Mijn moeder is een paar jaar geleden overleden aan de gevolgen van gordelroos. Het begon met een gevoelig plekje op haar rug. Maar er was niks te zien. Nog niet.
Tot de volgende dag. Toen kwamen in rap tempo de pijn en de uitslag opzetten en volgde al snel de diagnose: gordelroos. Dat dat het begin zou zijn van het einde hadden we nooit kunnen bedenken. De gordelroos breidde zich snel uit en de pijn werd ondraaglijk. De bijbehorende uitslag was verschrikkelijk. De huisarts kwam meerdere keren langs en schreef oxicodon en slaapmedicatie voor, maar de helse pijn kwam er gewoon doorheen. De doses werden verhoogd en er werd morfine toegevoegd. Mijn moeder had zóveel pijn en was door alle medicatie zó versuft, dat ze amper nog kon eten of drinken. Ze werd almaar zwakker, terwijl ze onmenselijke pijn bleef houden. En het werd steeds duidelijker: mijn moeder zou deze agressieve aanval van gordelroos nooit meer te boven kunnen komen. Ze werd uiteindelijk in diepe slaap gehouden en zo liet ze langzaam het leven los. En ik wist: gordelroos, dat moest ik zien te voorkomen. Vaccinaties zouden binnen een paar jaar in het zorgpakket komen voor zestigplussers, dus wachtte ik daarop. Maar er kwam geen groen licht. Sterker: het plan werd afgeschoten. En dus nam ik het heft in eigen hand en bestelde bij de apotheek de twee Shingrix vaccinaties die voor tien jaar bescherming moeten bieden. Ook het zetten van de prik is voor eigen rekening. In totaal een kostenpost van ruim boven de 400 euro. Maar ik heb het er voor over. Want de heftige zenuwpijn erna kan ook nog eens blijvend zijn. Soms neem je beslissingen waar je echt voor de volle honderd procent achter staat. Dit is er zo een.
Had ik dat voor mijn moeder maar eerder geweten.
Beste Anita,
Dank je voor je wel heel persoonlijke verhaal. Wat moet het voor je moeder maar ook voor jullie een hel zijn geweest!
Weet je dat ik al een tijdje er over twijfel om wel of niet de prik tegen gordelroos te nemen? Dat is voor mij nu duidelijk. Alleen moet ik de moed nog vinden.
Hartelijke groet (uit Puglia),
Sabine
Wat mooi dat je erover schrijft Anita. Dat ons mam aan die vreselijke aandoening is overleden vind ik nog steeds heel moeilijk want het is gewoon niet nodig. Al dat lijden, de ontberingen, de medicijnen waardoor ze de draad ook nog kwijtraakte en de lijdensweg nog veel erger werd… en dat terwijl er gewoon een vaccin voor is dat niet aan de mensen gegeven wordt omdat het niet winstgevend is 😞