Amaryllis

Ik schreef er al eerder over: wij zijn binnen ons gezin best wel competitief ingesteld. Als in Heel Erg Willen Winnen. Wij maken dan ook overal een wedstrijdje van. Dat bespreken we niet eens, nee, dat gaat gewoon vanzelf. Zo is het nu weer de tijd van de amaryllis.

Wij zetten sinds jaar en dag zo’n onooglijke knol in de vensterbank, om dan vol verbazing toe te kijken hoe die uitgroeit tot een stevige groene stengel met de meest prachtige grote kleurrijke bloemen. Soms komen er uit één knol twéé stengels, en dus ook twee bloemen. Het is altijd maar weer afwachten hoe de bloem zich ontwikkelt. Wij denken graag dat we daar zelf invloed op hebben. Door ertegen te praten, door de plant koffiedrab te voeren, door niet te weinig maar ook niet teveel water te geven, door een plek te kiezen met veel daglicht: ik noem maar wat. En omdat wij dus denken dat we er zelf invloed op hebben, wordt de amaryllus bij ons ieder jaar weer een eh…. wedstrijdproject. Tja.

Ik heb de voorraad bollen alvast ingeslagen, en volgende week ga ik ze rondbrengen. Bij al onze kinderen op dezelfde dag of avond, want je zou die knol maar een paar dagen later in de potgrond kunnen zetten dan de rest, dan sta je al bij voorbaat één-nul achter. Nee, wedstrijden gaan bij ons behoorlijk eerlijk en rechtlijnig.

Dit jaar heb ik voor het eerst ook bollen gekocht voor de drie kleindochters. Nog niet voor de kleinste, die is met haar half jaar nog niet capabel om een amaryllis groot te brengen, denk ik.

Maar de andere drie mogen meedoen. Zij krijgen hun eigen bol en mogen die zelf in een pot zetten, verzorgen en vertroetelen en kijken hoe die groeit. Is bovendien ook erg leerzaam voor die kids, dus hee, twee vliegen in één klap. Wat ben ik toch een verantwoorde oma.

Oudste Kleindochter is ook behoorlijk competitief. Die wil altijd winnen. Hoe dat toch komt??

Maar goed, ook als grootouders wil je die kinderen toch zo goed mogelijk opvoeden op de momenten dat ze aan jou worden toevertrouwd. Altijd willen winnen is niet per se okee. Een kind moet ook leren dat het ook prima is als je niét wint. Dus als Kleindochter hier een spelletje speelt en verliest en daar vervolgens héél verdrietig, teleurgesteld of gewoon boos door is, dan zeg ik braaf dat het er toch het meest om gaat dat je samen een spelletje speelt. Dat je het leúk hebt samen. Dat dat veel belangrijker is dan winnen. Kleindochter is het daar niet mee eens. Ik snap dat. Het zit namelijk gewoon in de genen. Het arme kind kan er ook niks aan doen.

Die amaryllis wordt gewoon een groeiproject. Nee hoor, we doen helemaal niet wie de grootste/mooiste/hoogste/meeste bloemen kweekt. Dat vertel ik haar allemaal niet. Maar ik ben bang dat ze daar héél snel toch wel achterkomt. Ik vrees dat dat ook bij haar helemaal vanzelf gaat.  

Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa: het zit gewoon in de genen.