Het liefst zou je altijd wel door het leven willen zingen en dansen. Opstaan met een blij gevoel, de nieuwe dag vrolijk begroeten, vol van vertrouwen op licht en voorspoed.
Maar soms is het leven opeens een stille boodschapper van onmacht, radeloosheid en verdriet. Wanneer mensen in je directe omgeving afscheid moeten nemen van dat leven. En jij, als achterblijver, afscheid moet nemen van een naaste. Die je het zo gegund had nog veel langer mee te mogen genieten van dat wat het leven levend en waardevol maakt.
In zo’n periode kruip je voor even in die cocon van wat écht belangrijk is. Samenzijn, elkaar troosten en steunen, er zijn voor elkaar. In die stille cocon voel ik wat zovelen met mij voelen, toen, nu en straks. Een proces dat erbij hoort, maar daardoor niet minder zwaar is.
Ik ben in gedachten bij al diegenen die een afscheid moeten verwerken. Door oorlog, door natuurrampen, of gewoon doodeenvoudig door het leven zelf. Veraf of dichtbij; tastbaar verdriet, verlies en gemis. Een gemis waar ieder persoonlijk mee moet zien te dealen. ‘Sterven is verhuizen naar het hart van je dierbaren’ voelt voor mij als een kleine troost. En ik ben niet alleen. Voor al diegenen die in dit proces zitten zal ooit de zon weer gaan schijnen. Laat dat een lichtpuntje zijn voor ons allemaal.