Het is weekend, de zon schijnt en het lijkt zowaar wel lente, en dus trekken Man en ik er te voet op uit. Op zaterdag wandelt Dochter gezellig mee, en op zondag vergezelt Hond ons op onze tocht door de Maashorst. De vogels fluiten om het hardst en de runderen grazen gemoedelijk op de hei. Wat later op de middag komen we voorbij het wengebied van de Wisenten. En verhip, daar zijn ze. Op nog geen drie meter van de omheining vandaan; Papawisenten, Mamawisenten en Kindjeswisenten. Ik heb ze nog nooit van zo dichtbij kunnen bekijken, dus dit lijkt me een mooie kans, vooral nu die schrikdraad er nog tussen zit.
Man – met aangelijnde Hond- kuiert richting de draad, om de dieren te bekijken en wat fotootjes te maken. Naast Man staat een mevrouw. En dan gebeurt het. Een stier –best groot wel- bedenkt zich geen moment en zet zonder aarzelen een paar fikse stappen richting draad. En nee, dat doet ie niet voor een vriendelijke begroeting, hij kijkt nou niet bepaald heel blij. Het is niet heel fijn als je zo’n kolos op je af ziet komen. Man schrikt ervan. En ook de mevrouw naast Man schrikt, en roept meteen: “Ben je soms niet goed bij je hoofd??!” Je zou denken dat ze het tegen de wisent heeft, -hoewel ik eraan twijfel of die al zo goed Nederlands verstaat- maar al snel blijkt dat ze Man bedoelt. We leren hier nu heel snel een aantal dingen:
- Wisenten houden niet van honden. Ook niet van kleine hondjes. Ook niet van hondjes die geen kik geven en alleen maar staan te staan. Aan de lijn, achter een draad.
- Mevrouwen die schrikken van wisenten kunnen een reactie geven waar zelfs een wisent nog van zou schrikken.
- Niet de wisent krijgt de schuld van deze impulsieve actie; nee, het is de schuld van Man. En Hond. Maar eigenlijk gewoon van Man, die nu ik erover nadenk eigenlijk toch best wel goed bij zijn hoofd is.
- Als de wisenten straks zijn gewend en wij mensen er tussendoor mogen lopen, hoe moet dat dan met honden? Wat als een hond dan blaft? Of went die wisent daar nog wel aan?
- Wéét die wisent trouwens dat ie staat te wennen? Of ziet hij ons alleen maar als indringers in zijn habitat en blijft ie dat doen, hoe hard we ‘m ook laten wennen?
- En hoe zit het met baby’s, al dan niet huilend, of met gillende kinderen? Gaan de wisenten daar ook aan wennen? Als ze een zwijgend stilstaand hondje al als bedreiging zien, dan durf ik niet mijn hand in het vuur te steken voor een wisent in de nabijheid van een enthousiast kind.
- Ik heb het eens even in de gaten staan houden. Een paar meter verderop nadert iemand de omheining. Meteen staat een (andere!) wisent paraat om die persoon tegen te houden, mocht die draad dat nou niet doen. Nou weet ik niet alles van wisenten, maar ik zie wél wanneer een dier bereidt is aan te vallen. Deze wisenten hebben die bereidheid. Gewoon om hun kudde te beschermen, dat is namelijk de aard van het beestje.
- Die aard: die krijg je er niet uit. Ik heb dus alweer genoeg gezien. Mocht het ooit zover komen dat we los tussen de wisenten door mogen lopen: ik ga dat niet doen. Nu niet en nooit niet.
- Dat hele afgebakende terrein waar niemand mag komen? Wen er maar aan. Van die wisenten moeten we het niet hebben. Die snappen he-le-maal niks van dat hele wenverhaal. Die doen gewoon hun ding, daar zijn het nou eenmaal wisenten voor.
Ja zo akelig, die beesten in het bos. En we konden er altijd zo fijn wandelen en fietsen… Ik blijf trouwens ook al lang uit de buurt van alle andere grazers ?
En dan de wolf! Daar word ik al helemaal niet blij van! Gelukkig hebben we ons rondje Nederland al gelopen toen het nog redelijk veilig was in de natuur. Hopelijk komt er snel een lange afstand wandeling die niet door bos en hei gaat maar alleen door dorpjes en over landweggetjes, het “vrij en zorgeloos wandelen pad” ?♀️?♀️