochten we onze eerste grote zespersoonse camper, waarmee we veel van Europa hebben gezien. Twee jaar geleden “Het Geluid” verder lezen
Jaaaa, het is hen opnieuw gelukt! Ze hebben het gewoon weer gedaan. En opnieuw zó bijzonder, zó verrassend, zó spraakmakend en zó memorabel, dat ik mijn petje graag voor ze afneem. Het is alleen een beetje lastig om er iets over te schrijven. Want het is nog niet afgelopen. En voor wie het nog tegoed heeft moet het een verrassing blijven. Dus dat wordt nog best een dingetje: schrijven over iets waar je niets over gaat zeggen. “Yes they did it again!” verder lezen
Dochter komt naar beneden met een hoofd vol aluminiumfolie. “Je hebt een aluminiumfolie-muts op,” zeg ik. Want nee, mij ontgaat niets, dat dat weer even duidelijk is. “Ik heb een haarmasker in,” verduidelijkt Dochter. “Want dat is heel goed voor je haar, daar gaat het mooi van glanzen. Oh, en ik heb het masker zelf gemaakt, receptje van internet geplukt.” “Bad hairday…?” verder lezen
Er zijn van die mensen waar je zo graag een voorbeeld aan zou willen nemen. Die je zo bewondert om wie ze zijn, om hoe ze in het leven staan, hoe lastig of zwaar ze het ook hebben. Ik had zo’n tante. “Als de zon vanzelf niet schijnt” verder lezen
Vandaag is het precies vijfentwintig jaar geleden. Met een buik als een enorme toeter voor me uit werd ik na bijna 37 weken zwangerschap van onze tweeling naar het ziekenhuis gereden. “Vijfentwintig” verder lezen
Mijn zus en ik hebben het zwaar te pakken. Al zo’n acht jaar lang, en het ziet er nu toch echt naar uit dat het chronisch is. We zijn serieus besmet. Voor wie het niet kent, begin er niet aan, want je komt er nooit meer vanaf: het Wandelvirus. “Het Virus” verder lezen
Een van mijn zussen gaat al jarenlang elke week samen met haar partner zwemmen. Ik heb daar grote bewondering voor. Zwemmen is erg gezond. Je gebruikt heel veel spieren, en het is goed voor je ademhaling en voor je conditie. Zwemmen in het binnenbad in Veghel is ook niet echt een straf, want je hebt er drie sauna’s en een warm bubbelbad, gewoon bij de prijs in. “Zwemmen” verder lezen
Ik heb wolluis. Nou ja, niet ikzelf: mijn planten hebben wolluis. Wolluis klinkt naar en ziet er ook naar uit. Het is nou niet dat je denkt ‘ach gossie hoe vertederend nou, dat ieniemienie wolluisje’. Nee. “Groene vingers” verder lezen
Ik heb een natuurlijke weerstand tegen alles wat MOET. Zodra iets moét, vind ik het al niet meer leuk en doe ik het al bij voorbaat liever niet. Omdat het iets van dwang inhoudt, alsof ik geen keuze heb. Dat geldt ook voor bewegen. Als je niet beweegt, roest alles vast. Ik wil liever niet vastroesten. Dus moet ik bewegen. En daar begint het. “Bewegen” verder lezen
Zodra je kinderen krijgt gebeurt het. Er ontstaan allerlei processen in je lijf waarop je geen enkele invloed hebt. In de boeken en op internet kun je er alles over lezen, alles is terug te vinden, alles is op te zoeken. Behalve één ding. Je leest er niks over en je hoort er ook nooit over. En toch is het er. Zodra je zwanger bent: bammmm, de ZORGENKNOP. “Don’t press the button” verder lezen
Ik kijk er al ruim een half jaar naar uit. Want vorig jaar was het zó zó zó bijzonder: ik heb eerlijk gezegd nog nooit zoiets bijzonders meegemaakt. Een culinaire beleving, tot in de puntjes verzorgd en helemaal áf. “Grote jongens” verder lezen
Wow. Wow. Wow. Ik heb een bult energie waar je bang van wordt. En dat komt niet door een teveel aan koffie, suikers, alcoholische versnaperingen of andere geestverruimende middelen. Nee, het komt door Roel. Vandaag “Varken of kip?” verder lezen
Ik heb mijn werkplek aan huis en dat heeft veel voordelen. Eén daarvan is dat als ik aan het werk ben, ik ook automatisch thuis ben. Dat is vooral ook fijn vanwege de online aankopen in dit huishouden. Dat zijn er namelijk nogal veel. “Busje komt zo” verder lezen
Het is half januari en de zon schijnt. Dat is fijn na alle berichten over te weinig zonlicht, te weinig vitamine D, depressiviteit, Blue Monday en andere narigheid. Ik wandel met hond mijn dagelijkse rondje en zie al van verre oranje hesjes tussen de struiken. Meteen word ik op voorhand al blij. “Hoeraaa, oranje hesjes tussen de struiken” verder lezen
Blijkbaar is het geld in de nieuwe gemeente Meierijstad nog niet op. Want behalve het uitdelen van 500 laptops en mobiele telefoons aan de ambtenaren, is er ook nog een halve ton uitgegeven aan electrische fietsen. Krijgen de ambtenaren dan ook allemaal een nieuwe fiets? Nee, dat niet. Dat zou wel een beetje geldverspilling zijn hè. Daar doet de gemeente niet aan. Neeee, het zit zo. “Op dié fiets” verder lezen
Op zondag vertrekken we om 16.00 uur naar Utrecht. Met camper en auto. Want er is geen oppas voor Kleindochter, dus nemen we haar mee en zal ik met haar in de camper blijven. We arriveren bij De Kartfabrique, waar het spel Prison Island gespeeld gaat worden. Gebaseerd op de Boda-Borg puzzelhuizen in Zweden, waar we gek op zijn. Een soort escape-room-idee, maar dan met 24 verschillende kamers “Kinderdag (2)” verder lezen
Afgelopen zaterdag was onze Kinderdag. Eén keer per jaar prikken we een datum, en dan kan het Grote Geheime Organiseren voor Man en mij beginnen. Want Kinderdag moet vooral een speciale dag worden voor onze kinderen en schoonkinderen. Meestal plannen we twee activiteiten op deze dag. Maar dit keer blijkt Kinderdag – ondanks onze zorgvuldige voorbereiding- heel anders uit te pakken dan verwacht. Het wordt zowaar een soort kinderWEEKEND. “Kinderdag (1)” verder lezen
Soms zit je ’s ochtends nog half slapend de krant te lezen, en dan ineens lees je iets waardoor je in één klap klaarwakker bent. Dat gebeurde me vanmorgen. “Gratis af te halen: splinternieuwe laptops en telefoons” verder lezen
Wij hebben weer meegedaan met de Nisseroise Kwis, en dat zullen we weten ook. De dag erna ziet ons huis eruit alsof er een bom is ontploft. “De day after” verder lezen
Ik moest best wel even nadenken over mijn nieuwjaarswens. Mijn wens, dat is vooral veilig kunnen leven. Gewoon veilig over straat kunnen gaan, waar op deze aardbol dan ook. Dat is op veel plekken niet meer mogelijk. Die plekken komen steeds dichterbij. “Voor jou, van mij” verder lezen
Wij hebben een kerstboom met lampjes erin en die DOEN het! Want nee, dat is heus geen vanzelfsprekendheid. Die lampjes, dat is ieder jaar opnieuw weer een ding. Ik haal ook dit jaar de kerstspullen van zolder en tel tien lampjessnoeren. Tien! Terwijl ik er maar één nodig heb voor in mijn boom. Waarom dan tien snoeren?? Dat zit zo. “Oh denneboom” verder lezen
Wij zijn verdeeld binnen ons gezin over een best wel cruciaal onderwerp. We verschillen namelijk van mening over de boven- of onderkant van crackers met pitten, en aan welke kant je die dan moet beleggen. “Tweedeling” verder lezen
Wij hebben een duif. Die zit sinds gisteren in ons tuinhuisje. Het is geen normale duif; het is een Gewonde Duif. Wij zijn nogal rechtlijnig als het gaat om Gewonde Dieren: daar kunnen we niet zo goed tegen. En daarom bivakkeert er een Gewonde Duif in ons tuinhuis. Dat kwam zo. “Duif” verder lezen
Wij zijn gek op spelletjes. Ons hele gezin is dan ook behoorlijk competitief. We willen allemaal graag winnen. Dat winnen staat niet voorop, het gaat om het idee dat je ergens naar streeft, dat je een doel voor ogen hebt. Er zijn mensen die vinden dat een winnaarsmentaliteit niet per se positief is. Dat het zelfs slimmer of verstandiger is om kinderen te leren dat winnen niet altijd hoeft. “Winnen” verder lezen
Hij is er weer, de Sint. En dus zitten wij met onze volwassen kinderen op de bank de intocht te kijken. Erbij: worstenbroodjes en warme chocomel met slagroom. We wachten op dat éne moment. “Piet. Je ziet hem wel maar hij is er niet” verder lezen
Zoon zit in de thee. Nou ja, niet letterlijk. Hoewel dat wel kan; er bestaat thee voor in bad, daar kun je dus letterlijk in gaan zitten als je dat leuk vindt. Zelf vind ik thee meer om te drinken dan om in te weken. Maar goed, Zoon zit dus in de thee. “Huppethee: de Tasty én de Margriet Winterfair” verder lezen
Van vrijdag tot zondag trekken we met Dochter naar Connemara. Alweer zo’n prachtig gebied. We rijden naar Letterfrack en maken de voettocht naar de top van de Diamant Hill. Een mooie wandeling bergop. Maar hoe hoger we komen, hoe smaller het pad en hoe grilliger de stapstenen. En nog zowat: mocht je besluiten terug te willen omdat je om wat voor reden dan ook niet verder omhoog wilt: dat kan dus niet. “Bergbeklimmen” verder lezen
En verder heb ik ontdekt dat Ierland werkelijk een prachtig land is. De natuur is er overweldigend. De herfstkleuren spatten er vanaf en groen overheerst, ook in de herfst. Ik weet nu ook dat het in Ierland heus niet altijd regent. “Mooi, mooier, mooist in Ierland” verder lezen
Van onze reis naar Ierland heb ik een paar dingen geleerd over rijden in Ierland: “Rijden in Ierland” verder lezen
Omdat we alleen handbage mee hebben, kunnen we alleen maar kleine porties crèmepjes meenemen. Gelukkig heb ik een heel assortiment aan miniverpakkinkjes shampoo, zeep en crèmes. Altijd handig. Ook die eerste avond voor Man. “Gezichtscrème” verder lezen
Man en ik willen de herfstvakantie doorbrengen in Ierland, waar Dochter drie maanden in Galway verblijft voor haar studie. We hebben het goed geregeld. Denken we. “Naar Ierland: wel, niet, wel…” verder lezen
