Ze zijn alweer een paar weken terug op tv: de familie Meiland met hun chateau in Frankrijk. De verbouwing is grotendeels achter de rug en de kamers zijn voor zowel dit jaar als volgend jaar al compleet volgeboekt. ‘Nee’ verkopen aan potentiële gasten vindt de familie maar niks. En dus wordt er gekeken naar een groter chateau. Jawel. Dat willen ze dan ook gewoon weer gaan opknappen. Een kasteel met 30 kamers? Ik zou heel hard gillen en nog veel harder wegrennen bij alleen al de gedachte eraan, maar de Meilandjes zien er wel brood in. Dan nemen ze gewoon personeel. Maar voorlopig zitten ze nog gewoon in hun eigen kasteel, en dat lijkt mij al enerverend genoeg.
Vanaf mijn luie bank blijf ik me verbazen, en moet ik vooral heel vaak heel hard lachen. Omdat je gewoon niet verzint wat daar allemaal gebeurt. Aan de lopende band gaan dingen mis en zijn er toestanden. En de familie gaat maar door, alsof het allemaal de normaalste zaak van de wereld is.
Zo is er ineens geen warm water in de keuken. Dat is erg onhandig en dus moet het euvel zo snel mogelijk worden opgelost. Voordat een loodgieter wordt opgetrommeld duikt Erica zelf de kelder in, aangezien Martien weigert daar te komen: “Neeee johhhh, ik kom nóóóóit in die kelder!”- en zo ontdekt Erica al snel dat de stekker er niet in zit. Huh?? Maar Erica kijkt er niet eens van op. Stekker erin en probleem opgelost. Zo doe je dat in huize Meiland.
En dan gaan Erica, Maxime en Montana maar weer aan het slopen: het huisje – of eigenlijk gewoon een ruïne, een bouwval- moet worden opgeknapt, en de dames besluiten het ijzeren hek met overkapping maar vast te verwijderen. Gewapend met koevoet en hamers beginnen ze aan het karwei. Gelukkig denken ze nog net op tijd aan bescherming voor hun ogen. Maar ja, wáár zijn in vredesnaam die veiligheidsbrillen nou weer? Nou ja, dan zetten ze toch gewoon een zonnebril op. Ik rol bijna van de bank bij al dat sloopgeweld in combinatie met die drie zonnebrillen.
Erica bedenkt ook nog even dat het tijd wordt om al die opgespaarde kassabonnen maar eens te ordenen. Samen met Maxime gaan ze met de enorme stapel aan de keukentafel zitten, en beginnen de boel te scheiden in Bank of Kas. Na een hele poos vormen zich twee stapels, maar dan slaat opnieuw het noodlot toe. Want buiten op de toegangsweg ligt een omgevallen boom en er kan geen mens meer door.
Erica en Maxime gaan poolshoogte nemen, bezien de ravage en besluiten alras hulptroepen in te schakelen. “We gaan naar die Lange!” zegt Maxime. Maar die Lange is bezig met behangen, en is not amused als Maxime in de stromende regen onder het raam heeeeel hard “Papáááááá” staat te gillen. “Wat nóu weerrrr??” En als hij hoort dat er een boom is omgevallen: “Nou èn?” Maar hij gaat toch maar mee naar buiten, mét paraplu en met Montana, naar de plek des onheils. Daar aanschouwt hij het drama op geheel eigen wijze: “Oh wat érruggggg!! Wat érruggggg dit!” Ze proberen de takken af te zagen, maar het schiet allemaal niet zo op. En dan ineens komt Martien op het lumineuze idee om de tak met de auto van de boom los te trekken.
Er wordt al direct besloten dat de ketting van hond Bommel daar heel geschikt voor is. De ketting wordt om de tak gegooid, maar blijkt te kort. Wat nu? Ah, daar is de oplossing al. Er wordt een ladder aan de ketting bevestigd. Serieus. Een LADDER. Buurman en Buurman zijn er niks bij. “We moeten het essayee-en,” verklaart Martien nuchter. En hij knoopt de ladder vast aan een spanband, onder afkeurend commentaar van Maxime (“Hij doet een knóóp mam!! Jezus pap, doe dat nou niet! Ik kan dit echt niet aanzien!”), en maakt de spanband vast aan de trekhaak. En terwijl iedereen verwacht dat dat finaal mis zal gaan – persoonlijk denk ik dat de auto in tweeën gaat scheuren- gebeurt er iets wonderbaarlijks: de tak breekt los van de stam. De Meilandjes juichen en slepen de takkenzooi van de weg. Zo. Klus geklaard. Snel terug naar het Chateau.
Als Erica de keuken binnenkomt, ziet ze dat de bonnen zich intussen hebben verplaatst. Ze liggen niet meer keurig op twee stapels, maar vooral kriskras over de tafel en over de vloer. Blijken er deuren open te staan. En nee, die tocht, daar kunnen die bonnen niet zo goed tegen. Worden ze erg opstandig van. Erica veegt de boel bij elkaar, stopt alles lukraak in de twee bakken, en zegt dat ze zich niet gek laat maken. Wijs besluit. Dapper ook. Ik zou gaan sláán.
Martien en Montana gaan snel weer door met de behangklus van de gastenkamer. Er zit een bobbel in het behang, maar dat komt door de hoek (“de Kwèin”), en ondanks de rare plek moet er maar een schilderijtje komen. En zo gebeurt. Nog even een planchet ophangen, gewoon op spijkers en zonder waterpas te gebruiken en als Erica komt checken doen alsof je gek bent.
Intussen moet met spoed het diner voor de gasten worden klaargemaakt. De familie zelf moet het doen met een cordonbleu met mayonaise. En o ja, ook nog een theelepeltje wortelrasp, voor de vitaminen. Tijdens de maaltijd loopt kleine Claire gekleed in alleen een luier vrolijk tussen de gasten door. En dat kan echttttttt niet, vindt Martien. Wat ik dan wel weer snap.
En dan zien we ook nog hoe Caroline zich door enorme stapels strijkgoed heen worstelt. Want de strijkhulp is nog steeds uit de running door een nare val. En als je dan eenmaal die bedden eindelijk hebt opgemaakt, blijken er ook nog eens vlekken in de overtrekken te zitten. Kan alles er weer vanaf. Je zou van minder gillend gek worden.
Ik zeg: petje af voor de Meilandjes en op naar de volgende aflevering. Ik kijk er nu alweer naar uit.