Wij hebben van vader- en moederdag nooit een dag gemaakt van grote, dure cadeaus. Het was vooral een dag waarop we verwend werden door onze kinderen en zij ons gelukkig maakten met hun zelfgemaakte cadeautjes. Ook nu nog geniet ik het meest van die dingen waaruit die persoonlijke aandacht, betrokkenheid en liefde blijkt. Elke moederdag is voor mij heel speciaal, omdat ik er ieder jaar weer een jaar van moeder-zijn van vier mooie mensen bij op mag tellen. Maar dit jaar, moederdag 2020 ga ik absoluut nóóit meer vergeten.
Dit jaar is moederdag sowieso al een dag die we niet snel zullen vergeten, omdat we in een zo’n rare tijd leven met corona nog steeds hardnekkig in ons midden. Sinds enkele jaren zijn mijn schoondochters zélf mama, wat automatisch betekent dat moederdag ook voor hen is veranderd. Zij zijn nu immers zelf het stralende middelpunt op deze dag en verdienen die speciale aandacht van hun kinderen. Dit jaar hebben we het dan ook prima kunnen verdelen: we vieren gewoon twéé moederdagen: op zaterdagochtend komen onze zoons en schoondochters met de kleinkinderen, ’s middags gaan Man en ik naar mijn moeder, die al zoveel jaar mijn moeder is en waarvan ik hoop dat we nog een flink aantal moederdagen met haar mogen beleven, en de zondag reserveren we voor de dochters en de schoonzoon, terwijl de gezinnetjes dan hun eigen moederdag kunnen vieren.
Oudste Zoon komt met een zelf gefröbeld hart van brooddeeg met de tekst ‘Voor mijn liefste mama’. Dat hij dat gemaakt heeft –hoewel met een knipoog- ontroert me en ik moet er ook om lachen. Omdat sommige tradities gewoon nooit verloren mogen gaan. Op zondag verzorgen de dochters een uitgebreide, compleet door henzelf klaargemaakte driegangenlunch. Ze maken me blij met een heel lief kaartje en precies dat waar ik gek op ben: een soepje, een driedubbele clubsandwich en als afsluiting eigengebakken cake met slagroom en vers fruit. Genieten met de grote G, vooral ook van het samenzijn in onze eigen anderhalvemetergezinssamenleving.
Maar het meest bijzondere moederdagcadeau kwam van onze tweede Zoon. Zij kwamen met hun gezinnetje van vier: voor de allereerste keer ook met hun dochtertje van drie weken oud. Ik heb haar alleen nog maar achter glas kunnen zien, en ‘in het echt’ op anderhalve meter afstand. Ik krijg twee ingepakte cadeautjes van Zoon. Het eerste is een mooie foto van hun prille gezinnetje. En bij het openmaken van het tweede pakje ben ik zó verbijsterd dat ik alleen nog maar kan huilen. Ik denk dat ik in mijn hele leven nog nooit zo’n speciaal cadeau heb gehad. Oudste Kleindochter ziet het en snapt er helemaal niks van. Waarom moet oma nou ineens huilen als ze een cadeautje uitpakt? Ze is erdoor van slag, maar gelukkig is opa in de buurt om het haar uit te leggen. Want ik heb op dat moment een andere, heel bijzondere en wel zéér gedenkwaardige taak.
Uit het pakje komt een doosje met daarin een mondkapje en twee handschoentjes. Op het doosje zit een foto van dat kleine pasgeboren babietje, mijn jongste Kleindochter. Met daarbij een tekst. En die tekst, die doet mijn hart overslaan. De tranen beginnen meteen al te stromen. Begrijp ik het goed? Ik ben verbijsterd, in shock en tegelijkertijd zoooooo ontstellend blij, ik kan het niet bevatten. Die ene zin die me zó recht in het hart raakt: ‘Lieve oma, zou je mij even willen vasthouden?’.
Ik kijk Zoon en Schoondochter aan en ze knikken: het mag. Voor deze ene speciale keer. Als moederdagcadeau. Met beschermingsmaatregelen. Eerst mijn handen goed wassen. Dan een handdoek op mijn schoot. Mondkapje op en handschoentjes aan. En dan zit ik er klaar voor en wordt dat kleine hoopje mens in mijn armen gelegd. Dat kleine bundeltje dat ik nog niet heb kunnen vasthouden, voelen en ruiken. Het voelt zó bijzonder, het is een zo kostbaar cadeau. En zo blijf ik zitten. Wel een halfuur lang. Alleen maar naar haar kijken, voelen hoe ze in mijn armen ligt en haar in me opnemen. Beetje tegen haar praten, zodat ze mijn stem leert kennen. Hoewel ze slaapt en dus waarschijnlijk helemaal niks hoort, maar dat is nu even niet belangrijk. Het kán, en dat is wat telt.
De andere drie kleindochters kijken af en toe wantrouwend mijn kant op. Want oma met zo’n gek ding op haar gezicht, is dat oma wel? Gelukkig heeft dat kleine hummeltje dat nog niet in de gaten. Ik hoop haar over een poos ook zonder mondkapje te kunnen vasthouden, zodat ze haar oma kan leren kennen. Maar voor nu is dit het mooiste geschenk dat je als moeder van je kind kunt krijgen. Zo simpel, zo gewoon, en op dit moment zó bizar bevoorrecht: je eigen kleinkindje in je armen mogen houden. Ik gun het alle oma’s op de hele wereld. Dankjewel lieve kids voor alle cadeaus en dankjewel lieve Zoon en Schoondochter voor dit wel heel bijzondere, lieve geschenk.
Maar vooral ben ik zó dankbaar dat ik de mama mag zijn van deze vier mensen. Toen, nu en straks. Gewoon altijd. Dat blijft. En dat maakt mij de gelukkigste moeder van de wereld.