Het is dag twee, vandaag is de Grote Dag. De aanstaande bruid maakt zich klaar bij haar familie, en de bruidegom in zijn trullo, samen met oudste Zoon en Johan; allebei getuigen. Ik krijg van dat alles niks mee, wat niet heel erg is, want wij hebben zo onze eigen besognes.
Eigenlijk begon het al maanden geleden. Want wat moesten we doen met ons haar?? Er kwam een kapster mee naar Italië voor de bruid, maar wij hadden in onze villa geen kapster. Hier heb ik Pleun, mijn lieve petekind/nichtje/kapster. Maar in Italië is geen Pleun. Dus besloten we met onze dames maanden geleden al te gaan oefenen met het opsteken van ons haar. We planden oefenavonden in, mijn dochters maakten krullen met hete tangen, staken honderden spelden in mijn hoofd, deden Youtube tutorials na waarmee je zó eenvoudig prachtige kapsels kon maken, maar die er bij mij toch echt heel anders uitzagen. Ik probeerde het een aantal keer zelf, maar dat gaf niet echt een feestelijk mooi opgestoken kapsel. Kortom: geen optie. En dus maakte ik een paar weken voor de bruiloft een afspraak met een kapster in Italië die naar de villa zou komen om mijn haar op te steken. Pfoe.
En vandaag is dus die dag. ’s Ochtends om 07.30 uur staat de afspraak. Ik ben rond 05.00 uur wakker, en sta dus even later maar op. Douchen, haar wassen en alvast föhnen met zoveel mogelijk volume erin. Iets na half 8 arriveert de kapster. Ze spreekt geen Engels, alleen Italiaans. Dat is goed, want dan kan ik oefenen. Want Man en ik studeren al een poosje Italiaans. Gewoon thuis, in ons eigen tempo, via een geweldig computerprogramma. Van tevoren had ik al een foto gestuurd van mijn haar en van wat ik zo ongeveer wilde, en zei er maar vast bij dat ik dun haar heb. Maar dat kwam goed, zo verzekerde de kapster mij.
Ze begint voortvarend. Ze speldt een nep-haardonut in mijn haar en vouwt er mijn haar overheen. Ze zucht een beetje. Ze steekt er nog wat spelden bij. Ze zucht nog meer. Ik hoef mijn Italiaans niet te oefenen: zuchten is een algemene taaluiting die iedereen snapt. Zelf moet ik ook vaak zuchten als ik mijn haar doe, dus ik begrijp haar helemaal. “Capisco,” zeg ik dan ook. Ze knikt en maakt duidelijk dat mijn haar niet over de donut past. Dus weg met die donut. Uiteindelijk lukt het haar om er toch een leuk uitziend opgestoken kapsel van te maken en daar ben ik allang blij mee. Hoef ik alleen mijn make-up nog maar te doen. Hoera.
Rond 10.30 arriveren we bij de trullo. Het is een snikhete dag, nu al ruim over de 35 graden. We spelden onze corsage op; net als alle bloem-en decoratieversiering fantastisch mooi gemaakt door Laetitia. Ik stap de trullo in, waar Zoon zich in vol ornaat schuilhoudt voor de gasten. Hij ziet er zo mooi uit, mijn jungske, de man die vandaag gaat trouwen. We geven elkaar een stevige knuffel. “We gaan niet nu al janken,” zeg ik, om dat vervolgens tóch te doen. De ceremoniemeester komt zeggen dat de bruid iets later zal arriveren. We moeten erom lachen: ons kent ons in dit geval. Ze zijn de bloemen vergeten en moeten dus terug. Maar een poosje later is het dan toch echt zover. Ik mag mijn zoon weggeven. De gasten zitten allemaal al op de mooie witte stoeltjes in de olijfboomgaard en de life muziek en zang zet in. Met Zoon aan mijn arm lopen we door het middenpad naar voren. Aan het eind een stevige knuffel en weer tranen. Nu is het wachten op de bruid.
Ik zie de spanning bij Zoon, terwijl hij daar in zijn eentje staat te wachten. Liefst ren ik naar hem toe om samen met hem te wachten op zijn bruid, maar heee, dat is not done, dat snap ik ook. Dus blijf ik braaf zitten. Dan komen eerst hun kindjes over het middenpad naar voren, recht in de armen van hun papa. Dat is Heel Emotioneel. Maar echt. De tranen bij Zoon, en die twee prachtige prinsesjes in hun engelachtige jurkjes, zo mooi. En daar is ze dan zelf. De Bruid. Een sprookje. Een betoverend plaatje in een geheel kanten jurk met een lange sleep. Onder die olijfbomen. Onbeschrijflijk. Ze schrijdt aan de arm van haar vader naar voren. En dan zié ik het gebeuren. Die bubbel waarin die twee zich even bevinden. Hun blik alleen maar op elkaar gericht. Voor hen valt even alles weg, er is alleen dat vacuüm, die cocon binnen hun eigen Universum. Voor mij voelt het alsof inderdaad ook echt alles even stil valt, het is zo mooi om te zien. Ze omhelzen elkaar en ja, daar zijn alweer tranen.
De ceremonie is prachtig, vol liefde en emotie. De mooie speeches van oudste Zoon, Olaf en Hilke, doorspekt met humor maar ook vol emotie, de geloftes van het bruidspaar zelf en Kleindochter met de ringen; er worden in de zinderende hitte nogal wat traantjes weggepinkt.
En dan zijn ze dus getrouwd. Het bruidspaar snijdt een grote bruidstaart aan en we brengen met zijn allen een toost uit op het mooie paar. Ik neem even de kans waar om samen met oudste Kleindochter een moment de benen te laten bungelen in het zwembad. Ik weet bijna zeker dat het water sist als ik mijn voeten onderdompel. Intussen wordt de lunch bereid, opnieuw gaan Johan en Olaf daarmee aan de slag. Aan prachtig ingedekte lange tafels onder de olijfbomen nemen we plaats. Zelfs zonder lunch is dat al een voorrecht, want dit soort taferelen zie ik doorgaans alleen in glossy brochures, en daar sta ik normaliter niet in. De lunch is weer overdadig en overheerlijk. Daarna komt er nog een mooie speech van Johan. Dan is er even een pauze in het programma; om 17.00 uur wordt iedereen verwacht in Masseria Montenapoleone waar het feest zal worden voortgezet.
Wij gaan terug naar onze villa. Even aandacht voor Hond, en wat verkoeling in het zwembad voor wie daar behoefte aan heeft. Bij de Masseria worden we ontvangen met drankjes en er is weer life zang en muziek. Ook staat er een hele rij kraampjes opgesteld met een enorme hoeveelheid aan Italiaanse delicatessen en hartige hapjes. Iedere kraam zijn eigen specialiteit; de grootste moeilijkheid is het kiezen uit al die lekkere gerechtjes. We hebben al gauw een bord vol met van alles wat, en dan moet het diner nog beginnen. Intussen vermaken de kindjes zich op het podium met liedjes en dansjes, samen met de zangeres met die gouden stem; wat zingt die dame mooi.
Nog wat later kunnen we aan tafel, aan de schitterend ingedekte en met bloemen versierde lange tafels in U-vorm. Alle plekken hebben een naamkaartje; aan mij de eer om die thuis al in een aanzienlijk aantal te hebben mogen schrijven in mooie gouden kalligrafieletters. Na het voortreffelijke voorgerecht houdt Peter als vader van de bruid een heel mooie speech waarbij veel gelachen wordt. Het hoofdgerecht volgt, en daarna is het de beurt aan Man en mij om onze speech te houden. Voor het nagerecht wordt de hele bubs naar buiten gedirigeerd, waar opnieuw de kraampjes zijn gevuld, maar nu met allerlei zoete lekkernijen. We zitten natuurlijk al ramvol, maar hee, met wat stouwen en aanstampen kunnen de gaatjes toch nog wel gevuld worden. En opnieuw ook hier weer alle credits voor al die koks/bakkers. Poeh poeh, wij zullen onze dikke buik wel houden.
En plotseling komt een groep authentiek Italiaanse muzikanten/zangers/zangeressen/dansers in het rood gekleed de binnenplaats op, en neemt de gasten mee in hun dans. Het is een vrolijke boel, en even later gaan we met zijn allen te voet op weg naar wéér een andere bijzondere plek, waar het feest plaatsvindt. We lopen in het donker over een pad waarlangs vuurfakkels branden, langs een wijngaard bij de Masseria. We komen uit bij een open plek bij een grot, alweer heel bijzonder. Er is volop muziek én drank. De cocktails vinden gretig aftrek en de stemming zit er na een hele dag borrelen/toosten/wijnen al best wel behoorlijk in. Het wordt een knalfeest, de afsluiting van een zó bijzondere dag, om nooit meer te vergeten. We hebben met zijn allen behoorlijk wat om te laten bezinken, het is een gouden ervaring. En laten we vooral ook de rol niet vergeten van de twee ceremoniemeesters Job en Romy, die zich honderd procent hebben ingezet om deze dag in goede banen te leiden. Chapeau beiden!
En daarmee is het nog niet afgelopen, want de dag erna volgt de Afterparty. En ook die is bijzonder en zeer de moeite waard. Wordt dus vervolgd!
Coming up soon:
Deel 3: de Afterparty.