Pret-echo

Onze tweede zoon verwacht zijn eerste kindje (jaaa, Man en ik worden voor de tweede keer opa en oma!), en afgelopen week hadden ze de geslachtsbepalende pret-echo. Dat is spannend en leuk. Ook voor ons. Want wij kregen een gender reveal party. Familie van beide kanten was uitgenodigd om te komen eten en als toetje was er dan de taart met roze of blauwe inhoud. Doe mij maar alleen het toetje en wel nu meteen, vond ik, maar dat was geloof ik toch niet helemaal de bedoeling. Zoon haalde een berg chinees waar je bang van werd, en wij werkten die hele hoeveelheid in rap tempo naar binnen. En toen kwam het toetje. Zoon had een taart gebakken die zo naar Heel Holland Bakt kon. Aan de twee oma’s de eer om de kolos aan te snijden, en even later rolden roze schuimbolletjes over de tafel. Een meisje, hoe leuk! Ik denk terug aan mijn eigen zwangerschappen. Bij de eerste twee bestond zo’n echo nog helemaal niet. Je was zwanger en ging rond de derde maand maar eens naar de huisarts. Die drukte een houten toeter op je buik en legde zijn oor daartegen, hij nam je bloeddruk op en je werd gewogen. En dan maakte je een afspraak voor over een maand of wat. Pas als de baby er uiteindelijk uitkwam wist je of het een jongen of een meisje was. Bij mijn derde zwangerschap was het fenomeen pret-echo net in opkomst. Wij hadden nog nooit een echo gezien, en het leek ons superleuk om van dit derde babytje een echo te laten maken. Gewoon voor de fun. Dus wij naar het ziekenhuis. Man, Zonen (5 en 2 jaar oud) en ik. Filmcamera mee, want hier werd historie geschreven. Dat bleek achteraf nogal te kloppen. Ik vergeet die echo van mijn langzalzeleven niet meer. Ik lag dus op die tafel en ja hoor, daar zagen we een zwartwitte vlek. Dat was ons kindje. Er bewoog vanalles en de radioloog legde ons uit wat we zoal zagen. En toen ineens keek hij heel geconcentreerd en viel stil. En toen was daar die vraag. Die ene, die mijn wereld op dat moment even totáál op zijn kop zette: “Komen er bij u in de familie tweelingen voor?” Haha, wat een rare vraag, dacht ik nog. “Nee,” antwoordde ik luchtigjes. En toen schoot er ineens vanalles door mijn hoofd. Waarom vroeg die man dat? Dat was toch een rare vraag? Die sloeg toch helemaal nergens op? Of….? Oh mijn god. Hij zou toch niet bedoelen…? Ik schrok. Heel erg. Nee, dat kon niet. Die man maakte gewoon een grapje. Maar hij bleef maar over mijn gelbuik roeren en naar het scherm turen. Het bleef angstvallig stil. En dus zei ik heel voorzichtig: “Eh…. het zijn er toch geen twéé??” Ik denk dat ik op dat moment best wel wit wegtrok. Want die man keek me aan en schatte mijn gemoedstoestand redelijk goed in. Hij zei niet “het ZIJN er twee”, nee hij sprak de historische woorden: “Ik ZIE er twee.” Alsof het feit dat hij er twee zag nog niet betekende dat het er dan ook werkelijk twee wáren. Dat hij ook gewoon best een beetje kon dubbelzien of zo. Ik kan me dat moment nog haarfijn herinneren. Ik wist eigenlijk zeker dat het niet kon, want tweelingen kwamen aan beide kanten niet voor. Maar ja. Op het scherm kwamen nu duidelijk twee hoofdjes en alles wat er aan vastzat in beeld. En ik lag als een soort zombie te denken ‘dat past er nooit in’, want ik tik de 1 meter 60 nog niet eens aan, en de tweede gedachte was ‘dat kan er nooit uit!’ En als je bedenkt dat er iets in je groeit wat er én niet in kan én niet uit, dan raak je best wel in paniek. Mijn hoofd was gewoon niet bij machte te schakelen naar de mogelijkheid van twéé baby’s tegelijk. Verschillende gedachtes streden nu om voorrang: 1. Dat kan er nooit in. 2. Dat kan er nooit uit. 3: Dat past niet in ons huis. 4: Hoe moet het financieel? En toen kwamen er nog een stuk of tig gedachten achteraan, van de aanschaf van een extra box, wipstoeltje (zo heetten die dingen toen nog), kinderstoel, bed, auto. Auto!! Hoe vervoer je viér kinderen in een Volkswagen Golfje? Er moest een grote auto komen met twee banken achterin…. en en… Dat soort dingen. Dus.
In totaal verwarde toestand verlieten we het ziekenhuis. We reden meteen naar onze ouders om het nieuws te gaan vertellen. En gaandeweg raakten we al een beetje aan het idee gewend. Toen de verrassing wat begon in te dalen begonnen we ons er steeds meer over te verheugen. Jeetje, twee baby’s tegelijk… De zwangerschap was zwaar, als in dat ik metamorfoosde in een soort van nijlpaardachtig iets. Met zeven maanden zwangerschap was ik net zo breed als hoog. Dat welbekende Michelinpoppetje? Hebben ze gewoon van mij afgekeken. Maar het was het allemaal waard. Wat waren we blij toen de tweeling geboren was en we met onze twee jongens en twee meisjes een Koningsgezin vormden. Wat bleek het geweldig leuk, twee baby’s tegelijk! Zo mooi en bijzonder. Alleen die film. Mijn ontreddering voor eeuwig op beeld. Achteraf moeten we er heel erg om lachen. En zo werd onze echo met terugwerkende kracht toch nog een pret-echo.