Ik heb mijn werkplek aan huis en dat heeft veel voordelen. Eén daarvan is dat als ik aan het werk ben, ik ook automatisch thuis ben. Dat is vooral ook fijn vanwege de online aankopen in dit huishouden. Dat zijn er namelijk nogal veel. Man bestelt vaak in China of op E-Bay, vrijwel altijd ‘voor het werk’. Naast zijn baan in het onderwijs verzorgt hij computertrainingen, en bij computers horen veel ab-so-luut noodzakelijke hebbedingen. Dat geldt ook voor zijn hobby film en fotografie. Ik weet bijna zeker dat heel China ons intussen weet te wonen. Dochter bestelt graag kleding, schoenen en ander spul, en onlangs nog een complete stoel voor-ooit-als-ze-haar-eigen-huisje-heeft. Ook cadeaus voor vrienden en familie worden online aangeschaft. Ikzelf doe er geestdriftig aan mee. Zo schafte ik mijn wasmachine aan bij Wehkamp. Beslist een aanrader, easypeasy en een uitstekende service. Maar al die online aankopen moeten natuurlijk wel ook hier arriveren. Dat betekent dat er behoorlijk vaak iets moet worden afgeleverd. Dat afleveren, dat doen de busjes. Busjes in allerlei kleuren en formaten van allerlei elkaar beconcurrerende organisaties. Het leukst zijn de busjes waar geen naam op staat. Nou ja, eigenlijk wel, want je ziet vaag nog de letters die er eigenlijk niet op horen te staan. De busjes zijn afdankertjes van allerlei bedrijven. De chauffeurs/bezorgers zijn altijd Nieuwe Nederlanders. Een hele poos lang kwam dezelfde Nieuwe Nederlander bij ons aan de deur. Nou doet onze bel het heel vaak niet (wij hebben een draadloze bel die niet alleen zonder draad, maar bij voorkeur ook zonder geluid werkt). Op een dag vertelde de bezorger dat hij ermee ging stoppen. Zijn loon werd maar niet uitbetaald. Dat vond ik naar om te horen, want hij werkte hard en bovendien vroeg ik me af hoe het dan zou moeten met al onze pakjes. Intussen hebben we een nieuwe bezorger. Deze Nieuwe Nederlander weet al van de bel en trommelt net zo enthousiast op het raam of de deur als zijn voorganger. En hij is altijd vrolijk. Nou is het natuurlijk ook fijn als je je pakje kwijt kunt bij een geadresseerde, want dat is heus niet zo vanzelfsprekend. Bij ons in de straat worden onderling pakketjes aangenomen voor de hele straat. De bezorgers weten feilloos op welk adres ze de meeste kans hebben iemand aan te treffen. En dus liggen hier in de gang ook vaak pakjes voor buurtgenoten. Andersom gebeurt ook: dat er pakjes voor ons ergens in onze buurt worden afgegeven. Tenslotte ben ik ook regelmatig niét thuis. Zo werden er onlangs nog een paar zware en grote pakketten bezorgd bij onze buren, met daarin bureaustoelen voor Man. De buren moesten zowaar ruimte maken in hun garage om de boel te kunnen stallen. Vanmorgen liep ik net de straat uit met mijn hond, toen het witte naamloze busje de straat in kwam rijden. De bezorger stak vrolijk zeven vingers in de lucht. Ik moest er even over nadenken, maar het kwartje viel al snel. Huisnummer 7, dat zijn wij. De bezorger stond al naast zijn bus, met een groot pakket onder de arm. “Voor u mefrau! Zal ik bij hois brengen?” Het kwam er zó blij uit, dat ik bijna het gevoel kreeg dat mijn pakje een of andere bijzondere prijs was. Ik nam het pakket aan en zei dat ik het bij de deur zou zetten. “Is goed, faine dag mefrau!” En hij sprong zijn bus weer in. Om verderop in de straat weer te stoppen. Daar was niemand thuis, dat zag ik al op afstand. Dus draaide de bezorger zich even later met een brede lach naar me om: “Mefrau, wilt u deze pakketje alstoeblieft ook aannemen?” Ik breng het pakje naar huis en bedenk dat ik ook altijd nog een postkantoor aan huis kan beginnen. Best lucratief. Net zoals de busjes zonder naam erop. Big business, het online-shop-gebeuren. Als dan ook nog alle bezorgers net zo vrolijk zijn als die van mij, dan word je nóg blijer van je pakketje. Joehoe, iemand nog wat nodig online?