Ik sta buiten op ons erf voor de trullo en kijk uit over ons land, met al die prachtige bomen. De lucht is strakblauw en de zon straalt alsof die mijn stemming nog wat extra wil benadrukken.
Want het voelt als een sprookje. Dat wordt nog eens versterkt door de trullo, die er met zijn ronde torentjes ook gewoon uitziet als een droom uit de Efteling. Soms kan ik het nog steeds niet bevatten, dat dit nu echt helemaal van ons is. Dat wij dit hebben waargemaakt. Wat had ik dit ook graag willen laten zien aan ons pap en mam. Ik hoop dat ze ergens vanuit hun plek daarboven kunnen meekijken. Dat ze trots op ons zijn, om hoe we dit hebben klaargespeeld. Zoals wij ook trots zijn op onszelf. Nou ja, ik niet zozeer op mezelf, maar vooral op Man.
Die klust zich een slag in de rondte waar je bang van wordt. Dagen van 12 uur onafgebroken klussen zijn geen uitzondering. Er valt dan ook nog van alles te doen. Zoals stenen schappen maken in een nis. Of keukenkasten maken van steen en hout. Een stenen rand bouwen in de nis om het bed. Led-strips aanleggen, een afzuiging maken boven de kookplaat, een hangdeur maken, vloertje leggen, stopcontacten maken, stucen, verven en nog veel en veel meer.
Ik doe ook heus wel wat. Zoals cappuccino drinken met een crème-croissant erbij, of een eettentje zoeken of voorstellen er samen even tussenuit te knijpen naar zee. Voor het tegenwicht. Zodat de bouwvakker nog heel af en toe van het erf afkomt. Maar ook het klussen, het regelen en de bouwmarkten afstruinen maakt hier zijn voor ons zo compleet. Ik mijmer nog maar wat over la bella vita in Italia. Want het blijft een sprookje.