Gisteren – 4 juni- hadden we weer oppasdag, zoals elke dinsdag.
Man en ik stonden de hele dag aan, we deden spelletjes, dronken bekertjes thee zonder thee, smeerden boterhammetjes, gaven flesjes, wandelden heen en weer met de baby in de wandelwagen zodat die in slaap kon vallen, hielden anderen wakker om maar niét in slaap te vallen, deden tien keer achter elkaar hetzelfde spelletje, aten soep die geen soep was maar blaadjes uit de tuin die dan weer terug moesten in het schaaltje, en dan keer honderd, lieten ons beplakken met pleisters en pfff pfff pfff zeggen terwijl een stethoscoop op onze borst gedrukt werd tot we hyperventilerend van de bank mochten opstaan, we verschoonden poepluiers, zongen liedjes, veegden mondjes en lazen boekjes voor.
Oppassen, we doen het met heel veel liefde, zorg en aandacht. Omdat die kids dat verdienen, en omdat we graag voor onze kinderen én kleinkinderen klaarstaan.
En toen ging vroeg op de avond de bel. Ik deed open. En keek in een grote bos bloemen, met daarachter de bloemist. Huh? Waren die voor de buren misschien….? Maar nee, ze waren echt voor ons. Ik was niet jarig, Man ook niet. Gelukkig zat er een kaartje bij.
Het bleek Opa- en omadag te zijn. De bloemen kwamen namens een kleinkind. Zo lief, zo attent.
Want oppassen op je kleinkinderen is een taak op zich. Een échte, zware, verantwoordelijke taak. Een taak waar je niks voor terugverlangt, maar waar je kinderen heel veel aan hebben in hun drukke levens. Een taak die je er niet zomaar even bij doet. Die bos bloemen staat voor mij symbool voor ál die opa’s en oma’s die altijd weer klaarstaan voor hun kinderen en kleinkinderen. Het is misschien een vergeten groep, maar zonder die groep zouden de levens van héél veel jonge ouders er heel wat ingewikkelder uitzien. Dus niet alleen voor ons, maar voor al die opa’s en oma’s hierbij symbolisch een bos bloemen. Van mij. Dat we nog maar héél veel lege kopjes koffie of thee mogen drinken met zijn allen. En een goeie bank om ’s avonds op neer te ploffen. Dat vooral ook.